Στο ίδιο Καζάνι Φίλε...

Ενάμιση χρόνο άνεργος, εκατοντάδες βιογραφικά και τίποτα.

Η Ελένη τί λέει;

Δεν ξέρω.

Δεν ξέρεις!

Δεν τη βλέπω πιά.

Καλά, κανά οκτάμηνο χαθήκαμε ρε πούστη μου, πότε έγινε αυτό;

Δε τα ξέρεις τώρα, οι μαλακίες τρέχουν σαν το φως.

Πόσο καιρό;

Από τότε που χαθήκαμε κι εμείς ή λίγο μετά.
Είδε και απόειδε και στο τέλος την έκανε με ελαφρά... εντάξει, φυσιολογικά πράγματα, ανθρώπινα, τί μπορείς να πεις;

Τι φυσιολογικά ρε μαλάκα, τί ανθρώπινα; Τόσα χρόνια ήσασταν μαζί!

Και τί ήθελες να κάνει, να περιμένει πότε θα με πάρουν σε καμιά δουλειά; 
Βαρέθηκε, κουράστηκε και στο τέλος... την έκανε. 

Ωραία πράματα αδερφέ. Και πού μένεις τώρα;

Έπιασα μια γκαρσονιέρα λίγο παρακάτω. Για πες εσύ.

Τί να σου πω;

Η Μαρία, τί κάνει η Μαρία;

Η Μαρία ε; Ξέρω ΄γω, καλα πρέπει να ΄ναι. 

Δεν ξέρεις!

Άμα το καλοσκεφτείς είναι απλό.
Η Ελένη έφυγε επειδή δεν έχεις δουλειά κι η Μαρία επειδή έχω.

Η Μαρία ρε ΄συ, σε παράτησε η Μαρία;

Ναι, την έκανε πριν πέντε μήνες περίπου.
Χωρίσαμε, δηλαδή μέ χώρισε... πολιτισμένα. 

Και για πού την έκανε;

Ξέρω σίγουρα να σου πω από πού την έκανε, όχι για πού!
Ήταν όλα πολιτισμένα πάντως. 

Ρε με το "πολιτισμένα"... τί πάει να πει πολιτισμένα, δηλαδή;

Πολιτισμένα ρε παιδάκι μου, ούτε φωνές ούτε κλάματα, απλές και σταράτες κουβέντες:
- "Δουλεύεις πολύ και δε σε βλέπω"
- "Και τί να κάνω ρε Μαρία, νομίζεις πως είναι επιλογή μου";
- "Μου τά ΄χεις ξαναπεί αυτά. Τέλος".
Τόσο απλά, απλούστατα.

Καλά, πώς γίνεται αυτό; Δηλαδή έφυγε επειδή δουλεύεις;

Ανθρώπινο κι αυτό, έτσι δε λες;. 

Ανθρώπινο; Εσύ έχεις δουλειά, εγώ δεν είχα και δεν έχω τίποτα.

Είναι η διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος.
Εσένα είχε βαρεθεί να σε βλέπει σπίτι κι εμένα να μη με βλέπει.

Ανθρώπινο... μάλιστα.

Δούλευα πολύ αδερφέ.

Εγώ καθόλου.

Τί Σάββατα, τί Κυριακές, τί αργίες και σχόλες, εγώ εκεί, στο γραφείο.

Εγώ στο σπίτι.... να ψάχνομαι.

Μα το ίδιο είναι, νομίζεις πως εγώ έχω κάτι επειδή έχω δουλειά;

Ε, δεν είναι και το ίδιο.

Το μόνο που έχω είναι το δικαίωμα να επιβιώνω. 

Είδες που δεν είναι το ίδιο; 

Ναι, έχω το δικαίωμα να επιβιώνω... ναι, όχι όμως να ζω.

Παραπονιούνται όλοι παραπονιέσαι κι εσύ τώρα;
Τί πρόβλημα έχεις εσύ, σίγουρα θα βγάζεις κανά χιλιάρικο το μήνα.

Ναι, το βγάζω, και;

Ε τί και;

Ξέρεις πόσες ώρες δουλεύω;

Βρε ας έβγαζα, όχι χίλια αλλα εφτακόσια, κι ας ήταν και είκοσι ώρες την ημέρα!

Δώδεκα με δεκατρείς ώρες καθημερινά και δε σου βάζω μέσα τα σαββατοκύριακα και τα υπόλοιπα υποχρεωτικά έξτρα.

