Καπιταλισμός, "Φράσεις", Σοσιαλισμός

Καπιταλισμός και Σοσιαλιστική Κοινωνία μετά την επανάσταση.
Αλλά τι είδους Σοσιαλιστική Κοινωνία;
Μαρξιστικά κομμουνιστική;
Αναρχικά κομμουνιστική;
Κολλεκτιβοποιημένη;
Με εργατικό συμβουλιακό κομμουνισμό;
ή μήπως κάπως αλλιώς;

Τέτοια ερωτήματα είμαστε υποχρεωμένοι να τα θέτουμε ως πρώτα στην αξιακή μας ιεραρχία και να τα συζητούμε ενδελεχώς.
ΕΙΔΙΚΑ αυτήν την εποχή.
Όχι να τίθενται τελευταία αλλά να βρίσκονται πάντα πρώτα σε μια ουσιαστική συζήτηση.
Να συζητάμε ό,τι συζητούσαμε πάντα δηλαδή.
Δεν πρέπει να μας επηρεάζει η εποχή, δεν πρέπει να πτοούμαστε από τις αντικειμενικές συνθήκες όποιας ανατροπής υποκειμενικά οραματιζόμαστε, δεν διαδραματίζει κάποιον σπουδαίο ρόλο η σημερινή κρίση του συστήματος ή οι λόγοι της κρίσης αυτής, τίποτα δεν έχει σημασία.
Εμείς, είτε Αναρχικοί είτε Μαρξιστές είτε οποιασδήποτε τάσης, είμαστε σοσιαλιστές και πρέπει να το φωνάζουμε σε όλους.
Είναι σίγουρο. Ο Καπιταλισμός θα πέσει.
Εγώ τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει, ιδίως το τελευταίο διάστημα, και ετοιμάζομαι πυρετωδώς για την επερχόμενη σοσιαλιστική (όποιας μορφής) κοινωνία.
Σας φαίνεται περίεργο; Έχω ενδείξεις (όπου να’ ναι αναμένονται κι οι αποδείξεις), πως έτσι θα συμβούν τα πράγματα.
Απλά πρέπει να βάλουμε λίγο παραπάνω το χεράκι μας, όπως υποστήριζε ο σύντροφος Μπακούνιν, αφού δεν θα πέσει μάλλον από μόνος του, όπως υποστήριζε ο σύντροφος Μαρξ.
Προχθές βρέθηκα σε μια "Λαϊκή" Συνέλευση (δεν θα γράψω για αυτήν της πλατείας Συντάγματος, αν κι έχω βρεθεί κι εκεί) των πολιτών της περιοχής που έχω μετακομίσει εδώ κι ένα μήνα.
Τους ήξερα όλους και δεν με ήξερε κανείς."Μα πώς γίνεται να τους ξέρεις όλους και να μην σε ξέρει κανείς;"… θα ρωτήσεις. "Θα καταλάβεις τι εννοώ…" σου απαντάω.
Να λοιπόν γιατί τους ξέρω.
Γιατί τους έχω ξαναδεί όταν ήμουν φοιτητής, τους είχα ξανασυναντήσει στο Γκίνη, σε αναρχικά στέκια, ειδωθήκαμε πάλι το Δεκέμβρη του ’08.
Εντάξει, δεν ήταν οι ίδιοι, μόνο τα πρόσωπα άλλαξαν. Κατά τα άλλα, βρέθηκα μπροστά στα παρόμοια άχρωμα διλήμματα μιας πολυτασικής αριστεράς, που τρώγεται με τα ρούχα της, κανιβαλίζει τον εαυτό της και μετά συνήθως παραπονιέται στους απέξω απ΄αυτήν.
Τρώγεται με- και κάποιες φορές ειρωνεύεται- τους ανθρώπους που δεν την γνωρίζουν, γιατί έτσι έτυχε, γιατί δεν την καταλαβαίνουν, γιατί μπορεί να μην ήθελαν, γιατί τελικά έτσι τα έφερε η ζωή…

Σας παραθέτω δειγματοληπτικά κάποια από τα Διλήμματα

Σύγχρονα Διλήμματα
Να αρθεί η βουλευτική ασυλία ή δεν μας ενδιαφέρει αφού πρόκειται για μέτρο που αγγίζει τον λεγόμενο Αστικό Πολιτικό κόσμο κι εμείς ούτε αστοί είμαστε αλλά ούτε και σε αυτόν τον κόσμο ανήκουμε;

Δραχμή ή ευρώ;

Να γυρίσουν πίσω στο λαό τα όποια κλεμμένα ή δεν μας νοιάζει αφού έτσι κι αλλιώς για όλα φταίει ο Καπιταλισμός;


Διαχρονικά Διλήμματα

Εργατικά Συμβούλια ή άλλη μορφή Σοσιαλισμού;

Το Κ.Κ.Ε. είναι Αστικό ή Επαναστατικό κόμμα;

Να γίνει τώρα Γενική Απεργία Διαρκείας (δεν τέθηκε ως δίλημμα αλλά ως επιτακτική ανάγκη).

