Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΣΗ Ή ΟΥΤΟΠΙΑ;


Επανέρχομαι με έναν επιφανή Φιλόσοφο, προερχόμενο από τα σπλάχνα της Σχολής Της Φρανκφούρτης (Κριτική Θεωρία).




1) Από το βιβλίο "Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος"

"Σε τελευταία ανάλυση, τα ίδια τα άτομα είναι εκείνα που θα απαντήσουν σε αυτό το ζήτημα των αληθινών και των πλαστών αναγκών, αλλά μόνο σε τελευταία ανάλυση, όταν δηλαδή θα είναι ελεύθερα να δώσουν τις καθαρά δικές τους απαντήσεις.
Όσο δεν έχουν καμία αυτονομία, όσο είναι ετερόφωτα κι ετεροκαθοριζόμενα (έστω και στο επίπεδο των ενστίκτων τους), η απάντηση που θα δίνουν δε θα μπορεί να θεωρηθεί σαν δική τους. 
Όσο η διοίκηση της καταπιεστικής κοινωνίας γίνεται ορθολογιστική, παραγωγική, τεχνική και ολοκληρωτική, τόσο τα άτομα δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα μέσα που θα τους επιτρέψουν να τερματίσουν την υποδούλωσή τους και να αποκτήσουν την ελευθερία τους".

"Στην ιστορία, πάντοτε, ένα σύστημα ετεροκαθορισμού παραχωρούσε τη θέση του σε ένα άλλο.
Ο μοναδικός σωστός σκοπός είναι η αντικατάσταση των πλαστών αναγκών από αληθινές, η εγκατάλειψη της καταπιεστικής ικανοποίησης".

"Το γεγονός ότι ο εργοδότης κι ο εργάτης βλέπουν το ίδιο πρόγραμμα τηλεόρασης, ότι η δακτυλογράφος ντύνεται το ίδιο καλά με την κόρη του διευθυντού της, ότι ο Νέγρος διαθέτει Κάντιλλακ κι ότι όλοι διαβάζουν την ίδια εφημερίδα, δε σημαίνει ότι οι τάξεις εξαφανίστηκαν.
Αντίθετα δείχνει μέχρι ποιο βαθμό οι καταπιεζόμενες τάξεις συμμετέχουν στις ανάγκες και τις ικανοποιήσεις που εξασφαλίζουν τη διατήρηση των κυρίαρχων τάξεων.
Η δυνατότητα να διαλέγεις ελεύθερα ανάμεσα σε μια μεγάλη ποικιλία εμπορευμάτων και υπηρεσιών, δεν σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος, όταν για να γίνεται αυτό θα πρέπει να ζεις μια ζωή κόπου και άγχους κάτω από τον κοινωνικό έλεγχο- θα πρέπει να είσαι αλλοτριωμένος.
Κι αν το άτομο εκδηλώνει το ίδιο με τη σειρά του τις ανάγκες που άλλοι επέβαλλαν, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αυτόνομο, απλούστατα σημαίνει ότι ο έλεγχος είναι αποτελεσματικός.
Η πνευματική και συναισθηματική άρνηση του κομφορμισμού θεωρούνται δείγμα νεύρωσης και αδυναμίας.
Δεν υπάρχει προσωπική προσαρμογή αλλά μίμησις, άμεση ταύτιση του ατόμου με την κοινωνία του και μέσα από αυτή με την κοινωνία στο σύνολό της".

"Είναι ένας τρόπος ζωής καλύτερος από τον προηγούμενο και για αυτό, σαν τέτοιος, αντιστέκεται σε κάθε ποιοτική αλλαγή.
Έτσι διαμορφώνεται η μονοδιάστατη σκέψη και συμπεριφορά, όπου οι ιδέες, οι επιθυμίες, οι στόχοι που, με το περιεχόμενό τους ξεπερνούν το κατεστημένο του λόγου και της πράξης είτε απορρίπτονται, είτε περιορίζονται στο ρόλο των έσχατων προεκτάσεων αυτού του κατεστημένου.Τώρα μπορούν να παραμερίζονται αμέσως έννοιες που στο παρελθόν δημιουργούσαν πολλές σκοτούρες, από τη στιγμή που θα διαπιστωθεί ότι δεν μπορούν να ορισθούν με ενεργειακούς ή λειτουργικούς όρους".

"Η εγκαθίδρυση αυτής της μονοδιάστατης πραγματικότητας δεν σημαίνει ότι βασιλεύει ο υλισμός, ότι οι πνευματικές και μεταφυσικές ενασχολήσεις και οι μποέμικες εκδηλώσεις εξαφανίστηκαν.
Αντίθετα, υπάρχουν πολλά "Ας προσευχηθούμε μαζί αυτή την εβδομάδα", πολλά " Γιατί να μη δοκιμάσουμε το Θεό; " πολλά Ζεν, πολύς "υπαρξισμός", πολλοί "μπήτνικς".
Αυτές όμως οι μορφές διαμαρτυρίας και υπέρβασης δεν αντιμάχονται το status quo, δεν αρνούνται. 
Αποτελούν μάλλον το τελετουργικό μέρος ενός πρακτικού μπηχεϋβιορισμού, την ανώδυνη άρνησή του, αφομοιώνονται από το status quo γρήγορα κι αποτελούν μέρος της υγιεινής του δίαιτας".

"Ο όρος "πρόοδος" δεν είναι ουδέτερος όρος, είναι μια κίνηση προς σκοπούς ειδικούς που τους καθορίζουν οι διάφοροι τρόποι βελτίωσης της Ανθρώπινης ζωής.
Η προχωρημένη βιομηχανική κοινωνία βρίσκεται κοντά στο στάδιο εκείνο όπου, αν διαρκέσει η πρόοδος, η τωρινή διεύθυνση και οργάνωση της θα αναστατωθούν.
Το στάδιο αυτό θα έρθει όταν η υλική παραγωγή (και οι αναγκαίες υπηρεσίες) θα αυτοματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα είναι δυνατό να ικανοποιηθούν όλες οι βασικές ανάγκες, με χρόνο εργασίας ελάχιστο.Όσο για τα ισχυρά Κομμουνιστικά κόμματα της Ιταλίας και της Γαλλίας, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να επιβεβαιώνουν τη γενική πορεία των πραγμάτων, με τον περιορισμένο πρόγραμμά τους που παραμερίζει την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας και περιορίζεται στους κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού.Οι δούλοι του Βιομηχανικού Πολιτισμού μπορεί να είναι εκλεπτυσμένοι δούλοι, αλλά είναι δούλοι, γιατί η δουλεία δεν ορίζεται "από την υποταγή, ούτε από τη σκληρή δουλειά, αλλά από τη μεταβολή του ανθρώπου σε εργαλείο και τη μετατροπή του σε πράγμα".

"Αν στο χώρο της ανάγκης επικρατούσε γενικός αυτοματισμός, ο άνθρωπος θα είχε στη διάθεσή του τόσο ελεύθερο χρόνο, που θα μπορούσε πια να διαμορφώσει την ιδιωτική και την κοινωνική του ζωή.
Θα ήταν το ιστορικό άλμα προς ένα καινούργιο Πολιτισμό.
Αν στις υπανάκτυκτες χώρες οι παραδοσιακές μορφές ζωής και εργασίας προβάλλουν ισχυρή αντίσταση στην εκβιομηχάνιση και στην τεχνολογία, αν η ίδια η προοπτική μιας άνετης ζωής δεν κατορθώνει να υπερνικήσει αυτήν την αντίσταση, μήπως θα μπορούσαν, άραγε, η πρόοδος και η εκβιομηχάνιση να γίνουν με μορφές που θα εμπνέονταν από αυτή την προ-τεχνολογική παράδοση;"

"Με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι ξέρουν και νιώθουν πως τα ειδησεογραφικά δελτία και τα πολιτικά προγράμματα δεν λένε αναγκαστικά αλήθεια και παρά όλα αυτά εξακολουθούν να τα ακούν και να τα διαβάζουν, να κατευθύνονται από αυτά, με τον ίδιο τρόπο δέχονται τις παραδοσιακές αξίες και τις εντάσσουν στο πνευματικό υλικό τους. 
Άλλωστε, αν τα ΜΜΕ συγχωνεύουν αρμονικά, και συχνά με τρόπο αθέμιτο, την τέχνη, την πολιτική, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και το εμπόριο, παράλληλα ανάγουν όλους αυτούς τους πνευματικούς τομείς σε ένα κοινό παρανομαστή: την εμπορευματική μορφή.
Η μουσική της ψυχής είναι ταυτόχρονα κι εμπορική μουσική.
Η αλήθεια δε μετράει καθόλου, μετράνε μόνο οι ανταλλακτικές αξίες".

"Ο ορθολογισμός του status quo συγκεντρώνεται στην ανταλλακτική αξία και κάθε άλλος ορθολογισμός πρέπει να υποκύψει μπροστά του.
Η "σέξυ" υπάλληλος γραφείου, οι σέξυ πωλήτριες, οι νεαροί και ρωμαλέοι "μάνατζερς" είναι εμπορεύματα μεγάλης εμπορικής αξίας".

"Η ικανοποίηση η επιτρεπόμενη από την κοινωνία, είναι κάτι που θα πρέπει να ευχόμαστε να επεκταθεί ακόμα περισσότερο. Αλλά σε αυτού του είδους την ικανοποίηση, η ευχαρίστηση έχει μειωθεί, στερημένη καθώς είναι από τις ασυμβίβαστες με την κατεστημένη κοινωνία επιθυμίες. Η ευχαρίστηση, με αυτή τη μορφή, γεννάει την υποταγή".

"Ποτέ η αργκό και οι λαϊκές εκφράσεις δεν ήταν τόσο πλούσιες και μεστές. Είναι σαν ο άνθρωπος του δρόμου να επιβεβαιώνει τον ανθρωπισμό του στον λόγο του, αντιτάσσοντας τον στις υπάρχουσες εξουσίες, σαν να εκδηλώνονται, σε ένα λεξιλόγιο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, η άρνηση και η εξέγερση που έχουν εξουθενωθεί στο πολιτικό πεδίο".

"Όροι όπως "ελευθερία", "ισότητα", "δημοκρατία", "ειρήνη", επιβάλλουν, αναλυτικά, μια ειδική σύζευξη με κατηγορούμενα που εμφανίζονται μόνιμα όποτε η λέξη γράφεται ή προφέρεται.
Στη Δύση το αναλυτικό κατηγόρημα το συναντάμε σε εκφράσεις όπως "ελεύθερη επιχείρηση", "ελεύθερη πρωτοβουλία", "ελεύθερες εκλογές", "ελεύθερο άτομο".

"Η τελετουργική και αυταρχική γλώσσα κυριαρχεί στο σύγχρονο κόσμο, στις δημοκρατικές και στις μη δημοκρατικές χώρες, στις καπιταλιστικές και στις μη καπιταλιστικές.
Είναι μια γλώσσα κατάλληλη για όλα τα αυταρχικά καθεστώτα και δεν υπάρχει σήμερα, μέσα στην τροχιά του Προχωρημένου Βιομηχανικού Πολιτισμού, κοινωνία που να μην κυριαρχείται από αυταρχικό καθεστώς.
Τα διάφορα καθεστώτα δεν ξεχωρίζουν πια από το γεγονός ότι χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές ελέγχου, και ποδηγέτησης.
Η γλώσσα αντανακλά τον έλεγχο, κι αυτό τη στιγμή που δεν μεταδίδει διαταγές αλλά μόνο πληροφορίες, τη στιγμή που καλεί σε επιλογή κι όχι σε υπακοή, σε ελευθερία κι όχι σε υποταγή".

"Όπως η επιστήμη απελευθερώνει τη φύση από όλους τους ενυπάρχοντες σκοπούς και δίνει στην ύλη μόνο τέτοιες ιδιότητες που να μπορεί να υπολογιστεί η ποσότητά τους, έτσι και η κοινωνία απελευθερώνει τους ανθρώπους από τη "φυσική" ιεραρχία, που βασίζεται στην εξάρτηση προσώπου από πρόσωπο και τους συνδέει μεταξύ τους με βάση κριτήρια ποσότητας – δηλαδή σαν αφηρημένες μονάδες εργατικής δύναμης που μπορούν να αποτιμηθούν σε μονάδες χρόνου".

"Η σκέψη (ή τουλάχιστον η έκφρασή της) είναι αιχμάλωτη της τρέχουσας χρήσης, είναι αναγκασμένη να μην περιμένει, να μην ψάχνει για λύσεις έξω από αυτές που υπάρχουν".

"Περισσότερο θα πρέπει να μας απασχολήσουν οι πιθανότητες που υπάρχουν να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε το δικαίωμα, την ανάγκη να σκεφτόμαστε και να μιλάμε με όρους διαφορετικούς από τους όρους της τρέχουσας γλώσσας, με όρους δηλαδή που είναι σημαντικοί, ορθολογικοί και χρήσιμοι, ακριβώς γιατί είναι διαφορετικοί.
Αλλά είτε συντονίζονται με την επιστήμη είτε όχι, οι φιλοσοφικές έννοιες βρίσκονται σε ανταγωνισμό με το χώρο του καθημερινού λόγου κι αυτό γιατί περιέχουν έννοιες που δεν έχουν πραγματοποιηθεί μέσα στον κόσμο της τρέχουσας ομιλίας και συμπεριφοράς, μέσα σε συνθήκες και καταστάσεις ευδιάκριτες, μέσα στις κυρίαρχες τάσεις.
Έτσι το φιλοσοφικό σύμπαν περιέχει πάντοτε "παραδοξολογίες" ή "φανταστικές κατασκευές", "αυταπάτες" που συχνά είναι ορθολογικότερες από τους όρους που τις αμφισβητούν, στο βαθμό που είναι έννοιες που επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε τα όρια και τον απατηλό χαρακτήρα της κυρίαρχης ορθολογικότητας".

"Αυτό που θέλουν να πουν οι άνθρωποι όταν λένε…" δεν μπορεί να παίρνεται κατά γράμμα – όχι γατί λένε ψέματα, αλλά γιατί ο χώρος της πρακτικής κι ο χώρος της σκέψης όπου ζουν είναι γεμάτος αντιφάσεις, είναι ένας χώρος κατευθυνόμενος".

"Πιστεύουμε πως πεθαίνουμε για την Τάξη, στην πραγματικότητα πεθαίνουμε για τους ανθρώπους του Κόμματος. Πιστεύουμε πως πεθαίνουμε για την Ελευθερία του Ατόμου, στην πραγματικότητα πεθαίνουμε για την Ελευθερία των Μετοχικών Μεριδίων. Πιστεύουμε πως πεθαίνουμε για το Προλεταριάτο, στην πραγματικότητα πεθαίνουμε για τη Γραφειοκρατία του. Πιστεύουμε πως πεθαίνουμε για ένα Κράτος ενώ πεθαίνουμε για το Χρήμα που το στηρίζει. Πιστεύουμε πως πεθαίνουμε για το Έθνος ενώ πεθαίνουμε για τους Ληστές που το φιμώνουν. Πιστεύουμε – αλλά γιατί πρέπει οπωσδήποτε να πιστεύουμε σε ένα τόσο πυκνό σκοτάδι; Πιστεύουμε – πεθαίνουμε;… Πότε επιτέλους θα μάθουμε να ζούμε;
Η έννοια της ομορφιάς περιλαμβάνει όλη την ομορφιά που δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί και η έννοια της ελευθερίας, όλη την ελευθερία που δεν έχει ακόμη κατακτηθεί".

"Σε μια ανάλυση της οικονομίας, καπιταλιστικής και μη, που λειτουργεί σαν μια "εξουσία" ανεξάρτητη, πάνω από τα άτομα, οι αρνητικές πλευρές της (υπερπαραγωγή, ανεργία, αβεβαιότητα, σπατάλη, καταπίεση) δεν μπορούν να κατανοηθούν όσο ερμηνεύονται απλά και μόνο σαν λίγο-πολύ αναπόφευκτα υποπροϊόντα, σαν η "άλλη όψη" της ανάπτυξης και της προόδου".


"Αντί να βρίσκεται στην υπηρεσία του καταστημένου μηχανισμού εξωραΐζοντας τις ενέργειές του, η τέχνη θα μπορούσε να γίνει μια τεχνική που θα βοηθούσε στην καταστροφή των ενεργειών του".

"Απελευθέρωση από την κοινωνία της αφθονίας δε σημαίνει επιστροφή σε μια ρωμαλέα και υγιή φτώχεια, στην ηθική αγνότητα και στην απλότητα. Αντίθετα, αν η κερδοφόρα για λίγους κατασπατάληση σταματούσε, ο διαθέσιμος για διανομή κοινωνικός πλούτος θα αυξανόταν".

"Αν η τηλεόραση και τα παρόμοια μέσα μαζικής επικοινωνίας έπαυαν να λειτουργούν, τότε θα άρχιζε να πραγματοποιείται αυτό που οι εσωτερικές αντιφάσεις του Καπιταλισμού δεν μπόρεσαν ακόμη να καταφέρουν: η αποσύνθεση του συστήματος.

Η δημιουργία αναγκών που να εναρμονίζονται με την καταπίεση έχει γίνει από πολύ καιρό χαρακτηριστικό της κοινωνικά αναγκαίας εργασίας – αναγκαίας με την έννοια ότι, αν δεν υπήρχε, ο κατεστημένος τρόπος παραγωγής δε θα μπορούσε να διατηρηθεί. Δεν πρόκειται εδώ για προβλήματα ψυχολογίας ούτε για προβλήματα αισθητικής.
Εδώ πρόκειται για την αμφισβήτηση της υλικής βάσης της κυριαρχίας".


2) Από το βιβλίο "Εξέγερση, Αναρχισμός, Μοναξιά- Μια συζήτηση με τον Herbert Marcuse"

"Πάρτε τις εκλογές για παράδειγμα. Δέστε τους φαμπρικαρισμένους υποψήφιους προέδρους από τους μεγάλους πολιτικούς μηχανισμούς. Ποιος μπόρεσε να ανακαλύψει τις μεταξύ τους διαφορές; Το είδος αυτό της Δημοκρατίας είναι μια φάρσα. Ο λαός δεν είπε τη γνώμη του, ούτε καν ρωτήθηκε".

"Η επανάσταση απαιτεί κατά πρώτον τη σύσταση ενός νέου τύπου ανθρώπου με τέτοιες ανάγκες και επιδιώξεις, που να διαφέρουν ποιοτικά από τις επιθετικές και καταπιεστικές ανάγκες και επιδιώξεις της σημερινής κοινωνίας. 
Είναι αλήθεια ότι η εργατική τάξη σήμερα συμμερίζεται σε μεγάλη έκταση τις ανάγκες και επιδιώξεις των αρχουσών τάξεων.
Χωρίς τη ρήξη με το ισχύον περιεχόμενο των αναγκών, η επανάσταση είναι αδιανόητη".

"Πάντα υπάρχουν δύο πιθανότητες. Όμως, δεν μπορεί από φόβο μπρος στη μια να χάσεις την ελπίδα για την άλλη.
Ούτε να σταματήσεις να εργάζεσαι για την επιτυχία της".

