BLOGGIKO ΚΑΛΕΣΜΑ...

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΓΙΑΤΙ... ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
Άρχισα το ιστολόγιο αυτό με σκοπό να γράφω, όποτε μπορώ, κάποιες σκέψεις μου για τα τρέχοντα ζητήματα ή και για άλλα που δεν είναι καθημερινά, αλλά που με ένα περίεργο τρόπο πλανιόνται πάνω από την καθημερινότητα και σε ένα βαθμό την καθορίζουν.
Επίσης ήθελα να επικοινωνήσω με κάποιους ανθρώπους που θα ένιωθα ότι με καταλαβαίνουν, ότι έχουν τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες απόψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήθελα να επικοινωνήσω, έστω και με αρνητικό πρόσημο και με τους άλλους, αυτούς που θα διαφωνούσαν, αυτούς που μπορεί να με έβλεπαν εχθρικά.
Το blog μου δεν έχει πολλούς αναγνώστες, αλλά δε θα έγραφα ποτέ κάτι αντίθετο στις απόψεις μου για να τους αποκτήσω. Η αλήθεια είναι ο καλύτερος, ο πιο καθαρός οδηγός όταν εκτίθεσαι οπουδήποτε.

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΩΣ ΑΦΟΡΜΗ...
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη άνοιξαν ένα ρήγμα (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, για κάποιους φωτεινό, για κάποιους σκοτεινό, πάλι δεν έχει σημασία) που έκανε κάποιους να συζητήσουν πράγματα που ίσως πριν δεν είχαν σκεφτεί καν, που έφερε απόψεις αρνητικές και θετικές, που ταρακούνησε από άκρου εις άκρο το πολιτικό σύστημα, που άνοιξε μια κουβέντα που για κάποιους από εμάς δεν έχει κλείσει (μάλιστα είχε ανοίξει πολύ πριν τα γεγονότα του Δεκέμβρη), που έφερε πολύ έντονα στο καθημερινό προσκήνιο προτάγματα και σκέψεις που μέχρι τότε υπέβοσκαν τραγικά μειοψηφικά, που έδωσε ελπίδα σε κάποιους ενώ σε άλλους "πρόσφερε" απλόχερα φόβο και μίσος. Ο Δεκέμβρης ήταν ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό γεγονός, ήταν μια έκρηξη οργής και συναισθήματος, μια προσπάθεια λογικής, μα ταυτόχρονα ποιητική, ουσιαστικά πολιτική. Κάποιοι βγήκαν στο δρόμο και έδρασαν, κάποιοι άλλοι κάθησαν στον καναπέ, είδαν τηλεόραση και έκριναν εκ του αφαλούς. Για κάποιους ο Δεκέμβρης ήταν κάτι σημαντικό, ενώ για κάποιους άλλους ήταν ένας απλός κρίκος στην αλυσίδα των επεισοδίων που κάνουν εδώ και χρόνια οι κακοί αναρχικοί, οι ενδοτικοί μηδενιστές, οι κατ' επάγγελμα πλιατσικολόγοι.
Κάτι από όλα αυτά υπάρχει ακόμα, κάτι δεν έχει σβήσει, το νιώθω, το βλέπω. Η μικρή ή μεγάλη κληρονομιά του Δεκέμβρη άφησε θετικά κληροδοτήματα σε όσους θέλησαν να καταλάβουν, να νιώσουν, να σκεφτούν, μα πάνω από όλα να δράσουν.

ΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ... ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
Δεν ξέρω πολλά για τη σφαίρα του ιστολογίου. Βλέπω πως υπάρχουν blogs με ουσιαστική κριτική και δραστικό προβληματισμό, bloggers με φοβερή σκέψη και απερίσπαστο λόγο. Ταυτόχρονα υπάρχουν bloggers (ή blogs κατευθυνόμενα από δημοσιοκάφρους), που τους ενδιαφέρει μόνο η αναγνωσιμότητα και το κουτσομπολιό, η αναπαραγωγή της καθημερινής και χυδαίας εντόπιας πολιτικής παραγωγής.
Απευθύνομαι στους πρώτους, οι δεύτεροι δε με απασχολούν καθόλου.
Το διαδίκτυο είναι ένα πολύ καλό εργαλείο αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτές μένουν στο επίπεδο της συζήτησης, της κριτικής, της συμφωνίας ή της διαφωνίας.

Μήπως όλο αυτό τελικά βολεύει την Εξουσία;
Μήπως πρέπει να περάσουμε σε κάποιο άλλο επίπεδο;
Μήπως ξοδεύουμε την όποια επαναστατικότητά μας σε αυτά που γράφουμε;
Μήπως ήρθε η ώρα να δράσουμε ως bloggers;
Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε μεταξύ μας τουλάχιστον;

Κάνω λοιπόν πρόταση σε όποιον ενδιαφέρεται για την απαρχή κάποιας κοινής δράσης, να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να δούμε αν έχουμε κάτι να προτείνουμε.
Mail υπάρχουν, άλλοι τρόποι επικοινωνίας υπάρχουν.
Ξέρουμε ποιοι συμφωνούμε στις βασικές (και όχι μόνο) ωθήσεις που θα θέλαμε να δώσουμε στην κοινωνία που μας έλαχε να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να δρούμε.

Προσκαλώ λοιπόν όσους συμφωνούν με το 1/10 όσων γράφω παραπάνω να επικοινωνήσουμε, να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να γνωριστούμε, να δούμε αν μπορούμε με συνδετικό κρίκο την ιδιότητα του blogger να κάνουμε κάτι. Να το συζητήσουμε τουλάχιστον…

ΥΓ: Αν υπάρχει κάποια αντίστοιχη κίνηση από bloggers – περιστασιακή ή μόνιμη- παρακαλώ ενημερώστε με, γατί δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου και είναι ηλίθιο να προτείνω κάτι που υπάρχει ήδη και λειτουργεί.