Σιωνισμός, Όπως Εθνικισμός

Δεν το γνωρίζω το θέμα, για αυτό και θα γράψω κάτι εντελώς "εμπειρικά".

Θα προσπαθήσω να εκφράσω την άποψή μου λόγω επικαιρότητας, αφού πιστεύω ότι πίσω από αυτόν τον -ισμό στέκεται ένας διαχρονικός -ισμός, ίσως ο πλέον διαχρονικός κι έτσι το πρόβλημα δεν άπτεται καθόλου της επικαιρότητας αλλά μιας πάντα επίκαιρης διαχρονικότητας. 

Μάλλον όμως λόγω αυτής της επικαιρότητας υπάρχει ένας ορυμαγδός δημοσιεύσεων τον τελευταίο καιρό εκ των οποίων άλλες διαθέτουν λογικώς στιβαρά επιχειρήματα ενώ κάποιες άλλες στερούνται- κατά τη γνώμη μου πάντα- οποιουδήποτε σοβαρού επιχειρήματος.

Ας με συγχωρήσουν όσοι γνωρίζουν το θέμα εις βάθος (αλλά ακόμα κι εκείνοι που σαν κι εμένα, προσπαθούν να πουν την άποψή τους και δεν είναι επαΐοντες) κι ας προσπαθήσουν κι οι δύο πλευρές να δικαιολογήσουν οποιεσδήποτε λανθασμένες ερμηνείες ή παρερμηνείες μου.

Σίγουρα θα μου ξεφύγουν πολλά, συγχωρήστε με και για αυτό.

Περί Σιωνισμού ο λόγος.

Είναι κίνημα, ιδέα, μύθος, αντίπαλο δέος του κάθε εθνικού -ισμού;

Έχει την ίδια βαρύτητα με τον Ελληνισμό ή τη Μεγάλη Ιδέα, που ενδόμυχα όλοι οι 'Ελληνες (αλήθεια, τί συνιστά κάποιον ως 'Ελληνα, τί πρέπει να λέει, να γνωρίζει, πώς πρέπει να ακούει τα συμβαίνοντα, ποιός τελικά είναι σωστός 'Eλληνας;) αποδέχονται και παραδέχονται ως κάτι φυσιολογικό;

Φαντάζομαι σαν εικόνα μπροστά μου έναν Eθνικιστή Eβραίο να συζητά με έναν Eθνικιστή Έλληνα- δύσκολο βέβαια, γιατί από όσους έχω γνωρίσει διαθέτουν έναν Aντισημιτισμό, που ούτε καν ξέρουν από που προέρχεται.

Κάπου το διάβασαν, κάτι άκουσαν, κάτι που ίσως "πέρασε" από την οικογένειά τους σε στυλ "για όλα φταίει ο Πάπας, οι Κομμουνιστές και οι Εβραίοι" κι έτσι έγιναν Αντισημίτες.

Έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ερμηνεία του νοήματός του Σιωνισμού, λίγες όμως νομίζω ότι είναι αυτές ή όσοι τουλάχιστον τις εκφέρουν, που κάνουν σαφή διάκριση μεταξύ Σιωνιστών και Εβραϊκού λαού και θεωρώ ότι η κυρίαρχη νοηματοδότηση μπορεί ασυνείδητα να περιέχει μια επικίνδυνη γενίκευση.

Συνήθως υπάρχει μια ταύτιση ή έστω μια σαφής υπόνοια ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, συνεπώς όλοι οι Εβραίοι είναι Σιωνιστές και όλοι γνωρίζουμε ότι ο Σιωνισμός είναι κάτι επιθετικό, φανατικό, εθνικιστικό, προφανώς λοιπόν κάτι άδικο και καταστρεπτικό ειδικά για όσους το αντιμετωπίζουν καθημερινά και το βιώνουν ως πραγματικότητα στον τόπο τους.

Έτσι είναι όλοι οι Εθνικισμοί βέβαια.

Με το ίδιο όμως σκεπτικό, όλοι οι Τούρκοι μπορούν εν δυνάμει να θεωρούν τους Έλληνες Μεγαλοϊδεατιστές και οι Έλληνες όλους τους Τούρκους... Βαρβαριστές ή ακόμα μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος τον Γερμανικό λαό  Ναζιστή όταν την περίοδο του μεσοπολέμου μεσουρανούσε το άστρο του Χίτλερ στη Γερμανία.

Αν το κάνουμε αυτό, τότε αυτόματα παρέχουμε το δικαίωμα στον Πλεύρη να ισχυρίζεται ότι έχει δίκιο όταν χαρακτηρίζει τον Θεοδωράκη φιλομεταξικό, αφού βρισκόταν επί Μεταξά στους κόλπους της Ε.Ο.Ν.- λες και θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. 

