Συζήτηση Με Τον Απέναντι;

Θέλω Τη Γνώμη Σας 

Διαβάστε το παρακάτω και πείτε μου τη γνώμη σας 
είτε μέσω σχολίου 
είτε στο mail eleftheriahtipota@gmail.com 

Όταν άρχισα να κάνω αυτές τις ερασιτεχνικές- αφού δεν είμαι δημοσιογράφος- "Συνεντεύξεις"/Συζητήσεις με ανθρώπους που με ενδιαφέρει είτε το έργο τους είτε οι απόψεις τους, είχα πάντα στο νου μου ότι προσωπικά θα με ενδιέφερε να κάνω αντίστοιχες Συζητήσεις και με ανθρώπους του αντίθετου ιδεολογικού χώρου
(Δηλ του Ακροδεξιού/Φασιστικού/Εθνικοσοσιαλιστικού), όχι με σκοπό να προσπαθήσω να τους "κολλήσω στον τοίχο", (άλλωστε αυτό το έχουν αναλάβει εργολαβικά και καθημερινά οι πολιτικάντηδες και οι δημοσιογράφοι όλου του πολιτικού φάσματος στα τηλεοπτικά παράθυρα και το εξασκούν μεταξύ τους με μεγάλη επιτυχία), ούτε βέβαια με σκοπό να προωθήσω την ιδεολογία και τις απόψεις τους, οι οποίες είναι γνωστές και μη εξαιρετέες.

Στόχος μου ήταν να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσα σε ένα διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον από ό,τι συνηθίζουν και αν καταστεί εφικτό να γίνει μια σοβαρή ιδεολογική και πολιτική κουβέντα ακόμα κι αν αποδειχθώ ο "χαμένος" σε αυτήν.

Στην πρώτη "Συνέντευξη" (γενόμενη στις 11/10/2011 και τελικά αναρτημένη στις 25/10/2011)) που είχα κάνει με τον Γ. Ρούση (ανηρτημένη11/10/2011) και σε απάντηση στο σχόλιο ενός φίλου
στο blog http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/
και συγκεκριμένα στην ανάρτηση
{"Γ. ΡΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ… Μαρξισμός Και Αναρχισμός Για το Σοσιαλιστικό Κράτος")
http://www.blogger.com/comment.g?blogID=348030288371213141&postID=5252869669650627904
είχα γράψει το εξής σχόλιο:

"Ο/Η Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ είπε...
Σε ευχαριστώ πολύ Βασίλη. Θέλω να κάνω κι άλλες παρόμοιες συνεντεύξεις και θα προσπαθήσω να κάνω και με ανθρώπους εντελώς άσχετους ιδεολογικά με μένα. Οι συζητήσεις με αντίθετους των πιστεύων μου ανθρώπους με ενδιαφέρουν πάρα πολύ.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια".

Έχω σκεφτεί ήδη δύο πρόσωπα χωρίς να έχω κάνει ακόμα καμία κρούση προς αυτά, γιατί θέλει μεγάλη προετοιμασία (όπως και όλες οι μέχρι τώρα συζητήσεις βέβαια), αλλά ίσως ακόμα μεγαλύτερη.
Γιατί εδώ που τα λέμε, άλλο είναι να μιλάς με κάποιον που οι ιδέες σου ταυτίζονται ή τουλάχιστον ομοιάζουν κι άλλο να συζητάς με έναν ιδεολογικό αντίπαλο.
Όσο ενδιαφέρον έχει, άλλο τόσο δύσκολο φαντάζει, τουλάχιστον σε εμένα.
Θα ήθελα τη γνώμη σας για αυτό πού σκέφτομαι και δεν έχω ακόμα αποφασίσει να κάνω, ελεύθερα, χωρίς καμία αυτολογοκρισία και βέβαια αν τελικά κάνω κάτι τέτοιο η βοήθειά σας θα είναι απαραίτητη.

Ευχαριστώ

Ο Ελευθεριακός

(18/5/2013) YΓ 

Κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις στο παρακάτω απόσπασμα της χθεσινής ανάρτησης κι όχι μόνο

«Όταν άρχισα να κάνω αυτές τις ερασιτεχνικές- αφού δεν είμαι δημοσιογράφος- "Συνεντεύξεις"/Συζητήσεις με ανθρώπους που με ενδιαφέρει είτε το έργο τους είτε οι απόψεις τους, είχα πάντα στο νου μου ότι προσωπικά θα με ενδιέφερε να κάνω αντίστοιχες Συζητήσεις και με ανθρώπους του αντίθετου ιδεολογικού χώρου 
(Δηλ του Ακροδεξιού/Φασιστικού/Εθνικοσοσιαλιστικού), όχι με σκοπό να προσπαθήσω να τους "κολλήσω στον τοίχο", (άλλωστε αυτό το έχουν αναλάβει εργολαβικά και καθημερινά οι πολιτικάντηδες και οι δημοσιογράφοι όλου του πολιτικού φάσματος στα τηλεοπτικά παράθυρα και το εξασκούν μεταξύ τους με μεγάλη επιτυχία), ούτε βέβαια με σκοπό να προωθήσω την ιδεολογία και τις απόψεις τους, οι οποίες είναι γνωστές και μη εξαιρετέες».

1) Θέλω να διευκρινίσω το εξής: το «κόλλημα στον τοίχο» δεν αφορά τη συμπεριφορά των δημοσιογράφων απέναντι στους φασίστες της Χ.Α., αλλά τον τρόπο που έχουν επιλέξει να "παίζουν" οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι με τους πολιτικούς, δηλαδή "ατάκα στην ατάκα και προσπαθώ να σε κολλήσω στον τοίχο", ευγενές σπορ της τηλεοπτικής δημοκρατίας και των επαγγελματιών δημοσιογράφων και πολιτικών. Καμία σχέση με τον τρόπο αντιμετώπισης τχν ΧΑαυγιτών από τους δημοσιογράφους.

2) Οι άνθρωποι που έχω σκεφτεί δεν ανήκουν στη Χ.Α., διότι η Χ.Α. δεν έχει ιδεολογικό ενδιαφέρον, αφού δεν δέχεται εντέχνως το ναζιστικό παρελθόν της, οπότε μια συζήτηση με κάποιον από αυτούς δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον, αφού έχουν ενταχθεί πλήρως στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και μέσω αυτού προσπαθούν να διαχύσουν τον εσμό τον ιδεών τους, αλλά με προκάλυψη την ψεύτικη δημοκρατία (αυτοί ξέρουν την αληθινή) και τον πολιτικαντισμό αυτών και όλων των υπολοίπων.

Μιλάω για πρόσωπα που παραδέχονται τις ιδέες τους και δεν παριστάνουν (στο μέτρο του δυνατού) τους υποστηρικτές του όποιας μορφής δημοκρατικού πολιτεύματος.

Συνεπώς, αυτοί δεν είναι τόσο νομιμοποιημένοι, ειδικά ο ένας εξ αυτών.