Θραύσματα Μιας Αξέχαστης Πατρίδας

Νομίζω ότι αρκετά νωρίς (15-16 ετών) άρχισα να αναρωτιέμαι για αυτό που στο σχολείο μάς μάθαιναν ως "πατρίδα".

Η πατρίδα είναι σίγουρα μια επιβαλλόμενη από άλλους αφαίρεση, αλλά για ΄μένα (φυσικά όχι μόνο για μένα) είναι μια ζώσα πραγματικότητα που ξετυλίγεται μπροστά σου στα παιδικά και (μετά)εφηβικά χρόνια είτε τον χρόνο που τα βιώνεις είτε αντιλαμβανόμενος αργότερα τη σημαντικότητά των χρόνων αυτών και των εμπειριών που κουβαλούν.

Φυσικά, δεν το κατάλαβα αυτό ακριβώς έτσι τότε.

Αυτό έγινε μετά από χρόνια.

Όμως, σε εκείνη την ηλικία άρχισε μια αμφισβήτηση που κράτησε χρόνια.

Είμαι σίγουρος ότι όλες και όλοι μας έχουμε αυτές τις αναμνήσεις, που είναι ισχυρές και όσο μεγαλώνουμε μάλλον ισχυροποιούνται στο μυαλό μας και συνιστούν μια αθώα, αυθεντική χρονική περίοδο. Δεν ισχυρίζομαι ότι στα αλήθεια είναι αυθεντική και αθώα, όμως έτσι την εχω στο μυαλό μου.

Αυτό, μάλλον συμβαίνει γιατί μεγαλώνω (ενώ δεν θέλω), ενώ τότε ήμουν μικρός και ήθελα να μεγαλώσω.

Οι εμπειρίες, οι μυρωδιές, οι λέξεις-φράσεις, οι δρόμοι, τα στενά, η χαζομάρα και τα αδιέξοδα αυτών των χρόνων είναι μάλλον μια σίγουρη πατρίδα.

Τα καταγράφω χρονικά και θεματικά μάλλον μπερδεμένα.

Τα καταγράφω όπως μου έρχονται στο μυαλό και σίγουρα δεν είναι όλα.

Οι καταλήψεις του '90-'91 για το νομοσχέδιο Κοντογιανόπουλου και η φράση της μάνας μου απευθυνόμενη σε μένα: "Παιδί μου, αγόρι μου, θέλω να πρυτανεύσει η λογική".

Α ρε μάνα…

Οι οδοί Αιλιανού, Πάτμου, Ουίλιαμ Κινγκ, Λευκωσίας, Μυθύμνης κι όχι μόνο αυτές

Η μεγαλειώδης Πατησίων

Η μεγαλειώδης Αχαρνών

Η λεωφόρος Ιωνίας

Ο Π.Τ.που... έσβησε ξαφνικά μετά από ένα παιχνίδι μπάσκετ. Ημασταν 17 χρονών.

Το Πολυτεχνείο

Οι πλατείες Αμερικής, Κολιάτσου, Αγίου Ανδρέα, Αγίου Νικολάου, Καραμανλάκη

Το Πεδίον Του Άρεως, Σάββατοκύριακα, πρωί ή απόγευμα, Δημοτικό, ποδόσφαιρο

Το μαγαζί που νοίκιαζε ποδήλατα στην πλατεία του Αγίου Νικολάου

Το καφενεδάκι στην ίδια πλατεία, που σχεδόν κάθε Κυριακή μάς πήγαιναν οι γονείς μου για ποδήλατο κι εμείς με τον αδερφό μου "ξεκληρίζαμε" τον μεζέ από το ούζο που παρήγγελναν

Το πρώτο μου "σπαστό" ποδήλατο

Οι κινηματογράφοι Ηλέκτρα, Αελλώ, Ατενέ, Όσκαρ

Η Κυψέλη και τα στενά της

Το ψητοπωλείο "Το Χωριό" στην πλατεία του Αγίου Ανδρέα

Το ζαχαροπλαστείο "Σαράι" με πολίτικα γλυκά στην πλατεία του Αγίου Ανδρέα

Το τυροπιτάδικο (και με πολίτικα γλυκά) του Κυρ-Γρηγόρη στη Νικοπόλεως

Τα αγγλικά "Χαμπάκης"

Τα αγγλικά-γαλλικά "Σκανδάμη"

Το παγωτό στη "Χαρά", στα Πατήσια

Η… εμπέδωση (χωρίς περαιτέρω πληροφορίες)

Τα... κολονάτα στην αυλή του σχολείου (χωρίς περαιτέρω πληροφορίες)

Το διήμερο στο εξοχικό του Α.Γ. στο Κορωπί με μια μπλούζα D.R.I. στην κατάψυξη

Η μόνιμη στο στόμα φράση του Α.Σ.: "ενώ εσύ ρε μαλάκα..."

Η ικανότητα του Χ. να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο με ρέψιμο. Η ικανότητα του γενικά να ρεύεται όποτε του πεις

Το σκύψιμο του κεφαλιού πίσω από τον μπροστινό/η όταν άνοιγε ο κατάλογος του καθηγητή για μάθημα

Η απέχθεια στα μαθηματικά/γεωμετρία/φυσική/χημεία/βιολογία (ελπίζω να μην ξέχασα κάτι)

Τα… αποσπασμένα από γονείς αυτοκίνητα και οι (μετα)μεσονύχτιες βόλτες

Το παλιό Renault του (υπερ)φίλου Κ.

Τα βιβλιοπωλεία του Μαλαξού και της κ. Αλίκης που προμηθεύτηκα τα πρώτα τετράδια, γόμες, ξύστρες κ.τ.λ.

Η δασκάλα Ε. που μάς έλεγε την αξιοπερίεργη φράση "Το μυαλό σας πουρπουλάει"

Το βιβλιοπωλείο μεταχειριμένων βιβλίων στην Αγίου Μελετίου στη στοά

Το επί έτη καλοκαιρινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην τεράστια τσιμεντένια αυλή του 8^ου Λυκείου Αθηνών, στη Νικοπόλεως, με γνωστούς τότε παίκτες (έτσι τουλάχιστον έλεγαν όσοι ήξεραν, εγώ ήμουν πάντα άσχετος) κι όχι μόνο

Ο A. που έχασε τον πατέρα του εντελώς άδοξα και σκληρά το 1989 κοντά στον Α.Ν.

Ο Ν. που είχε...χάσει τον δικό του πατέρα για δύο μέρες, όμως τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν κλεισμένος στον περιβόητο κινηματογράφο Αλάσκα (φαντάζομαι με διαλείμματα)

Ο Α. με τα δύο (;) φοβερά του πάρτυ, τις ωραίες μουσικές και τον χαμό. Από τότε, δεν ξαναήπια ποτέ τζιν στη ζωή μου

Η φράση του Γ. (ή Κ.;) σε πάρτυ του Α. κι ενώ είχα ήδη μεθύσει από πολύ νωρίς: "καλά ρε μαλάκα, δεν σου είπα να περιμένεις να μεθύσουμε μαζί;"

Τα αυτοσχέδια πάρτυ στο σπίτι του Α. όταν έλειπαν οι γονείς του στο εξοχικό (που ούτε καν θυμάμαι πού ήταν και δεν είμαι σίγουρος αν ήξερα και ποτέ). Η μπανιέρα που κιτρίνιζε από τα... ξερατά.

