Όπως και να το πάρεις, όπως και να το δεις, άσχετα από το γούστο του καθενός, πέθανε ένας μεγάλος Καλλιτέχνης.
Δεν έχει σημασία το προσωπικό μου γούστο. Όντως δεν ήταν του γούστου μου. Έχω όμως στη Δισκοθήκη μου δύο κλασικά του άλμπουμ, δύο δίσκους που πιστεύω ότι προχώρησαν τη λεγόμενη Δυτική Σύγχρονη Μουσική ένα βήμα παραπέρα.
Πάντα θαύμαζα την κίνηση αυτού του Ανθρώπου.
Πάντα έστεκα και κοίταζα σαν χαζός σχεδόν τα video clips που έφτιαχνε. Τώρα δε μας κάνουν εντύπωση. Για την εποχή όμως που μεγάλωνα (γεννήθηκα το 1973) και μέσα στα πλαίσια της mainstream μαζικής κουλτούρας, τα concept clips που έφτιαχνε ο Jackson ήταν κάτι σαν κινηματογραφική ταινία (ποιός μπορεί να ξεχάσει το video clip του Thriller;). Θυμάμαι που μου την "έσπαγε" λίγα χρόνια αργότερα-όταν πλέον ήμουνα στη HeavyMetalάδικη φάση μου-τα video clip των "Bad" και "Dirty Diana", που ο Michael Jackson έπαιζε το σκληρό τυπάκο, που είχε μαζί του και δυο-τρείς ΜπασιστοΚιθαρίστες με μακρύ αλά Poison μαλλί, που χτυπιόντουσαν, ενώ εκείνος έπεφτε κάτω, σηκωνόταν και χόρευε, προσπαθώντας να μας αποδείξει ότι είναι όντως... κακός. Και έλεγα μέσα μου: "Τι κακός να είναι ο κακομοίρης όταν υπάρχουν Judas Priest, Metallica, Slayer και τόσοι άλλοι;"
Μεγαλώνοντας και ακούγοντας πάρα πολλά πράγματα (από Δημοτικά, Λαϊκά, Ρεμπέτικα, Soul, Funk μέχρι Industrial, Jazz, Blues, Punk, New Wave κ.α.), ξεπέρασα τη φάση του "ποιός είναι ο πιό κακός" και έμεινε το ζουμί: Δεν ήταν κακός, απλά ήξερε πώς να δημιουργεί και να καθοδηγεί τον Pop μύθο του... Άλλοτε κακός, άλλοτε ευαίσθητος, άλλοτε κατά των φυλετικών διακρίσεων...
Τι να ήταν άραγε αυτό το πλάσμα; Άνθρωπος ή Εξωγήινος; Οι τρείς πρώτες φωτογραφίες είναι απεικονίσεις ανθρώπου, οι τρεις τελευταίες αρχίζουν να δείχνουν την...απάνθρωπη κατάληξη, μία λούτρινη κούκλα...
Ένα ψυχοπαθολογικό μωσαϊκό από επιτυχία, βραβεύσεις, μουσική και χορευτική πρωτοπορία, προσωπικά προβλήματα, κατηγορίες για παιδοφιλία, αποτυχημένους γάμους και άλλα πολλά.
Ένας Άνθρωπος που κατάληξε κακέκτυπο του εαυτού του, ένας άνθρωπος που θαύμασε τόσο πολύ τον εαυτό του και στο τέλος κατέστρεψε το είδωλό του.
Λίγη σημασία έχει αν ο φυσικός του θάνατος προήλθε από καρδιακή ανακοπή. Καμία σημασία δεν έχει από που προήλθε αυτή η ανακοπή. Σημασία έχει ότι δεν πέθανε χθες. Έχει πεθάνει αρκετά χρόνια και αυτό ήταν από όλους ορατό. Όταν έβλεπες ανα πέντε χρόνια το πρόσωπό του να αλλάζει δραματικά, να γίνεται ο λευκότερος των λευκών, να εμφανίζεται με χειρουργικές μάσκες προς αποφυγή ασθενειών, όταν η μύτη του είχε στενέψει τόσο πολύ, που εγώ προσωπικά απορούσα πως ανέπνεε, όταν κανείς δεν ασχολούνταν με τη μουσική του δημιουργία παρά μόνο με σκάνδαλα και ανούσια δημοσιότητα, τότε δεν περίμενες να ακούσεις ότι πέθανε. Το ήξερες ήδη...
Ο "άνθρωπος" που έγραψε το "We Are The World" και τραγούδησε το "Black Or White", ένα τραγούδι κατά των φυλετικών διακρίσεων, είναι ο ίδιος άνθρωπος που άλλαξε το χρώμα του από μαύρο σε λευκό... και που δε δέχτηκε ποτέ, ότι επενέβη ΠλαστικοΧειρουργικά στον εαυτό του.
Ο "άνθρωπος" που σε κάθε δίσκο εμφανιζόταν και λίγο λευκότερος.
Ο "άνθρωπος" που πούλησε εκατομμύρια δίσκους πίστεψε ότι ήταν κάτι παραπάνω από το ανθρώπινο είδος.
Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο.
Η ματαιοδοξία ως τρόπος ζωής.
Η Ύβρις κατά του Ανθρώπου.
Καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ επιφανειακή η ανάλυσή σου ρε φίλε,
πέφτεις κι εσύ στην λούμπα των ΜΜΕ, όλες οι σπουδαίες προσωπικότητες είναι αμφιλεγόμενες και δεν έχουν χαρακτηρηστικά δημοσίου υπαλλήλου που ζουν απλά μια ήρεμη ζωή. Πρέπει να ψάξεις να βρεις τα ΓΙΑΤΙ πίσω από όλα αυτά που ανέφερες και όχι απλά να βρείς ευκαιρία να τον ''χτυπήσεις''...
Μπορεί όντως να είναι επιφανειακή η προσέγγισή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες: "Πρέπει να ψάξεις να βρεις τα ΓΙΑΤΙ πίσω από όλα αυτά που ανέφερες και όχι απλά να βρείς ευκαιρία να τον ''χτυπήσεις''..." Πρώτον, δεν μπορώ να ξέρω στη λεπτομέρειά τους-ούτε εσύ φαντάζομαι-τα παιδικά του χρόνια ας πούμε για να τον προσεγγίσω ψυχαναλυτικά, αλλά αν κατάλαβες ξεχώρισα την καλλιτεχνική του υπόσταση από όλα τα άλλα. Αν τυχόν ξέρεις κάτι για τα παιδικά του χρόνια, πραγματικά θα ήθελα να μου το πεις και επίσης να μου εξηγήσεις για ποιό λόγο άλλοι καλλιτέχνες με παρόμοια βιώματα και σε δυσκολότερες εποχές δε μπήκαν στον πειρασμό να αλλάξουν, ας πούμε, το χρώμα του δέρματος τους από μαύρο σε λευκό. Παραδείγματα μπορείς να βρεις πολλά (πάρε κάποιον τυχαία από blues ή Jazz μουσική). Δεύτερον δεν έχω καμία όρεξη να "χτυπήσω" κανέναν. Μόνο το ρήμα που χρησιμοποίησες, έστω και μέσα σε εισαγωγικά, παραπέμπει σε "οπαδική¨αντίληψη του θέματος, την οποία ειλικρινά δεν έχω. Μήπως εσύ; Ξαναλέω: Ξεχώρισα τον καλλιτέχνη από τις εμμονές του. Δε το πρόσεξες;
Λες: "όλες οι σπουδαίες προσωπικότητες είναι αμφιλεγόμενες και δεν έχουν χαρακτηρηστικά δημοσίου υπαλλήλου που ζουν απλά μια ήρεμη ζωή."
Ποιός διαφωνεί με αυτό; Εγώ δε μίλησα για καλλιτέχνικη ιδιορρυθμία. Άλλωστε όλες οι καλλιτεχνικές προσωπικότητες και όχι μόνο, έχουν ιδιορρυθμίες και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς δε θα υπήρχαν για παράδειγμα οι Iggy Pop, Nick Cave, David Bowie και τόσοι άλλοι.(τα ονόματα είναι εντελώς τυχαία και μόνο από το μουσικό χώρο για να υπάρχει κάποια αντιστοιχία.Θέλω να σου πω με αυτό ότι η καλλιτεχνία είναι συνήθως... ιδιόρρυθμη).