Πόση παραγωγή, με ποιο τρόπο και για ποιόν;

Στη συνέλευση βρίσκονταν και αρκετοί άνθρωποι που κοιτούσαν με απορία είτε γιατί δεν έχουν αριστερές καταβολές κι έτσι δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν κάποιοι από το… το ιερατείο ("Κακό του κεφαλιού τους" θα πει κάποιος "να ήξεραν.") είτε γιατί ενώ ήταν αριστεροί, δεν καταλάβαιναν το νόημα τέτοιας επαναστατικής φρασεολογίας σε τόσο δύσκολες για ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ εποχές.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα υποστήριζε πως έχει πρόβλημα με αυτού του είδους τη φρασεολογία.
Όμως οι λέξεις και οι φράσεις που αυτές σχηματίζουν κρύβουν πολλές φορές την ουσία κι αν δεν ενδιαφερόμαστε για την ουσία, δεν καταφέρνουμε και πολλά πράγματα, ειδικά στη σημερινή εποχή.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν συγκαλείς Λαϊκή Συνέλευση, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς Μαρξιστική ή Αναρχική φρασεολογία ή ακόμα χειρότερα αριστερά/αναρχικά τσιτάτα, που και οι ίδιοι για να λέμε την αλήθεια τα έχουμε βαρεθεί.
Αν είναι έτσι, πες καλύτερα πως συγκαλείς Αναρχοκομμουνιστική Συνέλευση των κατοίκων της περιοχής σου για να είσαι και ειλικρινής.

Το θέμα είναι καθαρά πρακτικό. Όταν σε μια "ΛΑΙΚΗ" συνέλευση συγκεντρώνονται 60-70 άτομα το πολύ, πρέπει να ξέρεις πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι όλοι κομμουνιστές, αναρχικοί κτλ. Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις ενάμιση χρόνο πριν ψήφισαν ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπάρχουν εκείνοι που δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ αλλά βρίσκονται ακόμα σε ψυχολογική πολιτική εξάρτηση από τον Ανδρέα Παπανδρέου, υπάρχουν οι άλλοι που ψήφισαν Ν.Δ. αλλά βρίσκονται σε αδιέξοδο, υπάρχουν κι άλλοι που δεν ψήφισαν τίποτα αλλά σίγουρα δεν μπορείς να τους κατατάξεις στους αναρχικούς, μπορεί να υπάρχουν ακόμα και ψηφοφόροι του ΛΑ.Ο.Σ.
Γενικώς υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν και να μιλήσουν κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι σεβαστοί. Επίσης είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουν για να μπορούν να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν.
Μάλλον δεν μπορούν να μας παρακολουθήσουν κι έτσι δεν μπορούμε να τους δείξουμε αυτό που πιστεύουμε. Δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν διαβάσει ένα τόνο Μαρξιστικά ή Αναρχικά βιβλία, δεν σημαίνει κάτι αν δεν γνωρίζουν τη Σχολή της Φρανκφούρτης ούτε είναι υποχρεωμένοι να έχουν λάβει μέρος σε συνελεύσεις.

Κατά τη γνώμη μου το πρώτο επανασταστικό πρόταγμα της εποχής που διανύουμε θα έπρεπε να είναι, το πώς θα βρούμε τρόπους να μιλήσουμε κατανοητά, απλά και ουσιαστικά στον κόσμο.
Αν ασχολούμαστε κυρίως με μας, τότε ποιος ο λόγος απεύθυνσης προς τους έξω από εμάς;
Χωρίς αυτόν τον κόσμο (μέσα στον οποίον βρισκόμαστε κι εμείς) δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε ούτε την πιο μικρή αλλαγή.
Δεν είναι απαραίτητο να συμπεριφερόμαστε σαν διανοούμενοι, αυτό μπορούμε να το κάνουμε μεταξύ μας, στις συζητήσεις μας, στους χώρους μας.
Δεν εννοώ πως δεν θα μιλήσουμε για τον Καπιταλισμό και τα κακά που αποφέρει στις κοινωνίες, στη ζωή μας, στην ψυχολογία μας, σε όλο το φάσμα του οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος.

