Η ΔΗΜ.ΑΡ. Μέσα Μου...

Ήδη αρκετά χρόνια σε μια δουλειά.

Ξεκίνησε ως μικρομεσαία εταιρεία συγκεκριμένου κλάδου της εγχώριας, καταρχήν, καπιταλιστικής οικονομίας και μετά από 15 σχεδόν χρόνια κατέληξε να ανήκει ως θυγατρική πλέον σε έναν πολυεθνικό κολοσσό.

Αγόρασε στην αρχή άλλες εταιρείες, πούλησε μετά κάποιες από αυτές, συγχωνεύθηκε, αγοράστηκε από άλλες και δημιούργησε ένα συνονθύλευμα υπηρετούντων ανθρώπων διαφόρων βαθμίδων, από αποτυχημένους γιάπηδες και κατώτατους υπαλλήλους όπως εγώ, που κάνουν χρόνια τώρα δουλειά φασόν μέχρι διευθυντές και υποδιευθυντές, που διαγκωνίζονται για τη διατήρηση και επέκταση των θέσεών τους σε κάθε επερχόμενη αλλαγή.

Όσο προχωρούσαν και γίνονταν οι αλλαγές, μαζί με το σώμα της εταιρίας άλλαζε και η διάθεση των ανθρώπων.

Οι γιάπηδες χαίρονταν, αφού αργά αλλά σταθερά έβλεπαν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό, ενώ εμείς οι υπόλοιποι χάναμε ό,τι απλό υπήρχε μέχρι εκείνη την ώρα και γινόμασταν όλο και πιο σκυθρωποί.

Η ανθρωπιά χανόταν με καταιγιστικούς ρυθμούς υπό την επίθεση των αριθμών.

Οι προϊστάμενοι άλλαζαν στυλ και διάθεση, προσπαθώντας να ακολουθήσουν τις εξελίξεις, οι υποδιευθυντές και διευθυντές γίνονταν σκληρότεροι με τα νούμερα, το όποιο "συναδελφικό" κλίμα άρχισε να χάνεται χρόνο με το χρόνο, αλλαγή με την αλλαγή.

Οι αριθμοί, οι πίνακες, τα projects, τα reports, οι στόχοι, τα κέρδη άλωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους.

Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις για τις επιχειρήσεις, ειδικά μέσα στο οικονομικό πλαίσιο που λειτουργούν και που ουσιαστικά μέσα του η λέξη "επιχείρηση" έχει εννοιολογικά ταυτιστεί με τη λέξη "κέρδος".

Αν επιχειρείς και δεν κερδίζεις κάτι υλικό, χειροπιαστό, είσαι μαλάκας.

Σκοπός τους είναι το κέρδος και είτε η δική μου καθημερινότητα γινόταν καλύτερη είτε χειρότερη, κανείς δεν θα έδινε σημασία, αρκεί να απέδιδα όσο έπρεπε κι ακόμα παραπάνω. Η αλήθεια είναι πως αν γινόταν σύμφωνα με τα μέτρα τους καλύτερη, μπορεί να είχαν την ψευδαίσθηση ότι απέδιδα περισσότερο αλλά αυτό δεν έγινε.

Αντίθετα η πραγματικότητα έγινε χειρότερη.

Ανία, πλήξη, βαρεμάρα που θα τραγουδούσε κι ο Παυλίδης και δουλειά περισσότερη. 

Τίποτα δημιουργικό δεν υπάρχει στις 8 ώρες του χρόνου μου που καταναλώνονται εκεί μέσα ώστε να μπορώ να επιβιώνω.

Χρόνια τώρα, ξεκινώντας το πρωί για δουλειά βρίζω και ξαναβρίζω την τύχη μου.

Τα τελευταία χρόνια νιώθω και άσχημα που συμβαίνει αυτό, γιατί άλλοι βρίζουν επειδή έχασαν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να βρούν άλλη.

Κι οι δύο πάντως βρίζουμε και καταριόμαστε για κάτι, που το οικονομικό σύστημα μάς ανάγκασε να κάνουμε ή να μην κάνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο κι όχι εμείς οι ίδιοι. Αγορά εργασίας το ονομάζουμε και… είναι τόσο όμορφο.

Το τί θα παράγουμε, πώς και πόσο σε ένα άλλο, διαφορετικό οικονομικό σύστημα είναι μια άλλη συζήτηση.

Εδώ, σήμερα, επικρατεί ο καπιταλισμός με τις ιδιομορφίες του και τις παραλλαγές του από τόπο σε τόπο, αλλά είναι αυτός.

Και Καπιταλισμός, ως γνωστόν σε όλους μας, σημαίνει εκμετάλλευση, μισθωτή εργασία, αποοικειοποίηση του πλούτου (προϊόντα, υπηρεσίες, τεχνολογία κτλ) από αυτούς που τον παράγουν και οικειοποίησή του από εκείνους που κρατούν τα κεφάλαια και συνδέονται άρρηκτα με την κατά τόπους πολιτική σκηνή.

