Ήρθε η τρίτη του Σεπτέμβρη, πέρασε, και οι Σοσιαλδημοκράτες έκαναν το κομμάτι τους και πάλι.
Γέμισαν οι εφημερίδες από ιστορικά αφιερώματα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., την Κεντροαριστερά και τις απόψεις ΔΗΜ.ΑΡ. ιτών περί "Τρίτου Πόλου".
Ο Πόλος δηλαδή ανάμεσα στον Καπιταλισμό και την ακραία πολιτική και οικονομική του εκδοχή, τον νεο-φιλελευθερισμό, από τη μία και από την άλλη τον Σοβιετισμό, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τον Μαρξισμό ή τουλάχιστον την πρακτική ιστορική εφαρμογή του.
Πρόκειται δηλαδή για αυτούς τους τύπους, του "Δημοκρατικού Σοσιαλισμού" ντε, που τον ονόμασαν έτσι για να τον αντιπαραθέσουν στο όντως ολοκληρωτικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, στο καθεστώς για πολλούς του λεγόμενου Κρατικού Καπιταλισμού ή έστω Κρατικού Σοσιαλισμού.
Λες και κάποιος πολιτικά λογικός άνθρωπος πίστεψε ποτέ ότι το καθεστώς εκείνο ήταν Δημοκρατικό ή ότι αυτοί είναι Σοσιαλιστές.
Να σοβαρευτούμε λίγο, να ξέρουμε τί λέμε και κυρίως πού απευθυνόμαστε.
Σημειώνω πως δεν αναφέρομαι στην άποψη π.χ. του Πουλαντζά περί δημοκρατικού τρόπου μετάβασης στον Σοσιαλισμό, γιατί αυτό καμία σχέση δεν έχει με τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟΚ., που κυβέρνησαν τον τόπο επί δεκαετίες, ούτε με ανθρώπους όπως οι Κουβέλης, Ψαριανός κ.α. που ξαφνικά -όχι και τόσο εδώ που τα λέμε- έγιναν Σοσιαλιστικότεροι του Σοσιαλισμού και ακολουθούν κατά πόδας έναν Σοσιαλισμό, που έχει ξεχάσει τις βασικές Αρχές του Μαρξικού Σοσιαλισμού από τον οποίον προήλθε, καταλήγωντας τελικά μια καρκινωματική του απόληξη,
αλλά και του Αναρχικού Σοσιαλισμού με τον οποίον δεν είχε ποτέ καμία σχέση, αλλά σίγουρα τον γνώριζε.
Δεν θέλω να αναφερθώ στην ιστορική πορεία της Σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά.
Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα μπάσταρδο "ιδεολογικό ρεύμα", -αν μπορεί κάποιος να το ονομάσει έτσι- που κατάφερε
να καθίσει τον εργαζόμενο στον καναπέ και να τον πείσει πως δεν χρειάζεται να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μόνο να διεκδικεί
να τον πείσει ότι τα Συνδικάτα καλό θα ήταν να συνεργαστούν με τα αφεντικά για το καλύτερο και των δύο
οι επιχειρήσεις καλό θα ήταν να μοιράζονται περισσότερα κέρδη με τους εργαζόμενους, με σκοπό εκείνοι να το βουλώνουν κι έτσι να μην τίθεται επ' ουδενί θέμα αυτοδιαχείρισης και επαναπροσδιορισμού της μορφής και του ρόλου των επιχειρήσεων από αυτούς που πάντα παρήγαγαν και θα συνεχίσουν να παράγουν τον παγκόσμιο πλούτο.
Να διευκρινίσω εδώ πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με οτιδήποτε είναι μπάσταρδο όταν νιώθει αυθεντικό και αποδέχεται την ιδιομορφία του, όταν δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι, αλλά αποδέχεται αυτό ακριβώς που είναι.
Και ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει το συνθετικό Σοσιαλισμός, είναι Σοσιαλισμός επειδή απλώς το δηλώνει;
Δεν προσπάθησε να είναι μίξη Εθνικισμού και Σταλινισμού, κλέβοντας χρώματα, αισθητική, ιδεοτροπία και εξαφανίζοντας τους αντιφρονούντες;
Μήπως επειδή πολλοί μέσα από τους κόλπους του NSDAP προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι αποτελούν ρεύμα της αριστεράς συνάγεται κιόλας το συμπέρασμα πως είναι;
Ας μην ξεχνάμε τις περιπτώσεις των αδερφών Στράσσερ και του Έρνστ Ρεμ, οι οποίοι συνολικά σε ιδεολογικό επίπεδο δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα, αλλά έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε ιδεολογικές σαλάτες όπως το ρεύμα του ΕθνικοΜπολσεβικισμού (;) ή ακόμα και του ΕθνικοΑναρχισμού(;).
Ιδεολογικές Σαλάτες είναι αυτές.
Μα αν ήταν έτσι εύκολα τα πράγματα, ό,τι δηλώνεις να είσαι κιόλας, θα είχαμε γεμίσει στην Ελλάδα από προπονητές, μηχανικούς αυτοκινήτων, πρωθυπουργούς και δικαστικούς.
Μιλώντας όμως για Σοσιαλδημοκράτες
- ποιοί είναι αυτοί που κατηγορούσαν και κατηγορούν τη Σοβιετική Ένωση για υπέρμετρο Κρατισμό ενώ την ίδια στιγμή
- απέκοψαν τον άνθρωπο από την ευθύνη της ίδιας του της ζωής κι απέδωσαν στο Κράτος τον ρόλο του κοινωνικού ή υλικού διαιτητή, του παραγωγού κοινωνικών και υπηρεσιών υγείας, ακόμα και κοινωνικών, αισθητικών, πολιτισμικών αξιών;
- Δεν ήταν τα περίφημα Σοσιαλιστικά Κράτη της Σκανδιναβίας, που απέδωσαν στο Κράτος και τους "καλούς" ιδιώτες το ρόλο των κηνσόρων;
- Δεν είναι πάλι αυτοί που τώρα αρχίζουν και παίρνουν όλες τις κοινωνικές παροχές σιγά-σιγά πίσω, προσπαθώντας να πείσουν τους εργάτες για ακόμα μεγαλύτερη "συμφιλίωση" με τους εργοδότες, αν επιθυμούν τη διατήρηση των Κρατικών Παροχών;
- Δεν είναι η Σοσιαλδημοκρατία εκείνη που ψάχνει χρόνια δίαυλους επικοινωνίας με το φιλελεύθερο ρεύμα -και τους έχει βρει- προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να προστατεύσει τον Καπιταλισμό από όποια πτωτική του τάση τον τελευταίο σχεδόν αιώνα;
- Ένα Ολοκληρωτικό Κράτος είναι πολύ καλύτερο από ένα Κοινωνικό Κράτος;
Και δεν θέτω τώρα το θέμα αν ένας αναρχικός ή μαρξιστής πρέπει να υπερασπίζεται το Αστικό Κράτος και τις όποιες κοινωνικές του παροχές σε εποχές που το Κεφάλαιο επιτίθεται πολυμέτωπα στην κοινωνία!
Αυτό είναι άλλης τάξης θέμα και δεν είναι σκοπός μου να καταπιαστώ εδώ με κάτι τέτοιο.
Στις βασικές του πάντως μορφές ο Σοσιαλισμός,
είτε στη Μαρξική είτε στην Αναρχική εκδοχή,
επιθυμεί την καταστροφή του Κράτους ή τουλάχιστον την σταδιακή απονέκρωσή του, όπως λένε οι Μαρξιστές και διαφωνούν οι Αναρχικοί.
Στους τρόπους διαφωνούμε.
Για να επανέλθω.
