Προσπαθείς, το παλεύεις, παίρνεις και ξαναπαίρνεις τηλέφωνο, μιλάς, συζητάς με τον άνθρωπο που βρίσκεται στην απέναντι γραμμή και τελικά... τζίφος, δεν έχεις καταφέρει το επιθυμητό.
Πριν από αυτό, έχεις στείλει διαδικτυακά μηνύματα μέσα σε διάστημα σχεδόν διάρκειας δύο ετών, παίρνεις μία φορά απάντηση ενώ τις περισσότερες καμία, μιλάς με ένα κοινό σας γνωστό μήπως και τυχόν αντιμετωπίσει την πρόταση σου περισσότερο θετικά,
το πάθος όμως κι η θέλησή σου να μιλήσεις με αυτόν τον άνθρωπο, σε κάνει να ξεπερνάς πολλές φορές την κούραση, τις καθημερινές δυσκολίες, τα τυχόν προβλήματα με τη δουλειά και τους γύρω σου και προσπαθείς να αφοσιωθείς κυρίως σε αυτό.
Γιατί προσπαθείς να κάνεις ένα μικρό σου όνειρο πραγματικότητα, να μιλήσεις με αυτόν τον άνθρωπο, που τον ξέρεις χρόνια, αλλά δεν τον γνώρισες ποτέ εκ τους σύνεγγυς, να κάνεις μια συζήτηση μαζί του.
Αυτός προφανώς νομίζει, ότι ο χρόνος σου είναι απεριόριστος,
ότι δεν κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου από το να ψάχνεις ανθρώπους, που σε ενδιαφέρει να μιλήσεις μαζί τους, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνεις τελικά όλες τις φορές και γνωρίζεις εκ των προτέρων αυτήν την πιθανότητα.
Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει ποιός είσαι, τί θες να κάνεις, μάλλον δεν έχει διαβάσει καν τις απεσταλμένες ερωτήσεις, που ο ίδιος φυσικά είχε ζητήσει να τού στείλεις.
Τον έχεις αφήσει ήσυχο για λίγους μήνες, γιατί δεν θες να γίνεσαι βάρος ούτε να πιέζεις καταστάσεις.
Σέβεσαι τον χρόνο του, την ιδιομορφία του, αιτιολογείς και τελικά δικαιολογείς με χίλιους τρόπους την αναβλητικότητά του.
Περιμένεις να σου τηλεφωνήσει για να ξέρεις κι εσύ τί θα γίνει, αλλά τελικά λες στον εαυτό σου "δε γαμιέται, μισή ντροπή δική μου και μισή δική του" και ξανατηλεφωνείς, γιατί ξέρεις ότι εσύ πρέπει να το παλέψεις, και εντάξει... δεν έχεις πρόβλημα με αυτό.
Σου απαντά, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, θέλοντας να σου εξηγήσει τους λόγους της άρνησής του, σού "πετάει" ένα τσιτάτο από κωμωδία του Μολιέρου και με αυτό καταλαβαίνεις ότι δεν θα κάνετε τελικά την πολυπόθητη για 'σένα συζήτηση, δε θέλει να μιλήσει μαζί σου, προβάλλοντας διάφορους λόγους, που μάλλον δεν αντιλαμβάνεσαι καλά, γιατί κι αυτός φαίνεται σαν να βιάζεται να σε... στείλει και δείχνει ότι μάλλον... ταγάρι του έγινες.
Και αναρωτιέσαι:
- Γιατί δεν σε πήρε τόσο καιρό ο ίδιος για να δηλώσει με θάρρος και χωρίς περιστροφές την άρνησή του;
- Γιατί, ακόμα κι αν έχει ενστάσεις για αυτό που κάνεις ή δεν είναι για οποιουσδήποτε λόγους του γούστου του- που έχει κάθε δικαίωμα βέβαια- δεν έχει τα αρχίδια να σε πάρει ο ίδιος να στο πει, αλλά σε "τρέχει" μήνες, λες και είναι καμιά περίεργη γκόμενα, που θέλει να σου κάτσει μεν, θέλει και να σε καψουρέψει δε και στο τέλος σου λέει ένα ελληνοπρεπές "όχι";
- Γιατί, ακόμα κι αν θεωρείται ή παριστάνει ή όντως είναι φευγάτος, δεν έχει μέσα του την κατανόηση, που απαιτείται για να μπορούμε να συνεννοούμαστε ως άνθρωποι;
Ό,τι πρόσωπο κι αν είσαι, είτε πολιτικό με την ουσιαστική σημασία της λέξης είτε καλλιτεχνικό, αν δεν έχεις αντιληφθεί ότι είσαι κι εσύ ένας από εμάς, ένας από όλους μας κι ότι προφανώς κινείσαι ανάμεσά μας με τον δικό σου πάντα τρόπο, όπως όλοι μας άλλωστε, τότε μάλλον έχεις κάποιο πρόβλημα και ίσως δε στο έχουν επισημάνει οι κοντινοί σου άνθρωποι, σεβόμενοι το "μεγαλείο" σου.