Ρε ΄συ παίρνεις ένα χιλιάρικο και μιλάς;

Δεν πρέπει ε;

Εσύ τί λες;

Εγώ λέω πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, επίσης λέω πως είμαι πολύ κουρασμένος για να σου εξηγήσω αυτό που δε μπορείς να καταλάβεις από μόνος σου.

Ξέρεις πώς είναι να παίρνεις δανεικά και αγύριστα από τους γονείς σου, ξέρεις;
Ξέρεις πόσο άχρηστος νιώθεις όταν δεν κάνεις τίποτα ή ούτε αυτό το καταλαβαίνεις;

Εσύ ξέρεις πώς είναι να μην προλαβαίνεις να δεις ούτε καν τους κολλητούς σου ή να θες να γνωρίσεις καμιά γκόμενα και να μη μπορείς ενώ ταυτόχρονα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό σου αριθμοί, πίνακες και πλάνα ανταγωνισμού;

Ναι, ξέρω πώς είναι... αλλα τουλάχιστον επιβιώνεις.

Επιβιώνω μέρα με τη μέρα με μια ενδεχόμενη απόλυση να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου, με ένα κάρο μαλάκες να μου λένε τί να κάνω και τί όχι, με ηλίθιους συναδέλφους, που νομίζουν ότι είναι κάποιοι ενώ την επόμενη φορά πολλοί από αυτούς θα πεταχτούν στα σκουπίδια χωρίς πολλά-πολλά, επιβιώνω με την συνεχή ανασφάλεια ενός σαραντάχρονου που στη γωνία τον περιμένει ο φτηνότερος εικοσιπεντάχρονος.

Ενώ εγώ που έχω απολυθεί ήδη, είμαι καλύτερα πιστεύεις!
Και σαρανταπέντε μεθαύριο.

Δεν πιστεύω τίποτα, αυτό που προσπαθώ να σου πω ειναι ότι αυτό που μάς συμβαίνει πρέπει να το πολεμήσουμε μαζί.
Είμαστε στο ίδιο καζάνι και κάποιοι μάς έχουν βάλει να βράζουμε στο ζουμί μας. Καταλαβαίνεις;

Ναι, καταλαβαίνω ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε.

Μα τί λες ρε μαλάκα, ποιός είναι έξω απ' το χορό;

Εσύ, εσύ κι όσοι έχετε δουλειά ακόμα.
Μάς κάνετε μαθήματα περί υπομονής και επιβίωσης αλλά στο τέλος του μήνα ντάνγκα-ντάνγκα θα πέσουν τα ευρουλάκια για να κάνετε τη ζωούλα σας.

Μα δεν καταλαβαίνεις πώς είμαστε στην ίδια κατάσταση;
Ναι, με άλλους όρους, αλλά εδώ είμαστε κι εμείς, τα ίδια πράγματα ζούμε.

Τρίχες. Όταν μείνεις χωρίς δουλειά να δω αν θα λες τα ίδια.

Δηλαδή για να μιλήσουμε επί ίσοις όροις πρέπει να μείνω άνεργος;

Εμ, ξέρω κι εγώ, τί να σου πω;
Έρχεσαι εδώ και μου λες τις φιλοσοφίες σου για ζουμιά, καζάνια και νομίσματα, παραπονιέσαι ότι δουλεύεις πολλές ώρες κτλ. Δηλαδή τί θες, να σε λυπηθώ κιόλας;

Δεν έχω εγώ δικαίωμα σε κανέναν οίκτο, δεν μπορώ να δημιουργήσω σε κανέναν αισθήματα λύπης μόνο και μόνο επειδή έχω δουλειά;

Μα τί λέμε τώρα, τί λέμε;

Αυτό λέω κι εγώ, τί λεμε;
Καθόμαστε στα σοβαρά και συζητάμε ποιός από τους δύο είναι σε χειρότερη κατάσταση;

Τα ίδια περνάμε τελικά, τα ίδια και ξέρεις γιατί;

Άντε ντε, πάλι καλά που το κατάλαβες... επιτέλους.   

Γιατί όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε η ίδια μοναξιά μάς περιτριγυρίζει, και 'σένα που δουλεύεις και 'μένα που είμαι άνεργος.
Έχεις δίκιο, στο ίδιο καζάνι βράζουμε τελικά...