Μήπως το βάζο σπάει πρώτα και μετά πέφτει από το τραπέζι;
Αν γινόταν αυτό, ο χρόνος θα ήταν αλλιώς, θα τον μετρούσαμε ως συνέπεια των επιλογών μας και όχι το αντίστροφο.
Την ώρα που κάποιος πεθαίνει, πάνω στο επιθανάτιο ρόγχο, κάποιος άλλος, κάπου μακριά ή λίγα μέτρα μακριά του, ίσως στο διπλανό δωμάτιο, κάνει έρωτα και νιώθει το χρόνο να σβήνει, να μην υπάρχει. Ποιος τον έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή, ποιος τον μετράει; Ούτε εκείνος που πεθαίνει ούτε εκείνος που ανασταίνεται. Ο χρόνος έχει σταματήσει.
Ο θάνατος έρχεται και μετά στενοχωριέσαι για αυτόν που τον δέχτηκε, εσύ που ζεις, εσύ που υπάρχεις και ξέρεις την ώρα, τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά. Πότε έφυγε, τι έκανε λίγο πριν, πού ήμουν εγώ, τι έκανε χθες αυτήν την ώρα, πώς γίνεται να ζούσε χθες και τώρα να πεθαίνει;
Εκείνος, δεν προλαβαίνει να μετρήσει, έχει μετρήσει η ζωή για αυτόν, ερήμην του.
Όσοι κι αν τον ψάλλουν, ό,τι κι αν κάνεις, αφού η ματαιοδοξία της ζωής σε κάνει εγωιστή, θες να τον ζωντανέψεις, να τον έχεις δίπλα σου. Και δεν πρόλαβες να του πεις ότι τον αγαπάς, σου είχε φανεί ξενέρωτο. Ούτε τον είχες φιλήσει λίγο πριν, έχασες την ευκαιρία… για τέτοια ήμαστε τώρα;
Ο χρόνος είναι για να καταναλώνεται χωρίς πολύ σκέψη και οι φίλοι μένουν χωρίς τηλέφωνο και συντροφιά, όλοι κλεισμένοι μέσα μας και έξω μας φυλακισμένοι μόνο σε υποχρεώσεις.
Όσο σκέφτομαι πως μόλις προχθές παραλίγο να χαθεί ένας άνθρωπος, ένας φίλος, σε μια στιγμή του χρόνου που εγώ χτυπούσα το πληκτρολόγιο ενός άχρονου μηχανήματος και προσπαθούσα να καταναλώσω ένα οκτάωρο, με καταλαμβάνει… χρονική ανεπάρκεια.
Ίσως η πληρέστερη Επανάσταση αφορά στο Χρόνο, αυτόν τον κατακερματισμένο φίλο, αυτόν, που όταν κάποιος χάνεται συνεχίζει να υπάρχει έτσι κι αλλιώς.
Και ίσως τότε, καταφέρουμε να δαμάσουμε και την οδύνη των λόγων που ειπώθηκαν ενώ δεν έπρεπε, των τηλεφωνημάτων που ποτέ δεν έγιναν, των θανάτων που δεν είχαμε προλάβει να υπολογίσουμε.
Αν γινόταν αυτό, ο χρόνος θα ήταν αλλιώς, θα τον μετρούσαμε ως συνέπεια των επιλογών μας και όχι το αντίστροφο.
Την ώρα που κάποιος πεθαίνει, πάνω στο επιθανάτιο ρόγχο, κάποιος άλλος, κάπου μακριά ή λίγα μέτρα μακριά του, ίσως στο διπλανό δωμάτιο, κάνει έρωτα και νιώθει το χρόνο να σβήνει, να μην υπάρχει. Ποιος τον έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή, ποιος τον μετράει; Ούτε εκείνος που πεθαίνει ούτε εκείνος που ανασταίνεται. Ο χρόνος έχει σταματήσει.
Ο θάνατος έρχεται και μετά στενοχωριέσαι για αυτόν που τον δέχτηκε, εσύ που ζεις, εσύ που υπάρχεις και ξέρεις την ώρα, τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά. Πότε έφυγε, τι έκανε λίγο πριν, πού ήμουν εγώ, τι έκανε χθες αυτήν την ώρα, πώς γίνεται να ζούσε χθες και τώρα να πεθαίνει;
Εκείνος, δεν προλαβαίνει να μετρήσει, έχει μετρήσει η ζωή για αυτόν, ερήμην του.
Όσοι κι αν τον ψάλλουν, ό,τι κι αν κάνεις, αφού η ματαιοδοξία της ζωής σε κάνει εγωιστή, θες να τον ζωντανέψεις, να τον έχεις δίπλα σου. Και δεν πρόλαβες να του πεις ότι τον αγαπάς, σου είχε φανεί ξενέρωτο. Ούτε τον είχες φιλήσει λίγο πριν, έχασες την ευκαιρία… για τέτοια ήμαστε τώρα;
Ο χρόνος είναι για να καταναλώνεται χωρίς πολύ σκέψη και οι φίλοι μένουν χωρίς τηλέφωνο και συντροφιά, όλοι κλεισμένοι μέσα μας και έξω μας φυλακισμένοι μόνο σε υποχρεώσεις.
Όσο σκέφτομαι πως μόλις προχθές παραλίγο να χαθεί ένας άνθρωπος, ένας φίλος, σε μια στιγμή του χρόνου που εγώ χτυπούσα το πληκτρολόγιο ενός άχρονου μηχανήματος και προσπαθούσα να καταναλώσω ένα οκτάωρο, με καταλαμβάνει… χρονική ανεπάρκεια.
Ίσως η πληρέστερη Επανάσταση αφορά στο Χρόνο, αυτόν τον κατακερματισμένο φίλο, αυτόν, που όταν κάποιος χάνεται συνεχίζει να υπάρχει έτσι κι αλλιώς.
Και ίσως τότε, καταφέρουμε να δαμάσουμε και την οδύνη των λόγων που ειπώθηκαν ενώ δεν έπρεπε, των τηλεφωνημάτων που ποτέ δεν έγιναν, των θανάτων που δεν είχαμε προλάβει να υπολογίσουμε.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τρόπος να νικήσει κανείς το χρόνο εκτός από το να ζει το παρόν. Να το ζει όμως απόλυτα, χωρίς συμβιβασμούς. Ίσως τότε, κανένα κενό δεν μπορεί να μας πληγώσει, αφού ζώντας στο παρόν κάνουμε πάντα το πιο ταιριαστό με την κάθε στιγμή. Σπανίως όμως το καταφέρνουμε και ίσως, σ' αυτή την ανεπάρκεια, οφείλονται και οι ενοχές μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή