Όταν ήμουν στο Δημοτικό και υπήρχαν ακόμα οι εποχές σαν ξεκάθαρα φυσικά και ψυχικά φαινόμενα, περιμέναμε το φθινόπωρο για να ρίξει τις πρώτες βροχές, να μυρίσει το χώμα στη γειτονιά, να πάμε σχολείο για να συναντήσουμε τους φίλους που είχαμε αποχωριστεί τον Ιούνιο, να δούμε τη συμμαθήτρια που μας άρεσε και ντρεπόμασταν να της μιλήσουμε, να ξαναμπούμε στο μαγικό κόσμο της παρέας μας, να παίξουμε μπάλα και κυνηγητό στην αυλή του σχολείου, να γευτούμε μέχρι το μεδούλι το ρυθμό της παρέας μας. Ήμασταν παιδιά και ο γήινος κόσμος μας ήταν τόσο μικρός μα ταυτόχρονα τόσο πλούσιος και μεγάλος, που έδινε στο μυαλό μας τη σιγουριά πως πάντα θα ήμασταν έτσι… ή σχεδόν πάντα…
Τώρα που μεγάλωσα (αισίως 37 χρονών το Νοέμβρη) περιμένω να δω τι θα μου πει ο Παπανδρέου το Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ, τι καινούργιο ετοιμάζει ο Παπακωνσταντίνου και η διεθνιστική παρέα του, συνεχώς αναρωτιέμαι πόσο άλλο Σοσιαλισμό θα φέρουν στη ζωή μου. Εκείνα τα παλιά παιδικά συναισθήματα έχουν «καεί» και τα ξαναβιώνω μόνο κάποιες στιγμές, στιγμές που δεν έχω τον τρόπο να επαναφέρω στην ψυχή μου όποτε θέλω.
Ναι, ακόμα λέω (και το περίεργο είναι πως το πιστεύω κιόλας) ότι είμαι παιδί, κάνω σαν παιδί, βλέπω τον κολλητό μου και γελάμε με τα ίδια αστεία 25 χρόνια τώρα, μοιραζόμαστε τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας και χιούμορ, αλλά… εκείνη την παιδικότητα που μόνο σπάνια βιώνω, που οι εικόνες και οι μυρωδιές της έρχονται στον ξύπνιο μου σαν όνειρο, την παιδικότητα αυτή που προσπαθεί να ισοπεδώσει μια πραγματικότητα που αποφάσισαν άλλοι για εμένα, θέλω να ενημερώσω τους Σοσιαλιστικούς Κρατούντες, ότι θα βρω τρόπο να την επαναφέρω στην ψυχή μου αλλιώς. Θα την μετασχηματίσω σε κάτι απροσδιόριστο, που δεν θα μπορείτε να βρείτε, κάτι που δεν θα μπορεί να μπει στους κανόνες σας, θα την αντικρίζω εγώ και οι άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά…
Διαφυλάξτε την παιδικότητά σας, μην ακούτε πολιτικάντηδες δεξιούς και αριστερούς, που προβάλλουν τις σοβαροφανείς απόψεις τους για σοβαρές, στέκονται πολύ πίσω από την εποχή μας, ας τους προσπεράσουμε, άλλωστε είμαστε παιδιά και στο τρέξιμο δεν μας παραβγαίνει κανείς μεγάλος…
Τώρα που μεγάλωσα (αισίως 37 χρονών το Νοέμβρη) περιμένω να δω τι θα μου πει ο Παπανδρέου το Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ, τι καινούργιο ετοιμάζει ο Παπακωνσταντίνου και η διεθνιστική παρέα του, συνεχώς αναρωτιέμαι πόσο άλλο Σοσιαλισμό θα φέρουν στη ζωή μου. Εκείνα τα παλιά παιδικά συναισθήματα έχουν «καεί» και τα ξαναβιώνω μόνο κάποιες στιγμές, στιγμές που δεν έχω τον τρόπο να επαναφέρω στην ψυχή μου όποτε θέλω.
Ναι, ακόμα λέω (και το περίεργο είναι πως το πιστεύω κιόλας) ότι είμαι παιδί, κάνω σαν παιδί, βλέπω τον κολλητό μου και γελάμε με τα ίδια αστεία 25 χρόνια τώρα, μοιραζόμαστε τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας και χιούμορ, αλλά… εκείνη την παιδικότητα που μόνο σπάνια βιώνω, που οι εικόνες και οι μυρωδιές της έρχονται στον ξύπνιο μου σαν όνειρο, την παιδικότητα αυτή που προσπαθεί να ισοπεδώσει μια πραγματικότητα που αποφάσισαν άλλοι για εμένα, θέλω να ενημερώσω τους Σοσιαλιστικούς Κρατούντες, ότι θα βρω τρόπο να την επαναφέρω στην ψυχή μου αλλιώς. Θα την μετασχηματίσω σε κάτι απροσδιόριστο, που δεν θα μπορείτε να βρείτε, κάτι που δεν θα μπορεί να μπει στους κανόνες σας, θα την αντικρίζω εγώ και οι άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά…
Διαφυλάξτε την παιδικότητά σας, μην ακούτε πολιτικάντηδες δεξιούς και αριστερούς, που προβάλλουν τις σοβαροφανείς απόψεις τους για σοβαρές, στέκονται πολύ πίσω από την εποχή μας, ας τους προσπεράσουμε, άλλωστε είμαστε παιδιά και στο τρέξιμο δεν μας παραβγαίνει κανείς μεγάλος…
Δεν αρνούμαι την αξία και τη γοητεία της πολιτικής, αλλά εδώ και καιρό δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι ίδιοι οι πολιτικοί κατάφεραν να την απομυθοποιήσουν και να την "στεγνώσουν".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι προσεχείς εξελίξεις - ΔΕΘ, δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές - αμφιβάλλω αν θα με κάνουν να αλλάξω στάση. Οι ως τώρα δημοσκοπήσεις επίσης δείχνουν ότι η αποχή θα ναι μεγάλη στις εκλογές, οπότε η αδιαφορία είναι γενικευμένη.
Τα κανάλια και οι εφημερίδες κάνουν τη δουλειά τους που ασχολούνται με το παρασκήνιο, με τα φοβερά γεγονότα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις, για τον επερχόμενο ανασχηματισμό, για τους υποψήφιους των κομμάτων, για τις διαγραφές. Ευχαριστώ δε θα πάρω. Δε με αφορούν όλα αυτά. Αφορούν μόνο τα κανάλια, τα κόμματα, τους ίδιους τους υποψήφιους..άντε και τους παρατρεχάμενους που θα τα οικονομήσουν με ένα καλό πλασάρισμα στα δημαρχεία και στις νομαρχίες. Πραγματικά, απορώ γιατί όλοι αυτοί πιστεύουν ότι μας αφορούν αυτά τα πράγματα.
Συμμερίζομαι την προτροπή σου Ελευθεριακέ. Δεν ξέρω αν αναζητώ τη χαμένη μου παιδικότητα ή αν είναι δείγμα κάποιας ωριμότητας, αλλά περισσότερο ενδιαφέρον βρίσκω στο να ασχολούμαι με την αγαπημένη μου ομάδα, με τα καλά της και με τα χάλια της, με το να ακούω ερασπορ και centra fm όλες αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις με ολυμπιακούς, παναθηναϊκούς, αεκτζήδς και παόκια.
Έχουμε και μουντομπάσκετ σε λίγες μέρες. Αυτά είναι νέα. Ένας ιδανικός τρόπος να περνάμε τις μέρες μας.
Επίσης, να μην ξεχάσω τα πολιτιστικά που συμβαίνουν κάθε Σεπτέμβρη στην Αθήνα. Όταν έχεις ένα φεστιβάλ κινηματογράφου, πού να βρεις χρόνο να ασχοληθείς με τον Κικίλια, τον Τσακνή, τη Φώφη και όλους αυτούς.
Ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε το "παιχνίδι" είναι να το "παίξουμε" σαν παιδιά !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι κάτι που ούτε το έχουν προβλέψει, ούτε μπορούν να το αντιμετωπίσουν.
Πιστέψτε το.-.
Φίλε μου Μ.d.T. δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αξία της πολιτικής, γιατί είναι η ίδια μας η ζωή. Μην ενσωματώνουμε την προπαγάνδα των πολιτικάντηδων περί ειδικών, φωτισμένων ηγεσιών, αντιπροσωπεύσεων κτλ, γιατί αυτό δεν είναι πολιτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας (ως κοινωνία) κι αυτό καταρχήν πρέπει να το καταλάβουμε και μετά πρέπει να το διεκδικήσουμε, ειδικά τώρα, ειδικά εδώ.
Δες μουντομπάσκετ, πήγαινε κινηματογράφο, αλλά το ξέρεις καλά πως η πολιτική δεν είναι αυτό που βλέπεις. Ποτέ δεν ήταν. Αυτό που βλέπουμε να επικρατεί στον Πολιτισμένο κόσμο είναι η Διαστρέβλωση της πολιτικής και η επικυριαρχία του Οικονομισμού. Δεν είναι πολιτική αυτό, είναι παραπολιτική. Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις μια διαστρέβλωση βασικών μηνυμάτων, θα βρεις μηχανισμούς επίθεσης προς κάθε ουσία, θα δεις ένα διαστρεβλωτικό εποικοδόμημα να κάθεται πάνω σε ένα ουσιαστικό οικοδόμημα (πχ ΚΚΕ - Μαρξισμός) και κάθε οικοδόμημα είναι πλέον ξεχασμένο και κατακρεουργημένο από αυτούς που το υπηρέτησαν.
Μην παραιτούμαστε από το δικαίωμά μας να πιστεύουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, γιατί αν παραιτηθούμε όλοι, τότε ποιος θα είναι υπεύθυνος για την εξέλιξη, ποιον θα μπορούμε να κατηγορήσουμε;
Άλλο παιδικότητα κι άλλο παραίτηση. Το αίσθημα της παιδικότητας το «πρότεινα» ως βαθιά πολιτική σκέψη και αν υπάρχουν οι τρόποι θα ήθελα να γίνει και πράξη
Στον φίλο Απόλλωνα έχω να πω πως συμφωνώ μαζί του, αλλά θέλω να μου πει τον τρόπο ανάδυσης του παιχνιδιού σε πολιτική πράξη. Είναι πολύ καλή ιδέα.
Πόσο συμφωνώ με τον Απόλλωνα... (Το ξέρει άλλωστε.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθεριακέ, ξέρεις το στίχο του Σαββόπουλου "Απόπειρα εναντίον μου με μαχαίρι - δεν ήμουν εκεί χτύπαε τον αέρα. Τον συγχωρώ."
Δε χρειάζεται να κάνεις το παιχνίδι πολιτική πράξη. Η ίδια η πολιτική πράξη είναι παιχνίδι, όταν τη δεις από μια ορισμένη γωνία.
Ουσιαστικά το ίδιο πράγμα λέμε με άλλα λόγια. Είναι ταυτόσημα: το παιχνίδι έτσι κι αλλιώς είναι πολιτική, φαίνονται οι διαθέσεις σου και οι σκοποί σου και η πολιτική μπορεί να γίνει παοχνίδι για εμάς αντί να είναι ανούσιο παιχνίδι αριστερών και δεξιών πολιτικάντηδων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα το φέρουμε στα μέτρα μας, να γίνουμε παίκτες, να φανούμε ότι ξέρουμε να μετράμε για το κρυφτό και το πιό σημαντικό να δείξουμε ότι ξέρουμε καλούς κρυψώνες, να κρυφτούμε και να μην μπορούν να μας βρούν παρά μόνο αν θέλουμε να παίξουμε μαζί τους.
Ναι, ακριβώς. :))
ΑπάντησηΔιαγραφή