Οι "Azoic" με την πειρατική, χειροποίητη κασέτα τους και η... επιτυχία τους "Possessed Fitini"

Η αποτυχία στην πρώτη προσπάθεια εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο λόγω σφοδρού έρωτα κι όχι μόνο

Ο Κ. που στις συναυλίες στο Ρόδον μάς άφηνε τα γυαλιά του, ανέβαινε στην σκηνή και μετά όλος χαρά βουτούσε στον κόσμο σαν να βουτούσε σε βαθιά θάλασσα. Είχε γυρίσει όλα τα μεταλλάδικα στέκια της ευρύτερης Αθήνας και κάθε Δευτέρα (όταν δεν τον είχαμε ακολουθήσει) μάς έλεγε τις εμπειρίες του

Οι Ramones για πρώτη φορά στην Αθήνα και τα πηγαδάκια στην αυλή του σχολείου για την εμπειρία αυτή

Τα μέταλλα, τα γκοθοπανκιά, οι ροκαμπιλάδες σε παρέες-παρέες στην αυλή του σχολείου

Η αναγνώριση και η προσέγγιση ανθρώπων λόγω κοινών ακουσμάτων και αισθητικής

Ο Γ. που χρόνια πριν κάνει το λεγόμενο απονενοημένο διάβημα (ευτυχώς σώθηκε) είχε κοιμηθεί κάποια Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά που είχε χιονίσει στην Αθήνα, κάτω από ένα αυτοκίνητο, γιατί βαρέθηκε στον "Μάγο του Οζ" (rock club κοντά στην Πλατεία Αμερικής), αλλά ούτε και στο σπίτι του ήθελε να γυρίσει, οπότε είπε να ρίξει έναν υπνάκο κάτω από ένα αυτοκίνητο, σαν γατούλα. Αυτός, που προμηθεύτηκε, πρώτος από όλους μας νομίζω, το "Nevermind" των Nirvana.

Το μπαρ "Υδρία" στη Φωκίωνος Νέγρη

Το ξενοδοχείο "Σέμελη", στη Θύρας, απέναντι από το μπατσικό

Τα ξενοδεοχεία "Αthens City" και "Hotel Patissia" το ένα ακριβώς απέναντι από το άλλο στην Πατησίων

Ο Γιάννης, ο Γάλλος, κουτσός σερβιτόρος του "Hotel Patissia"

Το θέατρο "Καλουτά"

Η στάση "Λυσιατρείο"

Το ροκάδικο "Γκαλερί" πίσω από τον Άγιο Λουκά.

Ποτά, μουσικές, συζητήσεις, φιλιά

Ο… ναός (ηλεκτρονικάδικο) στην Τζωρτζ, κοντά στην Πλατεία Κάννιγος

Το φροντιστήριο "Παιδεία" κοντά στην ίδια πλατεία, απέναντι από τον... ναό

Το "2001" (ηλεκτρονικάδικο) στην Φωκίωνος Νέγρη

Τα μπαρ των Εξαρχείων

Το μαγαζί "Δίσκοι-Κασέτες" στην οδό Κορθίου

Το "Happening" στην Χαριλάου Τρικούπη

Oι αφίσες συγκροτημάτων στο εφηβικό δωμάτιο

Οι πρώτες συναυλίες

Το συγκρότημα Θ-wave

Το συγκρότημα Insomnia

Τα δέντρα κατά μήκος των δύο πεζοδρομίων της οδού Σερίφου

Το προποτζίδικο του Τάκη στην Αιλιανού

Ο Α. που μου έμαθε τους Mecano και τον Nick Cave. Η παρέα του, με βαμμένα μαλλιά και κονκάρδες κυρίως Cristian Death, Joy Division, Cure (κυρίως ο ένας από την παρέα, που δεν είμαι σίγουρος αν ζει ακόμα)

Oι Motorhead στο Σπόρτινγκ και οι Iron Maiden στην Φιλαδέλφεια

Ο Κ. (που ακόμα συνδεόμαστε στενά και είμαστε σαν αδέλφια) που στην Δροσοπούλου δεν είδε μια τρύπα για δημόσια έργα που είχαν ανοίξει, όμως τον είδε εκείνη και τον ρούφηξε μέσα της. Ευτυχώς Κ. έσωσες την τυρόπιτα…

Η πρώτη μου αγάπη, η Μ., που Δευτέρα ή Τρίτη Δημοτικού πηγαίναμε χέρι-χέρι στην αυλή του 22ου Δημοτικού σχολείου, εκεί, στη Νικοπόλεως

Ο Α. που είχε τρέλα με τις μηχανές και το αλκοόλ

Η πλατεία Καραμανλάκη, που μαζευόμασταν όλοι και μετά εκτοξευόμασταν στο πυρηνικό κέντρο της Αθήνας.

Εκεί, στην ίδια πλατεία, η "Lugano" με το ωραίο της πατάρι, που ερωτοτροπούσαμε μέσα σε φιλιά, υγρά και κανένα από τα ζευγάρια δεν είχε θέμα με ό,τι θα προέκυπτε

H "Rebound" στην πλατεία Αμερικής, που όταν σχεδόν χάραζε μαζεύονταν ντεθικοί και λαϊκοί από το διπλανό μαγαζί (κάποτε εκεί έβγαζε σεζόν ο πλανητάρχης Μπουγάς) στην καντίνα με τα "βρώμικα" επί της Πατησίων

Ο Ι. κι ο Η., φίλοι από το Ζαΐρ

Η Α. καθηγήτρια Γαλλικών, που... δεχόταν πέτρες και χάντρες από κομπολόγια την ώρα που έγραφε γυρισμένη στον πίνακα

Ο Κ., καθηγητής Φυσικής στο Λύκειο, που σε όσους φορούσαμε κονκάρδες συγκροτημάτων έλεγε: "το παιδάκι με τα παράσημα στον πίνακα". Ό ίδιος, κάποτε έψαχνε την υποτείνουσα (ακόμα με μπερδεύει τι είναι αυτό), κι όμως, την είχε στα δεδομένα

Οι μπλούζες με την φάτσα του Α., μεθυσμένου δίπλα σε κουτάκια μπύρες. Τις έβγαλε από όλους μας (ευτυχώς ήταν καλοκαίρι) και τις έκαψε στη μέση της αυλής του 8^ου Λυκείου Αθηνών, εκεί στην Νικοπόλεως

Ο Ναούμ (δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερος), που εγώ νόμιζα ότι αυτό ήταν το επίθετό του, όμως, μάλλον αργά κατάλαβα ότι τον φώναζαν έτσι λόγω της λέξης ("...ναούμ", δηλαδή "να πούμε") που τέλειωνε κάθε του πρόταση

Η Π. που στην τρίτη λυκείου καπνίζαμε μαζί Prince, παρόλο που ήταν καθηγήτρια

Η κλωτσοπατινάδα και η ρίψη νερατζιών κάθε Απόκριες με τα σχολεία του Κολωνού

Ο Α. μεγαλύτερος, που τότε (τέλη δεκαετίας '80) ήταν στην Ο.Σ.Ε.

Ο Π. ένα χρόνο μεγαλύτερος, που τότε (τέλη δεκαετίας '80) ήταν στην Χρυσή Αυγή, -σε ερωτική σχέση με την κολλητή Ι.- και τσακωνόμασταν σχεδόν κάθε φορά που συναντιόμασταν (ας μην μπω σε λεπτομέρειες). Τότε τα γραφεία τους ήταν πολύ κοντά στη γειτονιά

Η "Σελήνη" (καφετέρια), στην Αιλιανού, που μαζευόμασταν το πρωί πριν πάμε σχολείο και πολλές φορές καθόμασταν και τις δύο πρώτες ώρες του σχολείου, έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο

"Σελήνη", Τρίτη Λυκείου. Έξι άτομα σε ένα τραπέζι, καφέδες και πακέτα τσιγάρα, η Κ. πάνω στα πόδια μου. Το βλέμμα του πατέρα μου όταν τυχαία πέρασε απ΄εξω πηγαίνοντας για δουλειά, μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη

Η Φυτευτή, το πρώτο μεγάλο πάρκο στη γειτονιά (η πρώτη ταμπέλα για απαλλοτρίωση μπήκε επί Μπέη, τελικά φτιάχτηκε επί Έβερτ). Μπάσκετ, τσιγάρα, συναντήσεις

Το πρώτο τσιγάρο, 13 χρονών, εκεί, στη Φυτευτή, κρυμμένοι πίσω από τους κάδους

Η ερώτηση την ίδια εποχή του πατέρα μου, δεινού καπνιστή τότε: "Ηλία, καπνίζεις";

Η δική μου απάντηση: "Όχι, πατέρα"

Η ανταπάντησή του: "Καλά, πήγαινε στο δωμάτιο, σκέψου το και ξαναπές μου"

Η πλατεία της Αγίας Παρασκευής (μπάσκετ, τσιγάρα, συναντήσεις) κοντά στο νοσοκομείο "Η Παμμακάριστος" 

Η αυλή του 8ου Λυκείου στη Νικοπόλεως, σαββατόβραδα, με καφάσια μπύρες και μουσική από κασετόφωνο

Η πρώτη μπλούζα με στάμπα σιδερωμένη επί τόπου (ή στο "Rock city" ή στο "Δισκάδικο της Αθηνάς" ή κάπου αλλού, που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή), το Somewhere In Time των Iron Maiden

Η Β. από το Θησείο και οι βόλτες στον Λουμπαδιάρη και τα στενά των Πετραλώνων

Τα υγρά φιλιά με την Β. Σχεδόν ακόμα έχω τη γεύση τους

Το δώρο της Κ., 6-7 βινύλια των Judas Priest στα γενέθλιά μου, τρίτη Λυκείου, "Happening"

Ο Μ. από το Θησείο και οι διαφωνίες μας για το Black album των Metallica

Ο Π., που μέσα στο χάσιμο, μπέρδεψε την ολόσωμη αφίσα του Πασχάλη -στην πόρτα του ενός από τα δύο περίπτερα της πλατείας Κολιάτσου- με τον ίδιο τον περιπτερά, κι έτσι, κράδαινε το 'κατοστάρικο για να του δώσει σοκολάτα, αλλά χωρίς ανταπόκριση. Ο περιπτεράς κάτι έφτιαχνε στα ψυγεία, o Π. όμως επέμενε.

Όταν του εξήγησα ότι μιλάει με την αφίσα του Πασχάλη κι όχι με τον περιπτερά μού έκανε την πλεόν αφοπλιστική ερώτηση και την εννοούσε κιόλας: "Τι λες ρε μαλάκα, ο Πασχάλης έγινε περιπτεράς;". Μεγάλο χάσιμο

Η Κ., Tρίτη Λυκείου στην οδό Σκιάθου. Οι συναντήσεις στο σπίτι της, πριν την απογευματινή σχολική βάρδια

Η μυρωδιά του νερού στις βρύσες μετά από παιχνίδι ποδοσφαίρου στο διάλειμμα

Ο Μ., σπουδαίος καθηγητής μουσικής, που έβαλε τη δική του πινελιά σε όποια μουσική παιδεία έχω

Η Ε.Γ., Γυμνάσιο με το φοβερό της στήθος

Ο Δάσκαλος Γ. και η φράση του όταν σηκώναμε χέρι ("κύριε, κύριε, κύριε...") για να απαντήσουμε: "Μη με λέτε Κύριο, ένας είναι ο Κύριος"

Σίγουρα ξέχασα πολλά, πάρα πολλά.

Όλα τα παραπάνω (και σίγουρα πολλά άλλα που δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τώρα) είναι μέσα μου και για εμένα συνιστούν τα θραύσματα μιας αξέχαστης πατρίδας.