Καθισμένος στη πλαστική καρέκλα, κοιτούσα τον κόσμο που περνούσε.
Κάρφωνα το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι κάνω. Τους κοιτάζω επίμονα με την ελπίδα να με κοιτάξουν κι εκείνοι. Πολλές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι νιώθω μόνος.
Ίσως να νιώθω μόνος γιατί είμαι μόνος.
Η παραγωγική διαδικασία με έχει ξεράσει, οι φίλοι μου είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους και ούτε που θέλουν να με ξέρουν πλέον, οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι ανύπαρκτες, αλλά όταν περνάς εσύ περαστικέ, εγώ σε κοιτώ επίμονα.
Η πόλη μου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν λίγα χρόνια.
Δεν είναι τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι. Είναι σκυθρωποί, βρίζουν με το παραμικρό και δεν σε κοιτούν στα μάτια. Μόνο εγώ τους κοιτώ και το κάνω επίμονα όσο καταλαβαίνω πως αυτοί με αποφεύγουν. Βέβαια και η δουλειά που κάνω εμποδίζει τα βλέμματα.
Πάντα απέφευγαν τα μάτια μου για να πω την αλήθεια.
Τώρα όμως είναι ακόμα χειρότερα.
‘Όπως είπα είμαι καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα.
Βρίσκομαι σε ένα δρόμο κάπου στο κέντρο της πόλης. Η δουλειά μου σε άλλους φαίνεται δύσκολη και σε άλλους εύκολη, όπως όλες οι δουλειές δηλαδή.
Είμαι ζητιάνος.
Δύο χρόνια τώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς.
Νιώθω σαν να μού ‘γινε συνήθεια. Σκεφτόμουν βέβαια πως έπρεπε να ψάξω για μια κανονική δουλειά αλλά και πού να πας!
Κι εδώ που είμαι κρίση κι εκεί που βρίσκονται οι άλλοι κρίση.
Τουλάχιστον εμένα δεν μπορεί να με ξαναπολύσει κανένας, κάτι είναι κι αυτό.
Εντάξει, την κρίση θα την ξεπεράσουμε με κάποιο τρόπο.
Τι διάολο, έλληνες είμαστε, θα τη βρούμε την άκρη.
Εδώ όμως φίλε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Είπαμε: η κρίση θα περάσει. Θα μπορέσεις κι εσύ να μου δώσεις τα λεφτά που μου έδινες, ίσως να μπορέσεις να με ξανακοιτάξεις και στα μάτια αλλιώτικα.
Ξέρεις όμως ποιο είναι το πρόβλημα; Τις απέναντι γωνίες από τη δική μου έχουν καταλάβει αλλοδαποί. Κι όχι νόμιμοι. Αν ήταν έτσι, αν είχαν χαρτιά, θα το συζητάγαμε επί άλλης βάσης. Εδώ μιλάμε για λαθρομετανάστες.
Και σε ρωτάω: είναι δυνατόν να δουλέψεις όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους σαν κι αυτούς;
Έχουν χειρότερο ντύσιμο από το δικό μου προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη λύπηση και μένουν σε κάτι εγκαταλελειμμένα κτίρια ενώ εγώ νοικιάζω γκαρσονιέρα υπόγεια.
Κι όχι μόνο αυτό.
Έχουν το θράσος να με χαιρετούν κιόλας.
Πώς με χαιρετάς ρε, πού με χαιρετάς, μέσα στη χώρα μου;
Εγώ θα σε χαιρετήσω πρώτος αν θέλω και μετά θα χαιρετάς εσύ, που έχεις τα μούτρα να μου λες και καλημέρα. Τελοσπάντων…
Έχει μαυρίσει ο τόπος εδώ πέρα, δεν είναι πλέον για έλληνες ζητιάνους.
Μας έχουν πάρει τη δουλειά κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε.
Αλλά θα φτάσει η στιγμή που θα αντιδράσουμε και τότε θα πάθουν όλοι την πλάκα τους.
Να πας στη χώρα σου να ζητιανέψεις ρε, εδώ είναι Ελλάδα, είναι η χώρα μου, που ήρθες εσύ από το πουθενά να μου πάρεις τη δουλειά.
Αλλά δε φταίει κανάς άλλος, τέτοιο μπουρδέλο κράτος που έχουμε και λίγα παθαίνουμε…
Κάρφωνα το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι κάνω. Τους κοιτάζω επίμονα με την ελπίδα να με κοιτάξουν κι εκείνοι. Πολλές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι νιώθω μόνος.
Ίσως να νιώθω μόνος γιατί είμαι μόνος.
Η παραγωγική διαδικασία με έχει ξεράσει, οι φίλοι μου είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους και ούτε που θέλουν να με ξέρουν πλέον, οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο είναι ανύπαρκτες, αλλά όταν περνάς εσύ περαστικέ, εγώ σε κοιτώ επίμονα.
Η πόλη μου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν λίγα χρόνια.
Δεν είναι τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι. Είναι σκυθρωποί, βρίζουν με το παραμικρό και δεν σε κοιτούν στα μάτια. Μόνο εγώ τους κοιτώ και το κάνω επίμονα όσο καταλαβαίνω πως αυτοί με αποφεύγουν. Βέβαια και η δουλειά που κάνω εμποδίζει τα βλέμματα.
Πάντα απέφευγαν τα μάτια μου για να πω την αλήθεια.
Τώρα όμως είναι ακόμα χειρότερα.
‘Όπως είπα είμαι καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα.
Βρίσκομαι σε ένα δρόμο κάπου στο κέντρο της πόλης. Η δουλειά μου σε άλλους φαίνεται δύσκολη και σε άλλους εύκολη, όπως όλες οι δουλειές δηλαδή.
Είμαι ζητιάνος.
Δύο χρόνια τώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς.
Νιώθω σαν να μού ‘γινε συνήθεια. Σκεφτόμουν βέβαια πως έπρεπε να ψάξω για μια κανονική δουλειά αλλά και πού να πας!
Κι εδώ που είμαι κρίση κι εκεί που βρίσκονται οι άλλοι κρίση.
Τουλάχιστον εμένα δεν μπορεί να με ξαναπολύσει κανένας, κάτι είναι κι αυτό.
Εντάξει, την κρίση θα την ξεπεράσουμε με κάποιο τρόπο.
Τι διάολο, έλληνες είμαστε, θα τη βρούμε την άκρη.
Εδώ όμως φίλε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Είπαμε: η κρίση θα περάσει. Θα μπορέσεις κι εσύ να μου δώσεις τα λεφτά που μου έδινες, ίσως να μπορέσεις να με ξανακοιτάξεις και στα μάτια αλλιώτικα.
Ξέρεις όμως ποιο είναι το πρόβλημα; Τις απέναντι γωνίες από τη δική μου έχουν καταλάβει αλλοδαποί. Κι όχι νόμιμοι. Αν ήταν έτσι, αν είχαν χαρτιά, θα το συζητάγαμε επί άλλης βάσης. Εδώ μιλάμε για λαθρομετανάστες.
Και σε ρωτάω: είναι δυνατόν να δουλέψεις όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους σαν κι αυτούς;
Έχουν χειρότερο ντύσιμο από το δικό μου προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη λύπηση και μένουν σε κάτι εγκαταλελειμμένα κτίρια ενώ εγώ νοικιάζω γκαρσονιέρα υπόγεια.
Κι όχι μόνο αυτό.
Έχουν το θράσος να με χαιρετούν κιόλας.
Πώς με χαιρετάς ρε, πού με χαιρετάς, μέσα στη χώρα μου;
Εγώ θα σε χαιρετήσω πρώτος αν θέλω και μετά θα χαιρετάς εσύ, που έχεις τα μούτρα να μου λες και καλημέρα. Τελοσπάντων…
Έχει μαυρίσει ο τόπος εδώ πέρα, δεν είναι πλέον για έλληνες ζητιάνους.
Μας έχουν πάρει τη δουλειά κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε.
Αλλά θα φτάσει η στιγμή που θα αντιδράσουμε και τότε θα πάθουν όλοι την πλάκα τους.
Να πας στη χώρα σου να ζητιανέψεις ρε, εδώ είναι Ελλάδα, είναι η χώρα μου, που ήρθες εσύ από το πουθενά να μου πάρεις τη δουλειά.
Αλλά δε φταίει κανάς άλλος, τέτοιο μπουρδέλο κράτος που έχουμε και λίγα παθαίνουμε…
Έξοχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο!
Σε ευχαριστω πολυ. Με τιμά που σου άρεσε τόσο πολύ. Όποιος εχει διαβάσει το blog σου αντιλαμβάνεται αυτό που λεω. Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ' όλο που κατανοώ το πνεύμα και την αιχμή του, το πραγματεύεσαι στην "πεπατημένη" !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή που ακολουθεί η αριστερά, η αναρχία, η "πρόοδος" και δεν συμμαζεύεται.
Ο "Έλληνας" φταίει !
Όχι αυτοί που τον εκπαίδευσαν τόσο καλά ! να είναι αυτός ο "Έλληνας" κι όχι ένας άλλος έλληνας.
Αλλά αυτόν τον "Έλληνα", δεν τον έχει προδώσει ΜΟΝΟΝ ο εαυτός του που υιοθέτησε το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, αλλά κι όλοι εντός ή (τυπικά) εκτός του συστήματος που έπαιξαν το παιχνίδι του συστήματος.
Γι' αυτούς τους διεθνιστάρες, τους αλληλεγγυάρες, τους αριστεράρες που πνέουν τόσο μένεα στους "Ελληνάρες" ποιος θα μιλήσει ; Πότε ;
Που έχουν γίνει το αριστερό δεκανίκι του συστήματος ; Ε ;
Η ευθύνη, φίλτατε, δεν είναι μονογονεϊκή !
~
Aπόλλωνα, νομίζω πως εξαρχής κάνεις λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην "πεπατημένη", που αναφέρεις, την αντιλαμβάνεσαι εσύ έτσι.