Ποιός ήθελε απο τον Jackson να συμπεριφέρεται ως Δημόσιος Υπάλληλος; Δηλαδή, ή Δημόσιος Υπάλληλος ή Υπερματαιόδοξος, που από μαύρος μετατρέπεται σε λευκό;
Κάτι άλλο. Ανέφερες κάτι για τα ΜΜΕ. Τι εννοείς με αυτό; Ότι άκουσα στην τηλεόραση αναλύσεις για το θάνατο του Jackson και ήρθα εδώ να τις παρουσιάσω ως δικές μου; Αν έχεις παρακολουθήσει λίγο το blog, θα έχεις καταλάβει πως οι απόψεις μου συνήθως δεν παίζονται στα κανάλια και δεν ακούγονται στο Ραδιόφωνο. Δεν έτυχε να δω τηλεόραση, δεν άκουσα ραδιόφωνο. Αν αυτά που γράφω τα βρίσκεις επιφανειακά, δε φταίνε τα ΜΜΕ, αλλά το μυαλό μου. Είναι δικές μου σκέψεις και τίποτα άλλο. Αν τυχόν είπε τα ίδια η Τρέμη, δε φταίω εγώ.
Νομίζω ότι κάνεις ένα βασικό λάθος: Μπερδεύεις τον Καλλιτέχνη με τον Άνθρωπο. Αλλά ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις η πρόσθεση αυτών των δύο έχει θετικό πρόσημο. Ας πάρουμε τον Ελληνικό χώρο. Έχω να σκεφτώ τρία παραδείγματα, άσχετα μεταξύ τους: Θανάσης Βέγγος, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Αγγελάκας. Ιδιόρρυθμοι μέσα στην καλλιτεχνία τους, αλλά κανένας από τους τρείς δεν προσπάθησε να γίνει κάτι που δε θα μπορούσε. Δεν με νοιάζει αν κάποιος καλλιτέχνης είναι ομοφυλόφιλος, ναρκομανής ή ο,τιδήποτε άλλο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το παράδειγμά του και η συνεπής του πορεία, τηρουμένων των αναλογιών πάντα.
Μάλλον λειτουργείς με το θυμικό σου, επειδή προφανώς σου αρέσει πολύ ο Michael Jackson ή συνδέεται με την παιδιξή σου ηλικία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είσαι αντικειμενικός. Μάλλον εξηγείται ως Υποκειμενισμός. 'Οταν περάσει η καταχνιά του θανάτου του, τότε μάλλον θα μπορέσεις να ξεχωρίσεις τον καλλιτένη Μichael Jackson από τον άνθρωπο που από μαύρος έγινε λευκότερος των λευκών. Αν συνέβαινε το αντίστροφο, θα έψαχνες να βρείς για ποιό λόγο από λευκός έγινε μαύρος; Μάλλον θα το βλέπαμε όλοι σαν προσπάθεια κάποιου να περάσει το μήνυμα της Φυλετικής Ισότητας και θα δεχόμασταν με συγκίνηση να τραγουδάει ένα τραγούδι σαν το "Black Or White". Αν εσύ μπορείς να αποδεχτείς κάποιον μαύρο, που σιγά-σιγά γίνεται λευκός, να τραγουδάει κατά των φυλετικών διακρίσεων, εγώ δε μπορώ να το καταλάβω καν.
Όταν τα παραδείγματα κάποιου καλλιτέχνη είναι τόσο ισχυρά, που τελικά λειτουργούν αλλοπρόσαλα, τότε υπάρχει θέμα. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να ακυρώσει κανείς την Καλλιτεχνική του αξία...
Έχεις δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μένα δεν ήταν το στυλ μου αλλά στο χώρο του ήταν κορυφαίος
απλα εγω να πω οτι ακομα και αν ηθελε να γινει λευκοτερος των λευκων ειναι και δικαιωμα του ,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ποτε δεν θα τον κατηγορησω.
και εγω θα ηθελα να μπορω να γινω πιο ελληνας απο τους ελληνες , αν ηταν να ησυχασω και να ζησω μια ησυχη και μιζερη ζωουλα.
Δεν μπορω ομως.
Επισης να τονισω πως μπορει να προκειται πραγματι για Λευκη (ασθενεια) η οποια τον εχει παραμορφωσει γενικα ,μαζι με το οτι τον ξασπρισε.
Και μιας και αναφερθηκαν ειδη , παεχω τρομακτικα πολυ μουσικα απο την ποπ ,
αλλα ακουω M.Jackson πολυ πολυ ευχαριστα.
Εχει γραψει καταπληκτικη μουσικα...