Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Ποιοί Είσαστε Εσείς;



Ποιοί είσαστε εσείς
που τα λόγια μας
τα κάνετε μπροσούρες
ωτοβλεψίες, κρυπτομούρες
μ' ένα καλάμι στα μπαλκόνια
για άνοιξης λέτε χελιδόνια
Ποιοί είσαστε εσείς
(Παύλος Σιδηρόπουλος)

Oι παρακάτω σκέψεις είναι αφιερωμένες σε δύο ανθρώπους που έτυχε να "φύγουν" στις 6 Δεκεμβρίου σε διαφορετικές όμως χρονιές.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο πρώτος αποτέλεσε πρότυπο για τον δεύτερο
Αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο

Εγώ, που σκύβω το κεφάλι για να ζήσω αλλά συνέχεια κόβετε η αναπνοή μου
Εγώ, που δέχομαι να πουλιέμαι, να αγοράζομαι, να κάνω κολοτούμπες για να μπορώ να ζήσω, αλλά αηδιάζω με τον εαυτό μου
Εσύ χριστιανέ, που πας κάθε Κυριακή στην εκκλησία, που νηστεύεις όταν πρέπει, που ρίχνεις τον οβολό σου υπέρ πτωχών, που προσεύχεσαι για σένα, για μένα και τον διπλανό μου, εσύ που δεν βλέπεις τον θάνατο δίπλα σου, αλλά συνεχίσεις να τιμάς κάθε χρόνο τη γέννηση και το θάνατο του Θεού σου
Εσύ παπά, που δεν ήσουν εκεί μαζί μου στο δρόμο όταν φώναζα για το δίκιο όλων των ανθρώπων
Εσύ, ο ασχολούμενος με τη γιόγκα, που μας προσπερνάς, μας κοιτάς αφ’ υψηλού και μας φτύνεις επειδή είμαστε γήινοι και δεν μπορούμε να αιωρηθούμε πάνω απ΄ το έδαφος ως φακίρηδες
Εσύ στέλεχος της εταιρίας με τα meeting σου και τους οικονομικούς σου δείκτες, εσύ που νομίζεις ότι είσαι έξυπνος επειδή ξέρεις την αγορά και παίζεις πρόσθεση, αφαίρεση και διαίρεση στα δάχτυλα, αλλά πέρα από αυτά η κενότητά σου είναι εκκωφαντική
Εσείς, που πουλάτε επιχειρηματική μαγκιά με τις γραβάτες και τα λάπτοπ σας κι εσείς που πουλάτε εναλλακτική μαγκιά με τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ σας
Εσύ διανοούμενε, που χάνεσαι στα χαρτιά, τα άρθρα και τα υπό έκδοση βιβλία σου, αλλά δεν κατεβαίνεις λίγο πιο κάτω να δω το πρόσωπό σου
Εσείς, που πάτε στα μπουζούκια και το συζητάτε για μια βδομάδα
Εσείς, που τρέχετε σε ορκωμοσίες και βουτάτε τα Φώτα για το σταυρό
Εσύ, που χτυπιέσαι στα γυμναστήρια για να φτιάξεις το σώμα σου, αλλά το μυαλό σου παραμένει τραγικά αγύμναστο
Εσύ, που τρέχεις με τον Ριζοσπάστη στα χέρια και μας μιλάς για το δίκιο μας
Εσύ, ο Αναρχικός, που ξεχάστηκες σε ατέρμονες συνελεύσεις και διαφωνείς ακόμα και με τον εαυτό σου
Εσύ, ο κάτοικος των Πατησίων, που δεν βλέπεις πέρα από την Εθνικόφρονη μύτη σου, που αφέθηκες στο θυμικό σου και ξέχασες ότι έλαχε να γεννηθείς στη κάποτε χώρα του Ορθολογισμού
Εσείς, οι Αριστεροί Διαλεκτικοί των διαφόρων ειδικοτήτων, που αναλώνεστε σε αναλύσεις και εσωτερικούς Διάλογους
Εσείς, οι Φιλελεύθεροι, που έχετε ξεχάσει τι σημαίνει άνθρωπος και καταλαβαίνετε μόνο από αγορές
Εσείς, οι έμποροι, που πρώτη φορά σας ακούω να υπερασπίζεστε τους υπαλλήλους σας, επειδή προφανώς θέλετε να σώσετε το τομάρι σας
Εσείς, οι Νέο-Φιλελεύθεροι Εθνικοσοσιαλιστές, που περιμένετε στη γωνία για να μας κυβερνήσετε
Εσείς, που αναλύετε τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, ξέρετε τους παίκτες και τους προπονητές απέξω και ανακατωτά αλλά ο Σκαρίμπας σάς είναι άγνωστος
Εσείςπου την επόμενη μέρα μιλάτε και φανατίζεστε με το Reality της προηγούμενης
Εσείς, που αφιερώνετε τα Δευτεριάτικα πρωινά της δουλειάς σας σε αναλύσεις της κυριακάτικης ποδοσφαιρικό-οπτικής σας ραστώνης
Εσείς, που ακόμα προβληματίζεστε για το μοδάτο παντελόνι ή πουκάμισο που ονειρεύεστε να αγοράσετε
Εσείς, που αναλώνετε την ενέργειά σας τρέχοντας στα βουνά και στα λαγκάδια, γιατί βρίσκετε τους δρόμους μας βρώμικους για να πατήσετε
Εσείς, που τόσα χρόνια ψηφίζατε τους ίδιους και τους ίδιους και τώρα που σας παίρνουν το ψωμί από το στόμα λέτε ότι δεν θέλετε κανέναν
Εσείς, που δεν έχετε ιδέα για Δημοκρατία και πιπιλάτε τους φθόγγους της από το πρωί μέχρι το βράδυ

Εσείς κλείνετε το δρόμο σε αυτούς που συζητάνε, ονειρεύονται και χτυπιούνται με τους ανεμόμυλους σαν άλλοι Δον Κιχώτηδες.
Κάντε στην άκρη και αφήστε να ζήσουν αυτοί που βλέπουν τον εαυτό τους στα μάτια του διπλανού τους, αυτοί που καίνε τους καναπέδες τους και γεμίζουν την καρδιά τους με άβολες ξύλινες θέσεις που τους χωράνε όλους, που δεν ζητάνε διαπιστευτήρια από τους άλλους, που απλά θέλουν να δουν τον αναγεννημένο τους εαυτό μέσα από τα μάτια των ιδεών τους, μέσα από τα μάτια του ΑΛΛΟΥ.
Ο εχθρός είναι αλλού αλλά Εσείς τον βλέπετε σε αυτούς.
Ο εαυτός σας έχει χαθεί, είναι κλεισμένος σε ένα κουτί.
Δεν θα τον βρείτε στις γραβάτες, δεν θα τον βρείτε στα λάπτοπ, δεν θα τον βρείτε ούτε καν στα δάση και τις ρεματιές.
Αν δεν τον ανακαλύψετε μαζί τους, θα τον βρείτε πνιγμένο κάπου μέσα στις σελίδες της Μελλοντικής Ιστορίας

15 σχόλια:

  1. εγώ, εσύ, εσείς... εμείς!

    δυστυχώς, "γιά να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ καλό κείμενο!

    Εμείς πάντως θα βρεθούμε πάλι στους δρόμους κι ίσως έρθουν κάποια στιγμή κι αυτοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το θέμα παιδιά είναι να ήμασταν κάθε μέρα στο δρόμο κι όχι επετειακά. Κι άλλα πολλά πρέπει να γίνουν. Το Σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το πώς ήταν τα πράγματα πριν ένα χρόνο ακριβώς. Άλλες συνθήκες, άλλα προτάγματα, λίγος χρόνος και καμία σχεδόν οργάνωση. Είναι κρίμα: θα μας αποτελειώσουν αν δεν αντιδρασουμε ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αυτό εννοώ με το "εμείς"...