Σε καμία περίπτωση δεν βγαίνει από το κείμενο πως φταίει ο έλληνας ή τουλάχιστον μόνο αυτός, όπως εννοείς εσύ φίλε Aπόλλωνα. Προφανώς κατάλαβες αυτό που ήθελες ή καλύτερα αυτό που δεν ήθελες.
Και βέβαια έχουν ευθύνη όσοι (εκ)παιδεύουν οποιοδήποτε άνθρωπο σε μια συγκροτημένη κοινωνία (στην περίπτωσή μας το ελληνικό κράτος) αλλά έχουμε ευθύνη κι εμείς ως μεμονωμένοι "πολίτες" να αυτό-εκπαιδευθούμε. Σιγά μην περιμένω να με εκπαιδεύσει η πολιτική τάξη που είναι ανεκπαίδευτη στην ουσία της παρά τα πτυχία της και τα μεταπτυχιακά της.
Δεν ξέρω πώς προσδιορίζεις το σύστημα γιατί εδώ που τα λέμε ο καθένας μας έχει μια άποψη για το λεγόμενο σύστημα, που το κάνει να φαντάζει ως κάτι εξωπραγματικό.
Όπως στηλιτεύω τον "Ελληνάρα" (δεν πνέω μένεα, απλά ασκώ καλόπιστη κριτική), έτσι κι αν ήμουν Γερμανός θα στηλίτευα τον "Γερμανάρα", στην Ιταλία τον "Ιταλάρα", στην Αλβανία τον "Αλβανάρα" (το κάνω και για κάποιους αλβανούς που μένουν στην Ελλάδα αυτό)και πάει λέγοντας.
Δεν ανήκω στους "αριστεράρες", όπως λες, και το κείμενο ήθελε να αποδώσει μια ανθρώπινη διάσταση συμβολισμού, ήθελε να καταδείξει τις εύκολες λύσεις που προτιμούμε όλοι («δεξιάρες»-«αριστεράρες» και οι λοιποί ενδιάμεσοι) στο να εξηγούμε την πραγματικότητα.
Μάλλον θα γνωρίζεις πως ο Θουκυδίδης έχει γράψει στην ιστορία του ότι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αναζητούμε τις εύκολες λύσεις αντί να κάνουμε τις απαραίτητες προσπάθειες για να ανακαλύψουμε την αλήθεια.
Το κείμενο πάντως είναι συμβολικό και θέλει να στηλιτεύσει την εύκολη αποδοχή της λύσης ότι για όλα ευθύνονται οι μετανάστες. Γιατί αν ένας ζητιάνος βρίσκει στον "συνάδελφό" του μετανάστη την πηγή του κακού και δεν μπορεί να δει ότι το οικονομικό σύστημα και η πολιτική τάξη που το υπηρετεί (δεξιοί και αριστεροί, ο καθένας με τον τρόπο του) είναι το μεγάλο πρόβλημα, τότε, και κατά τη γνώμη μου πάντα, υπάρχει πρόβλημα.
Το πού θα θέσει ο καθένας την αφετηρία των προβλημάτων του είναι θέμα της ιδιοσυγκρασίας του, των πιστεύω του και του πως τα ιεραρχεί.
Φίλτατε Ελευθεριακέ, αρνούμαι να μπω στο κοινωνικό Κολοσσαίο όπου επιτηδευμένα κατηγοριοποιημένες ομάδες ανθρώπων σφάζονται για το ποια θα επικρατήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αν μπω, θα πρέπει να πάρω θέση για να επιβιώσω.
Κι εγώ αυτό το "τυράκι" πρόλαβα να μάθω να μην το δαγκώνω.
Γιατί όποια κι αν είναι η επιλογή μου, θα εξυπηρετήσω τους δυνάστες μας. Και δεν το γουστάρω βρε αδερφέ πια.
Το κείμενο και το πνεύμα του είναι εξαιρετικό.
Όπως και σημεία της απάντησής σου με τα οποία συμφωνώ.
Κάποια λεκτικά σχήματα και σημειολογίες, θα επιμείνω, ακολουθούν την πεπατημένη.
Όμως, διαλεκτική και ακόνισμα του μυαλού δεν επιτυγχάνεται με συμφωνίες, αλλά με διαφωνίες ουσίας και πνεύμα σύνθεσης.
Σ' ευχαριστώ που οι δικές σου σκέψεις έγιναν αφορμή να διατυπώσω τις δικές μου.
~
Εγώ σε ευχαριστώ που έγραψες τα σχόλιά σου για αυτήν την ανάρτηση. Ηταν απολαυστικός ο μικρός μας διάλογος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πολύ εύστοχα γράφεις και συμφωνώ απόλυτα "Όμως, διαλεκτική και ακόνισμα του μυαλού δεν επιτυγχάνεται με συμφωνίες, αλλά με διαφωνίες ουσίας και πνεύμα σύνθεσης."
Σε ευχαριστώ που έκανες τη βόλτα σου από εδώ.