Αχ Πατρίδα Μου Γλυκειά

Μητέρα, Πατέρας, Μητρίδα-Πατρίδα.

Τι περίεργες λέξεις… και πώς έχουν- ειδικά η τέταρτη στη σειρά- νοηματοδοτήσει τη ζωή μας, την ψυχή μας και πολλά από τα αναβλύζοντα από μέσα μας συναισθήματα.

Από μικρός στο σχολείο, έμαθα ότι πατρίδα μου είναι η Ελλάδα.

Μετά, αφού αφομοίωσα και ταύτισα "οικειοθελώς" τη λέξη πατρίδα με τη λέξη Ελλάδα, έκαναν ένεση στις φλέβες μου τη λέξη Έθνος.

Οι δάσκαλοι ήταν πολύ καλοί σε αυτό.

Άλλωστε τα βιβλία το έγραφαν τόσο ξεκάθαρα, που κάποτε σταμάτησαν να το αναφέρουν καν, ήταν δεδομένο: 

Πατρίδα ισούται με Ελλάδα και Ελλάδα με Πατρίδα.

Ύστερα, στο στρατό, προσπάθησαν να μάς πείσουν πως η πατρίδα έχει πολλούς εχθρούς, που την επιβουλεύονται χρόνια, αιώνες, χιλιετηρίδες και θέλουν να την κατακερματίσουν:

Πέρσες, Ρωμαίοι, Βούλγαροι, Τούρκοι κ.α.

Όλοι ήθελαν αυτήν την πατρίδα, γιατί εμείς εδώ πάντα ήμασταν σημαντικοί, διαφορετικοί, μορφωμένοι, εκπολιτιστές των απολίτιστων, σε καίρια γεωγραφική θέση.

Άλλωστε "σταυροδρόμι πολιτισμών" βαυκαλιζόμαστε να αποκαλούμε τον τόπο που έτυχε να γεννηθούμε, υπονοώντας φυσικά με τις δύο αυτές λέξεις και τη δική μας τεράστια πολιτιστική υπόσταση…

Ένας μάλιστα από τους ανώτερους, από αυτούς που ονομάζονται και στρατόκαυλοι, μάς ξυπνούσε σχεδόν κάθε βράδυ για ένα μήνα κι ενώ μας έβαζε να τρέχουμε με τα σώβρακα έξω απ’ το θάλαμο, διέταζε να φωνάζουμε δυνατά, ότι θα μπούμε στην Πόλη και θα φτιάξουμε με τα πολιτισμένα χεράκια μας… τουρκόπιτα.

Πάντα είχα δύο απορίες με τη διαδικασία παρασκευής αυτής της πίτας:

-Αν θα μπαίναμε στην Πόλη, όπως ακριβώς τρέχαμε στο προαύλιο της μονάδας, δηλαδή με τα σώβρακα

και

- Με ποιά άλλα υλικά- εκτός από Τούρκους- θα φτιάχναμε την τουρκόπιτα.

Όταν κάποτε θέλησα να λύσω αυτές τις εύλογες απορίες με τον στρατόκαυλο ανώτερο παρασημοφορήθηκα… με μέρες φυλακής.

Αργότερα στη δουλειά, άκουγα και ακόμα ακούω τους άλλους να μιλούν για Έθνος… Ανάδελφο, που είχε πει κάποτε κι ο Σαρτζετάκης, να καταφέρονται εναντίον των μεταναστών, των οποίων τα σκοτεινά αφεντικά έχουν υφάνει σχέδιο από-εθνοποίσης του Ελληνικού Έθνους και ταυτόχρονα να γίνονται… αντι-γερμανοί εν μία νυκτί.

Να λένε πως κυβερνούν οι Μασώνοι, οι Εβραίοι, να μισούν ο,τιδήποτε διαφορετικό.

Περιττό να γράψω για τους Βόρειους γείτονές μας, που χρόνια και χρόνια τους ονομάζουμε Σκοπιανούς ενώ οι εκεί Εθνικιστές αποκαλούν τους εγχώριους Εθνικιστές, απογόνους των Ναζί και… πάει λέγοντας.    

Επειδή λοιπόν δεν μπορώ να έχω την ίδια πατρίδα με ανθρώπους όπως ο Βόρειος ή Νότιος Εθνικιστής, με τύπους σαν τους Βαρδινογιάννη και Λάτση, δεν μπορεί να με ενοποιήσει κανένα έθνος με διάφορους ταγματασφαλίτες, χίτες και σύγχρονα φασιστοειδή, θέλω να καταγράψω κάποια από αυτά που είναι πατρίδα μου, μητρίδα μου, αλλά με τίποτα Έθνος.

- Όλα αυτά που δεν μπορώ να φτάσω αλλά προσπαθώ χωρίς ελπίδα να πλησιάσω

- Τα λόγια κι η ζεστασιά του Πατέρα μου

- Η στοργή κι η υπομονή της Μάνας μου

- Τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει ακόμα

- Οι μουσικές που ακόμα δεν έχω ακούσει

- Το χαμόγελο ενός μετανάστη, ενός ζητιάνου, ενός άγνωστου

- Οι πορείες που βαρέθηκα να πάω

- Οι άνθρωποι που, ενώ μπορούσα να βοηθήσω, δεν το έκανα από αμέλεια

- Τα Κάτω-Πατήσια και το Κέντρο

- Η μυρωδιά του νερού που τρέχει από τις βρύσες του σχολείου, καλοκαίρι, μετά από αυτοσχέδιο αγώνα ποδοσφαίρου, ιδρωμένοι για τη φανέλα…

- Οι ατάκες του κολλητού Κώστα

- Το μεταμεσονύκτιο μπάσκετ της εφηβείας στη "φυτευτή" με τους δημοτικούς προβολείς

"τέντα"…

- Η Μαρίνα, που ήμουν ερωτευμένος στο δημοτικό

- Οι συζητήσεις με αλκοόλ, τσιγάρα κι άλλα παρελκόμενα

- Το πρωινό ξύπνημα με δύο νεροπότηρα τζιν μετά από μεθύσι… με τζιν

- Οι παραδόσεις του Λιαντίνη και η ανατρεπτική προφορική του εξέταση με συνοδεία ουίσκι και ξηροκαρπίων για όποιον ήθελε…

- Η φιλόλογος, που μου έμαθε να…διαβάζω την "Αντιγόνη"

- Ο Αλέκος απ’ το Θησείο

- Ο Ιωσήφ από το Ζαϊρ, φίλος στο Λύκειο

- Οι συναυλίες στο Ρόδον

- Οι καταλήψεις του 90-91

- Ο Κωστής Ζάρκος

- Ο Καρυωτάκης κι ο Καβάφης

- Ο Πέτρος, ένα χρόνο μεγαλύτερος, πορωμένος Χρυσαυγίτης και οι αμφιλεγόμενες συζητήσεις κάπου στο ’90 στο "Coffee Time" στα Κάτω Πατήσια

- Το "Δισκάδικο Της Αθηνάς", το "Rock City",το "Happening"

- Η πτώση του Γιώργου απ’ το μπαλκόνι

- Το "From Her To Eternity" του Cave

- Οι Violent Femmes στο Λυκαβηττό

- Οι Motorhead στο Σπόρτινγκ το ’87

- Η πεντάλεπτη, τυχαία γνωριμία με τον Dirt Pollack των Mecano.

- Η ανταλλαγή γαλλικών και… "γαλλικών" με τον Πουλικάκο πριν χρόνια στο Rodeo

- Ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα, ο Μαρξ

- Η πρώτη αναγνωστική επαφή με γραπτά του Νίκου Δήμου

- Οι διακοπές στα Κύθηρα, στη Σχοινούσα, στην Τήλο, στη Νίσυρο

- Ο Κώστας σε μπλόκο-αλκοτέστ που με έκανε να αναρωτιέμαι αν όντως έχουμε πιει…    

- Η "Rebound" και ο "Μάγος Του Οζ" στην πλατεία Αμερικής

- Tο Μαθητικό, υπέροχο Gothic-New Wave Γκρουπ "Insomnia" κι η συναυλία τους στο "Αν"

- Oι Συζητήσεις Περί Μουσικής με τον Κώστα

- Οι Συζητήσεις περί Πολιτικής με όλους

…και πολλά άλλα…

που είναι η πατρίδα μου.

Αυτά με μεγάλωσαν και συνεχίζουν να με ωριμάζουν, όσο μπορούν κι όσο τα αφήνω, χωρίς σημαίες, ύμνους παρελάσεις και κούφια λόγια.

Νομίζω πως με πολλούς από εσάς, οι πατρίδες μας- με διαφορετικά χρώματα, μυρωδιές και όψεις- εμπλέκονται σε έναν αέναο χώρο, που μάς εμπεριέχει,

μας ξεχαρβαλώνει και μας ξαναφτιάχνει σε ό,τι είναι και Θα είναι για πάντα η Πατρίδα όλων Των Ανθρώπων.