- Θυμάσαι ρε φίλε;
- Ε;
- Θυμάσαι λέω;
- Τι να θυμάμαι;
- Τι ωραία που ήταν πέρυσι, θυμάσαι;
- Στις διακοπές εννοείς; Ναι ρε, τζάμι είχαμε περάσει.
- Ποιες διακοπές ρε, για ποιες διακοπές μιλάς, άλλο σου λέω εγώ!
- Ε πες μου να τελειώνουμε, για ποιο πράγμα μιλάς;
- Αν θυμάσαι που δουλεύαμε… σε διπλανά γραφεία ήμασταν ρε φίλε. Θυμάσαι;
- Ε πώς δε θυμάμαι, ξεχνιούνται αυτά;
- Βαριεστημένοι μπροστά σε μια οθόνη. Βλέπαμε νούμερα και κάναμε υπολογισμούς.
- Ναι, ναι, υπολογίζαμε τα έσοδα της εταιρείας. Λες και ήταν δική μας.
- Μα, για χρόνια, έτσι νιώθαμε. Μετά όμως…
- Μετά ήρθε εκείνο το mail και ξεκαθάρισαν όλα, μπήκαν στη σωστή Σειρά.
- "Η εταιρεία ανήκει στους μετόχους της". Μπάπ, μου ήρθε στο κεφάλι σαν κεραμίδι. Τι λες ρε, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό! Παντού ανήκει η εταιρεία: στο χρηματιστήριο, στην κοινωνία, στον Θεό τον ίδιο αλλά όχι σε μας.
- Ήταν σαφές το μήνυμα, δεν ήταν;
- Μόνο σαφές; Σαφέστατο ήταν. Είναι κάτι απλά πράγματα που περνάνε χρόνια για να τα καταλάβεις. Κι εγώ ο ηλίθιος που ξενυχτούσα πάνω από την οθόνη για να υπολογίζω. Και όσο υπολόγιζα τόσο ένιωθα τα νούμερα δικά μου και όσο τα νούμερα έμπαιναν στο κεφάλι μου τόσο ένιωθα γεμάτη και σίγουρη τη ζωή μου!
- Όμως το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, δεν ήταν;
- Ναι ήταν. Τα είχαν ετοιμάσει όλα. Στη Σειρά τους.
- Κι εμείς;
- Ε;
- Θυμάσαι λέω;
- Τι να θυμάμαι;
- Τι ωραία που ήταν πέρυσι, θυμάσαι;
- Στις διακοπές εννοείς; Ναι ρε, τζάμι είχαμε περάσει.
- Ποιες διακοπές ρε, για ποιες διακοπές μιλάς, άλλο σου λέω εγώ!
- Ε πες μου να τελειώνουμε, για ποιο πράγμα μιλάς;
- Αν θυμάσαι που δουλεύαμε… σε διπλανά γραφεία ήμασταν ρε φίλε. Θυμάσαι;
- Ε πώς δε θυμάμαι, ξεχνιούνται αυτά;
- Βαριεστημένοι μπροστά σε μια οθόνη. Βλέπαμε νούμερα και κάναμε υπολογισμούς.
- Ναι, ναι, υπολογίζαμε τα έσοδα της εταιρείας. Λες και ήταν δική μας.
- Μα, για χρόνια, έτσι νιώθαμε. Μετά όμως…
- Μετά ήρθε εκείνο το mail και ξεκαθάρισαν όλα, μπήκαν στη σωστή Σειρά.
- "Η εταιρεία ανήκει στους μετόχους της". Μπάπ, μου ήρθε στο κεφάλι σαν κεραμίδι. Τι λες ρε, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό! Παντού ανήκει η εταιρεία: στο χρηματιστήριο, στην κοινωνία, στον Θεό τον ίδιο αλλά όχι σε μας.
- Ήταν σαφές το μήνυμα, δεν ήταν;
- Μόνο σαφές; Σαφέστατο ήταν. Είναι κάτι απλά πράγματα που περνάνε χρόνια για να τα καταλάβεις. Κι εγώ ο ηλίθιος που ξενυχτούσα πάνω από την οθόνη για να υπολογίζω. Και όσο υπολόγιζα τόσο ένιωθα τα νούμερα δικά μου και όσο τα νούμερα έμπαιναν στο κεφάλι μου τόσο ένιωθα γεμάτη και σίγουρη τη ζωή μου!
- Όμως το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, δεν ήταν;
- Ναι ήταν. Τα είχαν ετοιμάσει όλα. Στη Σειρά τους.
- Κι εμείς;
- Εμείς;
- Ναι, εμείς.
- Ε, κι εμείς… στη Σειρά μας
Σημείωση: Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι φανταστικά αλλά ζουν ανάμεσά μας.
Η Σειρά είναι πραγματική. Μπορεί να είναι έξω από τον ΟΑΕΔ, στα συσσίτια κάποιου δήμου ή κάποιας ενορίας, στον προθάλαμο της συνέντευξης πριν από τον θάλαμο της πρόσληψης.
Σέρνεται ανεργία, σου λέω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα έσοδα κάθε εταιρείας. Μη σου πω ότι όσο μεγαλύτερα τα κέρδη τόσο περισσότερες οι απολύσεις.
- Θυμάσαι, φίλε, που λέγαμε ότι η εργασία είναι κι αυτή μέσον εξουσίας;
- Ναι, θυμάμαι.
- Ε, προς το παρόν, ξέχνα το... Παραπήραμε αέρα φαίνεται και ξαναθυμήθηκαν την ανεργία, το μέσον που βάζει τα πάντα σε τάξη.
- Φυσικά. Αφού το ζήτημα είναι ταξικό.
- Ε, ναι. Πλήρης υποταγή χωρίς εξαθλίωση, γίνεται;
Είναι να μην κολλήσεις με τους διαλόγους τελικά... :))))))
ΑπάντησηΔιαγραφήRiski: Βασικά θα έλεγα ότι η απειλή της εξαθλίωσης οδηγεί σε πλήρη υποταγή και όχι η εξαθλίωση καθεαυτή. Ο επίσημα εξαθλιωμένος δεν έχει να χάσει τίποτα, απελευθερώνεται και γίνεται ατίθασος για τους εξουσιαστές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, θεωρητικά δεν έχεις άδικο, γι' αυτό άλλωστε οι υποτιθέμενες σοσιαλδημοκρατίες προσέχουν πολύ να μη φτάνει η κατάσταση στην εξαθλίωση. Ιστορικά ωστόσο, δεν αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που λες. Είναι μεν λογικό, αλλά δεν συμβαίνει. Το εμποδίζουν το χαμηλό επίπεδο κοινωνικής συνείδησης και οι παντός είδους ελπίδες (παγκοσμίως).
ΑπάντησηΔιαγραφή