"Μιλούνε συνήθως μονάχα για βία και ξεχνούν ότι υπάρχουν διάφορα είδη βίας με διαφορετικούς σκοπούς.
Υπάρχει η επιθετική και η αμυντική βία.
Υπάρχει η αστυνομική ή η στρατιωτική βία ή εκείνη της Κού-Κλούξ-Κλάν.
Αντίστοιχα υπάρχει η βία που στρέφεται εναντίον αυτών των μορφών βίας.
Το γνωστό Πολιτικό Λεξιλόγιο, που έγινε επιστήμη, απαγορεύει να ονομάζουν βία τις δραστηριότητες της Αστυνομίας, τις πράξεις των εξειδικευμένων ομάδων στο Βιετνάμ.
Τη δράση όμως των σπουδαστών, όταν αμύνονται στους αστυνομικούς, όταν καίνε αυτοκίνητα και ξεριζώνουν δέντρα, την αποκαλούν αβασάνιστα βία. Αυτό δεν είναι παρά ένα τυπικό παράδειγμα μιας Πολιτικής Ορολογίας, που τη χρησιμοποιεί η σημερινή κοινωνία σαν όπλο"."Ο άνθρωπος που καθημερινά επί οκτώ ώρες εργάζεται στην εταιρία, που ασχολείται σε μια ψυχοκτόνα δουλειά, το Σαββατοκύριακο πιάνει το τιμόνι μιας μεγάλης μηχανής, που ζυγίζει πολλαπλάσια από αυτόν και από εκεί μέσα του έρχεται να εκτονώσει όλη του την επιθετική διάθεση για την κοινωνία. Μια απόλυτη αναγκαιότητα για αυτόν.
Σε περίπτωση που η επιθετικότητα δε θα έβρισκε το αντίστοιχο ξεθύμασμα στην ταχύτητα ή στην οδήγηση του αυτοκινήτου, θα στρεφόταν εναντίον των βιαιοτήτων που άρχουν.
Οι σπουδαστές το έχουν δηλώσει: Κάθε επανάσταση είναι τόσο βίαιη όσο και η βία, που την καταδιώκει. Νομίζω πως έχουν δίκιο".

"Η προσπάθεια να μεταφέρεις τις πιο τολμηρές ιδέες και αξίες της φαντασίας στην πραγματικότητα είναι καινούργια και επαναστατική.
Αποδείχνει ότι η νεολαία συνέλαβε κάτι το σπουδαίο: ότι η αλήθεια δεν υπάρχει μονάχα στη σφαίρα του ορθολογικού, αλλά το ίδιο, ίσως-ίσως και κάτι περισσότερο, στην περιοχή της φαντασίας".

"Η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν εξαρτάται ούτε από το Θεό, ούτε από την ανυπαρξία του Θεού. Δεν ήταν η ιδέα του Θεού που εμπόδισε την απελευθέρωση του ανθρώπου, αλλά η κακή χρήση της".

"Ο Φουριέ, πρώτος και μοναδικός, όπως άλλωστε το αναγνώρισαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, διευκρίνισε τη διαφορά ανάμεσα στην ελεύθερη και την ανελεύθερη κοινωνία.
Και δεν πτοήθηκε να διατυπώσει την άποψη, ότι είναι δυνατή η δημιουργία μιας κοινωνίας, όπου η εργασία θα μεταβληθεί σε παιχνίδι – υπόθεση που μπροστά της δείλιασε κι αυτός ακόμα ο Μαρξ. Μια κοινωνία, όπου η εργασία, ακόμα και η κοινωνικά αναγκαία, θα μπορεί να συμφωνεί με τις εσωτερικές ανάγκες και ροπές των ανθρώπων".

3) Από το βιβλίο "Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση.
Herbert Marcuse -Καρλ Πόππερ"

"Πιστεύω, ακόμα, ότι αν οι άνθρωποι μάθουν να σκέφτονται και να επιχειρηματολογούν, αντί να κάνουν προπαγάνδα και να πέφτουν στο δογματισμό, τότε θα είναι σχετικά εύκολο να συμφωνήσουμε για το τι είναι και τι δεν είναι ολέθριο".

"Το κοινό επιβάλει τη γνώμη του όχι μόνο στις εφημερίδες μα και στους πολιτικούς. Πρόκειται όμως για ένα κοινό που έχει ήδη δογματοποιηθεί από τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας και από τους πολιτικούς. Λόγου χάρη, όσοι σφυγμομετρούν την κοινή γνώμη διερευνούν μια κοινή γνώμη, που είναι κιόλας επεξεργασμένη, για να το πούμε έτσι, ξεκάθαρα.
Αλλά νομίζω ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να λέγονται μόνο με το όνομά τους".

4) Από το βιβλίο "Το τέλος της Ουτοπίας"

"Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι τάσεις χειραγώγησης δεν ασκούν καμία βία. Κανείς δεν με αναγκάζει να βλέπω ώρες τηλεόραση, ούτε να διαβάζω ηλίθια περιοδικά".

"Σε μια κοινωνία όπως η δική μας , όπου έχει εξασφαλιστεί ένα ορισμένο επίπεδο ικανοποίησης, φαίνεται τρέλα να σκέφτεσαι την Επανάσταση: μήπως δεν έχουμε ό,τι θελήσουμε
Αυτό που πρέπει να κάνουμε λοιπόν είναι να αλλάξουμε την ίδια τη θέληση, ώστε να μη θέλουμε πια αυτό που θέλουμε σήμερα.
Θα σας πω είναι κλασσικό παράδειγμα: νομίζω πως, αν η δημοκρατία της Βαϊμάρης έθετε εκτός νόμου το ναζιστικό κίνημα τη στιγμή που φανέρωσε το αληθινό του πρόσωπο, δηλαδή πολύ νωρίτερα, δεν θα ζούσαμε τη φρίκη και τις ωμότητες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Υπάρχει σίγουρα ένα αλάνθαστο κριτήριο για να κρίνουμε ποια κινήματα δεν πρέπει να γίνονται ανεκτά.
Το κριτήριο αυτό είναι η στάση τους απέναντι στη βελτίωση και στην ειρήνευση της ύπαρξης".

"Με πολλούς ανθρώπους η συζήτηση δεν έχει ελπίδες.
Είναι σπατάλη χρόνου και ενέργειας να μιλάς μαζί τους.
Η στάση αυτή δε δείχνει ούτε αδιαλλαξία ούτε περιφρόνηση. Είναι σωστό να αποφεύγεις να συζητάς με κάποιους ανθρώπους όταν ξέρεις-και μπορείς να το μάθεις-ότι δε θα βγει τίποτα. Πρέπει κανείς να φυλάει την ενέργειά του και το χρόνο του για ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες που μπορούν να ακούσουν και να ξέρουν ακόμη να σκέφτονται".

Ποτέ δεν είπα πως τα ανθρωπιστικά αισθήματα ισοδυναμούν με τη βία. 
Αντίθετα, μίλησα για περιστάσεις όπου το συμφέρον της ανθρωπότητας είναι συνδεδεμένο με την προσφυγή στη βία.
Θα πρόσθετα μόνο δύο λέξεις για μια φράση που ακούμε συχνά:
ο ριζοσπαστισμός είναι μια απειλή που εμποδίζει τις πιθανές μεταρρυθμίσεις.
Νομίζω πως είναι καιρός πια να αναρωτηθούμε μήπως ισχύει το αντίθετο.
Και μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε μήπως οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν μέχρι σήμερα στην ανθρωπότητα οφείλονται κατά μεγάλο μέρος στην εμφάνιση ενός μεγάλου ριζοσπαστικού κινήματος.
Μου φαίνεται πως η ιστορία μας δίνει πάμπολλες αποδείξεις.
Για αυτό οι φίλοι μου της Σχολής Της Φρανκφούρτης υποστήριξαν ότι η Ψυχολογία ήταν ένας σημαντικός κλάδος γνώσης που έπρεπε να ενσωματωθεί στη Μαρξιστική θεωρία και όχι να την αντικαταστήσει".

"Όσον αφορά το Κράτος και τους Πολιτικούς, πιστεύετε πως οι πολιτικοί παίρνουν τις αποφάσεις τους ολομόναχοι, ως ελεύθερα άτομα; Δεν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ αυτών που κάνουν πολιτική και των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων της κοινωνίας;"

"Ο Σοσιαλισμός πρέπει να θεωρηθεί διαφορετική ποιότητα ζωής κι όχι απλώς υλική αλλαγή".

"Η συνηθισμένη γλώσσα, ο συνηθισμένος πεζός λόγος, ακόμη κι ο εκλεπτυσμένος, έχει διαβρωθεί τόσο πολύ από το κατεστημένο, εκφράζει τόσο πολύ τον έλεγχο και τη χειραγώγηση του ατόμου από τη δομή της εξουσίας, που προκειμένου να εναντιωθείτε στη διαδικασία αυτή, είστε υποχρεωμένος να δείξετε ήδη στη γλώσσα ότι έρχεστε σε ρήξη με τη υποταγή, τη συμμόρφωση.
Για αυτό πρέπει να μεταφέρετε αυτή τη ρήξη στη σύνταξη, στη γραμματική, στο λεξιλόγιο, ακόμη και στη στίξη.
Δεν ξέρω να σας πω αν αυτό είναι σωστό ή όχι. Εκείνο όμως που μπορώ να πω είναι ότι ένας εξίσου μεγάλος κίνδυνος κρύβεται μέσα σε κάθε πρόωρη εκλαΐκευση των φοβερά πολύπλοκων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα".

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

ΑΚΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕ... ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ


Αποσπάσματα από το Βιβλίο του Βίλχελμ Ράϊχ " Άκου Ανθρωπάκο". 
Το ξέρω πως μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις για την επιλογή, γιατί πρόκειται για ένα έργο, που είναι αποτέλεσμα Υψηλών Ψυχολογικών Εντάσεων και Άσχημων Προσωπικών Βιωμάτων του Ράϊχ. 
Όμως πιστεύω πως παραμένει ένα έργο εμβληματικό είτε κάποιος έχει ασχοληθεί με την
1) Ψυχαναλυτική Εργασία του 
είτε με 
2) Την Πολιτική Σκέψη του
 είτε με
3) Τη Θεωρία του περί Οργονών 
είτε με συνδυασμό των δύο πρώτων ή μόνο του τρίτου.
Για μένα πάντως αποτελεί ακόμα και τώρα ένα ηχηρό χαστούκι στον Ανθρωπάκο που κρύβω μέσα μου. 
Δεν ήξερα τι να μην συμπεριλάβω…

"... Σου λέω λοιπόν ότι μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να γίνεις απελευθερωτής του εαυτού σου...."

