ΔΕΥΤΕΡIΑZEI, ΩΡΑ ΝΑ ΣΤΥΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ...

Το ξέρω πως ό,τι γράφω παρακάτω είναι εκ του ασφαλούς. Αυτό σημαίνει πως έχω δουλειά, προς το παρόν. Για αυτό, μη με κατηγορήσει κανείς πως δεν σκέφτομαι τους άνεργους, τους stage και όλους όσους τα περνάνε δύσκολα. Δε βιώνω την ίδια κατάσταση, οπότε θα ήταν ψέμα να πω ότι μπορώ να νιώσω αυτόν που μόλις απολύθηκε ή εκείνον που δεν μπορεί να ζήσει την οικογένεια του και αναγκάζεται να παίζει την υγεία του κορώνα-γράμματα με δυο και τρεις δουλειές.
Δεν είμαι εκτός συστήματος - η αμοιβή της εργασίας μου αποτιμάται σε ευρώ και το νούμερο αυτών, 1000 - αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο μπορώ να έχω κάποια άποψη. Ό, τι ακολουθεί είναι ερωτήματα που πρώτα από όλους θέτω καθημερινά στον εαυτό μου, αν και κάποια από αυτά δεν με αφορούν άμμεσα.

Αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω για να πάω στη δουλειά, ξέρω ότι θα νιώθω σαν να οδεύω σε κάτεργο. Από τώρα οι σκέψεις μου είναι μαύρες. Αύριο το πρωί θα κοιτάω πάλι τους περαστικούς και θα προσπαθώ να ανακαλύψω τα συναισθήματά τους. Θα αναρωτιέμαι αν κι εκείνοι νιώθουν όπως εγώ.

Αν έχουν βαρεθεί μέσα σε άχαρες δουλειές με αυστηρά πρωινά και ελαστικά απογευματινά ωράρια.

Αν τους αρέσει που τρώνε το μεσημεριανό τους βιαστικά γιατί η δουλειά περιμένει…

Αν την ώρα της δουλειάς θα ήθελαν να κάνουν έρωτα ή να παίζουν με το παιδί τους ή να τεμπελιάζουν με ένα φίλο τους.
Αν βαριούνται στις συναντήσεις που πάνε.

Αν έχουν επιλέξει να φοράνε γραβάτα και κοστούμι.

Αν σέβονται πραγματικά τον προϊστάμενό τους.

Αν η δουλειά τους έχει ενδιαφέρον και για ποιόν; Για τους ίδιους; Για τους άλλους; Για τα λεφτά; Για το σπίτι που θέλουν να πάρουν; Για το φροντιστήριο και τις σπουδές των παιδιών; Για την οικονομία της Ελλάδας;

Αν συμμερίζονται τον ζήλο κάποιων συναδέλφων τους για τη δουλειά.
Αν η καριέρα είναι επιλογή τους…

Αν θέλουν να στύψουν την πέτρα (έτσι δε λένε οι παλιοί;)

ΘΑ τους ρωτούσα

Αν μένουν κοντά στη δουλειά επειδή τους αρέσει η περιοχή ή επειδή το κέντρο του σύγχρονου κόσμου είναι η δουλειά μας…

Αν η καριέρα αξίζει περισσότερο από ένα ηλιοβασίλεμα…

Αν η δουλειά τους προσφέρει κάτι ανεκτίμητο στους συνάνθρωπούς τους…

Αν έχουν κουράγιο μετά τη δουλειά να παίξουν με το παιδί τους, να κάνουν έρωτα με το σύντροφό τους, να διαβάσουν ένα βιβλίο…

Αν η δουλειά τους μαθαίνει να είναι ομαδικοί ή ατομιστές…

Αν μπορούν να αντέξουν τον ανταγωνισμό του διπλανού ή την έπαρση του Διευθυντή…

ΘΑ τους ρωτούσα

Πως νιώθουν όταν βλέπουνε τον ήλιο μέσα από γυάλινα κτίρια φωτοσύνθεσης;

Πως νιώθουν που δουλεύουν ένα χρόνο για μια καλοκαιρινή άδεια;

Πως νιώθουν όταν κοιτάζουν το ημερολόγιο και η 25η Μαρτίου «πέφτει» Σάββατο ή Κυριακή;

Και κάτι τελευταίο

Πως νιώθετε, εσείς οι γυναίκες, που έχετε γίνει στις δουλειές χειρότερες από εμάς τους άντρες; Γιατί δεν καταφέρατε να μας κάνετε περισσότερο ευαίσθητους; Γιατί γίνατε σκληρότερες από εμάς;