Αυτό που υποστηρίζω είναι πως μια όσο γίνεται πιο απλή γλώσσα ίσως λύσει αρκετά προβλήματα κατανόησης ή ακόμα και φόβου ή απορίας ανθρώπων, που έχουν πειστεί, πως η Αριστερά γενικότερα είναι ένας χώρος Ουτοπίας, Άρνησης και το κυριότερο άλογης Βίας.
Εφημερίδες, δελτία ειδήσεων και δημοσιογράφοι έχουν κάνει τη δουλειά τους πολύ καλά.
Η σκέψη τού "έξω από τη σκέψη μας κόσμου" (όχι όλου πλέον) είναι δομημένη και οριοθετημένη κυρίως από την τηλεόραση.
Μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι για αυτό;

Το δεύτερο -κατά τη γνώμη μου πάντα- πρόταγμα είναι η πρόταση.
Μπορούμε μέσα σε αυτές τις συνθήκες να προβάλουμε ως αιτήματα την ανατροπή του Καπιταλισμού, την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις, την Φουριερική ανάγκη για μετατροπή της εργασίας σε παιχνίδι κ.α.;
Δεν υποστηρίζω πως δεν πρέπει να αναφερόμαστε σε αυτά τα ζητήματα.
Αυτό που λέω είναι πως δεν είναι τα κυρίαρχα αυτή τη στιγμή.
Μιλώ για ΤΩΡΑ, όχι για τη γενική στόχευση της Αριστεράς.
Κι αν νομίζουν σύντροφοι ομοϊδεάτες, πως ο κόσμος είναι έτοιμος λόγω της οριακής κατάστασης που βιώνει, να ριζοσπαστικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, τότε δικό μου το λάθος.
Φαίνεται πως δεν έχω ακούσει πολύ καλά ό,τι λένε συνάδελφοι, γνωστοί και φίλοι.
Μα ακόμα κι αν έχει διάθεση για νοητική τουλάχιστον ριζοσπαστικοποίηση, πώς θα τον βοηθήσουμε, όταν οι λέξεις που χρησιμοποιούμε είναι σχεδόν ξύλινες, μάλλον βαρετές και μερικές φορές σχεδόν ακατανόητες;

Κατά τη γνώμη μου η πρόταση αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να είναι κάτι που πολύ δύσκολα γίνεται (η πτώση του εν Ελλάδι Καπιταλισμού για παράδειγμα).
Η πρόταση, που μπορεί να υλοποιηθεί με αρκετές προϋποθέσεις βέβαια και όχι εύκολα, είναι η πρακτική υλοποίηση της άρνησης του χρέους που δεν μας ανήκει, το διώξιμο της σημερινής ή άλλης παρόμοιου σκεπτικού κυβέρνησης και η ανάληψη των πολιτικών ευθυνών από τον λαό, δηλαδή από εμάς.
Αυτό είναι κάτι που μπορεί να ενώσει τον λαό.
Είναι το ελάχιστο δυνατό που μπορούμε να συμφωνήσουμε σχεδόν όλοι αυτή τη στιγμή.
Αν φαίνομαι ρεφορμιστής, προδότης του Κομμουνιστικού οράματος κτλ, δεν έχω πρόβλημα.
Άλλωστε η πολιτική είναι κινήσεις επί του πραγματικού κι όχι επί του επιθυμητού.
Το επιθυμητό είναι απαραίτητο να υπάρχει λειτουργώντας ως οδηγός προς τον τελικό στόχο, αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες δεν αλλάζουν λόγω επιθυμιών ούτε μπαίνουν στο κρεβάτι του ιδεολογικού Προκρούστη.

Όλα αυτά τα θέτω ως ζητήματα στρατηγικής του αγώνα κι όχι ως λύση για όλα τα προβλήματα. Αν το οποιοδήποτε κίνημα (και δεν εννοώ το γνωστό "δικό" μας κίνημα αλλά ένα λαϊκό κίνημα) δεν έχει συγκεκριμένους στόχους και στρατηγική, τότε πολύ εύκολα μπορείς να το προβοκάρεις, να το διαλύσεις ή το σπουδαιότερο να διαλυθεί τελικά από μόνο του.