Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Διάλογος Φαρμακείου

Αληθινός Διάλογος 28-03-2015


Πρόσωπα
(Ιδιοκτήτρια Φαρμακείου- Υπάλληλος Φαρμακείου- Εγώ)

Ιδιοκτήτρια Φαρμακείου: Μπορώ να σάς ρωτήσω κάτι;
Εγώ: Παρακαλώ.
Ιδιοκτήτρια Φαρμακείου: Θέλω τη γνώμη σας σε κάτι.
Εγώ: Πείτε μου.
Ιδιοκτήτρια Φαρμακείου: Θέλετε να δουλεύουν τα φαρμακεία και το Σάββατο;
Εγώ: Με ρωτάτε ως καταναλωτή ή ως εργαζόμενο;
Ιδιοκτήτρια Φαρμακείου: Ως ό,τι θέλετε, έχει διαφορά;
Εγώ: Εσείς τι λέτε; Ως καταναλωτής θα σάς έλεγα "ναι, να δουλεύουν τα φαρμακεία και τα Σάββατα, να δουλεύουν όλοι Σάββατα, Κυριακές".
Ως εργαζόμενος όμως, που υπερισχύει για μένα της ιδιότητας του καταναλωτή σάς απαντώ πως όχι, δεν πρέπει να δουλεύετε τα Σάββατα, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη ξεκούρασης. Δουλεύω χρόνια και ξέρω πώς είναι.

Εδώ, παρεμβαίνει η υπάλληλος

Υπάλληλος Φαρμακείου: Μα δε δουλεύουμε πολύ, οκτάωρο είναι, σαράντα ώρες την εβδομάδα και παίρνουμε και ρεπό. 
Εγώ: Κι είναι λίγες σαράντα ώρες την εβδομάδα;
Σου φαίνονται λίγες;
Υπάλληλος Φαρμακείου: Είναι το νόμιμο οκτάωρο, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο.
Και παίρνουμε ρεπό μέσα στην εβδομάδα όταν δουλεύουμε Σάββατο.
Εγώ: Και ποιός έχει αποφασίσει τί είναι νόμιμο και τί όχι;
Ποιός έχει αποφασίσει ότι οκτώ ώρες είναι μια χαρά και δεν είναι μια χαρά λιγότερες ή περισσότερες από τις οκτώ;
Γιατί π.χ. να μην είναι δώδεκα οι νόμιμες ώρες δουλειάς;
Υπάλληλος Φαρμακείου: Ε;
Εγώ: Εγώ, ας πούμε, προτείνω δώδεκα ώρες κι οι εργαζόμενοι να μην παίρνουν ούτε ρεπό ούτε τίποτα. Τι τα χρειαζόμαστε;

Κόβεται ο πληθυντικός ευγενείας

Ιδιοκτήτρια φαρμακείου: Σε ρώτησα κάτι συγκεκριμένο.
Θα απαντήσεις;
Εγώ: Σου έχω απαντήσει ήδη, δεν το άκουσες;
Αν δεν σου κάνει, πες μου τί ακριβώς θές να σου πω κι εγώ θα στο πω για να είσαι ευχαριστημένη.
Ιδιοκτήτρια φαρμακείου:
(με σαφώς ξινισμένα μούτρα)
Εντάξει, σε ευχαριστώ πολύ.
Εγώ: Να 'σαι καλά.
(Απευθυνόμενος στην υπάλληλο)
Να το προσέξεις αυτό...

2 σχόλια:

  1. Όταν το νόμιμο δε λογίζεται απλώς σαν να ήταν και ηθικό, αλλά σαν απαρασάλευτη αρχή που επουδενί δεν δύναται να αλλάξει. Ή αλλιώς όταν η συμμετοχή στην κυρίαρχη ιδεολογία (με μόνο επιχείρημα την ισχύ της) σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ορθολογικότητας.

    Γιάννης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η δουλικότητα της σκέψης , η υπακοή , ο φόβος της τιμωρίας , η πνευματική αδράνεια , είναι στοιχεία που έχουν ριζώσει σε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων .Έτσι δεν μου προκαλεί εντύπωση η αντίδραση της υπαλλήλου . Η αρμονία δεν επιτυγχάνεται απο την υπακοή και υποταγή στους νόμους αλλά απο συμφωνίες μεταξύ των διαφόρων ομάδων , για την ικανοποιήση όχι μόνο των απαιτήσεων παραγωγής - κατανάλωσης αλλά και όλων των αναγκών μιάς πολιτισμένης οντότητας . Όταν η ακαμψία γίνεται πεποίθηση και τα "δωράκια" του συστήματος σε ικανοποιούν τότε περιορίζεσαι στις δυνατότητες της παραγωγικής εργασίας σε ένα καπιταλιστικό μονοπώλειο που το κράτος γνωρίζει καλά να συντηρεί . Η κατανόηση της δράσης - αντίδρασης καταπιέζεται και ο ηθικός νόμος του ατόμου βρίσκεται σε χειμερία νάρκη . Όμως πάντα , όπως και στην φύση ακολουθεί η άνοιξη . Ας ελπίσουμε ότι αυτή η άνοιξη (όποτε κι αν έλθει) θα καθιερωθεί ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών .
    Μαρίνα Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή