Το Πραγματικό, Το Φαντασιακό, Εμείς...

Ο Άδωνης Γεωργιάδης, συχνά-πυκνά, χαρακτηρίζει τα επιχειρήματα των πολιτικών και ιδεολογικών του αντιπάλων ουτοπικά και ανεφάρμοστα αντικρούοντάς τα με την εξής φράση: "Ας επιστρέψουμε τώρα στον πραγματικό κόσμο". *1^{η παρ.}

Γιατί αυτός ξέρει, και τον πραγματικό κόσμο και τις ανάγκες του.

Λέει συνεχώς αυτή τη φράση αντιτιθέμενος σε εκείνους που βρίσκονται σε έναν κατά τη γνώμη του φαντασιακό κόσμο. Αυτοί είναι συνήθως οι κάτω υπό οποιοδήποτε πρόσημο αριστεροί  *2^{η παρ.} , που επιθυμούν μια διαφορετική κατεύθυνση είτε στο οικονομικό είτε στο κοινωνικό πεδίο.

Το ότι η οικονομία βέβαια λογίζεται ως διαφορετική από την κοινωνία και μάλιστα ηγεμονεύει αυτής, είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν εξετάζει καν ο Γεωργιάδης, αφού κι αυτό προφανώς ανήκει στον πραγματικό κόσμο και συνεπώς η αλλαγή του δεν είναι εφικτή.

Πολύ συχνά επίσης  αναφέρεται στην πολιτική λέγοντας πως είναι η τέχνη του εφικτού κι όχι του επιθυμητού.

Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο επιχείρημα: Αν βρίσκεσαι σε έναν φανταστικό κόσμο, το μόνο που μπορείς να παράξεις είναι αφηρημένες επιθυμίες ενώ όταν βρίσκεσαι στον πραγματικό κόσμο, το μόνο που υποχρεούσαι να παράξεις είναι συγκεκριμένες πράξεις. Τι λέει δηλαδή;

Ότι στο πεδίο της πραγματικότητας που βρίσκεσαι, λειτουργώντας κάτω από ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο πρέπει να πράξεις ό,τι καλύτερο μπορείς.
Αυτό ακούγεται απόλυτα λογικό και ιδιαίτερα ελκυστικό για τον μέσο σκεπτόμενο άνθρωπο, που θέτει ακόμα και τα οράματά του, αυστηρά, κάτω από το πλαίσιο που ζει και κινείται.

Για παράδειγμα, το όραμα του μέσου ανθρώπου δεν είναι η μείωση της εργάσιμης ημέρας κάτω από ένα διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, αλλά ένα ποιοτικότερο οκτάωρο στο υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Η καταιγιστικότητα της πραγματικότητας και η επιβολή της ως της μοναδικής τέτοιας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για περαιτέρω σκέψεις και δράσεις. Άσχετα αν οι υλικές συνθήκες, αντικειμενικά, επιτρέπουν την συθέμελη αλλαγή του ευρύτερου πλαισίου.   

Βέβαια κι ο Γεωργιάδης βρίσκεται σε έναν φαντασιακό κόσμο, αλλά παριστάνει ότι δεν το έχει καταλάβει.

Γιατί φυσικά, και σκοπός αυτού του πανεπιστήμονα είναι να στρέψει την πολιτική πραγματικότητα προς το σημείο που θα ταυτίζεται ή τουλάχιστον θα τέμνεται με τα πιστεύω του.

Άρα κι εκείνος κάνει αυτό για το οποίο κατηγορεί τους αντιπάλους του: προβάλει ως εφικτό την επιθυμία του και δεν σέβεται, όσο υποκρίνεται ότι το κάνει, το πλαίσιο της πραγματικότητας.

Γιατί είναι τόσο εύκολο για κάποιον σαν τον Γεωργιάδη να φαίνεται ως ο κατεξοχήν πραγματιστής; Γιατί εκτός από τις καθημερινές τηλεοπτικές εκπομπές και τη συνεχή προπαγάνδα που ασκεί λέγοντας επίμονα και συνεχώς τα ίδια επιχειρήματα με τη λογική του "λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει", έχει ως σύμμαχό του κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα: η πραγματικότητα βιώνεται από την κοινωνία ως φυσικό γεγονός και αυτό το ξέρει καλά.

Ό,τι συμβαίνει είναι στα πλαίσια της Φύσης: ο Καπιταλισμός, η Εκλογική Διαμεσολάβηση της ίδιας της Ζωής, η Ιεραρχία και η Κυριαρχία συνιστούν φυσικά γεγονότα κι όχι αποτελέσματα συγκεκριμένης οικονομικής και πολιτικής στόχευσης και πρακτικής.

Μοιάζει με αυτό που γράφει κάπου ο Μάρεϊ Μπούκτσιν: "Δε χρειάζεται να επιμείνουμε περισσότερο στο γεγονός ότι αυτή η αυθεντική κατάσταση ζούγκλας, όπου ισχύει το δίκιο του ισχυρότερου και την αποκαλούμε «ελεύθερη αγορά», είναι μια προβολή του ανθρώπινου ανταγωνισμού πάνω στη φύση, ένα ιδεολογικό, χρησιμοθηρικό μύθευμα που παρελαύνει κάτω από διάφορες ταμπέλες {…}Τα λιοντάρια μετατρέπονται σε «βασιλείς των ζώων» μόνο από τους ανθρώπινους βασιλιάδες, είτε αυτοί είναι απόλυτοι μονάρχες είτε διευθυντές επιχειρήσεων. Τα μυρμήγκια ανήκουν στους «ταπεινούς» της φύσης μόνο εξαιτίας των ιδεολογιών που έχουν αναπτυχθεί στους ναούς, στα ανάκτορα, στα αρχοντικά και, στην εποχή μας, συστηματικά καλλιεργούνται από δουλοπρεπείς απολογητές των ισχυρών".

Άνθρωποι λοιπόν σαν τον Γεωργιάδη έχουν ως σύμμαχο την πραγματικότητα, που απλώς επειδή υπάρχει, θεωρείται αυτομάτως και φυσική.

Και αυτοί όμως παίζουν το παιχνίδι της προσπάθειας να την αλλάξουν, μόνο που μπορούν να το κάνουν με μη εκκωφαντικό τρόπο, αφού το να αποδέχεσαι τις βασικές αρχές της σε καθιστά δυνατότερο από εμάς, τους φαντασιακούς.

Παραδείγματα

α) Μετανάστευση

Οι απόψεις του για την μετανάστευση και οι λύσεις που κατά καιρούς προτείνει δεν ανήκουν στον πραγματικό κόσμο, αλλά εμφορούνται και καθοδηγούνται από το πιστεύω του για την ανάγκη ενδυνάμωσης του Εθνικού Κράτους.

Το Εθνικό Κράτος είναι ένα πλέγμα ιδεών, που ξεπήδησε από τον Ρομαντισμό του 19^ου αιώνα και κατάφερε, όχι αβρόχοις ποσί φυσικά, να γίνει πραγματικότητα. Ποτέ δεν μας έχει αναλύσει πώς έγινε αυτό κατορθωτό. Πάντα μας μιλάει για το αποτέλεσμα σαν να είναι κάτι που πάντα υπήρχε και ποτέ δεν μπορεί να αλλάξει.

Διότι, κατά τη γνώμη του το έθνος των Ελλήνων είναι αιώνιο και θα παραμείνει έτσι.

Αυτό δεν σημαίνει πως για όλους τους υποστηρικτές του, το Εθνικό Κράτος έχει το ίδιο περιεχόμενο. 

Όσο κι αν μοιάζουν οι απόψεις τους, διαφέρει το Εθνικό Κράτος του Μιχαλολιάκου από εκείνο του Γεωργιάδη. Όχι ιδαίτερα, αλλά διαφέρει. Όμως έχουν ένα κοινό: βρίσκονται κι αυτοί στον φαντασιακό τους κόσμο, γιατί αυτό που πιστεύουν ότι υπάρχει βρίσκεται μόνο στα χαρτιά, σε συμφωνίες και διατάξεις και ενεργοποιείται με σαφή τρόπο, κυρίως όταν υπάρχουν πολιτικές ή πολεμικές συγκρούσεις.

Γιατί κατά τα άλλα, στο πεδίο της εθνικής κοινωνίας, τάξεις και συμφέροντα μεγάλα και μικρά συγκρούονται, ο λεγόμενος εθνικός πλούτος ανήκει σε μια μικρή ομάδα (υπερ)εθνικών εργοδοτών και μεγαλομετόχων, το εθνικό περιβάλλον καταστρέφεται, οι οικογένειες του Έθνους τους αδυνατούν να αναπτυχθούν κτλ.
Όμως η κοινή μέση αντίληψη περί έθνους προσφέρει τη δυνατότητα στον Γεωργιάδη να θεωρεί εαυτόν πραγματιστή.

Μη γελιόμαστε: η αντίληψή του για τους μετανάστες δεν εδράζεται στο ενδιαφέρον του για τις δουλειές, που υποτίθεται ότι αποσπούν από τους γηγενείς, αλλά στην άποψή του περί Καθαρού Φυλετικά Εθνικού Κράτους.
Ξέρει να το κρύβει βέβαια καλύτερα από τον Μιχαλολιάκο, όταν εκείνος σε αυτό το σημείο είναι περισσότερο ειλικρινής, αφού μιλάει, ή τουλάχιστον μιλούσε για ένα Καθαρό Φυλετικά Εθνικό Κράτος.

Άλλωστε, τα περί ανεργίας των γηγενών λόγω των μεταναστών τά λέει ο Γεωργιάδης δέκα χρόνια τώρα, δεν άρχισε από τότε που το Έθνος του βρίσκεται σε αυτήν την οικονομική και κοινωνική περιδίνηση.

Στο θέμα της μετανάστευσης φαίνεται να ξεχνάει την ύπαρξη οπλικών ή ανταγωνιστικών πολέμων για διατήρηση ή επέκταση των ήδη παγιωμένων αγορών, κάτι που είναι πραγματικό κι όχι φανταστικό.

Επίσης είναι πολύ παιδική η σκέψη, ότι αν, για παράδειγμα, κλείσεις τα σύνορα ή δημιουργήσεις στρατόπεδα συγκέντρωσης η ανθρώπινη μετανάστευση θα σταματήσει.

Αυτό κι αν είναι επιβεβαίωση του φαντασιακού και ταυτόχρονα πραγματική ιστορική ανοησία.

β) Οι Αρχαίοι Έλληνες Διανοητές

Ο Γεωργιάδης και η ιδίας αντίληψης συνοδοιπόροι του επικαλούνται συχνά ανθρώπους, που μόνο επιμονή στο "πραγματικό" δεν μπορεί να τούς αποδοθεί. Γιατί οι φιλόσοφοι του αρχαίου ελληνικού κόσμου και οι πολιτειακές κατασκευές τους ή έστω οι αντιρρήσεις τους στα τότε υπάρχοντα πολιτεύματα δεν είχαν σκοπό να διαμορφώσουν άμεσα την πολιτική πραγματικότητα, αλλά να οπλίσουν τους αποδεχόμενους τις θεωρίες τους, ώστε να την διαμορφώσουν εκείνοι.

Εντέχνως λοιπόν ο Γεωργιάδης πολλές φορές επικαλείται αρχαίους διανοητές, *3^{η παρ.} οι οποίοι έδρασαν κυρίως στον κόσμο του επιθυμητού, αλλά εκείνος τους παρουσιάζει ως κατεξοχήν πραγματιστές. Και στην προπαγάνδα του γίνονται πραγματιστές απλά και μόνο επειδή βρίσκει στις ιδέες τους το δικό του όραμα- ολοκληρωμένο ή θρυμματισμένο- για την επιθυμητή, κατά τη γνώμη του, μορφή κοινωνίας ή για την εθνική ενότητα.

1) Ο Πλάτωνας δεν συνέταξε την περίφημη "Πολιτεία" του ως μια κοινωνική και κρατική οργάνωση του εφικτού, αλλά ως μια συνολική ιδέα για τη σωστή, δίκαιη και λειτουργική κατά τη γνώμη του πολιτεία. Όταν προσπάθησε να μετατρέψει το επιθυμητό σε πραγματικό, για πολλούς λόγους το πείραμα απέτυχε. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως οι οπαδοί της Πλατωνικής Πολιτείας υποχρεούνται να αλλάξουν άποψη, επειδή η μοναδική προσπάθεια μεταμόρφωσης του πλατωνικού καθεστώτος από επιθυμητό σε εφικτό δεν κατέστη εφικτή. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, μία από τις κεντρικές πλατωνικές ιδέες, ότι δηλαδή το πολίτευμα της πολιτείας θα έπρεπε να είναι μάλλον Αριστοκρατικό, Ιεραρχικό και Ταξικό, είναι κάτι που έχει εισαχθεί στην συνείδησή μας και το αποδέχονται σχεδόν όλοι σήμερα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας.

2) Όταν ο Γεωργιάδης και οι συν αυτώ αναφέρονται στον Ισοκράτη και στην προσπάθειά του να ενώσει όλους τους έλληνες εναντίον του κοινού εχθρού (Πέρσες), αναφέρονται σε κάτι που δεν βρισκόταν στην σφαίρα του πραγματικού ως εκείνη την χρονική στιγμή, αλλά στον κόσμο του επιθυμητού του Ισοκράτη. Παρομοίως η εμμονή και επιμονή του Ισοκράτη στον ηγεμονικό ρόλο, που έπρεπε να διαδραματίσουν οι Αθηναίοι σε αυτήν την ένωση έναντι των Σπαρτιατών, δεν εδράζεται σε κάποιες μαθηματικές εξισώσεις, που οδηγούν στο αποτέλεσμα "Αθηναϊκή Ηγεμονία", αλλά στην προσπάθεια του Ισοκράτη να μετατρέψει το δικό του επιθυμητό σε κοινό πραγματικό.