Πολύ απλοϊκά, αυτό είναι το σχήμα κάτω από το οποίο ζούμε, δρούμε, αναπνέουμε.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με όσους διαβάζουν αυτήν την ανάρτηση.

Μετά από σχεδόν 15 συνολικά χρόνια σε αυτή την εταιρεία και 8 χρόνια στην ίδια θέση βαρέθηκα, μπούχτισα.

Συνεπώς, ο οδηγός μου για την επικείμενη αλλαγή που θα σας αφηγηθώ παρακάτω είναι το βαρετόν του δουλικού μου οχταώρου, που κάποιες φορές είναι παραπάνω από αυτές τις ώρες και σίγουρα είναι πολλά ΣΚ και αργίες.

Στην εταιρία αναρτώνται κατά καιρούς διάφορες θέσεις εργασίας, οι οποίες σημαίνουν εσωτερικές μετακινήσεις, αφού δεν θέλουν να πληρώνουν κι άλλους μισθούς προσλαμβάνοντας άτομα απ’ έξω όταν υπάρχουν οι μέσα, που θα πάρουν τα ίδια, ίσως κάποιες φορές και λιγότερα. Μόνο με τρίμηνες συμβάσεις προσλαμβάνει πλέον πολύ νεαρά παιδιά, κάτω των εικοσιπέντε, για να μειώνει το μισθολογικό της κόστος και εκείνα να κάνουν δουλειές φασόν.
Απλά, καπιταλιστικά πράγματα, τα ξέρουμε όλοι.

Εκδήλωσα ενδιαφέρον για δύο θέσεις, πέρασα από αντίστοιχες συνεντεύξεις και πολύ πρόσφατα με ενημέρωσαν, ότι στη μια από τις δύο θέσεις γίνομαι δεκτός.

Όταν πρωτοπήγα για τη συνέντευξη της θέσης, που τελικά επελέγην, δεν ήξερα και πολλά πράγματα για το περιεχόμενό της, δεν ήταν σαφές.

Ήταν και είναι ακόμα στο μυαλό μου αρκετά συγκεχυμένο.

Απλά φαινόταν και σίγουρα είναι πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι έκανα ως σήμερα.
Όμως αυτό που κατάλαβα είναι ότι θα υπηρετώ από πολύ καλύτερη θέση τα συμφέροντα της εταιρείας, μπορεί να συναντώ κάποιες φορές τα μεγάλα κεφάλια, να κάνω ταξίδια και γενικότερα αυτό σημαίνει μια αλλαγή στη ζωή μου, παίρνοντας βέβαια τα ίδια λεφτά, γιατί αυτά δεν αλλάζουν.

Περπατούσα προς το σπίτι και στο δρόμο ένιωθα τόσο σκοτεινιασμένος, που ήταν σαν βρισκόμουν πριν σε κηδεία.

Σκέφτηκα ότι όλο αυτό κοντράρει και συγκρούεται με αυτά που πιστεύω.

Μετά σκέφτηκα πως έτσι κι αλλιώς δουλεύω σε μια καπιταλιστική επιχείρηση και είμαι αναγκασμένος να υπηρετώ τα συμφέροντά της για να μπορώ να επιβιώνω.

Άρα εδώ και αρκετά χρόνια είμαι σε σύγκρουση με ό,τι πιστεύω, με ό,τι προσπαθώ.

Δεν είναι τωρινές σκέψεις αυτές, είναι σκέψεις ετών.

Το ήξερα και το ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, γιατί ό,τι κι αν κάνω θα είναι κάτω από αυτό το πλαίσιο.

Όμως υπάρχουν άνθρωποι, που λειτουργώντας σε αυτό το πλαίσιο κάνουν θαυμαστά πράγματα, αγωνίζονται με την ψυχή τους για έναν καλύτερο κόσμο και για αυτό το λόγο τους θαυμάζω.

Άνθρωποι άγνωστοι, θεωρούμενοι άσημοι, με ταλέντα και θέληση για ουτοπία.

Όταν έφτασα σπίτι έκατσα και έβαλα να πιώ.

Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, πολύ περισσότερο να τις ξεκαθαρίσω.

Μού ήρθαν στο μυαλό διάφορα:
οι αναρχικοί της Ισπανίας και ο ηρωικός τους αγώνας, ο Μπακούνιν κι ο σοφός Μαλατέστα, οι άνεργοι συμπολίτες μου, όσοι μένουν έξω στο δρόμο, όσοι πεινούν και κρυώνουν, ο Βασανισμένος Κοροβέσης και οι σύντροφοί του στη χούντα, οι σύντροφοι μου και οι φίλοι μου.

Ήρθαν στο μυαλό μου διάφορα και αποκοιμήθηκα μέσα στην κούραση των εσωτερικών, συνειδησιακών μου συγκρούσεων.

Το πρωί που σηκώθηκα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι, ότι δεν μπορώ να αποκαλούμαι "Ελευθεριακός" ούτε καν στα χαρτιά.

Δεν μπορώ να φτάσω πολλούς από εσάς στο μικρό σας δαχτυλάκι.

Το πιο ταιριαστό είναι να με λέω "Η ΔΗΜ.ΑΡ. μέσα μου"…