Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Παρακαλώ, Στη Σειρά Σας...


- Θυμάσαι ρε φίλε;

- Ε;

- Θυμάσαι λέω;

- Τι να θυμάμαι;

- Τι ωραία που ήταν πέρυσι, θυμάσαι;

- Στις διακοπές εννοείς; Ναι ρε, τζάμι είχαμε περάσει.

- Ποιες διακοπές ρε, για ποιες διακοπές μιλάς, άλλο σου λέω εγώ!

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Είναι Ο Χρόνος...


Μήπως το βάζο σπάει πρώτα και μετά πέφτει από το τραπέζι;

Αν γινόταν αυτό, ο χρόνος θα ήταν αλλιώς, θα τον μετρούσαμε ως συνέπεια των επιλογών μας και όχι το αντίστροφο.

Την ώρα που κάποιος πεθαίνει, πάνω στο επιθανάτιο ρόγχο, κάποιος άλλος, κάπου μακριά ή λίγα μέτρα μακριά του, ίσως στο διπλανό δωμάτιο, κάνει έρωτα και νιώθει το χρόνο να σβήνει, να μην υπάρχει. Ποιος τον έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή, ποιος τον μετράει; Ούτε εκείνος που πεθαίνει ούτε εκείνος που ανασταίνεται. Ο χρόνος έχει σταματήσει.

Ο θάνατος έρχεται και μετά στενοχωριέσαι για αυτόν που τον δέχτηκε, εσύ που ζεις, εσύ που υπάρχεις και ξέρεις την ώρα, τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά. Πότε έφυγε, τι έκανε λίγο πριν, πού ήμουν εγώ, τι έκανε χθες αυτήν την ώρα, πώς γίνεται να ζούσε χθες και τώρα να πεθαίνει;

Εκείνος, δεν προλαβαίνει να μετρήσει, έχει μετρήσει η ζωή για αυτόν, ερήμην του.
Όσοι κι αν τον ψάλλουν, ό,τι κι αν κάνεις, αφού η ματαιοδοξία της ζωής σε κάνει εγωιστή, θες να τον ζωντανέψεις, να τον έχεις δίπλα σου. Και δεν πρόλαβες να του πεις ότι τον αγαπάς, σου είχε φανεί ξενέρωτο. Ούτε τον είχες φιλήσει λίγο πριν, έχασες την ευκαιρία… για τέτοια ήμαστε τώρα;
Ο χρόνος είναι για να καταναλώνεται χωρίς πολύ σκέψη και οι φίλοι μένουν χωρίς τηλέφωνο και συντροφιά, όλοι κλεισμένοι μέσα μας και έξω μας φυλακισμένοι μόνο σε υποχρεώσεις.

Όσο σκέφτομαι πως μόλις προχθές παραλίγο να χαθεί ένας άνθρωπος, ένας φίλος, σε μια στιγμή του χρόνου που εγώ χτυπούσα το πληκτρολόγιο ενός άχρονου μηχανήματος και προσπαθούσα να καταναλώσω ένα οκτάωρο, με καταλαμβάνει… χρονική ανεπάρκεια.

Ίσως η πληρέστερη Επανάσταση αφορά στο Χρόνο, αυτόν τον κατακερματισμένο φίλο, αυτόν, που όταν κάποιος χάνεται συνεχίζει να υπάρχει έτσι κι αλλιώς.

Και ίσως τότε, καταφέρουμε να δαμάσουμε και την οδύνη των λόγων που ειπώθηκαν ενώ δεν έπρεπε, των τηλεφωνημάτων που ποτέ δεν έγιναν, των θανάτων που δεν είχαμε προλάβει να υπολογίσουμε.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Φοράει Strike Και Καρφώνει...


- Θα απεργήσεις αύριο;
- Με δουλεύεις; Αφού είμαι άνεργη.
- Και τι πάει να πει αυτό;
- Θα πει ότι αν αποφάσιζα να απεργήσω θα σήμαινε ότι ειδικά αύριο θα έπρεπε να δουλέψω.
- Α, μάλιστα. Άρα ο μόνος που μπορεί να έχει λόγο περί απεργίας είμαι εγώ που δουλεύω.
- Μα, αυτό δεν είναι το νόημα της απεργίας;
- Και πού λες να οφείλεται τότε, η αίσθηση που έχω ότι εσύ δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να απεργείς από τότε που απολύθηκες;
- Υπονοείς κάτι για τη στάση μου απέναντι στις υποχρεώσεις μου στο σπίτι;
- Όχι δεν υπονοώ... Ευθέως μιλάω. Μη μου πεις ότι δε βλέπεις τι γίνεται εδώ μέσα...
- Δεν ήταν αυτό το θέμα μας. Μη μπλέκεις όλα τα ζητήματα μαζί, για την απεργία μιλούσες. 
- Τέλος πάντων... Αυτό που εννοούσα ήταν αν θα έρθεις στη συγκέντρωση για την απεργία.
- Αφού το ξέρεις ότι δεν τις μπορώ τις συγκεντρώσεις.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Ατάκτως Ερριμένα...


Στην Κερατέα έχει μετακομίσει η Γάζα. Αποκλεισμένη από παντού. ΜΑΤατζηδες, ασφαλίτες και λοιποί κρατικοί υπαλληλίσκοι κάνουν τη δουλειά που τους έχουν αναθέσει. Ποια είναι αυτή; Να ρουφιανεύουν και να τρομοκρατούν τον κόσμο. Για ποιο λόγο; Δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν. Αυτοί απλά κάνουν τη δουλειά τους. Τόσο μαλάκες είναι.

Ο Παπουτσής που νομίζει πως μπορεί να νομιμοποιεί ανθρώπους κατά το δοκούν, ψάχνει αν έχουν χαρτιά, τι χαρτιά, είναι πράσινα, μπλε, τι σκατά χαρτιά είναι; Δουλεύουν ή τεμπελιάζουν, τι προσφέρουν στο σύνολο; Έχουν την πραμάτεια τους στα πεζοδρόμια ή σε πάγκους;
Γιατί, εσύ ρε Σοσιαλιστή του κώλου τι προσφέρεις δηλαδή και ποια είναι η πραμάτεια σου;

Ο Παπακωνσταντίνου που νομίζει πως ψαρώνουμε επειδή το παίζει σοβαρός και πιστεύει πως δεν έχουμε καταλάβει πόσο αμόρφωτος και απαίδευτος είναι. Ούτε καν υπάνθρωπος, πόσο μάλλον άνθρωπος…

Ο Σαμαράς που από Εθνικιστής έγινε Φιλελεύθερος. Άλλαξε και το λογότυπο της επί 30τόσα χρόνια Νέας Δημοκρατίας του και τώρα ησυχάσαμε. Δείξτε του εμπιστοσύνη. Σε ένα χρόνο θα μας έχει λύσει όλα τα προβλήματα.
Απορώ: πόσο μαλάκας μπορεί να γίνει ακόμα;

Η Μπακογιάννη με αλτσχάϊμερ σε προχωρημένο στάδιο, δεν θυμάται τίποτα ρε παιδί μου, τίποτα. Πλήρης μαλάκυνση εγκεφάλου.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Οι Πατρίδες Του Κόσμου...


Αφιερωμένο σε κάποιον Οδοιπόρο, που φαίνεται πως ρισκάρει. 
Τα σέβη μου.
Θα γράψω λίγες λέξεις, όμως δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, δεν έχω τσιμεντένια σκέψη, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ. Μόνο ένα πράγμα έμπαινε και έβγαινε στη σκέψη μου συνέχεια, αυτό που και τώρα τη βασανίζει: ο αδύναμος, εκείνος που δέχεται επίθεση από όλους, εκείνος που σίγουρα δεν έχει τα μέσα να αντισταθεί.
Όχι αυτός που παριστάνει τον αδύναμο, όχι εκείνος που έντεχνα χρησιμοποιεί την αδυναμία για να κρύψει τη χυδαία δύναμή του. Αυτή η σκέψη με συντροφεύει και τώρα.

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Δημοτικό, μου είχε κάνει εντύπωση η αναφορά του αναγνωστικού σε κάποια πουλιά που έφευγαν από τον έναν τόπο για να πάνε σε κάποιον άλλον. Έψαχναν ζεστά κλίματα, θαλπωρή. Έπρεπε να αναπαραχθούν, να γεννήσουν τα μικρά τους και να μπορούν να τα ταΐσουν, να μην έχουν να αντιμετωπίσουν το κρύο και την κακοκαιρία.
Ήθελαν να ζουν πάντα μέσα στο καλοκαίρι. Είχε και μια φωτογραφία με χελιδόνια, που πετούσαν κατά ομάδες και από ό,τι θυμάμαι υπήρχε από κάτω μια λεζάντα: "μπήκε η άνοιξη, ήρθαν τα χελιδόνια".
Στο μυαλό μου, η λεζάντα αυτή τα εξηγούσε ξακάθαρα όλα: αν δεν έρθουν τα χελιδόνια, δεν μπορεί να υπάρχει άνοιξη, δεν θα βάλουμε κοντομάνικα, δεν θα παίζουμε μπάλα άνετα στην αυλή του σχολείου, ούτε και οι βρύσες θα έχουν την τιμητική τους μετά από κάθε ντέρμπι που στήναμε αυτοσχέδια στα διαλείμματα.