Γιατί το εκτός εισαγωγικών μεγαλείο σχετίζεται με όσα περισσότερα μπορούμε και σε όσες περιπτώσεις μπορούμε.
Δεν σχετίζεται ούτε μόνο με τους κοινωνικούς μας αγώνες ούτε μόνο με την καλλιτεχνική μας προσφορά.
Σχετίζεται και με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τελικά έναν άνθρωπο, που δεν είναι καθόλου κοντινός μας, αλλά μάς πλησιάζει με φιλική διάθεση, ευγένεια και έμπρακτο πάθος .
Και δε τα γράφω αυτά επειδή δε δέχθηκες να μιλήσουμε ρε φίλε, πίστεψέ με,
δεν είναι αυτό.
Ούτε οι ενστάσεις σου είναι το πρόβλημα- είναι όλες δεκτές και αποτελούν την προσωπική σου άποψη, η οποία είναι καθ' όλα σεβαστή.
Αλλά για σκέψου μια στιγμή αυτό: Αν σου συμπεριφερόμουν εγώ η όποιοσδήποτε άλλος με τον δικό σου τρόπο- κι επειδή, έστω και λίγο, σε έχω καταλάβει ως άνθρωπο- τί θα σκεφτόσουν εσύ στη θέση μου;
Αυτό αναρωτιέμαι.
Πριν από αυτό, έχεις στείλει διαδικτυακά μηνύματα μέσα σε διάστημα σχεδόν διάρκειας δύο ετών, παίρνεις μία φορά απάντηση ενώ τις περισσότερες καμία, μιλάς με ένα κοινό σας γνωστό μήπως και τυχόν αντιμετωπίσει την πρόταση σου περισσότερο θετικά,
το πάθος όμως κι η θέλησή σου να μιλήσεις με αυτόν τον άνθρωπο, σε κάνει να ξεπερνάς πολλές φορές την κούραση, τις καθημερινές δυσκολίες, τα τυχόν προβλήματα με τη δουλειά και τους γύρω σου και προσπαθείς να αφοσιωθείς κυρίως σε αυτό.
Γιατί προσπαθείς να κάνεις ένα μικρό σου όνειρο πραγματικότητα, να μιλήσεις με αυτόν τον άνθρωπο, που τον ξέρεις χρόνια, αλλά δεν τον γνώρισες ποτέ εκ τους σύνεγγυς, να κάνεις μια συζήτηση μαζί του.
Αυτός προφανώς νομίζει, ότι ο χρόνος σου είναι απεριόριστος,
ότι δεν κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου από το να ψάχνεις ανθρώπους, που σε ενδιαφέρει να μιλήσεις μαζί τους, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνεις τελικά όλες τις φορές και γνωρίζεις εκ των προτέρων αυτήν την πιθανότητα.
Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει ποιός είσαι, τί θες να κάνεις, μάλλον δεν έχει διαβάσει καν τις απεσταλμένες ερωτήσεις, που ο ίδιος φυσικά είχε ζητήσει να τού στείλεις.
Τον έχεις αφήσει ήσυχο για λίγους μήνες, γιατί δεν θες να γίνεσαι βάρος ούτε να πιέζεις καταστάσεις.
Σέβεσαι τον χρόνο του, την ιδιομορφία του, αιτιολογείς και τελικά δικαιολογείς με χίλιους τρόπους την αναβλητικότητά του.
Περιμένεις να σου τηλεφωνήσει για να ξέρεις κι εσύ τί θα γίνει, αλλά τελικά λες στον εαυτό σου "δε γαμιέται, μισή ντροπή δική μου και μισή δική του" και ξανατηλεφωνείς, γιατί ξέρεις ότι εσύ πρέπει να το παλέψεις, και εντάξει... δεν έχεις πρόβλημα με αυτό.
Σου απαντά, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, θέλοντας να σου εξηγήσει τους λόγους της άρνησής του, σού "πετάει" ένα τσιτάτο από κωμωδία του Μολιέρου και με αυτό καταλαβαίνεις ότι δεν θα κάνετε τελικά την πολυπόθητη για 'σένα συζήτηση, δε θέλει να μιλήσει μαζί σου, προβάλλοντας διάφορους λόγους, που μάλλον δεν αντιλαμβάνεσαι καλά, γιατί κι αυτός φαίνεται σαν να βιάζεται να σε... στείλει και δείχνει ότι μάλλον... ταγάρι του έγινες.
Και αναρωτιέσαι:
- Γιατί δεν σε πήρε τόσο καιρό ο ίδιος για να δηλώσει με θάρρος και χωρίς περιστροφές την άρνησή του;
- Γιατί, ακόμα κι αν έχει ενστάσεις για αυτό που κάνεις ή δεν είναι για οποιουσδήποτε λόγους του γούστου του- που έχει κάθε δικαίωμα βέβαια- δεν έχει τα αρχίδια να σε πάρει ο ίδιος να στο πει, αλλά σε "τρέχει" μήνες, λες και είναι καμιά περίεργη γκόμενα, που θέλει να σου κάτσει μεν, θέλει και να σε καψουρέψει δε και στο τέλος σου λέει ένα ελληνοπρεπές "όχι";
- Γιατί, ακόμα κι αν θεωρείται ή παριστάνει ή όντως είναι φευγάτος, δεν έχει μέσα του την κατανόηση, που απαιτείται για να μπορούμε να συνεννοούμαστε ως άνθρωποι;
Ό,τι πρόσωπο κι αν είσαι, είτε πολιτικό με την ουσιαστική σημασία της λέξης είτε καλλιτεχνικό, αν δεν έχεις αντιληφθεί ότι είσαι κι εσύ ένας από εμάς, ένας από όλους μας κι ότι προφανώς κινείσαι ανάμεσά μας με τον δικό σου πάντα τρόπο, όπως όλοι μας άλλωστε, τότε μάλλον έχεις κάποιο πρόβλημα και ίσως δε στο έχουν επισημάνει οι κοντινοί σου άνθρωποι, σεβόμενοι το "μεγαλείο" σου.
Γιατί το εκτός εισαγωγικών μεγαλείο σχετίζεται με όσα περισσότερα μπορούμε και σε όσες περιπτώσεις μπορούμε.
Δεν σχετίζεται ούτε μόνο με τους κοινωνικούς μας αγώνες ούτε μόνο με την καλλιτεχνική μας προσφορά.
Σχετίζεται και με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τελικά έναν άνθρωπο, που δεν είναι καθόλου κοντινός μας, αλλά μάς πλησιάζει με φιλική διάθεση, ευγένεια και έμπρακτο πάθος .
Και δε τα γράφω αυτά επειδή δε δέχθηκες να μιλήσουμε ρε φίλε, πίστεψέ με,
δεν είναι αυτό.
Ούτε οι ενστάσεις σου είναι το πρόβλημα- είναι όλες δεκτές και αποτελούν την προσωπική σου άποψη, η οποία είναι καθ' όλα σεβαστή.
Αλλά για σκέψου μια στιγμή αυτό: Αν σου συμπεριφερόμουν εγώ η όποιοσδήποτε άλλος με τον δικό σου τρόπο- κι επειδή, έστω και λίγο, σε έχω καταλάβει ως άνθρωπο- τί θα σκεφτόσουν εσύ στη θέση μου;
Αυτό αναρωτιέμαι.
Από τα γραφόμενά σου καταλαβαίνω πως δε θέλεις να αναφέρεις το όνομα του ανθρώπου αυτού που, τελικά, δε δέχτηκε να συνεντευξιαστεί. Είναι απολύτως σεβαστό αυτό, έτσι ώστε να μη δημιουργηθεί η παραμικρή εντύπωση ότι, κατά οποιοδήποτε τρόπο, τον ξεμπροστιάζεις. Από την άλλη δε μπορώ να αποκρύψω πως με τρώει η περιέργεια να μάθω ποιος είναι ο εν λόγω κύριος. Εν πάση περιπτώσει θα ήταν πολύ ενδιαφέρων κάποιος να πάρει συνέντευξη από σένα, τον Ελευθεριακό. Γιατί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί... "Θα γεμίσω τις τσέπες με παλιόλεφτα,
θα τα χαρίζω για χαμόγελα
κι αν κάποτε βρεθεί τόπος να χωράω,
θα φύγω
γιατί έτσι γεννήθηκα, φίλε
φευγάτη,
φευγάτη από καιρό.
Γιατί εδώ, μόνο φωνές ακούγονται και νυχτερινά ουρλιαχτά.
κι ο θεός, παγωμένος στο καβούκι του, άχρωμος, αδύναμος και άρρωστος.
Μόνο κάτι σκονισμένα καφενεία μάς απόμειναν να μιλάμε για τα περασμένα
τα δάκρυα ήταν σκόνες πάνω στα τζάμια, εκεί που έγραφες τα ονόματά μας.
Εμείς φύγαμε έστω κι έτσι, έστω και δειλοί τα καταφέραμε.
Εσάς τους θαρραλέους, εσάς τους έξυπνους, ποιός κόσμος θα σάς θάψει;
Τί είναι αυτό που μας κρατά ξύπνιους τα βράδια;
Αυτό που μαδάει τις ψυχές μας τί είναι;
Πού είναι οι άλλοι;
Γιατί μείναμε μόνοι;
Ούτε ένα τσιγάρο στο στόμα, ούτε μια φωτιά.
Ας φύγουμε, τώρα που χαράζει.
Τώρα, που ακόμα μπορούμε να κοιτάμε πίσω, το φως
Τρώω χώματα και μπουμπούκια αμυγδαλιάς
σκαρφαλώνω στις ενοχές μου
σκάβοντας για να βρω τις ρίζες τους
πετάω τα παλιά μου παιχνίδια στις φθινοπωρινές βροχές
καίω τα ανούσια καλοκαίρια
μα κρατώ τους χειμώνες
που μάς έσμιξαν σε αυτούς εδώ τους ξύλινους πάγκους.
Πάντα αυτοί ήταν η δύναμή μας"
Συγνώμη για το βέβηλο πετσόκομμα των κειμένων, είναι στίχοι που συγκράτησα διαβάζοντας κάτι ελάχιστο από την λογοτεχνική σου πλευρά, στίχοι που στέκονται σαν ενιαίο ποίημα. Ξέρεις κάτι; Αυτή σου η "πλευρά", η λογοτεχνική όπως λες (και που είναι πολλά περισσότερα από απλή λογο-τεχνική), είναι μεγαλειώδης.
Με εκτίμηση,
Σταύρος Κ.
Lucifugo, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για ό,τι έγραψες, με ξάφνιασε το σχόλιό σου και εμ συγκίνησε. Βέβαια, είσαι υπερβολικός. Να σου πω ότι αυτό το κομμάτι ""Θα γεμίσω τις τσέπες με παλιόλεφτα,
ΑπάντησηΔιαγραφήθα τα χαρίζω για χαμόγελα
κι αν κάποτε βρεθεί τόπος να χωράω,
θα φύγω
γιατί έτσι γεννήθηκα, φίλε
φευγάτη,
φευγάτη από καιρό."
είναι κάποις φίλης, που την αναφέρω στο άλλο blog, είναι της "Μιμόζας".
Τα λόγια σου είναι κάτι παραπάνω απο επαινετικά. Τι να πω τώρα;
Σε ευχαριστώ πολύ για την εκτίμηση σου, σε ευχαριστώ.
Δεν σε/σας επαινώ και δε χρειάζεται να πεις τίποτα φίλε μου. Παρέα με τη “Μιμόζα” κάνετε το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο: βλέπετε τον κόσμο με τα μάτια σας, με βλέμματα αναστοχαστικά που αφηγούνται τα βιωμένα για να τα κάνουν δυο φορές πιο ορατά, μια σε “σας” και μια σε “μας”. Η γραφή σας και οι νοηματικές εικόνες που αναδύονται από αυτή, μού φέρνει στο νου τις τοιχογραφίες που έκαμαν οι άνθρωποι στα σπήλαια με ολόκληρο το “πνέμα” τους. Υπάρχει κι εδώ το “ίδιο” σκάλισμα πάνω στην πέτρα, τα “ίδια” πονεμένα χέρια πάνω στη σμίλη, οι “ίδιες” μουντζούρες από χρώματα πάνω στο στήθος και στα πρόσωπα. Η “ίδια” αναπαράσταση της ζωής μ´ όλη την υπερβολή, μ' όλο το πάθος, μ' όλη την ελπίδα, μ' όλη τη ματαίωση και τη συντριβή της, ενσαρκώνεται κι εδώ. Υπάρχει κι εδώ αυτή η ζωντανή διαλεκτική της προσωπικής, ιδιαίτερης ατομικότητας με τη γενική, καθολική κοινωνικότητα που παράγει την ποιητική πράξη, στην αμεσότητά της, ως εμμενή κομμουνισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για αυτό και θα τα ξαναπούμε!
Σε ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να μπει και η φίλη εδώ και να διαβάσει τα τόσο επαινετικά σου λόγια. Θα ήθελα να μου εξηγήσεις μόνο λίγο παραπάνω την τελευταία σου πρόταση:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Υπάρχει κι εδώ αυτή η ζωντανή διαλεκτική της προσωπικής, ιδιαίτερης ατομικότητας με τη γενική, καθολική κοινωνικότητα που παράγει την ποιητική πράξη, στην αμεσότητά της, ως εμμενή κομμουνισμό" και ιδιαίτερα αυτό που αναφέρεις περί εμμενούς κομμουνισμού.
Σε ευχαριστώ, θα αναμένω την απάντησή σου.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που μου έκανες αυτή την ερώτηση. Με απλά λόγια ο εμμενής κομμουνισμός είναι ο κομμουνισμός του υπάρχοντος, είναι ο ιστορικός κομμουνισμός ως υπαρκτή δυνατότητα που συρρικνώνεται από τις εκάστοτε ιδιαίτερες ιστορικές σχέσεις κυριαρχίας. Ο κομμουνισμός, ως εμμένεια στους κόλπους της κυριαρχίας, δεν είναι τρόπος-μορφή παραγωγής (δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο) αλλά περισσότερο κομμουνιστική χειρονομία που ρητά/υπόρρητα περιγελά το “αυτονόητο” της εμπορευματικής σχέσης και προκρίνει την κατάφαση στη χαριστικότητα, στο μοίρασμα, στην από κοινού εμπειρία των πραγμάτων που ταυτόχρονα συνδέει και διαφοροποιεί τα άτομα ως κοινωνικά στην αμεσότητά τους. Αυτή η περιγραφή μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση πως ο εμμενής κομμουνισμός είναι μια οντολογική συνθήκη, μια αφηρημένη σταθερά/ “ουσία” των “ανθρώπων” γενικά και αόριστα. Ο εμμενής κομμουνισμός φέρει κάθε στιγμή στο σώμα του τα σημάδια της κυριαρχίας, μεταβάλλεται και ως μορφή και ως περιεχόμενο με τη μεταβολή της τελευταίας και κάθε στιγμή αντιτίθεται στα σημάδια της. Με αυτή την έννοια ο κομμουνισμός ως μορφή/τρόπος παραγωγής δεν είναι κάτι που θα γίνει σε ένα αόριστο Μέλλον αλλά υλοποιείται με τη διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, της κομμουνιστικής χειρονομίας, σε κάθε πόρο της κοινωνικής ζωής. Αυτή η διεύρυσνη είναι και ο μοναδικός “στόχος” (με την έννοια της εμπρόθετης δράσης) του κοινωνικού πολέμου μεταξύ των Κυρίων και των Υποτελών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Η πατρότητα (άθλια λέξη, το ξέρω) του όρου, με την έννοια της περαιτέρω ανάπτυξής της, “ανήκει” στον πολύ καλό μου φίλο Αθανάσιο ο οποίος γράφει εδώ: http://www.badarts.gr/
Υ.Γ.2 Ένα συνοπτικό κειμενάκι για αυτά που λέμε υπάρχει εδώ: http://www.badarts.gr/2014/03/%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CE%B5/
διάβασα και το σχόλιό σου και την ανάρτηση περί εμμενούς κομμουνισμού στο site, που μου πρότεινες. Είναι πολύ ενδια΄φερουσα άποψη, αλλά σίγουρα χρειάζεται παραπάνω διεύρυνση και νέα ερωτήματα, που θα την εμπλουτίσουν ως έννοια, όπως την θέτεις και εσύ, αλλα και ο Αθανάσιο. Είναι σαν να υπάρχει μια ελίδα φωτός, που όμως, αν κοινωνικά την χειριστείς με λάθος τρόπο, μπορεί να φέρει τους κυρίαρχους πλέον... κυρίαρχους στο κοινωνικό παιχνίδι. Δεν ξέρω αν σου έδωσα να καταλάβεις τί θέλω να πω, ελπίζω να μπόρεσα να το κάνω στο περίπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆργησα λίγο, δεν ξέρω για τί ακριβώς βέβαια και οι χρονισμοί των blogs είναι ούτως ή άλλως ιδιαίτεροι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Lucifugo, γράφεις: "Αυτή η διεύρυνση είναι και ο μοναδικός “στόχος” (με την έννοια της εμπρόθετης δράσης) του κοινωνικού πολέμου μεταξύ των Κυρίων και των Υποτελών."
Ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι ελλιπής αν δεν μαίνεται διαρκώς εναντίον και "Κυρίων" και "Υποτελών" υποβαθμίζοντας διαρκώς την κατάσταση του ετεροκαθορισμού που διέπει την αμφίδρομή τους σχέση; Και αν το δεις ωφελιμιστικά, είναι ευθύνη του "Υποτελή" να ανατρέψει, να επανακαθορίσει, να μεταβάλλει, να εξελίξει, να μετουσιώσει ή να "εκμηδενίσει" την ιδιαίτερη αυτή μορφή διαλεκτικής -έστω και με την απόλυτη, ασχημάτιστη και ασυνείδητη, αναπόφευκτη έννοια του όρου- αν ως σκοπός οριστεί η τάση αποφυγής του ετεροκαθορισμού; Και αν ετεροκαθορίζεται, ετεροκαθορίζεται σε απόλυτο βαθμό; Αν όχι, μήπως δεν ισχύει το ίδιο και για τον αυτοκαθορισμό του "Κυρίου"; Αν και αυτός δεν είναι σε απόλυτο βαθμό, μήπως υπάρχει ο "χώρος" για αλληλοκαθορισμό; Και αν κάτι τέτοιο ισχύει, θέτοντας ως αξία την τάση προς την ελευθερία, με ό,τι αυτή απαιτεί και συνεπάγεται, το μέρος της συγκεκριμένης σχέσης που καλείται να φέρει την ευθύνη της είναι αποκλειστικά εκείνο που ετεροκαθορίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό; Δεν θα είναι το ζωντανό είδωλο που δημιουργεί ο "Κύριος" στο ον που θεωρεί και καθιστά "Υποτελή" που θα τον ετεροκαθορίζει για όσο συντηρεί την μεταξύ τους σχέση; Δεν θα τον καθορίζει και η προσπάθειά του να συντηρήσει αυτή τη σχέση; Και δεν θα τον περιορίζουν στον όποιο βαθμό και οι περιορισμοί που επιβάλλει στον "Υποτελή"; Δεν περιορίζεται από την ίδια του την υποκειμενικότητα σε τελική ανάλυση και εν προκειμένω την τάση της να εξυπηρετεί τις όποιες του ανάγκες -ή επιθυμίες- μέσω της συντήρησης της τάσης του να καταφεύγει σε είδωλα και ιεραρχίες προκειμένου να εδραιώσει την ύπαρξή του, μέσω της επιβολής της βούλησής του; Η ισχύς που προκύπτει από την επιβολή της βούλησής του και επανατροφοδοτεί την δυνατότητά του να την επιβάλει, δεν τον φέρνει αναπόφευκτα σε φαύλο κύκλο, με το είδωλό του να τον καθορίζει ολοένα και σε μεγαλύτερο βαθμό όταν αυξάνεται η επιρροή του στον "Υποτελή"; Δεν γίνεται σταδιακά ευκολότερος για τον "Κύριο" αυτός ο τρόπος, καθιστώντας τον περισσότερο πεπερασμένο με την πάροδο του χρόνου; Ποια είναι η ισχύς, και οι πηγές της, της βούλησης τέτοιου όντος που καταλήγει να συντηρεί την υπεροχή του μέσω της αντίθεσης σε ένα πεπερασμένο, λόγω των περιορισμών κάθε συνείδησης, φαντασιακό;
Η γλώσσα κουβαλάει όσα μπορείς να διακρίνεις και να αντιληφθείς αλλά όσα διέκριναν και αντιλήφθηκαν άλλοι, και μιας και μιλήσατε για τέχνη με αφορμή το όμορφο ποίημα, αν η ποίηση είναι μια από τις πλέον ιδιαίτερες μορφές δημιουργίας, εκεί που θριαμβεύει η υποκειμενικότητα και η τάση της διαφοροποίησης δίνει τις πιο ισχυρές εκφάνσεις της, μην ξεχνάτε τον Αντισθένη που έλεγε "αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψη" και ρίξτε μια ματιά φρέσκια στην λέξη "δημιουργία", την ιστορία της και την ετυμολογία της. Και φυσικά, θυμηθείτε τον Ηράκλειτο: "Ποταμοίσιν τοίσιν, αυτοίσιν εμβαίνουσιν, έτερα και έτερα ύδατα επιρρεί" που αν δεν κάνω λάθος -μιας και αρχαία ελληνικά δεν έμαθα ποτέ- σημαίνει πως στα ίδια ποτάμια, όταν αυτοί μπαίνουν, όλο και διαφορετικά νερά κυλούν. Η σχέση μεταξύ "Κυρίων" και "Υποτελών", θεωρώ, πως αναπότρεπτα "βαλτώνει" στο τέλος και η αντιμετώπισή της αποτελεί, κατ' εμέ, σημαντικό κριτήριο του επιπέδου μιας κοινωνίας -άλλη λέξη κι αυτή.
υ.γ: Φανταστείτε ένα μέλλον όπου τα παιδιά ανταλλάζουν τα παιχνίδια τους μέσω κρατικών μηχανισμών. Ένα μέλλον όπου αυτοί οι μηχανισμοί αρχίζουν να θεσμοποιούνται. Ένα μέλλον που φαντάζει τόσο δυστοπικό, τόσο ολοκληρωτικό που είναι ταυτόχρονα και ένα μέλλον όπου το "αυτονόητο" της εμπορευματικής σχέσης βρίσκεται κοντά σε μια ιστορικά σημαντική απαξίωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αριστοτέλης είχε μάλλον άδικο. Οι ιδέες δεν χάνονται, ξεχνιούνται μόνο οι μορφές με τις οποίες προσεγγίζονται -οι λέξεις- και οι καταστάσεις μέσα στις οποίες αποκτούν υποκειμενική υπόσταση νοηματοδοτούμενες στα πλαίσια της γενικότερης νοηματοδότησης της ύπαρξης του εκάστωτε υποκειμένου. Ο ετεροκαθορισμός και ο αυτοκαθορισμός, δύο επιτρεπτοί και για τα δικά μας δεδομένα αναπόφευκτοι αλλά επ' ουδενί αναπότρεπτοι* τρόποι** σε αυτό το σύμπαν με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή ακόμα κυρίως μέσω της αντίδρασης στον πρώτο -εδώ υπεισέρχεται ο βιολογικός περιορισμός της αναπαραγωγής της συνείδησης με ότι συνεπάγεται ιστορικά(πατριαρχικό, ηγετικό, εξουσιαστικό σύμπλεγμα κ.ο.κ)- αλλά και η δεδομένη ορμή προς την αναζήτηση του δεύτερου -του άλλου, του διαφορετικού-, δεν έχουν αντίθετη φορά παρά μόνο αν τους προσεγγίσουμε έτσι, αν ορίσουμε αυτές τις έννοιες ως τέτοιες και για όσο συντηρούμε τους εαυτούς μας ως φορείς ανάλογων τάσεων, δηλαδή ιστορικών πεπερασμένων τρόπων να τείνουμε προς αυτές.
Η διάκριση μεταξύ αυθύπαρκτου και αυθαίρετου είναι ανάλογη σε ένα επίπεδο με αυτή του "Κυρίου" και του "Υποτελούς", του υποκειμένου και του αντικειμένου, τα οποία όχι μόνο είναι αδύνατο να διαχωριστούν, αλλά και ανταλλάζουν συνέχεια ρόλους, ασχέτως σημαντικότητας, προσήμου και βαθμού επιρροής.*με την έννοια ότι οι τρόποι για να προσεγγίσεις και να εξυπηρετήσεις αυτούς είναι άπειροι ή πρακτικά άπειροι και ταυτόχρονα αναγκαία, και μη υπολογίσιμα, ένας κάθε στιγμή, άρρητος όπως η ρίζα του 2 για παράδειγμα, κυμαινόμενος ανάμεσα στην αντίληψη και ερμηνεία του παρελθόντος και την δυνατότητα υποκειμενικής διαφοροποίησης κατά την διαρκή ανάδραση με την εξίσου υποκειμενικά διαστελλόμενη αντίληψη του μέλλοντος.
**που απλά ονοματοδοτήσαμε καθώς είναι κατά μία έννοια αυθύπαρκτοι, και οι οποίοι αποκτούν ισχύ μέσα από την χρήση τους προς νοηματοδότηση της ύπαρξής μας και αξία ανάλογη του υποκειμένου που τους αντιλαμβάνεται, τους ερμηνεύει ή τους μετρά, και τους χρησιμοποιεί
@ Reactor,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διαχωρισμός μεταξύ Κυρίου και Υποτελή, τόσο ως αναλυτική κατηγορία της θεωρίας όσο και ως κοινωνική πραγματικότητα είναι, προφανώς, ρευστός και μεταβαλλόμενος. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως δεν προϋπάρχει ο Κύριος του Υποτελή και ούτε απλώς και μόνο οι δυο αυτές κοινωνικο-ιστορικές κατηγορίες διαμορφώνονται μέσα σε μια αδιάφορη σχέση αμοιβαίας εξωτερικότητας. Καμιά σχέση κυριαρχίας, εκμετάλλευσης, υποταγής δεν μπορεί να αναπαραχθεί στον ιστορικό χρόνο χωρίς την εσωτερίκευσή της από τον Υποτελή, χωρίς τη μετατροπή της σε καθημερινή «κοινή λογική», χωρίς την Ιδεώδη ανύψωσή της σε «μοναδικό» τρόπο ύπαρξης της κοινωνικής ζωής. Αυτό που έχει πραγματική σημασία για την κατάλυση της εκάστοτε κυριαρχικής σχέσης είναι η επίμονη προσπάθεια κατανόησης των πολλαπλών τρόπων που η κυριαρχική σκέψη και πράξη παράγεται και αναπαράγεται σαν ιστορικός «κοινός νους», σαν «μοναδική» κατανοητή γλώσσα που συγκροτεί τον εαυτό της απαλείφοντας τα χνάρια της και συσκοτίζοντας το προελεύσιμό της. Ειπωμένο διαφορετικά και μιλώντας σε ένα αρκετά αφηρημένο επίπεδο η ιδεολογική παραγωγή της πραγματικότητας ως κυριαρχικής τελεολογίας συντίθεται (από την οπτική της διαιώνησής της, της ύπαρξής της στο χρόνο) από την αμοιβαία συμπλοκή όλων των τάξεων, ομάδων και ατόμων ρευστοποιώντας τη σχέση Κυρίου και Υποτελή: αυτή ρευστοποίηση όμως (η ανταλλαγή των “ρόλων” όπως λες) δεν είναι ακύρωση-εξάλειψη της σχέσης κυριαρχίας και αντιμετάθεσή της σε κάποια αυθύπαρκτα ή αυτο-αναφορικά Υποκείμενα αλλά τόσο η εγγύηση όσο και το στοίχημα της (ανα)παραγωγής της σε βάθος κοινωνικού χρόνου. Στην καπιταλιστική μορφή κυριαρχίας όπου η κυρίαρχη και «μοναδικά αυθεντική» κοινωνική φιγούρα είναι ο «κάτοχος εμπορευμάτων» ως «αυτοκαθοριζόμενο» Υποκείμενο του Κράτους και της Αγοράς, η ρευστοποίηση της σχέσης Κυρίου και Υποτελή βρίσκει την πιο ολοκληρωμένη της σύλληψη καθότι ο Υποτελής, δημιουργώντας ανταλλακτική «αξία» ως μορφή κοινωνικού «πλούτου», έχει τη βολική αυταπάτη να Ελπίζει πως είναι Ίσος Κύριος.
Φιλικά,
Lucifugo
@Lucifugo,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ήθελα να πω , μεταξύ άλλων, και είναι και το πλέον τρομακτικό σε μια τέτοια σχέση, είναι πως, όπως έχει ειπωθεί πολλάκις ήδη, η κυρίαρχη ιδεολογία/κοσμοθεωρεία/τελεολογία κτλ φενακίζει και τον Κύριο σε ένα βαθμό. Θυμίζει την σχέση των παιδιών με τις κούκλες τους, τα ομοιώματα στα οποία αποδίδουν μέσα στο φαντασιακό τους χαρακτηριστικά δικά τους. Επομένως, ο Υποτελής καθίσταται το ζωντανό παράδειγμα-απόδειξη ότι η αυθαίρετη ουσιαστικά νοητική κατασκευή του Κυρίου έχει απόκριση στην πραγματικότητα αυτού του random(η λέξη τυχαίο δεν μου αρκεί) σύμπαντος. Εδώ εντοπίζω και το σφάλμα της συλλογιστικής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Στο απόλυτο, το μεταφυσικό απόλυτο που υπάρχει απλά δεν μπορούμε να γίνει απόλυτα καταληπτό από τις πεπερασμένες μας ικανότητες. Αυτό θεωρώ ότι συντηρεί, γιατί προτιμάται κιόλας σε ένα βαθμό, την σχέση Κυρίου-Υποτελούς, καθώς θέτει μια κλίμακα όπου κάποιος είναι πιο κοντά στο απόλυτο από κάποιον άλλο. Για εμένα - αυτό που θέλω να συντηρώ αυθαίρετα ως εγώ φέροντας το βάρος και την όποια ευθύνη του - το σύμπαν είναι άγριο, είναι random, είναι σε ένα πεπερασμένο βαθμό η φύση που μας διέπλασε ως όντα και ως εκ τούτου είναι στον ίδιο βαθμό "δικό" μας καθώς μας συντηρεί - ίσως η "πηγή" της ιδεοληψίας περί Αγαθού του Πλάτωνα να κατέρρεε αν ερχόταν σε επαφή με την θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Η συνείδηση από την άλλη, η ύλη που απέκτησε συνείδηση, δεν θεωρώ ότι έχει στήριγμα παρά μόνο σε εκείνο που αυθαίρετα δημιουργεί. Ως εκ τούτου, και η αναπαραγωγή της συνείδησης σε αυτό το επίπεδο - καθώς συνείδηση όπως την αντιλαμβάνομαι έχουν όλα τα έμβια όντα- καθίσταται αυθαίρετη, όχι μόνο ως προς το περιεχόμενο αλλά και ως προς την ίδια της την αναπαραγωγή. Εκεί εντοπίζω προσωπικά και την σημαντικότερη, κυριότερη πηγή προέλευσης της επιθυμίας, της ανάγκης ακόμα, για το Απόλυτο, το μεταφυσικό, το ατέρμονα και αναπόφευκτα ακατάληπτο και τις όποιες μορφές έχει λάβει αλλά και έχει συνδημιουργήσει ανά τους αιώνες.
Όσον με αφορά -όποιος και αν είμαι εγώ- το βάρος αυτό βαραίνει αναπόφευκτα τα όντα που αποκτούν συνείδηση αυτού, και η αναγνώριση της όποιας ευθύνης αυτομάτως καθίσταται προϋπόθεση χειραφέτησης - σίγουρα η πιο απλή και εύληπτη και συνάμα η πλέον βαριά και δυσβάσταχτη σε έναν κόσμο που θέλεις να αντιμετωπίζεις την ύπαρξή σου ως το μέτρο του, δίχως το Απόλυτο, το Νόημα, τον Θεό ή τον εκάστοτε Κύριο και Αφέντη για να αναθέσεις ό,τι ευθύνη αναγνωρίσεις.
Με εκτίμηση,
Reactor