Δε λέω φυσικά ότι ο Πλεύρης έχει δίκιο, ισχυρίζομαι όμως ότι μια τέτοια λογική μπορεί να μάς οδηγήσει σε μη ασφαλή συμπεράσματα, ειδικά όταν αποδίδουμε σε έναν Εθνικισμό- ιδιαίτερα ειδεχθή και επιθετικό, αλλά ... Εθνικισμό- μια ιδιαίτερη ονομασία αντί της αρμόζουσας: Εθνικισμός.

Με αυτό φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των Εθνικισμών, απλά αναρωτιέμαι: αν είναι τα πράγματα τόσο διαφορετικά, τότε θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχει καλύτερος και χειρότερος Καπιταλισμός συγκρίνοντας τις Σκανδιναβικές χώρες π.χ. με την Κίνα ή ακόμα και με ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες;

Ακόμα κι αν δεχθούμε τις λεκτικές αποδόσεις "Ανθρώπινος Καπιταλισμός" και "Καπιταλισμός Τurbo" για να τους διαχωρίσουμε ως προς την ένταση και την επιθετικότητά τους, το σίγουρο είναι ότι η ουσία τους παραμένει αναλλοίωτη: Πρόκειται για τον Καπιταλισμό στις διαφορετικές εκφάνσεις του κι αυτές εξαρτώνται από το εκάστοτε προηγούμενο και τωρινό παραγωγικό μοντέλο, τις δομημένες με διαφορετικό τρόπο παραγωγικές σχέσεις, την ύπαρξη ή όχι του λεγόμενου Κοινωνικού Κράτους κ.α.

Από όσο γνωρίζω ο Καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, που όσες διαφορές κι αν παρουσιάζονται στην επιμέρους σύσταση και την έντασή του από χώρα σε χώρα, τα κυρίως συστατικά του παραμένουν αλώβητα.

Σε πολλές δε χώρες με "Ανθρώπινο Καπιταλισμό", το φαντασιακό των εργαζόμενων είναι τόσο υποστηρικτικό του συστήματος, που μάλλον έχουν ξεχάσει κι οι ίδιοι τί ακριβώς σημαίνει Κεφάλαιο, ποιά είναι τα βασικά του γνωρίσματα και πώς δρα μέσα στις κοινωνίες. 

Αν λοιπόν δεν υπάρχει καλός Καπιταλισμός, πώς μπορεί να υπάρχει κάκιστος Εθνικισμός, αφού και οι δύο -ισμοί είναι εκ της δομής τους καταστρεπτικοί και επιπλέον ο ένας εξαρτάται και θρέφει τον άλλον;

Το αν κάποιος Εθνικισμός είναι λιγότερο ή περισσότερο επιθετικός δεν αλλάζει την ουσία της έννοιας του Εθνικισμού και σίγουρα εξαρτάται και από την ιστορία του Κράτους που τον παράγει, τις υποστηρικτικές ως προς από αυτό παραδόσεις του, τη θρησκεία του, πολύ περισσότερο δε από τη θέση του στην παγκόσμια σκακιέρα, τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, τους συμμάχους που έχει κ.α.

Αυτό δεν δικαιολογεί τον Εθνικισμό, αλλά αποτελεί μια προσπάθεια αιτιολόγησης της διαφορετικότητας των διαφόρων εκδοχών του.

Για διαφορετικούς λόγους όλα τα Κράτη παράγουν και θα παράγουν εθνικιστικό δηλητήριο. 

Είναι δε τόσο πολυφορεμένο αυτό το "φάντασμα" του Σιωνισμού (να μην ξεχνάμε το πασίγνωστο πόνημα "Τα Πρωτόκολλα Των Σοφών Της Σιών", που ως αστικός μύθος ακούγεται πολύ συχνά σε απλές, καθημερινές κουβέντες) ως ενός Εθνικισμού διαφορετικού από όλους τους υπόλοιπους, που φαίνεται ότι πλανάται πάνω από την παγκόσμια κοινότητα εν είδη μιας παραδοχής: όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε Υγιείς Εθνικιστές, αλλά ο Σιωνισμός αποτελεί έναν ψυχικά άρρωστο Εθνικισμό.