Οι Σοσιαλδημοκράτες, ενδεδυμένοι τον μανδύα του προοδευτικού ριζοσπάστη κατάφεραν ως λύκοι μεταξύ προβάτων να αποριζοσπαστικοποιήσουν τους εργαζομένους από όποιες τέτοιου τύπου ιδέες, ώστε, και σοσιαλιστές να νομίζουν πως είναι και υποταγμένοι στα αφεντικά τους να βρίσκονται.
Στα δικά μας, όποιος διαβάσει την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ξαναδεί το "πρόγραμμα εκατό ημερών" της πρώτης κυβέρνησης του, θα αντιληφθεί το μέγεθος της υποκρισίας και των ανέξοδων υποσχέσεων περί αυτοδιαχείρισης, λειτουργίας συλλογικοτήτων κι άλλων τέτοιων ωραίων, που βέβαια δεν έγιναν ποτέ.
Ειδικά τα θεωρητικά βιβλία του Ανδρέα -στον οποίον ειρήσθω εν παρόδω ο Τσίπρας απέδωσε τον τίτλο "Αριστερός", αφού πρώτα είχε αποδώσει τον τίτλο του υπερδημοκράτη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή- είναι το κάτι άλλο.
Εάν τα βρείτε, διαβάστε τα.
Εάν δεν γελάσετε, μάλλον θα εξαγριωθείτε με το τί έγραφε και τί τελικά έπραξε ως Σοσιαλισμό στην Ελλάδα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους Σοσιαλδημοκράτες εκεί που βρίσκονται, αν το επιθυμούν ας φτιάξουν την όποια κεντροαριστερά επιθυμούν, ας οδεύσουν μόνοι τους προς τον δρόμο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που επαγγέλλονται.
Δεκτή η "θεωρία" τους, αλλά εδώ μιλάμε για την απελευθέρωση του ανθρώπου και για να χρησιμοποιήσω και μια φράση του Σάββα Μιχαήλ, που σήμερα αθωώθηκε παμψηφεί:
"το δίλημμα της σημερινής διαδικασίας και το μήνυμα που θα στείλει η απόφαση είναι: Ή εξαφάνιση του ανθρώπου από άνθρωπο ή ανθρώπινη χειραγώγηση και πανανθρώπινος ελευθεριακός κομουνισμός".
Γέμισαν οι εφημερίδες από ιστορικά αφιερώματα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., την Κεντροαριστερά και τις απόψεις ΔΗΜ.ΑΡ. ιτών περί "Τρίτου Πόλου".
Ο Πόλος δηλαδή ανάμεσα στον Καπιταλισμό και την ακραία πολιτική και οικονομική του εκδοχή, τον νεο-φιλελευθερισμό, από τη μία και από την άλλη τον Σοβιετισμό, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τον Μαρξισμό ή τουλάχιστον την πρακτική ιστορική εφαρμογή του.
Πρόκειται δηλαδή για αυτούς τους τύπους, του "Δημοκρατικού Σοσιαλισμού" ντε, που τον ονόμασαν έτσι για να τον αντιπαραθέσουν στο όντως ολοκληρωτικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, στο καθεστώς για πολλούς του λεγόμενου Κρατικού Καπιταλισμού ή έστω Κρατικού Σοσιαλισμού.
Λες και κάποιος πολιτικά λογικός άνθρωπος πίστεψε ποτέ ότι το καθεστώς εκείνο ήταν Δημοκρατικό ή ότι αυτοί είναι Σοσιαλιστές.
Να σοβαρευτούμε λίγο, να ξέρουμε τί λέμε και κυρίως πού απευθυνόμαστε.
Σημειώνω πως δεν αναφέρομαι στην άποψη π.χ. του Πουλαντζά περί δημοκρατικού τρόπου μετάβασης στον Σοσιαλισμό, γιατί αυτό καμία σχέση δεν έχει με τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟΚ., που κυβέρνησαν τον τόπο επί δεκαετίες, ούτε με ανθρώπους όπως οι Κουβέλης, Ψαριανός κ.α. που ξαφνικά -όχι και τόσο εδώ που τα λέμε- έγιναν Σοσιαλιστικότεροι του Σοσιαλισμού και ακολουθούν κατά πόδας έναν Σοσιαλισμό, που έχει ξεχάσει τις βασικές Αρχές του Μαρξικού Σοσιαλισμού από τον οποίον προήλθε, καταλήγωντας τελικά μια καρκινωματική του απόληξη,
αλλά και του Αναρχικού Σοσιαλισμού με τον οποίον δεν είχε ποτέ καμία σχέση, αλλά σίγουρα τον γνώριζε.
Δεν θέλω να αναφερθώ στην ιστορική πορεία της Σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά.
Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα μπάσταρδο "ιδεολογικό ρεύμα", -αν μπορεί κάποιος να το ονομάσει έτσι- που κατάφερε
να καθίσει τον εργαζόμενο στον καναπέ και να τον πείσει πως δεν χρειάζεται να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μόνο να διεκδικεί
να τον πείσει ότι τα Συνδικάτα καλό θα ήταν να συνεργαστούν με τα αφεντικά για το καλύτερο και των δύο
οι επιχειρήσεις καλό θα ήταν να μοιράζονται περισσότερα κέρδη με τους εργαζόμενους, με σκοπό εκείνοι να το βουλώνουν κι έτσι να μην τίθεται επ' ουδενί θέμα αυτοδιαχείρισης και επαναπροσδιορισμού της μορφής και του ρόλου των επιχειρήσεων από αυτούς που πάντα παρήγαγαν και θα συνεχίσουν να παράγουν τον παγκόσμιο πλούτο.
Να διευκρινίσω εδώ πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με οτιδήποτε είναι μπάσταρδο όταν νιώθει αυθεντικό και αποδέχεται την ιδιομορφία του, όταν δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι, αλλά αποδέχεται αυτό ακριβώς που είναι.
Και ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει το συνθετικό Σοσιαλισμός, είναι Σοσιαλισμός επειδή απλώς το δηλώνει;
Δεν προσπάθησε να είναι μίξη Εθνικισμού και Σταλινισμού, κλέβοντας χρώματα, αισθητική, ιδεοτροπία και εξαφανίζοντας τους αντιφρονούντες;
Μήπως επειδή πολλοί μέσα από τους κόλπους του NSDAP προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι αποτελούν ρεύμα της αριστεράς συνάγεται κιόλας το συμπέρασμα πως είναι;
Ας μην ξεχνάμε τις περιπτώσεις των αδερφών Στράσσερ και του Έρνστ Ρεμ, οι οποίοι συνολικά σε ιδεολογικό επίπεδο δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα, αλλά έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε ιδεολογικές σαλάτες όπως το ρεύμα του ΕθνικοΜπολσεβικισμού (;) ή ακόμα και του ΕθνικοΑναρχισμού(;).
Ιδεολογικές Σαλάτες είναι αυτές.
Μα αν ήταν έτσι εύκολα τα πράγματα, ό,τι δηλώνεις να είσαι κιόλας, θα είχαμε γεμίσει στην Ελλάδα από προπονητές, μηχανικούς αυτοκινήτων, πρωθυπουργούς και δικαστικούς.
Μιλώντας όμως για Σοσιαλδημοκράτες
- ποιοί είναι αυτοί που κατηγορούσαν και κατηγορούν τη Σοβιετική Ένωση για υπέρμετρο Κρατισμό ενώ την ίδια στιγμή
- απέκοψαν τον άνθρωπο από την ευθύνη της ίδιας του της ζωής κι απέδωσαν στο Κράτος τον ρόλο του κοινωνικού ή υλικού διαιτητή, του παραγωγού κοινωνικών και υπηρεσιών υγείας, ακόμα και κοινωνικών, αισθητικών, πολιτισμικών αξιών;
- Δεν ήταν τα περίφημα Σοσιαλιστικά Κράτη της Σκανδιναβίας, που απέδωσαν στο Κράτος και τους "καλούς" ιδιώτες το ρόλο των κηνσόρων;
- Δεν είναι πάλι αυτοί που τώρα αρχίζουν και παίρνουν όλες τις κοινωνικές παροχές σιγά-σιγά πίσω, προσπαθώντας να πείσουν τους εργάτες για ακόμα μεγαλύτερη "συμφιλίωση" με τους εργοδότες, αν επιθυμούν τη διατήρηση των Κρατικών Παροχών;
- Δεν είναι η Σοσιαλδημοκρατία εκείνη που ψάχνει χρόνια δίαυλους επικοινωνίας με το φιλελεύθερο ρεύμα -και τους έχει βρει- προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να προστατεύσει τον Καπιταλισμό από όποια πτωτική του τάση τον τελευταίο σχεδόν αιώνα;
- Ένα Ολοκληρωτικό Κράτος είναι πολύ καλύτερο από ένα Κοινωνικό Κράτος;
Και δεν θέτω τώρα το θέμα αν ένας αναρχικός ή μαρξιστής πρέπει να υπερασπίζεται το Αστικό Κράτος και τις όποιες κοινωνικές του παροχές σε εποχές που το Κεφάλαιο επιτίθεται πολυμέτωπα στην κοινωνία!
Αυτό είναι άλλης τάξης θέμα και δεν είναι σκοπός μου να καταπιαστώ εδώ με κάτι τέτοιο.
Στις βασικές του πάντως μορφές ο Σοσιαλισμός,
είτε στη Μαρξική είτε στην Αναρχική εκδοχή,
επιθυμεί την καταστροφή του Κράτους ή τουλάχιστον την σταδιακή απονέκρωσή του, όπως λένε οι Μαρξιστές και διαφωνούν οι Αναρχικοί.
Στους τρόπους διαφωνούμε.
Για να επανέλθω.
Οι Σοσιαλδημοκράτες, ενδεδυμένοι τον μανδύα του προοδευτικού ριζοσπάστη κατάφεραν ως λύκοι μεταξύ προβάτων να αποριζοσπαστικοποιήσουν τους εργαζομένους από όποιες τέτοιου τύπου ιδέες, ώστε, και σοσιαλιστές να νομίζουν πως είναι και υποταγμένοι στα αφεντικά τους να βρίσκονται.
Στα δικά μας, όποιος διαβάσει την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ξαναδεί το "πρόγραμμα εκατό ημερών" της πρώτης κυβέρνησης του, θα αντιληφθεί το μέγεθος της υποκρισίας και των ανέξοδων υποσχέσεων περί αυτοδιαχείρισης, λειτουργίας συλλογικοτήτων κι άλλων τέτοιων ωραίων, που βέβαια δεν έγιναν ποτέ.
Ειδικά τα θεωρητικά βιβλία του Ανδρέα -στον οποίον ειρήσθω εν παρόδω ο Τσίπρας απέδωσε τον τίτλο "Αριστερός", αφού πρώτα είχε αποδώσει τον τίτλο του υπερδημοκράτη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή- είναι το κάτι άλλο.
Εάν τα βρείτε, διαβάστε τα.
Εάν δεν γελάσετε, μάλλον θα εξαγριωθείτε με το τί έγραφε και τί τελικά έπραξε ως Σοσιαλισμό στην Ελλάδα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους Σοσιαλδημοκράτες εκεί που βρίσκονται, αν το επιθυμούν ας φτιάξουν την όποια κεντροαριστερά επιθυμούν, ας οδεύσουν μόνοι τους προς τον δρόμο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που επαγγέλλονται.
Δεκτή η "θεωρία" τους, αλλά εδώ μιλάμε για την απελευθέρωση του ανθρώπου και για να χρησιμοποιήσω και μια φράση του Σάββα Μιχαήλ, που σήμερα αθωώθηκε παμψηφεί:
"το δίλημμα της σημερινής διαδικασίας και το μήνυμα που θα στείλει η απόφαση είναι: Ή εξαφάνιση του ανθρώπου από άνθρωπο ή ανθρώπινη χειραγώγηση και πανανθρώπινος ελευθεριακός κομουνισμός".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου