Τα Φυσικά Φαινόνενα Της Ζωής Μας...

OΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Οι συζητήσεις που γίνονται από τους "συναδέλφους" στη δουλειά για τις εκλογές και την επιλογή της ψήφου τους είναι τουλάχιστον επιπέδου νηπιαγωγείου (συγνώμη αν προσβάλω τα νήπια, απλά είναι μια φράση που συνηθίζουμε να λέμε εμείς… "οι μεγάλοι").

Φαντάζουν σε αυτούς σαν κάτι μεταξύ κυριακάτικου αγώνα ποδοσφαίρου, μπύρας, χαβαλέ και μιας ανεξήγητης προσμονής για το τί μέλλει γενέσθαι. Αυτό το μέλλον είναι πολύ άμεσο. Τη Δευτέρα στη δουλειά θα συζητάνε εν είδη κουτσομπολιού τα αποτελέσματα.

Μετά από μια εβδομάδα θα έχει σταματήσει οποιαδήποτε κουβέντα.

Πάντα υφέρπει μια μεταφυσική προσμονή, μια αγωνία για το επαύριον του αποτελέσματος των εκλογών. Ανεξήγητο φαινόμενο, γιατί κανένας από τους "συναδέλφους" δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα. Αν ενδιαφερόταν πραγματικά, τα τρία, τουλάχιστον, τελευταία καταιγιστικά χρόνια θα ασχολιόταν λίγο περισσότερο με τα συμβαίνοντα. Αλλά μπα, τίποτα.

Τι μισθό θα πάρουμε, αν θα λάβουμε τίποτα επιπλέον από την καλοσυνάτη διοίκηση της εταιρείας, τί θα φάμε και τί θα πιούμε. Τα μοναδικά ενδιαφέροντα είναι αυτά. Όχι, λάθος. Ενδιαφέρονται και για το ποιος γνωστός διάττων αστήρ συνουσιάστηκε με ποια γνωστή ή άγνωστη, τί θα γίνει με τους ενοχλητικούς μετανάστες κ.α.

Όλα μετατρέπονται σε κουτσομπολιό και τίθενται σαν θεματολογία σε κίτρινή φυλλάδα.

Οι εκλογές είναι κουτσομπολιό.

Με το μέλλον όμως τι γίνεται; Και κατά πόσο είναι δυνατόν ένα παρόν που δεν διαχειρίζεται από εμάς τους ίδιους να γεννήσει ένα μέλλον διαφορετικής ποιότητας; 

Όποτε έχω προσπαθήσει να μιλήσω μαζί τους και να πω τη γνώμη μου χαμογελούν ειρωνικά.

Αυτοί ξέρουν.

Όπως τότε, που στρεφόταν η κυβέρνηση εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων κι εκείνοι είχαν γίνει κυβερνικότεροι της κυβέρνησης. "Καλά να τους κάνουν, δεν δουλεύουν και ταλαιπωρούν τον κόσμο". Έτσι έλεγαν. Παρενθετικά λέω πως και αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι τότε ξύπνησαν και άρχισαν να διαμαρτύρονται. Όταν έπαιρναν τους μισθούς τους δεν μιλούσε κανείς ή σχεδόν κανείς. Αν έχουμε το μισθό μας, την ανέλιξή μας, τη βόλτα μας είμαστε καλά. Χέσ’ τα όλα τα άλλα. Ο καθένας την πάρτι του.

Έλεγα λοιπόν στους "συναδέλφους" ότι θα φτάσει κι η δική μας σειρά κι εκείνοι χαμογελούσαν. Όταν έφτασε κι η σειρά των ιδιωτικών υπαλλήλων χαμογελούσα εγώ.

Έχουν δεχτεί ως φυσικό φαινόμενο το γεγονός της αφαίρεσης της συμμετοχής τους. Μάλλον δεν το αντιλαμβάνονται καν. Δεν καταλαβαίνουν το βαθμό της μή συμμετοχής τους. Η προσωπική τους άγνοια και η προπαγάνδα των επαγγελματιών πολιτικών τούς έχουν πείσει πως οι εκλογές είναι το μοναδικό και καθοριστικό πεδίο συμμετοχής. Στις εκλογές αρχίζει και τελειώνει η συμμετοχή.

Οι "συνάδελφοί"  μου δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καν αφαίρεση κι ότι απλά υπάρχει ένα ολόπλευρο κενό συμμετοχής.

Οι εκλογές δεν είναι συμμετοχή, είναι παρωδία συμμετοχής. Θα ήταν συμμετοχή αν υπήρχε πολύπλευρη συμμετοχή τα τέσσερα χρόνια που συνήθως μεσολαβούν μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Ίσως σε αυτές τις εκλογές να το καταλάβει και ο πλέον ανυποψίαστος των τελευταίων τριάντα ετών, αν δεν το έχει καταλάβει ήδη.

Η ζωή, ή ίδια η ανθρωπότητα δεν αντιλαμβάνεται κοινωνικές θεσμίσεις που δεν μπορούν να προάγουν την ουσία της.

Και οι εκλογές το μόνο που μπορούν να αναπαράγουν είναι τις επόμενες εκλογές.  

Πριν λίγα χρόνια όσοι ψήφιζαν ήταν υπεύθυνοι ενώ όσοι δεν ψηφίζαμε θεωρούμασταν ανεύθυνοι. Τώρα, που πολλοί από αυτούς που είχαν ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ να ψηφίζουν, λένε πως δεν θα ψηφίσουν, πάλι θεωρούνται υπεύθυνοι. Εγώ και οι άλλοι πότε επιτέλους θα θεωρηθούμε υπεύθυνοι από την κοινή γνώμη; Το ΄χω παράπονο.

Θα φέρω τώρα ένα παράδειγμα για αυτούς που θεωρούνται υπεύθυνοι και νομίζουν πως συμμετέχουν.

Προχθές έλεγε ένας στη δουλειά ότι σκεφτόταν να ψηφίσει Τσίπρα (όχι Συ.ριζ.α.), αλλά αφού εκείνος λέει ότι μπορεί να συνεργαστεί με τον Καμμένο (όχι με τους Ανεξάρτητους Έλληνες) δεν θα ψηφίσει τελικά Τσίπρα, γιατί δεν γουστάρει τον Καμμένο. Τσίπρας, Καμμένος, Παπαρήγα, Καρατζαφέρης, Κουβέλης κ.τ.λ. Είναι ευκολότερο να αναφέρεσαι σε πρόσωπα παρά σε πολιτικές.

Τα κόμματα έχουν πολιτική ουσία (αν έχουν) μέσα από τα προγράμματά τους. Δηλαδή προγραμματίζουν τί θα κάνουν σε περίπτωση που κυβερνήσουν ή σε περίπτωση που θα αντιπολιτεύονται.

Τα πρόσωπα βέβαια μπορούν να παίξουν ρόλο στην χάραξη πολιτικής γραμμής και να στρέψουν το κόμμα προς κάποια κατεύθυνση. Αλλά τα πρόσωπα από μόνα τους είναι τίποτα αφού λαμβάνονται υπόψη ως τηλεοπτικές περσόνες, ως αποσπάσματα κάποιου τηλεοπτικού προγράμματος.

Αν διαθέτουν κάτι τα κόμματα είναι το πρόγραμμά τους.

Είναι η πολιτική τους πρόταση.

Δεν είναι το όμορφο, χοντρό ή αντιπαθητικό πρόσωπο του αρχηγού.

Αυτή η παντελής έλλειψη πολιτικής ωριμότητας έχει πολλές φορές στραφεί εναντίον των ανεγκέφαλων ψηφοφόρων, που νόμιζαν, πως επειδή πχ ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε ωραία, ο Μητσοτάκης ήταν το αντίπαλο δέος του Ανδρέα, ο Καραμανλής δεν διάβαζε τους λόγους του, αλλά τους απήγγειλε από στήθους ως καλός ρήτωρ ενώ ταυτόχρονα κουνούσε έντονα τα άνω άκρα του και τους ώμους του και ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ήρεμος και μειλίχιος, θα ήταν και καλοί πρωθυπουργοί.

Κανένας δεν διάβασε κανένα πολιτικό πρόγραμμα, τουλάχιστον για να λέει πως ξέρει την αιτία της επιλογής του. Κι έτσι όταν έφτανε η ώρα που συνουσιάζονταν μαζί του και οι τέσσερις εκ περιτροπής, ψήφιζε τον άλλον που λανθασμένα πίστευε πως θα συνουσιαζόταν μαζί του λιγότερο ή τουλάχιστον θα αποδεικνυόταν προσεκτικότερος.

Όσοι λοιπόν πιστεύουν στις εκλογές (εγώ όχι), καλό θα ήταν να ψηφίζουν με κάποιον λογικό γνώμονα κι όχι σαν ιθαγενείς που τους δείχνουν μπιχλιμπίδια και ενθουσιάζονται. Στα παραπάνω παραδείγματα δεν έθεσα καθόλου την πολιτική συγκυρία των εκάστοτε περιόδων που έδρασαν αυτοί οι... μεγάλοι πολιτικοί άνδρες. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. 

   

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Όπως έχουν δεχτεί ως φυσικό φαινόμενο τον Καπιταλισμό και προσπαθούν μέσα σε μια συνεχή καταιγίδα να φέρουν λίγο ήλιο και ξαστεριά, αλλά προσέξτε: μόνο για αυτούς. Οι υπόλοιποι δεν τους ενδιαφέρουν.

Γιατί ο Καπιταλισμός δημιουργεί το πολιτισμικό πεδίο που οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κάτι χειρότερο από αρπακτικά θηρία. Σε κλείνει, περιορίζει την αντίληψή σου και σε ξαναδημιουργεί αφαιρώντας από μέσα σου όποιο υπόλοιπο ανθρωπιάς έχει μένει.

Ο Καπιταλισμός λοιπόν δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι ανθρώπινο, οικονομικό καταρχήν, σύστημα. Για να αντιληφθείς βέβαια κάτι τέτοιο πρέπει να διαβάσεις για αυτόν, να σκεφτείς πώς λειτουργεί, τί υπήρχε πριν αυτός επιβάλλει την παρουσία του στην ανθρώπινη ζωή, με ποιους τρόπους έγινε αυτό, από ποιες φάσεις έχει περάσει, πόσο έχει αλλάξει προκειμένου να διατηρηθεί, πόσο έχει εισάγει στον ψυχισμό μας την ιδιώτευση και το προσωπικό συμφέρον κι άλλα πολλά.

Αν δεν θες να ασχοληθείς με την ανάλυση του Μαρξ για τον Καπιταλισμό, γιατί σου είπαν ότι είναι δύσκολος ή ξεπερασμένος και εσύ το πίστεψες, κάνε έναν κόπο και διάβασε Άνταμ Σμιθ ας πούμε ή Χάγιεκ ή Βέμπερ ή οποιονδήποτε άλλον έχει μια διαφορετική προσέγγιση στο φαινόμενο του Καπιταλισμού από ό,τι ο Μαρξ. Ασχολήσου με τον Καπιταλισμό, γιατί τώρα που κατάλαβες ότι κι αυτός ασχολείται μαζί σου, πρέπει να βρεθείς σε θέση νοητικής εγρήγορσης.

Πάντως έτσι κι αλλιώς ασχολήσου λίγο με το τί συμβαίνει στη ζωή σου και μην στρέφεσαι στις συνωμοσιολογικές "αναλύσεις" που είναι εύκολες, αλλά δεν σε βοηθούν να καταλάβεις: Οι Εβραίοι, ο Πάπας, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι Κομμουνιστές, οι Αναρχικοί και οι Μετανάστες δεν αποτελούσαν ποτέ σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα.
Αν αρχίσεις να το αντιλαμβάνεσαι, θα είναι η αφετηρία ώστε να ασχοληθείς με τα σοβαρά. 

Η Πολιτική Ζωή αφορά τη ζωή σου, η Οικονομική Ζωή που είναι άρρηκτα συνυφασμένη με αυτήν αφορά τη ΖΩΗ σου. 

Ό,τι συμβαίνει γύρω σου αφορά τη ΖΩΗ ΣΟΥ. 

Ασχολήσου με τη ΖΩΗ ΣΟΥ.