Μπορεί να ενέχει κάποια μη υγιή ψυχολογικά χαρακτηριστικά ο Εθνικισμός του Ισραηλινού Κράτους, κυρίως λόγω των πογκρόμ που έχουν εξαπολυθεί μέσα στους αιώνες κατά των Εβραίων- με συνέπεια να περιμένει κάποιος βήματα συνεννόησης και υποχώρησης από την πλευρά του Ισραηλινού Κράτους- αλλά αυτό αλλάζει τη φύση και την αίσθηση που απορρέουν από τον Εβραϊκό Εθνικισμό, όχι την ουσία του ως τέτοιου.

Γιατί, το πώς περιμένουμε εμείς να αντιδράσει ένα Κράτος δεν σχετίζεται με το πώς αυτό το Κράτος το αντιλαμβάνεται και τελικά αντιδρά.

Μπορούμε βέβαια να εκφράσουμε την άποψή μας και την απορία μας ως προς αυτό, αλλά δε νομίζω ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ονομασία: είναι Εθνικισμός και εν δυνάμει ακραίος επεκτατισμός, όπως όλοι οι Εθνικισμοί άλλωστε. 

Αν βάσιμα υποθέτω ότι ο Σιωνισμός είναι η εκδοχή του Εθνικισμού του Ισραηλινού Κράτους, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί του προσδίδουμε μια ιδιαίτερη ονομασία.

Κι εδώ δεν αναφέρομαι στους Ισραηλινούς, που τον ζουν εκ του σύνεγγυς κι έχουν τη δυνατότητα να μιλούν για τον Εθνικισμό του Κράτους τους υπό διαφορετικό ψυχολογικό και πολιτικό πρίσμα. Μιλάω για εμάς, που τον ακούμε, τον οσμιζόμαστε εκ του μακρόθεν, τον αναλύουμε, αλλά δε ζούμε μέσα του.

Γιατί φαντάζομαι ότι έχει άλλη ψυχολογική υφή ο Σιωνισμός για τον Ισραηλινό, άλλη για τον Άραβα και τον Παλαστίνιο και διαφορετική για τον Κεντροευρωπαίο και τον Αμερικανό.

Διαφορετικές προσλαμβάνουσες, διαφορετική ερμηνεία, διαφορετικό αποτέλεσμα.

Εμείς μπορούμε να αναλύσουμε ασφαλώς τον Ελληνικό Εθνικισμό, δηλαδή τον Εθνικισμό του Ελληνικού Κράτους με συνοδοιπορούσα την Αστική του Τάξη, που, και ιστορική συνέχεια έχει και γνωρίζουμε τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις του ή τουλάχιστον είναι πιό εύκολο να τις εντοπίσουμε μέσα στην ιστορία του.

Επίσης μπορούμε να μιλήσουμε για την έννοια της Ελληνικότητας και να αποδομήσουμε τις θεωρίες των Γιανναρά, Ράμφου, Ζουράρι, Καραμπελιά, και άλλων, που τα τελευταία χρόνια έχουν απασφαλίσει και πυροβολούν στο ψαχνό.

Κανείς όμως από όλους μας δεν ονομάζει εύκολα τον Ελληνικό Εθνικισμό Μεγαλοϊδεατισμό, άσχετα αν αυτή η... Μεγάλη Ιδέα των Κωλλέτη, Δραγούμη, Βενιζέλου κ.α. δημιουργεί μια μικρομέγαλη εξωτερική πολιτική εκ μέρους του Ελληνικού Κράτους, περίπου έναν αιώνα τώρα ενώ παράλληλα έχει εμφυσήσει στον μέσο Έλληνα την αίσθηση της αδικίας και του ανήκοντος σε ένα παντοτινά ανάδελφο έθνος, που θα έλεγε και ο περίφημος Σαρτζετάκης.     

Φαντάζομαι ότι μόνο εμείς, οι Ισραηλινοί και κάποιοι άλλοι, λίγοι, μέσα από την Εθνικιστική Προπαγάνδα των Κρατών και της Θρησκείας, θα έχουμε στο λεξιλόγιό μας τις λέξεις Ανθέλληνας, Αντισημίτης κ.α.

Δεν έχω χρόνο να αναφερθώ στο γεγονός του κατά πόσο ισχύει αυτό σε καθεμία από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις ή όποιες άλλες τυχόν υπάρχουν.

Επίσης, φαντάζομαι ότι κάποιοι εγχώριοι θα χαίρονται και θα υπερηφανεύονται με τις επιδόσεις των γερουσιαστών ή των επιχειρηματιών της Ελληνικής ομογένειας στις Η.Π.Α, αλλά όταν θα ακούν για το περίφημο Εβραϊκό Λόμπι (υπάρχει και αντίστοιχο Ελληνικό) θα βγάζουν εθνοπρεπή σπυράκια.

Ο φόβος μου- πιθανόν αδόκιμος- λοιπόν είναι μήπως κάποιες φορές η έννοια του Σιωνισμού συσκοτίζει τον στόχο, ο οποίος είναι καθολικός και έχει στο στόχαστρό του τον Εθνικισμό στον πυρήνα του είτε προέρχεται από το Ισραηλινό είτε από οποιοδήποτε άλλο Κράτος.

Θεωρώ ότι για κάποιους πίσω από αυτήν την ονομασία, κρύβονται γενικότητες, τόσο επικίνδυνες, όσο εκείνες που εκστομίζονται από ευρωπαϊκές εφημερίδες όπως "οι τεμπέληδες Έλληνες" οι Έλληνες έτσι, οι Έλληνες αλλιώς.

(Να διευκρινίσω ότι καθόλου δε με ενδιαφέρει το τί λένε για τους Έλληνες, γιατί δεν αντιμετωπίζω τους ανθρώπους μέσα από την όποια εθνική τους ταυτότητα.

Βέβαια, δε λέω ότι εγώ δεν είμαι επηρεασμένος από την Εθνικιστική Προπαγάνδα.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε, όταν εμποτίζεται μέσα μας από την παιδική ηλικία; Το γεγονός ότι προσωπικά την πολεμάω όπως μπορώ, προσπαθώντας να ξεριζώσω από μέσα μου κάθετι πατριωτικό ή εθνικό, σημαίνει ότι είναι πολύ ισχυρή η δύναμή της κι εγώ βέβαια περισσότερο αδύναμος σε σχέση με κάποιους άλλους, που έχουν ξεπεράσει όλες τις Εθνικιστικές παγίδες. Πάντως είτε ισχυριστώ ότι δεν πιστεύω στο Έθνος είτε όχι, αυτό έχει καθορίσει μεγάλο κομμάτι της ψυχικής μου υπόστασης από τη στιγμή που για τους περισσότερους υπάρχει έστω και σαν θολή εικόνα, ανερμάτιστη, από τη στιγμή που η έννοιά του διαπνέει όλο το πολιτικό φάσμα).

Ας μην ξεχνάμε ότι η αντισημιτική Χρυσή Αυγή τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την είσοδό της στο κοινοβούλιο έχει αντικαταστήσει στη φρασεολογία της τη λέξη "Εβραίος" με τις λέξεις "Αντισιωνιστής", "Τραπεζίτης", "Τοκογλύφος".

Ίσως θα πρέπει να μάς προβληματίσει γιατί αυτές οι λέξεις και κυρίως η λέξη "Αντισιωνιστής" δεν ακούγεται τόσο επικίνδυνη και χρησιμοποιείται σχεδόν από όλο το πολιτικό φάσμα.

Με αυτό δε θέλω να πω ότι ολόκληρο το πολιτικό φάσμα κάνει αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή κι ούτε βέβαια ότι σε κείμενά τους άνθρωποι και πολιτικές ομάδες δεν διαχωρίζουν τον Αντισημιτισμό από τον Αντισιωνισμό.

Απλώς κάποιες φορές φοβάμαι ότι στο λαϊκό ασυνείδητο αυτή η αντικατάσταση έχει εγγραφεί, απλώς, ως ένα παιχνίδι με δύο λέξεις, που έχουν την ίδια ουσία, το ίδιο νόημα κι ίσως αυτό καθίσταται ή καταστεί επικίνδυνο.

Υποθέτω λοιπόν ότι ίσως θα ήταν αποτελεσματικόττερο να αναφερόμαστε στον Εθνικισμό του Ισραηλινού Κράτους, όπως ακριβώς δεν διαχωρίζουμε οποιονδήποτε άλλον Εθνικισμό αποδίδοντάς τον με άλλη ονομασία.

Ίσως έτσι να μπορέσουμε πιό εύκολα ακόμα να αναγνωρίζουμε εκείνους που μέσα σε αυτό το πλαίσιο σκέπτονται, αντιστέκονται και προσπαθούν να δυναμώσουν τη φωνή τους, όπως π.χ. διάφορες αναρχικές συλλογικότητες μέσα στο Κράτος του Ισραήλ.

Έγραψα κάποιες απλές σκέψεις- μπορεί για κάποιους και απλοϊκές- αλλά για μένα ο Εθνικισμός είναι Εθνικισμός, δεν έχει άλλο όνομα, δεν έχει διαφορετικούς νοηματικούς σκοπούς.

Μπορεί να αλλάζει τρίχωμα, αλλά όχι και τομάρι.