ΠΡΟΣΟΧΗ, ΖΟΜΠΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Χθες το απόγευμα μετά τη δουλειά, είχα πάει για ουζάκια στο θησείο με μια φίλη. Αφού κάναμε τις σπονδές μας, φάγαμε την ποικιλία μας και είπαμε τα δέοντα, σκέφτηκα να γυρίσω σπίτι με τα πόδια.

Η ώρα πρέπει να ήταν οκτώ ή λίγο αργότερα. Φτάνοντας προς Ομόνοια, έστριψα Σταδίου, μετά δεξιά, βγήκα Πατησίων και νάτο μπροστά μου… νάτο. Το οπτικό μου πεδίο μπλέδισε, πορτοκάλιασε και η φωνή κάποιου ακουγόταν εκκωφαντική. Δεν καταλάβαινα γρι από ό,τι έλεγε. Στο βάθος ήταν από-κοσμος μαζεμένος. Δε διέκρινα πρόσωπα, δε διέκρινα τίποτα, δεν έμοιαζαν με ανθρώπους, ήταν μια απροσδιόριστη μάζα. Θα μπορούσε να ήταν ο,τιδήποτε.

Στην αρχή σκέφτηκα πολύ σοβαρά πως μας την έπεσαν Εξωγήινοι. Λίγα βγάζει καθημερινά ο Λιακόπουλος; Μήπως είναι Νεφελίμ; Μήπως Ελοχίμ; Μήπως ο Πολέμαρχος του Θεού; Μήπως κάνει ζωντανή εκπομπή ο Χαρδαβέλας και έχουν μαζευτεί Καλικάντζαροι και Νεραϊδες; Ενώ αυτές οι σκέψεις δεν με άφηναν ήσυχο, έβλεπα όλους τους υπόλοιπους να περπατάνε, να μιλάνε, ένα ζευγαράκι φιλιόταν στη γωνία Πανεπιστημίου και Πατησίων, όλα φυσιολογικά δηλαδή. Ρε γαμώτο λέω, τι έχω πάθει, τρελαίνομαι; Πάω να πάρω καπνό στο περίπτερο και ρωτάω. Μου απαντάει ο περιπτεράς: "Που ζείς ρε μεγάλε; Σήμερα έχει συγκέντρωση ο Καραμανλής, δε το ήξερες;"

Ώπα, εδώ είμαστε σκέφτηκα. Τον ευχαριστώ και φεύγω. Θα πάω να κάνω επιτόπιο ρεπορτάζ, λέω. Οι Γνωστοί-Άγνωστοι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας εν δράσει. Η κομματική βάση της στα πόδια μου. Αυτοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται, αυτοί που πιστεύουν τον Καραμανλή ακόμα, βρίσκονται σε απόσταση Αναπνοής. Αρχίζω να διασχίζω την Πατησίων και βλέπω να έρχονται προς το μέρος μου, διάφορα πλάσματα με ελληνικές σημαίες, γεμάτα ικανοποίηση. Χαμογελούσαν σαν κι εμάς, αλλά δεν έμοιαζαν άνθρωποι. Ήταν όντα απροσδιόριστα και νεκρά, ήταν ζόμπι, έμοιαζαν με ζόμπι…

Προχωρώντας καταλάβαινα ότι αυτά τα όντα με κοίταζαν περίεργα, σχεδόν απαξιωτικά. Δεν κρατούσα σημαία, δεν χαμογελούσα, μόνο απορημένος ήμουν. Που ήταν αυτά τα πλάσματα τόσο καιρό κρυμμένα; Που ήταν το Δεκέμβρη και το Γενάρη; Δεν τους ήξερα φατσικά. Δε τους είχα δεί σε καμία πορεία. Δεν είχα ακούσει πέντε χρόνια τη φωνή τους και τώρα νάτοι μπροστά μου. Νεκρανάσταση δε λέγεται αυτό; Για μια ημέρα θα μου πείς… Ήθελα να ακουμπήσω κάποιον για να δω αν είναι κρεατένιος, αν νιώθει, αν μιλάει, αν σκέφτεται… αλλά δεν έκανα την κίνηση, φοβήθηκα…

Προχώρησα προς ΓΣΣΕ και στο ύψος της Στουρνάρη συνάντησε το βλέμμα μου 3-4 μετανάστες που κρατούσαν σημαίες της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και γελούσαν. Ήταν τα πρώτα και τελευταία ανθρώπινα πλάσματα που συνάντησα στην κάθοδό μου για το σπίτι. Όλοι οι άλλοι με τις σημαίες τους και τα χαμόγελα τους, ήταν τόσο αποστεωμένοι και αστείοι, που φάνταζαν εξώκοσμοι.

Ήταν και κάτι νεαρά ζόμπι, με πορτοκαλί μπλουζάκια που έγραφαν ΟΝΝΕΔ. Αυτά τα ζομπάκια ήταν πολύ μικρά για να βρίσκονται εκεί. Ίσως να είχαν αφήσει το χέρι της μαμάς τους και να είχαν χαθεί. Ήθελα να τα ρωτήσω: «Γιατί είστε εδώ; Σας έχουν υποσχεθεί θέση στο Δημόσιο; Μήπως Καριέρα; Μήπως καμιά γκόμενα;» Ήθελα να τους πω να γυρίσουν στα μαθήματά τους, αλλά σκέφτηκα ότι τα ίδια έλεγε στους φοιτητές πριν 2 χρόνια και Το Μεγαλοζόμπι Ζαγορίτης, οπότε…

Δεν είχε πολλά Ζόμπι η Πατησίων, η μάζα τους έσπαγε πολύ σύντομα και τα σημαιάκια τους φαίνονταν πολύ κουρασμένα. Μάλλον ούτε τα ίδια τα ζόμπι πίστευαν ότι βρίσκονταν εκεί. Μήπως είχαν τις ίδιες απορίες με εμένα; Λες να απορούσαν με τους εαυτούς τους; Όλη αυτή την ώρα, το Αρχιζόμπι στην εξέδρα κάτι φώναζε για μεταρρυθμίσεις, κουκουλοφόρους, ασφάλεια και μετανάστες. Τα ζόμπι από κάτω χειροκροτούσαν και φώναζαν συνθήματα.

Η ώρα είχε περάσει και αποφάσισα να πάρω τελικά το δρόμο προς το σπίτι. Φτάνοντας στην Πλατεία Αμερικής άκουσα πυροτεχνήματα και βεγγαλικά. Γύρισα το κεφάλι μου προς τα πίσω. Τα ζόμπι είχαν τελειώσει τη Γιορτή τους και θα γύριζαν σιγά-σιγά στους τάφους τους. Είχαν κάνει το χρέος τους προς τη Δημοκρατία. Ήμουν ακόμη φοβισμένος, μα το φόβο μου κατατρόπωσε σιγά-σιγά κάτι ισχυρότερο: Η ΑΗΔΙΑ…