"... Είμαι βέβαιος ότι δε μπορείς να καταλάβεις αυτό που είπα: "Ελεύθερος να γίνεσαι σκλάβος του καθένα".
Δεν είναι απλή υπόθεση..."

"... Εξακολουθείς να φοράς κουρέλια για χάρη ενός "Σοσιαλιστικού μέλλοντος" ή ενός "Τρίτου Ράϊχ".
Εξακολουθείς να ζεις σε πλίνθινα σπίτια με αχυρένιες στέγες και τοίχους σκεπασμένους με βρωμιά.
Είσαι όμως περήφανος για το παλάτι του Πολιτισμού σου. 
Είσαι ικανοποιημένος με την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχεις στη διακυβέρνηση - μέχρι τον επόμενο πόλεμο και την πτώση των καινούργιων αφεντικών σου..."

"... Δε σου υπόσχονται Προσωπική Ελευθερία, αλλά Εθνική Ελευθερία.
Δε σου διδάσκουν αυτοπεποίθηση, αλλά σεβασμό προς την Πολιτεία, δεν επαγγέλλονται προσωπικό μεγαλείο αλλά εθνικό μεγαλείο..."

"... Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι μετέτρεψες τα ανθρωπάκια σε δυνάστες σου και ότι έστειλες στο μαρτύριο τους πραγματικά μεγάλους άντρες.
Τους Σταύρωσες, τους Λιθοβόλησες και τους άφησες να Πεθάνουν από την πείνα.
Ποτέ δε τους σκέφτηκες ούτε αυτούς, ούτε τους κόπους τους.
Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα σε ποιούς χρωστάς ο,τιδήποτε καλό υπάρχει στη ζωή σου..." 

"... Αγκαλιάζω τη σύζυγό μου επειδή την αγαπώ και την επιθυμώ και όχι επειδή συμβαίνει να έχω πιστοποιητικό γάμου ή επειδή είμαι σεξουαλικά πεινασμένος..."

"... Φοβάσαι το πέταγμα, φοβάσαι το ύψος και το βάθος.
Ο Νίτσε σου το είπε καλύτερα, πριν από πολύ καιρό.
Μα δε σου είπε γιατί είσαι έτσι.
Προσπάθησε να σε μεταμορφώσει σε έναν Υπεράνθρωπο,
ώστε να μπορείς να ξεπεράσεις το ανθρώπινο στοιχείο μέσα σου.
Ο "Υπεράνθρωπός" του έγινε ο "Φύρερ Χίτλερ" σου και εσύ έμεινες Υπάνθρωπος..."

"... Αν είχες να διαλέξεις μεταξύ μιας Βιβλιοθήκης κι ενός Γηπέδου, θα διάλεγες χωρίς δισταγμό το δεύτερο..."

"... Αλλά να πως σκέφτεσαι:
-" Για όλα φταίνε οι Εβραίοι".
-" Τι είναι Εβραίος; " ρωτώ.
-" Άνθρωπος με Εβραϊκό αίμα", είναι η απάντησή σου.
-" Τι διαφορά υπάρχει μεταξύ του Εβραϊκού αίματος και του αίματος των άλλων λαών;".
Η ερώτηση αυτή σου φαίνεται δύσκολη. Διστάζεις, μπερδεύεσαι κι απαντάς:
- " Εννοώ την Εβραϊκή Φυλή".
- " Τι είναι Φυλή;" ρωτάω.
-" Φυλή; Μα αυτό είναι εύκολο: όπως ακριβώς υπάρχει η Γερμανική Φυλή, έτσι υπάρχει κι η Εβραϊκή Φυλή".
-" Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά της Εβραϊκής Φυλής;"
-" Να, οι Εβραίοι έχουν μαύρα μαλλιά, μακριά κυρτή μύτη κι έξυπνα μάτια. Είναι κεφαλαιοκράτες και φιλοχρήματοι".
-" Έχεις δει ποτέ ένα Μεσογειακό Γάλλο ή Ιταλό πλάι-πλάι με έναν Εβραίο; Μπορείς να τους ξεχωρίσεις;"
-" Ε, να, όχι ακριβώς".
-" Τι είναι λοιπόν οι Εβραίοι; Το αίμα τους δεν είναι διαφορετικό, η όψη τους δε διαφέρει από των Γάλλων ή των Ιταλών. Έχεις δει ποτέ Γερμανοεβραίους;"
-" Βέβαια, μοιάζουν με τους Γερμανούς".
-" Και τι είναι Γερμανός;"
-" Αυτός που ανήκει στη Βόρεια Αρία Φυλή".
-" Είναι οι Ινδοί Άριοι;"
-" Βέβαια".
-" Είναι Βόρειοι;"
-" Όχι".
-" Είναι ξανθοί;"
-" Όχι".
-" Όπως βλέπεις δεν ξέρεις τι είναι Γερμανός και τι Εβραίος".
-" Όμως υπάρχουν Εβραίοι".
-" Οπωσδήποτε υπάρχουν Εβραίοι, όπως υπάρχουν Χριστιανοί και Μωαμεθανοί".
-" Εννοώ η Εβραϊκή θρησκεία".
-" Ήταν ο Ρούσβελτ Ολλανδός; ".
-" Όχι".
-" Τότε γιατί λες τον απόγονο του Δαυϊδ Εβραίο, αφού δε λες το Ρούσβελτ Ολλανδό; ".
-" Με τους Εβραίους τα πράγματα είναι διαφορετικά".
-" Ποια είναι η διαφορά; "
-"Δεν ξέρω".
Έτσι μωρολογείς Ανθρωπάκο.
Κι από τις μωρολογίες σου ξεπετιούνται πάνοπλες στρατιές που σφάζουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους επειδή ήταν "Εβραίοι", έστω και αν δεν μπορείς να ορίσεις τι ακριβώς είναι "Εβραίος"… 
"… Λες "Εβραίος" κι αισθάνεσαι ανώτερος. Δεν έχεις άλλο τρόπο, γιατί νιώθεις πραγματικά άθλια.
Και νιώθεις άθλια γιατί είσαι αυτό που σκοτώνεις στον υποτιθέμενο Εβραίο…"

"…Δεν καταδιώκεις την "ανύπαντρη μητέρα" σαν ανήθικο πλάσμα, Ανθρωπάκο; Άθλιο πλάσμα δεν έχεις ιδέα του τι λες: Σέβεσαι το Χριστό.
Ο Χριστός γεννήθηκε από μια μητέρα που δεν είχε πιστοποιητικό γάμου…"

"… Μπέρδεψες την απελευθέρωση του ανθρώπου, με το "Μεγαλείο Του Κράτους", τη θέληση για θυσίες για ένα μεγάλο σκοπό με την ηλίθια, βοδινή "κομματική πειθαρχία", τον ξεσηκωμό εκατομμυρίων ανθρώπων, με την παρέλαση, τη φροντίδα για το παιδί με τη "δημιουργία πατριωτών"…

"… Γιατί για να κερδίσει κανείς την ευτυχία, πρέπει να εργαστεί για αυτήν. Μα εσύ το μόνο που θέλεις είναι να καταβροχθίσεις την ευτυχία. Να γιατί είναι άπιαστο πουλί.
Δε θέλει να καταβροχθιστεί από σένα…"

"… Υποστηρίζεις την "Ανεξιθρησκία". 
Θέλεις να είσαι ελεύθερος να λατρεύεις το Θεό σου.
Στην ουσία θέλεις κάτι περισσότερο.
Θέλεις η θρησκεία σου να είναι η μοναδική.
Η Ανεξιθρησκία εφαρμόζεται μόνο για τη δική σου θρησκεία κι όχι για τις άλλες…"

"… Ρίξε μια ματιά στους Πατριώτες: δε βαδίζουν, παρελαύνουν. Δε μισούν τον εχθρό. Αντίθετα, έχουν "κληρονομικούς εχθρούς". Δεν τραγουδούν τραγούδια, κραυγάζουν πολεμικά άσματα"…

"… Η αγάπη και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δε φοράνε στρατιωτικές στολές. Είναι διεθνείς κι αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα.
Εσύ όμως θέλεις να είσαι ένας μικρός Πατριώτης…"

"… "Κλέφτης, σταματήστε τον! Είναι αλλοδαπός, μετανάστης.
Ενώ εγώ είμαι Γερμανός, Αμερικανός, Δανός, Νορβηγός!". 
Κόφτο Ανθρωπάκο.
Είσαι και θα είσαι αιώνια ο μετανάστης. Τυχαία βρέθηκες σε αυτό τον κόσμο και σιωπηλά θα τον αφήσεις…"

"… Αν εσύ, Γυναικούλα, από απλή σύμπτωση και χωρίς ειδικά προσόντα, έγινες δασκάλα, μόνο και μόνο επειδή δεν είχες δικά σου παιδιά, προξενείς ανείπωτη ζημιά. Η δουλειά σου απαιτεί να συναναστρέφεσαι και να μορφώνεις τα παιδιά. Στην εκπαίδευση, αν την παίρνεις σοβαρά, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χειρίζεσαι σωστά τη σεξουαλικότητα των παιδιών. Μα για να χειριστείς σωστά τη σεξουαλικότητα των παιδιών, πρέπει πρώτα να έχεις γνωρίσει η ίδια τι είναι ο έρωτας…"

"… Είστε ντυμένοι με κουρέλια Ιταλέ Ανθρωπάκο και εσύ μικρέ Σλάβε της Τεργέστης, αλλά δε σας νοιάζει τίποτα άλλο παρά το αν η Τεργέστη είναι "Ιταλική" ή " Σλαβική".
Νόμιζα ότι η Τεργέστη ήταν λιμάνι για πλοία από όλο τον κόσμο…" 

"… Μην πασχίζεις να ξεπεράσεις τον εκμεταλλευτή σου σε εκμετάλλευση όταν αναλαμβάνεις διοικητική θέση…"

"… Η Χριστιανική σου αγάπη, ο Σοσιαλισμός σου,
Το Αμερικάνικο Σύνταγμά σου βρίσκονται σε ό,τι κάνεις καθημερινά, σε ό,τι σκέπτεσαι καθημερινά, στο πως αγκαλιάζεις το σύντροφο της ζωής σου, στο πως φέρεσαι στο παιδί σου, που είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΟΥ ΕΥΘΥΝΗ, στο πως αποφεύγεις να μοιάσεις με τον καταπιεστή σου…"

"… Πριν τον πρώτο "Παγκόσμιο Πόλεμο" δε χρειάζονταν διαβατήρια για τα διεθνή ταξίδια. Πήγαινες όπου ήθελες.
Ο πόλεμος για "ελευθερία και ειρήνη" έφερε τα διαβατήρια και αυτά κόλλησαν πάνω σου σαν ψείρες…"

"… Δεν είμαι ούτε Γερμανός, ούτε Εβραίος, ούτε Χριστιανός, ούτε Ιταλός. Είμαι πολίτης της γης…"

"… Σκέπτεσαι πάντα πολύ βραχυπρόθεσμα, Ανθρωπάκο, από το πρόγευμα μόλις μέχρι το γεύμα.
Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι αιώνες προς τα πίσω και χιλιετηρίδες προς τα μπροστά…"

"… Στους αιώνες που θα έρθουν θα κρεμάς Γιαπωνέζους κατασκόπους, Αμερικάνους αεροπόρους, Ρωσίδες χωρικές, Γερμανούς αξιωματικούς, Άγγλους Αναρχικούς και Έλληνες Κομμουνιστές.
Θα τους τουφεκίζεις, θα τους δένεις στην ηλεκτρική καρέκλα ή θα τους πετάς στο θάλαμο αερίων.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν πρόκειται να βελτιώσει τη σωματική ή πνευματική δυσκοιλιότητά σου, την ανικανότητά σου για έρωτα, τους ρευματισμούς σου ή τις διανοητικές διαταραχές σου.
Οι τουφεκισμοί και οι απαγχονισμοί δεν πρόκειται να σε ανασύρουν από το Βούρκο.
Ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου Ανθρωπάκο.
Είναι η μόνη σου Ελπίδα…"

"… Πες τους ότι δεν έχεις καιρό για τους πολέμους τους, ότι έχεις πιό σημαντικά πράγματα να κάνεις.
Φράξε ένα χωράφι έξω από κάθε πόλη της γης και άφησε μέσα τους Διπλωμάτες και τους Στρατάρχες να σκοτώνουν προσωπικά ο ένας τον άλλον.
Αυτό, Ανθρωπάκο, θα έκανες αν δεν φώναζες πια "Ζήτω", κι αν έπαυες πια να πιστεύεις ότι είσαι ένα τίποτα κι ότι δεν έχεις δικιά σου γνώμη…"

"… Τηρώ όλους τους νόμους που είναι λογικοί, μα καταπολεμώ εκείνους που είναι άχρηστοι ή παράλογοι…"

"… Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, δεκαετία με τη δεκαετία, θα επευφημείς τον ένα αφέντη μετά τον άλλο. Ταυτόχρονα δε θα ακούς το κλάμα των νηπίων σου, την αθλιότητα των εφήβων σου, τους πόθους των αντρών και των γυναικών σου, ή αν τα ακούς, θα τα ονομάζεις αστικά ατομικιστικά φαινόμενα. Στους αιώνες που θα έρθουν, θα χύνεις αίμα εκεί που η ζωή πρέπει να προστατεύεται και θα πιστεύεις ότι η ελευθερία κερδίζεται με το δήμιο…"

"… Με κατηγόρησες ότι είχα βιβλία του Λένιν και του Τρότσκυ στη βιβλιοθήκη μου.
Δεν ήξερες, Ανθρωπάκο τι σημαίνει Βιβλιοθήκη.
Σου είπα ότι είχα βιβλία και του Χίτλερ και του Βούδα και του Χριστού και του Γκαίτε και του Καζανόβα στη Βιβλιοθήκη μου.
Για να μπορείς να καταλάβεις τη συγκινησιακή Πανούκλα πρέπει να την κατέχεις πολύ, από όλες τις πλευρές. Αυτό ήταν καινούργιο για εσένα Ανθρωπάκο…"

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

ΕΙΜΑΣΤΕ Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ;


Αποσπάσματα από το βιβλίο "ΝΑ ΕΧΕΙΣ Ή ΝΑ ΕΙΣΑΙ;" του Ψυχολόγου και Κοινωνικού Φιλόσοφου Erich Fromm.


Αφιερωμένο... ξέρεις εσύ.


…η καταναγκαστική δουλειά μόνη της θα μπορούσε να οδηγήσει τους ανθρώπους στην τρέλα, κάτι που θα μπορούσε να το κάνει και η πλήρης απραξία. Μόνο με το συνδυασμό και των δύο μπορούν να ζήσουν...

… ο Καπιταλισμός του εικοστού αιώνα στηρίζεται στην υπερκατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται από μια ομαδική δουλειά ρουτίνας...

… είμαστε μια κοινωνία ασύλληπτα δυστυχισμένων ανθρώπων: μοναχικοί, αγχώδεις, καταπιεσμένοι, καταστροφικοί, εξαρτημένοι - άνθρωποι που νιώθουμε ευχαρίστηση όταν σκοτώνουμε την ώρα μας, που τόσο σκληρά προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε...

... το γεγονός ότι είμαι εγωιστής, αναφέρεται όχι μόνο στη συμπεριφορά μου αλλά και στο χαρακτήρα μου. Αυτό σημαίνει ότι θέλω τα πάντα για τον εαυτό μου, ότι νιώθω ευχαρίστηση με το να κατέχω κι όχι να μοιράζομαι, ότι πρέπει να γίνω άπληστος, γιατί αν ο σκοπός μου είναι το έχειν, τότε τόσο περισσότερα είμαι, τόσο περισσότερα έχω, ότι πρέπει να αισθάνομαι ανταγωνιστικά απέναντι σε όλους τους άλλους: τους πελάτες μου που θέλω να ξεγελάσω, τους ανταγωνιστές μου που θέλω να καταστρέψω, τους εργάτες μου που θέλω να εκμεταλλευτώ...

... η απληστία και η ειρήνη αλληλοαποκλείονται...

... η ανάπτυξη αυτού του Συστήματος δεν καθορίστηκε από το ερώτημα: Τι είναι καλό για τον Άνθρωπο; Αλλά από το ερώτημα: Τι είναι καλό για την ανάπτυξη του Συστήματος;...

... οι κοινωνίες όπου ο εγωκεντρισμός, η ιδιοτέλεια και η απληστία ήταν άγνωστα στοιχεία, θεωρούνταν "πρωτόγονες" και τα μέλη τους "άτομα απλοϊκά". Οι άνθρωποι αρνούνταν να παραδεχτούν ότι αυτά τα χαρακτηριστικά, που γέννησαν τη βιομηχανική κοινωνία δεν ήταν έμφυτα, αλλά προϊόντα κοινωνικών περιστάσεων...

... για πρώτη φορά στην ιστορία, η φυσική επιβίωση του ανθρώπινου γένους εξαρτάται άμεσα από μια ριζική αλλαγή του ανθρώπινου συναισθήματος...

... αν και στην ιδιωτική μας ζωή δε θα μέναμε παθητικοί μπροστά σε κάποιο κίνδυνο που θα απειλούσε την ύπαρξή μας, εκτός αν είμαστε τρελοί, εντούτοις εμπιστευόμαστε την τύχη μας σε αυτούς που χειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις, που δεν κάνουν ουσιαστικά τίποτα, κι εμείς τους αφήνουμε να συνεχίζουν να μην κάνουν τίποτα...

... ο Μαρξ δίδαξε ότι η πολυτέλεια είναι τόσο μεγάλο κακό όσο και η φτώχεια και ότι ο στόχος θα πρέπει να είναι να είμαστε πολλά και όχι να έχουμε πολλά...

... πραγματικά, όσο λιγότερα έχω, τόσο περισσότερο μπορώ να αγαπώ...

... αυτοί που πιστεύουν ότι η κατοχή είναι η πιο φυσική ιδιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μπορεί να εκπλαγούν αν μάθουν ότι πολλές γλώσσες δεν έχουν λέξη για το "έχω"...

... ένα άτομο που ο βασικός τρόπος σχέσης του με τον κόσμο είναι το έχειν, φοβάται τις ιδέες που δεν μπορούν εύκολα να ταξινομηθούν ή να μπουν σε καλούπια. Είναι κάτι που ξεφεύγει από τον έλεγχό του σαν όλα τα πράγματα που αναπτύσσονται και αλλάζουν...

... η άγνοια, για κάποιον που γνωρίζει, είναι τόσο καλό πράγμα όσο και η γνώση, αφού και τα δύο είναι κομμάτια της διαδικασίας της γνώσης, αν και αυτού του είδους η άγνοια είναι διαφορετική από την άγνοια, που έχει κάποιος που δε σκέφτεται...

... τα σχολεία είναι τα εργοστάσια που παράγουν αυτή τη μαζική γνώση, αν και συνήθως υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να φέρουν τους σπουδαστές σε επαφή με τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου. Πολλά κολέγια έχουν μια εξαιρετική ικανότητα να διατηρούν αυτές τις ψευδαισθήσεις...

... η θρησκευτική πίστη με βάση το έχειν, είναι ένα δεκανίκι για εκείνους που θέλουν να είναι σίγουροι, για εκείνους που θέλουν να έχουν μια απάντηση στη ζωή, χωρίς να τολμούν οι ίδιοι να ψάξουν για αυτή...

... αν ήταν στο χέρι μας, θα μετατρέπαμε την αγάπη σε πράγμα, σε κάτι που θα μπορούσαμε να κατέχουμε...