    Εμείς υπεύθυνοι γιά ότι έγινε και γιά ότι γίνεται. Εμείς υπεύθυνοι όχι μόνο να καταλάβουμε αλλά και να δείξουμε. Εμείς υπεύθυνοι, όχι μόνο να βγούμε μπροστά, αλλά και να οργανώσουμε.

    Όπως είπες : Εσύ, ο Αναρχικός, που ξεχάστηκες σε ατέρμονες συνελεύσεις και διαφωνείς ακόμα και με τον εαυτό σου

    Καιρός να καταλάβουμε πως ο κόσμος τρέχει και οικειοθελώς, οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε μείνει έξω του.

    HappyHour, μέχρι να έρθει η στιγμή να έρθουν και κάποιοι άλλοι, θα έχουμε ψοφήσει. Ελευθεριακέ, δεν είναι μόνο ο δρόμος - κανένας δεν βγαίνει στο δρόμο άμα δεν ξέρει που να πάει και εμείς δεν έχουμε τίποτα να του δείξουμε.

    ...και ναι... ένας-ένας, θα μας φάνε λάχανο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Ελευθεριακέ, δεν είναι μόνο ο δρόμος - κανένας δεν βγαίνει στο δρόμο άμα δεν ξέρει που να πάει και εμείς δεν έχουμε τίποτα να του δείξουμε."

    Συμφωνώ μαζί σου και προφανώς έγινε μια μικρή παρεξήγηση σε σχεσε με το... δρόμο από λάθος δικό μου.
    Δεν έχω φετιχοποιήσει το δρόμο, απλά είχα εκείνη την ώρα στο μυαλό μου τις αυριανές πορείες εις μνήμην του Αλέξανδρου Γρηγοροπουλου.

    Ο δρόμος, ο συνελεύσεις, οι πορείες, οι συγκρούσεις κ.α δεν είναι τίποτα αν δεν υπάρχει οργάνωση, σχέδιο, σκέψη και κυρίως συμφωνία στο μικρότερο δυνατό. Δεν έχουμε την πολυτελεια της λεπτομερούς και πλήρους συναίνεσης, ΔΥΣΤΥΧΩΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μήπως το "εσύ" και το "εσείς" θα έπρεπε να είναι "εγώ" και "εμείς"; Είναι τόσα πολλά αυτά που θίγεις που όλοι μας (ή σχεδόν όλοι μας έστω) μπορούμε να αναγνωρίσουμε μικρά ή μεγάλα κομμάτια της ταυτότητάς μας. Και δεν το λέω αυτό ούτε με διάθεση να απολογηθώ για αυτό που είμαι ούτε με ίχνος κατωτερότητας ή ντροπής.

    Το ερώτημά μου είναι καθαρά ηθικό αν θες. Δεν το κάνω για να σε προβοκάρω. Ίσα-ίσα, το κείμενό σου είναι σημαντικό, γιατί περιγράφει μια πραγματικότητα στην οποία όλοι ζούμε. Επίσης είναι διαχρονικό, γιατί μας δείχνει την αγώνια κάποιου έναντι κάποιων άλλων για την πορεία της ζωής.

    Για να επανέλθω στο ερώτημα και να εξειδικεύσω τι εννοώ με την ηθική, αν πράγματι υπάρχει κάποιος που δεν ανήκει σε αυτούς που καταγγέλεις, είναι αξιωματικά καλύτερος ή ανώτερος ψυχικά-πνευματικά-διανοητικά; Επίσης τι είναι αυτό που τον νομιμοποιεί να καταδικάζει όλους όσους ανήκουν στο "εσείς";

    Καλώς ή κακώς, (σχεδόν) όλα τα "εσείς" είναι "εμείς", γιατί είμαστε εμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και βέβαια ξέρω ότι δεν θες να λειτουργήσεις προβοκατόρικα.
    Ας πάμε στο θέμα, που πολύ εύστοχα θίγεις.

