ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ...

Αποσπάσματα από το θεατρικό του Καμύ "Οι Δίκαοι"

1 Απόσπασμα
Ντόρα: Κι ωστόσο σκορπούμε το θάνατο
Καλιάγεφ: Ποιοι, εμείς; Α, θέλεις να πεις… Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ω όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα: Κι ύστερα, εμείς σκοτώνουμε για να χτίσουμε έναν κόσμο, όπου κανείς πιά δεν θα σκοτώνει! Δεχόμαστε να γίνουμε εγκληματίες για να γεμίσει, επιτέλους, η ζωή από αθώους.
Ντόρα: Και αν δεν γινόταν αυτό;
2 Απόσπασμα
Ντόρα: Θα τον δεις ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο! Ω Γιάνεκ, πρέπει να ξέρεις, πρέπει να το ΄χεις υπόψη σου! Ένας άνθρωπος είν’ ένας άνθρωπος. Ίσως, ο μεγάλος δούκας να έχει μάτια συμπαθητικά. Θα τον δεις να ξύνει το αυτί του, ή να γελά χαρούμενα. Ποιος ξέρει, μπορεί, ίσως, να έχει κανένα μικρό κόψιμο στο μάγουλο από το ξυράφι. Κι αν σε κοιτάξει αυτή τη στιγμή…
3 Απόσπασμα
Ντόρα: Άνοιξε τα μάτια σου και κατάλαβε πως η Οργάνωση θα έχανε όλη της τη δύναμη και όλη της την επιρροή, αν ανεχόταν, και για μια μονάχα στιγμή, να σκοτώνονται παιδιά με τις βόμβες μας.
Στεπάν: Δεν αντέχω σε τέτοιες μωρολογίες. Όταν θα αποφασίσουμε να ξεχάσουμε τα παιδιά, αυτή τη μέρα, θα γίνουμε κύριοι του κόσμου και η επανάσταση θα θριαμβεύσει.
Ντόρα: Αυτή τη μέρα η επανάσταση θα γίνει μισητή από όλος τους ανθρώπους.
Στεπάν: Τι σημασία έχει αν αγαπούμε την επανάσταση τόσο πολύ ώστε να τη επιβάλουμε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για να τη σώσουμε από τον εαυτό της και τη σκλαβιά;
Ντόρα: Και αν ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν τη θέλει την επανάσταση; Και αν ολόκληρος ο λαός που για αυτόν αγωνίζεσαι, δε θέλει να σκοτώνονται τα παιδιά του; Θα πρέπει κι αυτόν να τον χτυπήσουμε;
Στεπάν: Αν χρειαστεί, ναι, και ώσπου να το καταλάβει. Κι εγώ αγαπώ το λαό.

4 Απόσπασμα
Καλιάγεφ: Αγαπούμε, όμως, το λαό μας.
Ντόρα: Ναι, τον αγαπούμε, αυτό είναι αλήθεια. Τον αγαπάμε με μιαν αγάπη απέραντη, με μιαν αγάπη δυστυχισμένη. Ζούμε μακρυά του, κλεισμένοι στα σπίτια μας, χαμένοι στους λογισμούς μας. Και ο λαός; Μας αγαπάει άραγε; Ξέρει πως τον αγαπάμε; Ο λαός σωπαίνει. Πόσο σωπαίνει, πόσο σωπαίνει…5 Απόσπασμα
Σκουράτοφ: Πέστε μου κάτι: γιατί δε χτυπήσατε τη μεγάλη δούκισα και τ΄ ανήψια της;
Καλιάγεφ: Ποιος σας το είπε;
Σκουράτοφ: Ο πληροφοριοδότης σας είναι και δικός μου πληροφοριοδότης. Εν μέρει τουλάχιστον…Γιατί λοιπόν δεν τους σκοτώσατε;
Καλιάγεφ: Αυτό δε σας ενδιαφέρει.
Σκουράτοφ: Έτσι νομίζετε; Μας ενδιαφέρει, και για αυτό θα σας πω γιατί δεν σκοτώσατε. Μια ιδέα μπορεί να σκοτώσει ένα μεγάλο δούκα, δύσκολα, όμως, μπορεί να φτάσει στο σημείο να σκοτώσει παιδιά. Να τι ανακαλύψατε. Μπαίνει λοιπόμ ένα ζήτημα: αν η ιδέα δεν είναι αρκετή για να σκοτώσει παιδιά, είναι άραγε, αρκετή για να σκοτώσει ένα μεγάλο δούκα;

6 Απόσπασμα
Ντόρα: Μην το λες αυτό. Αν η μόνη λύση είναι ο θάνατος, τότε δεν βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Ο σωστός δρόμος είναι αυτός που οδηγεί στη ζωή, στον ήλιο. Δε μπορεί κανείς να νιώθει αδιάκοπα κρύο…
Αννένκοφ: Και όμως, ο θάνατος οδηγεί και στη ζωή. Στη ζωή των άλλων. Η Ρωσία οα ζήσει, θα ζήσουν τα εγγόνια μας. Θυμήσου αυτό που έλεγε ο Γιάνεκ: "Η Ρωσία θα γίνει όμορφη".
Ντόρα: Οι άλλοι, τα εγγόνια μας… Ναι, να ο Γιάνεκ είναι στη φυλακή και το σχοινί της κρεμάλας είναι κρύο. Θα πεθάνει. Έχει ίσως πεθάνει, για να ζήσουν οι άλλοι. Α, Μπόρια, κι αν οι άλλοι δε ζούσαν; Κι αν πεθάνει για τίποτα;