... πρώτα από όλα, πρέπει να ελευθερωθούμε από τα αγαθά μας και τις πράξεις μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να κατέχουμε τίποτα ή να μην κάνουμε τίποτα. Σημαίνει ότι δεν πρέπει να δενόμαστε με αλυσίδες με ό,τι κατέχουμε και ό,τι έχουμε, ούτε ακόμα και με τον ίδιο το θεό...

... σε μια Βιομηχανική κοινωνία οι άγραφοι νόμοι είναι ο εξής ένας: η επιθυμία να αποκτήσει κανείς περιουσία, να τη διαφυλάξει και να τη μεγαλώσει, δηλαδή να δημιουργήσει κέρδη, γιατί όσους έχουν περιουσία τους θαυμάζουν σαν ανώτερα όντα...

... ο κύκλος ιδιοκτησίας είναι ατέλειωτος και φαύλος: ο άντρας εκμεταλλεύεται τη γυναίκα του, αυτή εκμεταλλεύεται τα μικρά παιδιά της…

... οι άνθρωποι που συζητάνε για την υγεία τους, έχουν ένα συναίσθημα ιδιοκτησίας, όταν αναφέρονται στις θεραπείες τους, στη δίαιτά τους, στα φάρμακά τους...

... ο τρόπος του έχειν αποκλείει όλους του άλλους υπαρκτικούς τρόπους...

... σε τελευταία ανάλυση, η φράση: "Εγώ (υποκείμενο) έχω Α (αντικείμενο)", ορίζει το εγώ μέσα από την κατοχή του Α. Το υποκείμενο δεν είναι ο εαυτός μου αλλά είμαι ό,τι έχω...

... για τον Freud, με άλλα λόγια, το άτομο που ασχολείται αποκλειστικά με την κατοχή και απόκτηση υλικών πραγμάτων, είναι νευρωτικό και ψυχικά άρρωστο...

... σε αντίθεση με τη σημερινή άποψη, ότι δηλαδή οι άνθρωποι που κατέχονται από απληστία για χρήματα, αποκτήματα ή δόξα είναι φυσιολογικοί και καλά προσαρμοσμένοι, ο Spinoza τους θεωρεί ολότελα παθητικούς και ουσιαστικά άρρωστους. Τα δραστήρια άτομα, με την έννοια που τους έδωσε ο Spinoza- και που ο ίδιος ακολούθησε το παράδειγμά τους στη ζωή του- έχουν γίνει πια εξαιρέσεις και αρχίζουν να θεωρούνται "νευρωτικά", γιατί δε μπορούν να προσαρμοστούν στη δήθεν φυσιολογική δραστηριότητα...

... είναι πάντως θλιβερό για τον πολιτισμό μας που ο πόλεμος και ο πόνος κινητοποιούν τους ανθρώπους για θυσίες περισσότερο από ό,τι η ειρηνική ζωή. Ο καιρός της ειρήνης μοιάζει πάνω από όλα να ενθαρρύνει τη φιλαυτία...

... αργότερα, αποκτούμε γνώσεις, δουλειά, κοινωνική θέση, σύζυγο, παιδιά, και τότε έχουμε ένα είδος μετα-ζωής, όταν πια αποκτούμε ένα τάφο, μια ασφάλεια ζωής και κάνουμε τη διαθήκη μας...

... αν είμαι ό,τι έχω κι αν ό,τι έχω χαθεί, τότε ποιός είμαι; Τίποτα άλλο, από μια νικημένη, άδεια, αξιολύπητη μαρτυρία ενός λαθεμένου τρόπου ζωής...

... ενώ το έχειν βασίζεται σε κάποιο πράγμα που φθείρεται με τη χρήση, το είναι αναπτύσσεται με την εξάσκηση...

... υπάρχει μονάχα ένας τρόπος για να ξεπεράσουμε πραγματικά το φόβο του θανάτου: αυτός ο τρόπος είναι να μη γαντζωνόμαστε στη ζωή, να μην αισθανόμαστε τη ζωή σαν κτήμα μας...

... μέσα από τη μηχανή, ο χρόνος έγινε ο δυνάστης μας. Μόνο για τις ελεύθερες ώρες μας φαίνεται να έχουμε κάποιο δικαίωμα επιλογής, αλλά και πάλι οργανώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας όπως οργανώνουμε τη δουλειά μας...

... ο Μαρξ είχε πει: " Ο,τιδήποτε παίρνει από σένα η οικονομία σαν ζωή και ανθρωπιά, σου το ξαναδίνει σαν χρήμα και πλούτο"...

... η ουσία της ψυχαναλυτικής διαδικασίας είναι να βοηθήσει τους ασθενείς να συνειδητοποιήσουν τα αίτια της δυστυχίας τους...

... στο βαθμό που η διάθεση των ειδήσεων είναι μια επιχείρηση, κανένας δε μπορεί να εμποδίσει τις εφημερίδες και τα περιοδικά να κυκλοφορούν ειδήσεις που θα τους αφήνουν κέρδη και που δε θα δυσαρεστήσουν τους διαφημιστές...

... πραγματικά είναι τρομερό να σκεφτεί κανείς πόσο λίγη λογική υπάρχει στη σύγχρονη τεχνοκρατική άποψη, που θεωρεί ότι δεν είναι πολύ κακό να απασχολούμαστε συνέχεια με τη δουλειά ή τη διασκέδαση, το να μη νιώθουμε τίποτα, ότι ακόμα και αν είναι κακό, ο τεχνοκρατικός φασισμός δεν είναι στο κάτω κάτω και τόσο άσχημος...

... ο "ουτοπικός" στόχος είναι πιο ρεαλιστικός από ό,τι ο "ρεαλιστικός" των σημερινών ηγετών.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ...



Μια προσπάθεια προσέγγισης.
Οι Διαφωνίες είναι ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ

Πόσο "Νέο"- μπορεί να είναι ο Κοινωνικός Αναρχισμός;
Τι θα μπορούσε να προσφέρει στη σύγχρονη πολύπαθη εποχή;
Οι "Νεο"-Αναρχικοί προσπαθούν να συνδέσουν τις βασικές αξίες και προτάγματα του Αναρχισμού με τη συγχρονικότητα των κοινωνικών προβλημάτων και των πιθανών διεξόδων από αυτά.

'Οποιος βλεπει σε οποιαδήποτε μορφή Αναρχισμού ("παλιού"-"νέου") μόνο τρομοκρατία, γκαζάκια και μολότοφ ή είναι χαζός ή το κάνει επίτηδες ή επιτρέπει στο μυαλό του να πληροφορείται μόνο από τα δελτία ειδήσεων των οκτώ.
Γιατί με αυτή τη λογική, μπορεί κάποιος να δει στον τρέχοντα Φιλελευθερισμό απάτες και Σκάνδαλα, στη Σοσιαλδημοκρατία φιλελευθεροποίηση και ανέχεια, στον Κομμουνισμό άρνηση και κοινωνικό αναχωρητισμό και φυσικά σε οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία ή απόφυση αυτής μπορούν να εντοπιστούν στρεβλώσεις και παραποιήσεις.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το θεωρώ απόλυτα λογικό.
Καμία θεωρία δεν αποτελεί πανάκεια, καμία θεωρία δε λύνει όλα τα προβλήματα των κοινωνικών ομάδων ούτε και θα τα λύσει κάποτε. 
Το απλοϊκό λοιπόν επιχείρημα πως ο Αναρχισμός είναι βία και μόνο αυτό δεν ευσταθεί.
Άλλωστε, υπάρχει κάποια ιδεολογία χωρίς βία υποβόσκουσα ή φανερή;

Γιατί αν δεχθούμε πως Αναρχισμός= Βία, τότε όλοι οι ασκούντες βία είναι Αναρχικοί, ενώ όσοι τίθενται κατά της βίας δε θα μπορέσουν ποτέ, ακόμα κι αν ήθελαν, να γίνουν Αναρχικοί.
Ο "Νεο"-Αναρχισμός λοιπόν δε σημαίνει "Νεο"-Βία, αλλά επαναπροσδιορισμός της Αναρχικής θεωρίας στα σημερινά δεδομένα, στις απαιτήσεις των καιρών.
Βέβαια η Αναρχική θεωρία δεν αποτελεί συμπαγή ολότητα και συνεπώς δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη, όπως όλες οι πολιτικές θεωρίες άλλωστε.
Μιλάω για Πολιτικές Θεωρίες, όχι για συστήματα διαχείρισης Εξουσίας.
Δεν είναι μαγειρική συνταγή με συγκεκριμένες δόσεις και ψήσιμο σε χαμηλή φωτιά.
Η επαγρύπνηση και η αποφυγή αγκυλώσεων είναι απαραίτητα συστατικά.
Οι βασικοί στόχοι όμως παραμένουν.

Η εποχή μας δεν είναι αυτή του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν για παράδειγμα.
Δεν είναι καν αυτή του Μπούκτσιν.
Τα δεδομένα είναι διαφορετικά και κυρίως η τεχνολογική έξαρση μάλλον δημιουργεί νέες προοπτικές για άμεσες ή τουλάχιστον διαφορετικές παρεμβάσεις ( Μαρκούζε, Καστοριάδης και άλλοι είχαν μιλήσει καίρια για τέτοια θέματα πριν χρόνια).
Ο "Νεο"-Αναρχισμός λοιπόν δεν αλλάζει το όραμα του Κλασικού Αναρχισμού για τη μελλοντική κοινωνία, ψάχνει όμως δυνατότητες "εκμετάλλευσης" κοινωνικών και τεχνολογικών πόρων, ώστε το όραμα να καταστεί περισσότερο άμεσο και λιγότερο ουτοπικό.
Να μπορεί να κατηγοριοποιηθεί με όρους καθημερινότητας και σε επίπεδο έστω μικρών νικών, νικών που δημιουργούν ρήγματα στη σκέψη, αν όχι στην απολυτοσύνη μιας πράξης.

