Ευγένεια, Υπόκλιση, Κύφωση...

Είμαι μισθωτός κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μου καμάρι.

Δεν έχω πολλά, αλλά αυτό το φυλάω ως πανάκριβο και σπάνιο θησαυρό.

Καταρχήν πληρώνομαι ακόμα.

Βέβαια, έχω να πάρω αύξηση πάνω από δέκα χρόνια, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι το Σωματείο μου κάνει ό,τι μπορεί και με φροντίζει.

Το ίδιο κι ο Διευθυντής και ο Υποδιευθυντής και ο προϊστάμενος επίσης.

Είναι όλοι τους πολύ καλοί, ειδικά όταν τους ακούω ή τους βλέπω να αλληλογλείφονται... ιεραρχικώς- συγγνώμη, λάθος λέξη, να αλληλοεκτιμώνται ήθελα να γράψω-, να ψάχνουν εναγωνίως, ώστε να βρουν το κατάλληλο ύφος αυστηρότητας ή ελαφρότητας για να διανθίσουν τις συζητήσεις τους.

Εκεί, πραγματικά ενθουσιάζομαι με την ευρηματικότητα του Ανθρωπίνου Είδους... 

Απλοί άνθρωποι, κατανοητοί και πολύ καταδεκτικοί.

Γελάνε πάντα με τα αστεία του προϊσταμένου τους, αλλά και με τα δικά τους (ποτέ δεν κατάλαβα πώς το καταφέρνουν αυτό) κι είναι πολύ λογικό, αφού μπορώ να πω ότι ο καθένας από αυτούς είναι αυτό που θα έλεγε κάποιος "Βασιλιάς Του Χιούμορ". 

Γιατί πραγματικά, το χιούμορ ρέει σαν γάργαρο νεράκι από μέσα τους.

Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να γελάνε τόσο εκκωφαντικά ο ένας με τα αστεία του άλλου.

Θα ήταν εντελώς υποκριτικό, δε θα ήταν;

Το ξέρω ότι εγώ είμαι στραβός και περίεργος, ίσως και λίγο βλάκας, γιατί ποτέ δε γελάω με τα αστεία τους.

Ίσως να οφείλεται στο ότι είμαι τελευταίος στην ιεραρχία κι έτσι μάλλον δεν μπορώ να αντιληφθώ το ανώτερο χιούμορ τους, διευθύνοντες γαρ.

Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, το έχω κατανοήσει αυτό.

Το Σωματείο από την άλλη γίνεται αμέσως αντιληπτό, με την πρώτη ματιά, ότι φροντίζει για όλους μας.

Το καταλαβαίνω από τις σχεδόν καθημερινές ανακοινώσεις των παρατάξεων που το απαρτίζουν.

Κάποιος θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει υβριστικές, όχι όμως εγώ.

Εγώ ξέρω ότι οι παρατάξεις προσπαθούν.

Επιπλέον, μπορούν να σου βρουν μια καλύτερη θέση μέσα στην εταιρία σε συνεννόηση με τη διοίκηση και τα παρακλάδια της, αν ρίξεις την ψήφο σου εκεί που πρέπει.

Έτσι είναι η ζωή: παίρνεις και μετά δίνεις, ή αντίστροφα, δεν έχει και μεγάλη σημασία η σειρά, αρκεί να ξέρεις τους κανόνες του πάρε-δώσε.

Αυτό μετράει.

Αυτό το λένε Δίκαιο: σου βρίσκω μια καλύτερη θέση κι εσύ με ψηφίζεις.

Όλα καλώς καμωμένα από το Σωματείο, κανείς δεν έχει παράπονο.

Αποφύγαμε κάποτε και τη συνέχιση της απαράδεκτης απεργίας μας και σώσαμε το τομάρι μας.

Φρόντισε το Σωματείο για αυτό πουλώντας... όχι, λάθος λέξη, συγγνώμη, ήθελα να γράψω εκλογικεύοντας τον αγώνα μας.

Φρόντισε να μάς σώσει από την ανοησία μας.

Μετά είναι και οι καλοί συνάδελφοι που πλαισιώνουν την... μισθωτικότητά μου.

Καλά παιδιά και κυρίως χωρίς κανένα σύνδρομο, ακομπλεξάριστα εντελώς.

Κάνουν τη δουλειά τους με ζέση, νιώθουν την επιχείρηση δική τους, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και περιμένουν αγόγγυστα στο τέλος του μήνα να πληρωθούν για τις υπηρεσίες τους.

Ξέρουν τη λέξη μισθό, την επαναλαμβάνουν συχνά, αλλά δεν θέλουν να μάθουν τίποτα για την μισθωτή τους σχέση με την επιχείρηση, σα να είναι ο μισθός κάτι ξένο, εξ ουρανού, κάτι θεόσταλτο.

Είναι πολύ καλά παιδιά, φαίνονται από τον τρόπο που χαμογελούν στους προϊσταμένους πάσης φύσεως.

Ιδιαίτερα ευγενικοί, σίγουρα είχαν καλή ανατροφή από το σπίτι τους και την ίδια παρέχουν και στα παιδιά τους.

Τυχερά παιδιά... πολύ τυχερά.

Τα φέρνουν μαζί τους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και μπαίνουν στο γραφείο του Διευθυντή.

Δεν ξέρω τί κάνουν εκεί, μάλλον εκείνος θα τα ευλογεί, Ανώτερος γαρ.

Είναι αποδεκτό να χρησιμοποιείς-  συγγνώμη, λάθος λέξη, να παρουσιάζεις ήθελα να πω- τα παιδιά σου για να αποσπάσεις τη συμπάθεια του Ανωτέρου.

Ίσως όταν έρθει η ώρα των απολύσεων, να το θυμηθεί, να σε λυπηθεί κι έτσι να μη χάσεις το ψωμάκι σου.

Αν τυχόν σε απολύσει βέβαια, κάποια μαλακία θα έκανε το παιδί σου και χρειάζεται αναμόρφωση.

Πρέπει να γίνει σαν εσένα καλέ μου συνάδελφε.

Ο Συνάδελφος δεν πατάει επί πτωμάτων.

Στο κάτω-κάτω τί φταίει αυτός αν οι άλλοι φέρονται αδύναμα, ας πρόσεχαν.

Εκείνοι επέλεξαν να είναι πτώματα, Εμείς είμαστε Νικητές.

Δεν... πατάνε βέβαια όλοι με τον ίδιο τρόπο, έχουν αλλάξει οι τακτικές και εξαρτώνται και από την προσωπικότητα του καθενός.

Θαυμάζω αυτούς που με γέλιο, υποκύψεις, μικρά καρφώματα νέων και παλιών συναδέλφων τους, καταφέρνουν τελικά αυτό που άλλοι προσπαθούν με κάπως άγαρμπο τρόπο να καταφέρουν.

Οι δεύτεροι ας μάθουν από τους πρώτους, η επιστήμη του management τί να σου κάνει κι αυτή, δε μπορεί να μπει στο κεφάλι σου και να σε καθοδηγήσει εν είδη Αγίου Πνεύματος.

Πρέπει να προσπαθήσεις κι εσύ με άλλους τρόπους: ευγένεια, υποκλίσεις, κύφωση, καταδεκτικότητα, απλότητα, διευθυντικό χιούμορ, κακαριστά υπαλληλικά γέλια, πονηρά χαμόγελα και κυρίως αμνησία και ιδρωμένες χειραψίες.

Είμαι μισθωτός, είμαι εμπόρευμα, είμαι σε ενοικίαση, σε πώληση, δεν πρόκειται να με κατεδαφίσει κανείς αν δεν θέλω παρά μόνο αν με προδώσει το στραβό μου το κεφάλι.

Θα το αλλάξω όμως, θα τα καταφέρω, το προσπαθώ, είμαι σε καλό δρόμο.

Συνάδελφοι... σάς θαυμάζω.