Λίγη Αλληλεγγύη Πριν Μας Φάνε Ζωντανούς...

Το θέμα των ημερών τον τελευταίο καιρό είναι οι φορτηγατζήδες και το ανοικτό ή κλειστό του επαγγέλματός τους. Τώρα πώς όλοι ξαφνικά ασχοληθήκαμε με τα φορτηγά και τους ιδιοκτήτες ή οδηγούς τους, ρωτήστε καλύτερα την κυβέρνηση και τα Μ.Μ.Ε. Αυτοί δημιούργησαν και έφεραν το θέμα μες στην καλοκαιρινή ραστώνη, αυτοί θα το φτάσουν μέχρι τέλους.
Ας διαβάσουν και μερικοί από τους Δημοσιοκάφρους (μήπως τυχόν το ξέρουν αλλά δεν το λένε;) τι σημαίνει συντεχνία και σινάφι, από πού προέρχεται, και μετά ας αποφασίσουμε εμείς ο λαουτζίκος ποιός από τους δύο είναι συντεχνία, οι Φορτηγατζήδες ή οι Μεγαλοδημοσιογράφοι και οι Πολιτικοί;


Στο διαδίκτυο, στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια, στο δρόμο, στις κουβέντες, το θέμα αυτό μονοπωλεί το περιεχόμενο των διαλόγων και καθίσταται κυρίαρχο. Με αφορμή αυτό ανοίγουν διάλογοι για τα μέτρα, για τον επικείμενο χειμώνα, για τις δυσκολίες που έρχονται και για αυτά που πρέπει να γίνουν ώστε η Πατρίδα (τους) να ορθοποδήσει και να βγούμε από το τούνελ.
Η ίδια κουβέντα βέβαια επαναλαμβάνεται πολλά χρόνια τώρα και έχει πρωταγωνιστή κάθε φορά και διαφορετική ομάδα. Τη μια πρέπει να ανοίξει το "επάγγελμα" των Πανεπιστημίων και να ιδρυθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια (γιατί έτσι προτάσσει η ελεύθερη οικονομία, που είναι ελεύθερη για να μπορεί να δημιουργεί ανελεύθερα ολιγοπώλια Καπιταλιστών ανά τον κόσμο και να εμπορεύεται και την Παιδεία των ανθρώπων μαζί) την άλλη πρέπει να… "ανοίξουν" ο δημόσιος και ιδιωτικός τομέας για να σωθεί η πατρίδα (προσπαθούσαν, προσπαθούσαν αλλά τελικά δεν τους βγήκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα εκατομμύριο), την παράλλη πρέπει οι αγρότες να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα των στιγμών και να μην κλείνουν τους δρόμους, σε λίγο θα πρέπει να ωριμάσουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ και να δικαιολογήσουν την πώληση μεγάλου μέρους της επιχείρησης (που υποτίθεται πως είναι Δημόσια, δηλαδή δική μας, αλλά για μια ακόμη φορά καταλαβαίνουμε πως το Δημόσιο είναι Κρατικό και άρα σε καμία περίπτωση Δημόσιο. Άλλο Κράτος άλλο Δήμος).

Αναρωτιούνται διάφοροι, γιατί οι φορτηγατζήδες δεν κάνουν πίσω ή γιατί δεν σκέφτονται την υπόλοιπη "κοινωνία" ή γιατί δεν θέλουν να "ανοίξει" (να ανοίξει ώστε να δράσουν μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες καυσίμων, μεταφορών κτλ) το επάγγελμά τους ή λένε πως αυτοί είναι ιδιοκτήτες και όχι οδηγοί κι έτσι δεν πρέπει να σταθούμε δίπλα τους (αυτά τα διαβάζω κυρίως σε αριστερογενή forums. Ακόμα ρε παιδιά και σε αυτό βρήκατε να κάνετε πούρα Μαρξιστική ανάλυση; Και πώς ξέρετε τι θα έλεγε ο Μαρξ σήμερα; Κάντε τις αναλύσεις σας και ας αφήσουμε ήσυχοι το ΠΑΣΟΚ να μας πηδάει… ).

Οι ίδιοι άνθρωποι φαντάζομαι ότι αναρωτιόνταν πριν λίγο καιρό, γιατί δεν έκαναν πίσω οι αγρότες, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι ταξιτζήδες, οι δημοτικοί υπάλληλοι καθαριότητας, οι εφοριακοί και οποιοσδήποτε άλλος διεκδικούσε κομμάτια της ζωής του.

Αν θέλετε να ρωτήσετε πώς δημιουργήθηκε το κάθε κεκτημένο απευθυνθείτε στη μεγάλη συντεχνία των πολιτικών για να σας απαντήσει, μην ζητάτε απαντήσεις ούτε στους μικροϊδιοκτήτες και εργαζόμενους, ούτε στους εαυτούς σας.
Κάθε φορά απορούν για τους άλλους αλλά ποτέ για τον εαυτό τους. Τα δικά τους κεκτημένα είναι σίγουρα δίκαια και πρέπει να τα περιφρουρήσουν με οποιοδήποτε τρόπο, ενώ οι υπόλοιποι πρέπει να σκεφτούν το κοινωνικό σύνολο και να κάτσουν στα αυγά τους. Ας κάτσουμε λοιπόν να κλωσήσουμε τα αυγά του ΠΑΣΟΚ και τα λέμε αργότερα.

Να δεις που οι ίδιοι θα φτάσουν στο σημείο να απορούν αύριο-μεθαύριο με τον εαυτό τους, όταν μπορεί να βρίσκονται στο δρόμο και να διαμαρτύρονται για δικά τους προβλήματα. Είναι σχιζοφρενικό αλλά μπορεί και να γίνει.

Ας αφήσουμε το ΠΑΣΟΚ ανένοχλητο να μας οδηγήσει στο Σοσιαλισμό.

Και όλοι μας από κάτω τοις κοινών τηλεοπτικών καναλιών ρήμασι πειθόμενοι.
Το ερώτημα που θα έθετα εγώ από την πλευρά μου είναι, γιατί σταμάτησε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα τον αγώνα της όταν πήρε αυτά που ήθελε ή έστω μερικά από αυτά; Γιατί ποτέ δεν συμπαραστάθηκαν οι εφοριακοί στους σκουπιδιάρηδες, οι έμποροι στους μεταφορείς, οι φορτηγατζήδες στους αγρότες και πάει λέγοντας;

Να απαντήσω; Γιατί δεν υπάρχει σοβαρός συνδικαλισμός στην Ελλάδα, δεν υπάρχει μαζικό πνεύμα αλληλεγγύης, γιατί στην Ελλάδα παρόλες τις προλεταριακές και επαναστατικές προβολές του καθενός από εμάς σε ένα επαναστατικό παρόν και σε ένα αταξικό μέλλον, δεν υπάρχει εργατικό κίνημα με κοινές διεκδικήσεις, κοινή πορεία, κοινά θέλω. Η Αλληλεγγύη είναι ακόμα ζητούμενο. Και αν ήταν ζητούμενο με προϋποθέσεις Αλληλεγγύης δεν θα υπήρχε πρόβλημα, το θέμα είναι πως τώρα αρχίζουν να αχνοφαίνονται τέτοιες προϋποθέσεις.

Φαίνεται λοιπόν πως βασικό πρόβλημα της "κοινωνίας" μας και του εγχωρίου εργατικού κινήματος είναι η έλλειψη αισθήματος συντροφικής αλληλεγγύης μεταξύ μας. Και δεν μιλάμε για κάτι φοβερό, μιλάμε για στοιχειώδη αλλά συμπαγή αλληλεγγύη. Για μια αλληλεγγύη που θα κάνει τους από πάνω να τρομάξουν, για συντροφικό δέσιμο μεταξύ των εργαζομένων.

Το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του μπορεί να μας δώσει ένα πολύ καλό μάθημα: Είναι το μάθημα της Αλληλεγγύης. Ας δούμε πόσο δεμένοι είναι μεταξύ τους. Ίσως κάποια στιγμή καταφέρουμε να τους φτάσουμε…