Δύο κυρίως πεδία απασχολούν το "Νεο"-Αναρχισμό:

Η Οριζοντιοποίηση της Ιεραρχίας (δηλαδή Μη Ιεραρχία)
και Οι Δυνατότητες του Διαδικτύου


ΜΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

Το σύστημα εργασίας μέσα στο οποίο όλοι σχεδόν κινούμαστε, δεν είναι πλέον τόσο ιεραρχικό όσο παλιότερα ή τουλάχιστον δεν θέλει να φαίνεται έτσι πια. Δε φαντάζει τόσο απόλυτο και σκληρό, ο προϊστάμενος δεν αποτελεί αυθεντία, οι νεότερες γενιές Μάνατζερς έχουν διδαχθεί άλλες τακτικές. 

Μεγάλο κομμάτι των «επιστημών» του Μάνατζμεντ και των Βιομηχανικών Σχέσεων έχουν αλλάξει προοπτική και πλεύση.
Οι επιχειρησιακές θεωρίες έχουν αρχίσει να επικεντρώνονται στον ανθρώπινο παράγοντα, πάντα βέβαια με την προοπτική του κέρδους, της επέκτασης και των κανόνων του σύγχρονου επιχειρείν. Στρέφουν την προσοχή τους περισσότερο στο ανθρώπινο δυναμικό και ισχυρίζονται ξεκάθαρα ότι είναι πιο σημαντικό από τα υλικά κεφάλαια. Βέβαια οι άνθρωποι ήταν πάντα σπουδαίο υλικό για τις επιχειρήσεις, αλλά τώρα ο τρόπος προσέγγισης έχει αρχίζει να αλλάζει πρόσωπο.
Όπως λοιπόν υπήρχε ο "Σοσιαλισμός με Ανθρώπινο Πρόσωπο", έτσι προέκυψε και η "Επιχείρηση με Ανθρώπινο Πρόσωπο". Ο καπιταλισμός… σοσιαλίζει.
Φαίνεται να εμπεριέχει μορφές αυτο-οργάνωσης και αμεσότητας, που πριν δεκαπέντε χρόνια ήταν αδύνατο να προβλεφθούν. Πολλές συναντήσεις (sic. Meetings) με τη συμμετοχή χαμηλόβαθμων στελεχών, μικρές άτυπες ομάδες που λειτουργούν ως πυρήνες σκέψης και δράσης, προϊστάμενοι που δε διατάζουν αλλά ζητάνε τη γνώμη σου, εξειδίκευση ταυτόχρονα με προσπάθεια για σφαιρική γνώση της δουλειάς της Διεύθυνσης που τυχαίνει να εργάζεσαι κ.α.
Φαίνεται λοιπόν ότι η αλληλεγγύη δεν είναι το όπλο των λαών, αλλά συνεχίζει να αποτελεί το μυστικό όπλο των επιχειρηματιών, το κρυφό όπλο του Καπιταλισμού. Το κέρδος ενώνει, οι επιχειρήσεις είναι οι φορείς του και έτσι ενώ δείχνουν να ανταγωνίζονται, ζουν και αναπνέουν μέσα στο ίδιο περιβάλλον, ένα περιβάλλον που φυσικά δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τη συμμετοχή και την υποστήριξή μας (πως να κάνεις κι αλλιώς θα μου πεις;), ένα περιβάλλον που έχει δομηθεί για κέρδη και όχι για ανθρώπους.

Ο "Νεο"-Καπιταλισμός εγκολπώνοντας στην περιρρέουσα "ουσία" του αμεσοδημοκρατικά προτάγματα και οριζόντιες σχέσεις προϊσταμένων – υφισταμένων δείχνει το δρόμο.
Σήμερα, μέσα στην Καπιταλιστική Επιχείρηση λειτουργούν ταυτόχρονα ιεραρχικές και μη ιεραρχικές δομές. Νομίζω πως αυτό από μόνο του είναι κάτι πρωτόγνωρο. Βέβαια ποτέ δε θα γίνει η οργάνωση της Επιχείρησης μη ιεραρχική. Η Εταιρική κουλτούρα δεν το επιτρέπει. Η Γραφειοκρατία θα είναι πάντα στο προσκήνιο. Όσο όμως συμφέρει την Επιχείρηση, οι αντίθετες δομές θα συνυπάρχουν και θα χρησιμοποιεί είτε τη μία είτε την άλλη κατά το κερδοφόρο δοκούν. Πάντα θα υπάρχουν Προϊστάμενοι, Υποδιευθυντές, Διευθυντές κ.τ.λ.. Άλλωστε η επιχείρηση είναι εργασιακός στρατός. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει όλοι, Μεγαλόβαθμους Μόνιμους του Στρατού να αποστρατεύονται και αμέσως να βρίσκουν δουλειά ως Διευθυντές Ανθρώπινου Δυναμικού σε μεγάλες Επιχειρήσεις;
Από την άλλη, αν εμείς δε στοχεύουμε στο επιχειρηματικό κέρδος, μπορούμε να στοχεύσουμε στο κοινωνικό κέρδος; Να κάνουμε meetings(sic) στις γειτονιές, να σταματήσουμε τους Αρχηγισμούς στο κοινωνικό πεδίο, να συνεργαστούμε;
Αν οι επιχειρήσεις κατάφεραν να φτιάξουν μικρά «σοβιέτ», να ενώσουν ανθρώπους, να οριζοντιοποιήσουν -τηρουμένων των αναλογιών- τις εργασιακές σχέσεις και να πείσουν για την αναγκαιότητα ύπαρξής τους, εμείς ως κοινωνία γιατί δε μπορούμε;
Η προσπάθεια για μη-ιεραρχία στην επιχείρηση δεν είναι κάτι που στηρίζεται σε κοινό όραμα και στόχους. Όλοι μέσα σε αυτό ψάχνουν το ατομικό τους κέρδος, την ανέλιξη τους στην ιεραρχία, την ανάπτυξη και επέκταση της επιχείρησης, πάντα προς ίδιον όφελος. Το γεγονός πως μια δουλειά μπορεί να έχει περισσότερο ενδιαφέρον από κάποια άλλη λίγη σημασία έχει. Ο ιδωτικός-ατομικός σκοπός είναι κοινός. Υπάρχει ισχυρή ψευδαίσθηση οριζόντιων δομών, επίφαση φιλελευθεροποίησης εργασιακών σχέσεων, τζινάκι τις Παρασκευές, αλλά η καθετοποίηση υποβόσκει στο φόντο και καραδοκεί. Είναι σαν να λες ότι υπάρχει κάποτε περίπτωση η Αστυνομία να γίνει μη-ιεραρχική. Υπάρχει τέτοια περίπτωση;
Λένε λοιπόν οι "Νεο"-Αναρχικοί: αφού στις επιχειρήσεις γίνεται προσπάθεια για εκδημοκρατισμό και κοινο-νοημοσύνη, αφού σκέψεις και προτάσεις του εργατικού κινήματος τέθηκαν στην υπηρεσία του Καπιταλισμού, δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν τα κεκτημένα; Δεν πρέπει να σκεφτούν και να προσπαθήσουν να δράσουν; Δεν πρέπει να αυτο-οργανωθούν, να συστήσουν μικρές ή μεγάλες ομάδες σκέψης και δράσης; Είναι δυνατόν μόνο το κέρδος να λειτουργεί ως μηχανή σκέψης και πράξης; Η δημιουργικότητα μόνο στη δουλειά λογίζεται; Αν κάτι δεν αποτιμάται σε χρήματα, παύει να αξίζει τον κόπο; Δεν υπάρχει Αξία Χρήσης; Μόνο η Αξία Ανταλλαγής ισχύει; Αφού λοιπόν στις επιχειρήσεις υιοθετούνται αμεσοδημοκρατικές πρακτικές και ελευθεριάζον κλίμα (ερήμην των περισσοτέρων συμμετεχόντων) και εφόσον αυτό λειτουργεί έστω και ως ψυχολογικό έναυσμα, γιατί εμείς δεν μπορούμε να δούμε και να αντιγράψουμε το αντιδάνειο;
Οι "Νέο"-Αναρχικοί ισχυρίζονται πως αφού το Σύστημα Κυριαρχίας μπορεί, τότε μπορούμε κι εμείς. Και μάλλον δεν έχουν άδικο.


ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ 

Το διαδίκτυο είναι τοις πάσι γνωστό πως έχει αμεσοδημοκρατική δομή και αντίστοιχη δυνατότητα πράξης. Οι δομές του είναι οριζόντιες και αυτό συμπεραίνεται από το απλό παράδειγμα των παιχνιδιών που μπορούν να παίξουν 4-5 άτομα ταυτόχρονα έως συνθετότερες λειτουργίες, όπως για παράδειγμα κοινωνικές κινήσεις που μπορεί να προκαλέσει ή να επισπεύσει, bloggers που μπορούν να επικοινωνήσουν αδιαμεσολάβητα μεταξύ τους κ.α.
Η ιδέα της διαρκούς συνέλευσης που πλανάται ως φάντασμα πάνω από το Αναρχικό κίνημα από τη γέννησή του, έχει σήμερα τις υλικές δυνατότητες να επιτευχθεί. Η αυτόνομη οργάνωση χωρίς Παγιωμένες Ιεραρχήσεις και Πολιτικάντικη Αριστοκρατία είναι μπροστά μας. Όλα αυτά βέβαια εγκυμονούν και κινδύνους. Πολλοί άνθρωποι "μαζεμένοι" σε ένα χώρο ελέγχονται πιο εύκολα και με λιγότερο κόπο. Βούτυρο στο ψωμί των Κρατικών Αρχών Ελέγχου δηλαδή. Όμως το Διαδίκτυο-όπως το σύνολο της τεχνολογίας- γεννάει ανάλογα με τη χρήση του, θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα. Αν υπάρχει κάποιος άμεσος αγώνας αυτή τη στιγμή -και πέρα από όλα τα άλλα- είναι να υπερασπιστούμε την αυτονομία του Κοινωνικού Διαδικτύου.  
Γιατί ο αγώνας ήταν πάντα για την Ελευθερία, άσχετα από τις μορφές που έπαιρνε. Και σήμερα για την Ελευθερία πρόκειται.Η Πληροφορία είναι σίγουρα το ένα από τα κρίσιμα σύγχρονα Ελευθεριακά διακυβεύματα.
Πληροφορία και Άποψη:Δύο φοβογόνες παράμετροι
για κάθε Κρατική Εξουσία...

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΤΟΥΣ Η ΣΗΜΑΙΑ...


Θέλω να σου πω γιατί δεν είμαι ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ "ΕΛΛΗΝΑΣ", αλλά πάνω από όλα θέλω να σου πω, πως προσπαθώ να είμαι ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ .
Και αν τυχόν αναρωτιέσαι τι θέλω να πω με αυτό, σου απαντώ: Έχω Πατρίδα, αλλά το Έθνος, μού τέλειωσε…
"Έλληνας" είναι ο Πλάτωνας ή ο Επίκουρος, ο Φεραίος ή ο Δραγούμηςο,ο Περικλής ή ο Περίανδρος της Κορίνθου;
Μήπως ο Φεραίος ήταν προδότης αφού ήθελε την Ένωση Αλβανών, Ελλήνων, Τούρκων, Βλάχων και λοιπών σε μια ενιαία οντότητα;

Γιατί οι Επαναστάτες του ’21 δε μιλούσαν ποτέ για Έθνος αλλά πάντα για Γένος;
Γιατί όλοι νιώθουν περισσότερο Έλληνες, χωρίς και οι ίδιοι να έχουν προσδιορίσει τι είναι "Έλληνας" τελικά;
Ο ένας μιλάει για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, ο δίπλα για Παρθενώνα, ο παραπέρα για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, ο άλλος για Ορθοδοξία και Βυζάντιο.
Αλλά όλα αυτά που σε άλλους λαούς προσδιορίζουν πολυσυλλεκτικότητα και ασυνέχεια, στους "Έλληνες" προσδιορίζουν συνοχή και συνέχεια.

Ο Μπότσαρης που δε μιλούσε ελληνικά, αλλά αρβανίτικα, ήταν "Έλληνας" ή πράκτορας των Ξένων Δυνάμεων;
Οι Σουλιώτες ήταν "Έλληνες" ή όχι;
Αν δε δέχεσαι το Κρυφό Σχολειό και την Αγία Λαύρα είσαι ή δεν είσαι "Έλληνας";

Τι τελικά προσδιορίζει την Ελληνικότητα ενός "Έλληνα";
Η "Ελληνικότητα" θυμίζει δήλωση φρονημάτων που όλοι πρέπει να έχουμε στην τσέπη μας και όποτε χρειαστεί να την επιδεικνύουμε στους Καθαρούς Έλληνες.
Θυμίζει Ασθένεια που χρήζει θεραπείας.
Ο Καραμανλής που πουλάει την Ελλάδα σε Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους είναι Ανθέλληνας ή Σύγχρονος "Έλληνας" (αλλά Έλληνας πάντα) με απόλυτη πίστη στο Θεό της ελεύθερης Αγοράς;
Αν είσαι της Αγοράς, δεν έχεις Έθνος. Απλώς το χρησιμοποιείς για τους σκοπούς σου, πολιτικούς ή επιχειρηματικούς.

Μήπως το θέμα είναι ψυχολογικό;
Ο "Έλληνας" είναι ανασφαλής και καυλώνει όταν πλέκει το εγκώμιο της φυλής του.
Ποιάς φυλής ακριβώς;
Έχει κρυμμένη βαθιά μέσα του την Εθνική Παθολογία της Συνέχειας, της Καθαρότητας, της Μοναδικότητας, του Μεγαλείου.
Σε χοντρές γραμμές: Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, Σύγχρονη Ελλάδα.
Όλα Ελλάδα και όλοι Έλληνες.
Ένας αχταρμάς δηλαδή (αν τυχόν ο Αχταρμάς είναι Τούρκικη λέξη, ζητάω Συγνώμη από τους... Καθαρούς).

Εντωμεταξύ, ολόκληρος ο αναπτυγμένος και ο υπό-ανάπτυξη κόσμος είναι ίδιος.
Είμαστε τύποι "Δευτέρα-Παρασκευή" στημένοι μπροστά σε ένα pc, που συνήθως είναι προϊόν Ιαπωνικού ή Αμερικάνικου Πολιτισμού, ντυνόμαστε με τον ίδιο τρόπο, θέλουμε τα ίδια πράγματα (συνήθως λεφτά, πεθαίνουμε με γεμάτες κοιλιές και πεσμένους κώλους, μάς θάβουν ή μας καίνε και μετά σου λέει ο άλλος για διαφορετικότητα.
Λέμε ότι οι Αμερικάνοι που έχουν πολύ μικρότερη ιστορία από εμάς, δεν μπορούν να είναι Έθνος, γιατί είναι συρραφή φυλών.
"Εμείς" από την άλλη, ενώ έχουμε τετραπλάσια ιστορία από εκείνους, "είμαστε" σίγουροι ότι είμαστε "Έλληνες" ρε παιδί μου.
Τι σχέση μπορεί να έχει με τους κατοίκους αυτού του Εδαφικού Χώρου που έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια ένας σύγχρονος Έλληνας;
Με τέτοια πολύχρωμη και μακραίωνη ιστορία είναι δυνατόν κάποιοι να βρίσκουν συνεκτικούς δεσμούς και να τους υποστηρίζουν με σοβαρά επιχειρήματα;
Εκείνοι μιλάνε για αίμα και τέτοιες μαλακίες.
Εγώ μιλάω για Πνευματική σχέση, για Πολιτισμικό δεσμό.
Πώς γίνεται, ας πούμε, να είμαι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
Καθότι στην Ελλάδα όλοι ψάχνουν αν είναι απόγονοι του Μακεδόνα Στρατηλάτη.
Δεν ενδιαφέρει αν είσαι απόγονος του Διογένη ή του Επίκουρου.
Μόνο αν είσαι ΜεγαλοΑλεξανδρινός απόγονος αξίζει τον κόπο. Όλα τα άλλα είναι γραφικά.

Και πάντα η ίδια ερώτηση: "Τι πιστεύεις για το Μέγα Αλέξανδρο, ήταν Σφαγέας ή Εκπολιτιστής;"
Στα αρχίδια μου ρε φίλε τι ήταν.
Εσύ ξέρεις να μου πεις τίποτα για τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, το Σωκράτη; Δεν ξέρεις; ΓΙΑΤΊ;
Και αυτό κάτι δείχνει.
Γιατί ψάχνω να βρω αν είμαι απόγονος ενός Στρατιωτικού και όχι του Επίκουρου ας πούμε; "Έλληνες" δεν ήταν και οι δύο;
Μήπως γιατί αν ζούσε σήμερα ο Επίκουρος θα θεωρούνταν Ανθέλληνας;
Μήπως γιατί όποια προπαγάνδα "φάγαμε" στο σχολείο δε μπορούμε να την αποβάλλουμε και δε μας βολεύει κιόλας;
Ο Στρατηγός είναι κάτι δυνατό. Ο φιλόσοφος τι είναι; ΤΙΠΟΤΑ.
Ο Στρατηγός δε ζητάει και πολλά πράγματα: Μάχες, αίμα, ξίφη, πανοπλίες κτλ.
Ο φιλόσοφος από την άλλη χρειάζεται προσέγγιση με ανοικτό μυαλό και παγκόσμια μάτια.
Θέλει μελέτη και προσπάθεια. Μαλακίες δηλαδή. Ποιος ασχολείται με τέτοια; Δύσκολα πράγματα. Δώσε Ράμπο. Πού να κάθομαι τώρα να παρακολουθώ Κισλόφσκι;

Άλλωστε η μανία μας για Τωρινό Μεγαλείο ή το κόμπλεξ μας που δεν έχουμε πλέον το Προηγούμενο, φάνηκε και από το αποτέλεσμα του "Μεγάλου Έλληνα".
Πρώτος ο Αλέξανδρος, στις πρώτες θέσεις ο Κολοκοτρώνης. Τελευταίοι οι φιλόσοφοι.
Δεν έχεις ανάγκη από γνώση ΕΛΛΗΝΑΡΑ.
Δεν έχεις ανάγκη από Λογική.
Έχεις ανάγκη από ΜΕΓΑΛΕΙΟ.
Έχεις ανάγκη να αισθάνεσαι ότι γαμάς και δέρνεις.
Για αυτό τα βάζεις με όλους.

Δεν μπορείς να ανεχθείς το διαφορετικό, αφού πιστεύεις ότι ο μόνος διαφορετικός είσαι εσύ. Και βέβαια διαφέρεις. Αφού έχεις καταφέρει στο μυαλό σου να μπλέξεις Αρχαιότητα και Βυζάντιο, Φεραίο και Δραγούμη και ο,τιδήποτε σου πασάρουν άκριτα ως "Ελληνικό"!
Αφού παρακολουθείς Λιακόπουλο και δίνεις δύναμη στη Χρυσή Αυγή, αφού δεν ξέρεις τί σου γίνεται.
Δεν γνωρίζεις τον Καστοριάδη και γεμίζεις το Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσεις τον Yalom.
(Δεν είναι κακό που γουστάρεις τον Yalom. Κακό είναι που δεν ξέρεις τίποτα για Καστοριάδη. Και ήταν και "Έλληνας"... Ελληνάρα).

Ό,τι σου έμαθαν δε το έψαξες, το δέχτηκες, το αφομοίωσες και πορεύεσαι με τη σιγουριά του Μεγαλείου σου.
Κακόμοιρε Ελληνάρα… Δεν έχεις καμία διαφορά με αυτούς που βρίζεις.
Μάλλον είσαι χειρότερος, γιατί οι άλλοι δεν είχαν τόσο ένδοξους… "προγόνους".

Και να θυμάσαι δύο πράγματα:
1) Ο ήρωας του Α Έθνους είναι ο σφαγέας του Β Έθνους...
2) Ίσως κάτι τύποι σαν κι εμένα να πονάνε περισσότερο αυτόν τον τόπο από εσένα.