Όχι Εμένα, Έχω Δίκιο Εγώ...

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων… πριν καμιά δεκαριά χρόνια περίπου.

Γυρνώντας από τη δουλειά, τον είδα μέσα σε ένα αμάξι. Κατεβαίναμε κι οι δύο τη Γαλατσίου. Καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Εκείνος στην αριστερή λωρίδα, εγώ στη δεξιά. Ευτυχώς μας έπιασε φανάρι. Πετάγομαι από το αμάξι σαν τρελός και εκείνος βλέπει την κίνησή μου και ανοίγει το παράθυρο. Φτάνω μπροστά του και καταλαβαίνει πως τρέμω σύγκορμος. Ο χρόνος μέχρι να ανάψει το φανάρι πράσινο λίγος. Μου κάνει νόημα να ηρεμήσω και με ταχύτατους ρυθμούς προτείνει το πρόσωπό του προς το δικό μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω πιάνει το πρόσωπό μου και με φιλάει πατρικά. Μου συστήνει γρήγορα-γρήγορα το γιό του που καθόταν στη θέση του οδηγού και τη γυναίκα του που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα. Μου εύχεται συνεχώς, χαμογελάει και με προτρέπει να προσέχω. Το μόνο που μπόρεσα να του πω ήταν: "Σας ευχαριστώ για όλα". Ποτέ δεν θα μάθαινα αν κατάλαβε ότι δεν τον ευχαριστούσα για τις ευχές του αλλά για ό,τι μου έδωσε και δεν το ήξερε.

Στα αλήθεια, ήταν τα πιο ενδιαφέροντα Χριστούγεννα της ζωής μου.

Πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν για αυτόν τον άνθρωπο. Είναι όντως η προσωποποίηση ενός κομματιού του Έλληνα. Γιατί όλοι ξέρουμε πως υπάρχουν διαφόρων ειδών έλληνες, διαφόρων ειδών άνθρωποι, είμαστε διάφοροι, πολλές φορές ακόμα και αδιάφοροι.Εκείνος πήρε στην πλάτη του τον άνθρωπο που αγωνίζεται καθημερινά για τον επιούσιο, στάθηκε ως ο Αίρων τα άγχη του παγκόσμιου ανθρώπου: Του Έλληνα, του Ιταλού, του Βιετναμέζου, του οποιουδήποτε.Τον άνθρωπο αυτό έθεσε στο βάθρο ενός βασιλείου που σκήπτρο του ήταν η μαγκούρα του Διογένη και στέμμα του η υπαρκτική υπερηφάνεια. Δεν δίστασε μπροστά σε οποιονδήποτε κατακτητή μυαλού και σώματος.Πάλεψε εναντίον των Γερμανών και του Χίτλερ, κατά του Μεταξά και των Απριλιανών, στάθηκε απέναντι στην κρατική γραφειοκρατία και το Κόμμα, μετανάστευσε, πέταξε την τηλεόραση από το μπαλκόνι, έριξε αυγά σε υπουργούς, τούρτες σε ανυποψίαστους, μακαρονάδες σε κακομαθημένα παιδιά, πήρε το άφλογο όπλο του σαν άλλος Δον Κιχώτης, μίλησε με απλό τρόπο για την επικείμενη οικολογική καταστροφή του παγκόσμιου σπιτιού μας, τσακώθηκε με την πεθερά του, πήγε στο Βιετνάμ, καβάλησε άλογο και διαστημόπλοιο, έτρωγε συνεχώς ξύλο και μάλιστα άδικα.Κι τι πρότεινε Εκείνος για όλα αυτά; Ανθρωπιά, Συμπόνια, Αλληλεγγύη.Ο Βέγγος δεν έχει ανάγκη από κατάταξη, Είναι απλά ο Βέγγος. Ούτε φτιάχνει ούτε μπαίνει σε κατηγορία.
Ο Βέγγος είναι η σύγχρονη μορφή του Καραγκιόζη. Τον εμπέδωσε και τον απέδωσε μέσα από το μεγαλύτερο πανί, αυτό του κινηματογράφου. Θα μπορούσε να κινηματογραφήσει τις ταινίες που πρωταγωνίστησε με καραγκιόζικους τίτλους: Ο Καραγκιόζης πράκτορας, ο Καραγκιόζης φαρμακοποιός, ο Καραγκιόζης αριστερός, ο Καραγκιόζης τσιφούτης κ.α. Της ίδιας στόφας ήρωας, λαϊκός μέχρι το μεδούλι, παρατημένος αλλά ποτέ παραιτημένος, ποτέ παραδομένος.
Λυγμικός ακόμα και σε στιγμές που γελούσες με τα αστεία καμώματά του, με τη δική μας τρέλα στο μάτι, δανείστηκε τις στιγμές μας και τις επέστρεψε με τόκο αιωνιότητας.Βούτηξε στον βωβό κινηματογράφο και βγήκε στην επιφάνεια κρατώντας ομιλούντα μαργαριτάρια ανεκτίμητης αξίας. Γέλασε, έκλαψε και βασανίστηκε όπως εμείς, οι γονείς μας, οι παππούδες μας και οι πριν από εκείνους.
Πάντα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου η παράκλησή του στους αστυνομικούς, όταν τον συνέλαβαν έξω από το σπίτι κάποιου από τα αφεντικά του:

"Όχι εμένα, έχω δίκιο εγώ…"