    Γενικά αξιωματικά καλύτερος δεν υπάρχει. Μιλάω για μένα, γράφω την άποψή μου, δεν μπορώ να συμπεριλάβω τον πληθυσμό μέσα στη δική μου σκέψη ούτε βέβαια πιστεύω πως εγώ έχω το απόλυτο δίκιο.
    Άλλωστε σε πολλά από αυτά είμαι κι εγώ μέσα, σε κάποια όχι.

    Η δική μου αλήθεια είναι, πως κάποια από αυτά συνιστούν – όχι αξιωματικά αλλά εντελώς πρακτικά - μια ανώτερη βαθμίδα υπευθυνότητας. Δεν μιλάω για καθαρή ηθική, αλλά για το να μπορείς να στέκεσαι όσο καλύτερα μπορείς υπό της ευθύνης
    που αναλαμβάνεις (και η αποτύπωση σκέψεων σε χαρτί των οργανικών διανοουμένων, όπως τους λένε,είναι ευθύνη).

    Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Όταν, ας πούμε, ο κοινωνικός διανοούμενος δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ το να παράγει σκέψη, να γράφει άρθρα και να εκδίδει βιβλία, κι αυτό του αρκεί, τότε δεν είναι διανοούμενος αλλά καλόγερος της γνώσης. Έχει επαφή με την κοινωνία εξ΄ αποστάσεως. Δεν θέλει να αλλάξει κάτι, θέλει να μονάσει μέσα στην επιστήμη του, στις ιδέες του, βρίσκεται σε άλλο κόσμο από ό,τι εσύ κι εγώ. Η διανόηση είναι σημαντική μα η πράξη ακόμα σημαντικότερη. Άρα κατά τη γνώμη μου, αν η νόηση δεν αντιστοιχείται από προσπάθεια πραγματοποίησης του προϊόντος της, ο διανοούμενος είναι μισός διανοούμενος. Όταν δεν φαίνεται διατεθειμένος να προσπαθήσει, ώστε να προσπαθήσει να κάνει πράξη αυτά που υποστηρίζει μέσω των γραπτών του, και ουσιαστικά οδηγεί αυτούς που τον ακούν ή τον διαβάζουν να το πράξουν, τότε είναι μισός-διανοούμενος. Είναι ανίκανος να είναι καν Φιλόσοφος-Βασιλιάς, όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας. Κι εκείνος ήταν διανοούμενος αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει πράξη (ανεπιτυχώς βέβαια) τις ιδέες του για την Πολιτεία και τον πολιτικό άνδρα. Έχουμε πήξει από ανθρώπους που διανοούνται και θίγουν τα κακώς κείμενα στην πολιτική και πολιτειακή αρένα αλλά από εκεί και πέρα τίποτα. Ο αξιολογικά (όχι ηθικά αλλά πρακτικά) ανώτερος του προηγούμενου είναι αυτός που επιλέγει να μετατραπεί από λιγότερο θεωρητικό διανοούμενο σε περισσότερο πρακτικό διανοούμενο.

    Περιμένω την απάντησή σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. να απαντήσω πρώτα εγώ...

    είμαι υπέρ του δρόμου, γιατί όπως λές κι εσύ παρακάτω, γεμίσαμε από καλόγερους-διανοούμενους, καλόγερους-στοχαστές και καλόγερους-επαναστάτες.