3) Ο Μεταξάς, που τόσο αρέσει στον Γεωργιάδη, εγκαθιδρύοντας τον περίφημο "Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό" δεν άσκησε την εξουσία έχοντας στο μυαλό του την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, αλλά θέλησε να μετατρέψει το επιθυμητό σε εφικτό και πρακτικό. Όταν τελικά το μετέτρεψε (με τους γνωστούς… δημοκρατικούς τρόπους) εντάχθηκε στην σφαίρα του εφικτού *4^{η παρ.}.

γ) Καπιταλισμός

Ο Καπιταλισμός *5^{η παρ.}, που επίσης φαίνεται να αρέσει στον Γεωργιάδη, είναι ένα οικονομικό σύστημα ανάμεσα σε όσα υπήρχαν κατά καιρούς στην ανθρωπότητα κι όσα σίγουρα θα υπάρξουν και στο μέλλον. Έτσι κι αλλιώς έχει αλλάξει μορφές, δεν θα μπορούσε να είναι ο ίδιος με την εποχή του Μπακούνιν και του Μαρξ. 

Γιατί οι κοινωνίες δεν είναι στάσιμες οάσεις του πραγματικού, αλλά εν δυνάμει διαλεκτικές νομάδες του επιθυμητού.

Αν αυτό γίνει αντιληπτό, όλοι εμείς που επαιρόμαστε ότι τις αποτελούμε, τότε οι αλλαγές που επιθυμούμε θα γίνουν πραγματικές, όχι ως φυσικά φαινόμενα, αλλά ως μια πορεία σε ένα παρόν και μέλλον, που θα καθορίζεται από εμάς, που τα λάθη και οι παραλείψεις θα ανήκουν σε εμάς, που τα αποτελέσματα των παραλείψεών μας θα βαρύνουν εμάς.

Αυτό μπορεί να αποτελέσει τη διαρκή μεσολάβηση μεταξύ επιθυμητού και πραγματικού. Μια πραγματικότητα, που συνεχώς ενέχει το συλλογικό φαντασιακό, είναι μια πραγματικότητα συνεχώς ανανεούμενη και ζωντανή.  

Παραπομπές

*1^{η παρ.}  Tην ίδια τακτική, του ορισμού και καθορισμού του πραγματικού κόσμου ακολουθεί και το κόμμα του, η Ν.Δ. Δεν γύρισε σελίδα ο Γεωργιάδης, η Ν.Δ. άλλαξε για μια ακόμη φορά τακτική. Αυτοί είναι οι πραγματιστές και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οι φαντασιακοί. Κι είναι τόσο πραγματιστές, που μετατράπηκαν εν μια νυκτί σε κοινωνικά ακροδεξιούς ενώ πριν λίγο καιρό παρίσταναν τους κοινωνικά φιλελεύθερους.

*2^{η παρ.} Ακόμα και τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ., τα οποία βέβαια ξεχωρίζει ο ίδιος από τους υπόλοιπους αριστερούς ως τα πλέον υπεύθυνα μιας… ανεύθυνης πλευράς.

*3^{η παρ.} Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται σε φιλόσοφους όπως ο Επίκουρος ή ο Διογένης ο Κυνικός.

*4^{η παρ.} Δεν αναφέρομαι εδώ στο πώς βρέθηκε ο Μεταξάς στη εξουσία ή στην μαρξιστική ανάλυση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος σε αυτό.

*5^{η παρ.} Αν και στο φόρουμ του, σε κουβέντα που είχα μαζί του περί Κομμουνισμού, υποστηρίζει πως δεν του αρέσει καθόλου, ή μάλλον είναι μπερδεμένος σε σχέση με το πόσο του αρέσει…

από ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ » 22 Δεκ. 2010, 08:08

Έχει γίνει μία παρεξήγησι. Εγώ πουθενά δεν είπα ότι αποδέχομαι 100% τον Καπιταλισμό. Η αλήθεια είναι ότι φυσικά τον προτιμώ από τον Κομμουνισμό, αλλά καθόλου δεν τον θεώρω όχι τέλειο, αλλά ούτε καν καλό σύστημα. Η βασικότερη μου ένστασις και στα δύο είναι ο υλιστικός τρόπος θεάσεως των πάντων. Εγώ δεν πιστεύω ότι η ύλη είναι τόσο σπουδαία.