    Δεν υπάρχει οργάνωση, γιατί επίσης γεμίσαμε επαΐοντες του αντικρατισμού, εγγόνια του Μπακούνιν και ξερόλες της επανάστασης. Συμφωνώ πως δεν έχουμε την πολυτέλεια της πλήρους συναίνεσης, αλλά δεν κάνουμε και προσπάθεια γιά μία ελάχιστη κατανόηση του τί είμαστε, τί θέλουμε και πώς θα πείσουμε.
    Αυτό εννοούσα με το "κανένας δεν βγαίνει στον δρόμο άμα δεν ξέρει που πάει". Πώς να πείσουμε τον κόσμο πως έχουμε όραμα, όταν δεν πείθουμε τους εαυτούς μας να συνεργαστούμε;

    Στην πορεία στις 17/11 - πού είμασταν πάρα πολλοί - σπάσαμε το μπλόκ γιατί οι μισοί τρέχανε εδώ και οι μισοί εκεί, ενώ κάποιοι περίμεναν πίσω να πετάξουν πέτρες, και μόλις πέσανε οι κρότου-λάμψης αρχίσαμε και τρέχαμε σαν αρνιά... Είχε συζητηθεί άραγε σχέδιο να μείνουμε όλοι μαζί; Υπήρχε σχέδιο να συνεχίσουμε να προχωράμε μέχρι κάπου; Υπήρχε απόφαση να σταθούμε και να μην υποχωρήσουμε; Δεν ξέρω να σου απαντήσω, γιατί αρκετοί κάνανε ότι θέλανε... Και ήταν κρίμα, γιατί είμασταν πολλοί και ήταν πολλά νέα παιδιά εκεί και κάθε φορά απλά δίνουμε κάποιους στον Μολώχ να τους φάει...

    Δεν έχουμε την πολυτέλεια, δεν έχουμε όμως και την επιλογή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. exadaktylos έγραψε:
    είμαι υπέρ του δρόμου, γιατί όπως λές κι εσύ παρακάτω, γεμίσαμε από καλόγερους-διανοούμενους, καλόγερους-στοχαστές και καλόγερους-επαναστάτες.

    ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ: Ο δρόμος δεν είναι το μόνο όπλο "εναντίον " των αποστειρωμένων διανοουμένων και εν πολλοίς εχει φετιχοποιηθεί. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως είναι ένα όπλο αλλά μεγαλύτερο και σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου όπλο είναι, για παράδειγμα, οι κινήσεις γειτονιών, που θα προσπαθήσουν να φέρουν περισσότερο κόσμο στις συνελεύσεις τους, που θα καταλάβει ο μανάβης της γειτονιάς μου (με κόπο εννοείται) ότι υπάρχει και άλλο μοντέλο κοινωνίας, που θα νιώσει υπεύθυνος για τη ζωη του και θα προσπαθήσει για αυτήν. Έφερα ένα παράδειγμα, δεν είναι το παν αλλά ο δρόμος σίγουρα δεν είναι... τα όλα

    exadaktylos έγραψε: Δεν υπάρχει οργάνωση, γιατί επίσης γεμίσαμε επαΐοντες του αντικρατισμού, εγγόνια του Μπακούνιν και ξερόλες της επανάστασης. Συμφωνώ πως δεν έχουμε την πολυτέλεια της πλήρους συναίνεσης, αλλά δεν κάνουμε και προσπάθεια γιά μία ελάχιστη κατανόηση του τί είμαστε, τί θέλουμε και πώς θα πείσουμε.
    Αυτό εννοούσα με το "κανένας δεν βγαίνει στον δρόμο άμα δεν ξέρει που πάει". Πώς να πείσουμε τον κόσμο πως έχουμε όραμα, όταν δεν πείθουμε τους εαυτούς μας να συνεργαστούμε;

    ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ: σε αυτό το σημείο συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Γίνονται καποιες προσπάθειες τον τελευταίο καιρό (όχι ότι δεν έχουν γίνει στο παρελθόν. Συμμετέχω σε μία τέτοια τον τελευταίο καιρό και τη βλέπω αρκετά ελπιδοφόρα). Η διαφορά είναι, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω, πως η κρίσιμη κατάσταση που βιώνουμε μάς ωριμάζει γρηγορότερα και μάς κάνει περισσότερο αλληλέγγυους και νοήμονες. Το ελάχιστο μιας συμφωνίας ειναι εκ των ων ουκ ανεύ αυτή τη στιγμή. Ο εχθρός δεν είναι στα σπλάχνα μας, είναι έξω. Συμφωνώ μαζί σου για τους γνώστες του "σωστού" Αναρχισμού και τους εγγονούς του Μπακούνιν, που τα ξέρουν όλα. ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ.

    exadaktylos έγραψε: Στην πορεία στις 17/11 - πού είμασταν πάρα πολλοί - σπάσαμε το μπλόκ γιατί οι μισοί τρέχανε εδώ και οι μισοί εκεί, ενώ κάποιοι περίμεναν πίσω να πετάξουν πέτρες, και μόλις πέσανε οι κρότου-λάμψης αρχίσαμε και τρέχαμε σαν αρνιά... Είχε συζητηθεί άραγε σχέδιο να μείνουμε όλοι μαζί; Υπήρχε σχέδιο να συνεχίσουμε να προχωράμε μέχρι κάπου; Υπήρχε απόφαση να σταθούμε και να μην υποχωρήσουμε; Δεν ξέρω να σου απαντήσω, γιατί αρκετοί κάνανε ότι θέλανε... Και ήταν κρίμα, γιατί είμασταν πολλοί και ήταν πολλά νέα παιδιά εκεί και κάθε φορά απλά δίνουμε κάποιους στον Μολώχ να τους φάει...

    Δεν έχουμε την πολυτέλεια, δεν έχουμε όμως και την επιλογή...

    ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ: δεν ξέρω σε ποιό μπλοκ ήσουν, αν και φαντάζομαι... πάνω-κάτω. Κοίτα, νομιζω ότι το θέμα είναι παλιό και άλυτο. Όταν στις συνελέυσεις από παλιά, δεν θέλει κανείς να δεσμευτεί για τίποτα, δεν υπάρχει σχέδιο, όταν στο όνομα της ατομικής ελευθερίας του καθενός, που θέλει να παίξει "κλέφτες και αστυνόμους", θυσιάζεται η συλλογική προσπάθεια και ταυτόχρονα, ως φυσιολογικό αποτέλεσμα, κυριαρχεί η απουσία δέσμευσης (αφού το 5% έχει "καπακώσει" το 95%), τότε δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε άσπρη μέρα. Η δεσμεύση δημιουργεί αλληλεγγύη, το "κανω ό,τι μου έρθει στο κεφάλι γιατί είμαι ελεύθερος" όχι μόνο δεν προάγει τη συντροφικότητα αλλά έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αναπαράγει αυτό που συμβαίνει έξω: Ο Σώζων εαυτώ σωθήτω και στα αρχιδια μου όλοι οι υπόλοιποι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. σύμφωνει, αυτό λέω κι εγώ - ο δρόμος σημαντικός, αλλά η αντίληψη της ανάγκης για αλληλοβοήθεια και η απόφαση της συμμετοχής σε αυτήν, απείρως σημαντικότερη.

    Ο εχθρός δεν είναι στα σπλάχνα μας, είναι έξω
    Συμφωνώ πως ο μεγάλος εχθρός είναι εκεί έξω, αλλά τον εχθρό στα σπλάχνα μας δεν τον έχουμε σκοτώσει ακόμα - γι' αυτό και συμβαίνουν τα παρατράγουδα που αναφέραμε.

    τέλος, το ότι δεν θέλουν να δεσμευτούν κάποιοι και σαν αποτέλεσμα γαμάνε την συλλογική προσπάθεια, πέρα από παλιό και άλυτο πρόβλημα, είναι και αδιαφορία κάποιων συλλογικοτήτων να κοιτάξουν κατάματα το πρόβλημα. Θυμάσαι τι είπε ο Μαλατέστα γιά την νίκη και γιά τις κρεμάλες, έτσι; Μου φένεται ανόητο το να δεχόμαστε εμείς, σαν αναρχικοί, τους σταρχιδιστές που καπακώνουν το 95%, στα πλαίσια μιάς κακώς εννοούμενης συγκρουσιακής πολιτικής. Αυτοί που μας κάνουν κακό, μας κάνουν κακό. Τελεία και παύλα. Άν δεν τους δείξουμε το λάθος τους, φταίμε εμείς. Άν τους το δείξουμε, δεν αλλάξουν και τους ανεχόμαστε, πάλι εμείς φταίμε. Δεν είναι "σύντροφος", όποιος τα κάνει όλα μούτι γιά την προσωπική του επαναστατική γυμναστική.
    Δεν είναι θέμα πασιφισμού, είναι καθαρά θέμα πως ένα ολόκληρο κίνημα χρεώνεται τον σταρχιδισμό κάποιου... όταν θα καταλαμβάνουμε τα Χειμερινά Ανάκτορα, θα είμαι κι εγώ εκεί στην πρώτη γραμμή, αλλά όσο δεν φτάσαμε εκεί ακόμα, το να διαβάζω γιά "δολοφόνους αναρχικούς στην Marfin" θα με κάνει έξαλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ...και γιά να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω γιά "αναρχόμπατσους", "περιφρούρηση", "πρωτοπορείες" κλπ...

    κοινή πορεία, αλληλεγυή και αγώνα σύμφωνα με τις ιδέες μας ζητάω, και όχι ομονόηση μονάχα όταν οι μπάτσοι βρίσκονται στα 10 μέτρα και αυτό γιά να δούμε από που θα φύγουμε... μπας και αρχίσει ο κόσμος να μας ακούει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ρε Φιλε, Τι νομιζεις οτι εισαι και ανακαλυπτεις ολες αυτες τις κατηγοριες? Καταλαβαινεις οτι εχεις βαλει στο "Εσυ" το 99 % των Ελληνων.
    Ειναι δυνατον αυτη η ανοησια, αμορφωσια και εγωκεντρισμος, να αποτελει τη συγχρονη καθοδηγηση της ελληνικης Αριστερας.
    Λυπαμαι πολυ για ολους του διανοουμενους και καλλιτεχνες της ελληνικης αριστερας του παρελθοντος, "εσεις" που εχετε αναλαβει τα ηνια πια την εχετε οδηγησει στο περιθωριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ρε φίλε καταλαβαίνεις τί λες; Μπαίνεις σε ένα μπλογκ ενός ιδιωτικού υπαλλήλου, που γράφει την προσωπική του άποψη και λες ότι εγώ είμαι η σύγχρονη καθοδήγηση της Αριστεράς; Μα πώς σου ήρθε αυτό;
    Είμαι άγνωστος όπως είσαι κι εσύ. Ποια ηνία έχω αναλάβει εγώ; Ποιος νομίζεις ότι είμαι; Με περνάς για κάποιον γνωστό και μάλιστα της παλιάς αριστεράς του παρελθόντος μάλλον.
    Δεν είΜαι τόσο μεγάλος αδερφέ.
    Είναι άλλο πράγμα να μην συμφωνείς με αυτά που γράφω και στα οποία βρίσκομαι κι εγώ βέβαια μέσα κι άλλο πράγμα να με εντάσσεις στους διανοούμενους (που δεν είμαι, βγάζω το ψωμί μου δουλεύοντας στον ιδιωτικό τομέα) και μάλιστα της αριστεράς του παρελθόντος.
    « ανοησια, αμορφωσια και εγωκεντρισμος» όπως γράφεις μπορώ να δεχτώ ότι έχω, αλλά διανοούμενος δεν είμαι ούτε καθοδηγητής της Αριστεράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. eλευθεριακε εχεις "φατσα" διανοούμενου...Στα έλεγα εγω ......


    kousiate naztarobia

    ΑπάντησηΔιαγραφή