Οι Mηχανισμοί, Η Κοινοβουλευτική Οξυμωρία & Η ΤηλεοπτικοΠολιτική Γλώσσα

Οι Κομματικοί Μηχανισμοί

Όταν σε έναν κομματικό μηχανισμό υπάρχουν από καιρού εις καιρόν διαφορετικές απόψεις από την κυρίαρχη, δηλαδή από εκείνη που τυπικά και ουσιαστικά συμπυκνώνει την πολιτική γραμμή της ηγετικής ομάδας (γιατί κακά τα ψέματα, αυτή αποφασίζει κι οι υπόλοιποι κομματικοί ακολουθούν, όσο κι αν βαυκαλίζονται περί του αντιθέτου, μιλώντας για τις "οριζόντιες δημοκρατικές διαδικασίες" των κομμάτων τους), συνήθως δημιουργούνται προβλήματα για τον εν λόγω κομματικό μηχανισμό, ενώ ταυτόχρονα οι κατά τα φαινόμενα αντίπαλοι επωφελούνται της ευκαιρίας, εκτοξεύοντας προς αυτόν βέλη… δημοκρατικότητας και πλουραλισμού.

Αν ένα κομματικό στέλεχος έχει εντελώς αντίθετη άποψη ή αμφισβητεί την κομματική γραμμή, τότε η ηγετική ομάδα μέσω του εκπροσώπου της- ακόμα και στην περίπτωση που θα προβεί σε διαγραφή του- πάντα αναφέρεται στην "Πλήρη Εσωκομματική Δημοκρατία", στην "Ελευθερία Γνώμης" κι άλλες τέτοιες ορολογίες, δίνοντάς τους βέβαια διαφορετικό χρώμα όταν το στέλεχος πρόκειται να παραμείνει και διαφορετικό όταν πρόκειται να διαγραφεί.

Όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν τις ίδιες αιτιάσεις για τη μία ή την άλλη περίπτωση κι όσο κι αν θέλουν να φαίνεται ότι διαφέρουν, είναι παρόμοιοι, αν τελικά δεν αποδεικνύονται ίδιοι.

Έχουν σχεδόν την ίδια δομή (αλλού λιγότερο άκαμπτη αλλού περισσότερο) και στο εσωτερικό τους ακολουθούνται παρόμοιοι τρόποι ανέλιξης στην ιεραρχία. 

Και στην περίπτωση της αποδοχής, αλλά και σε αυτήν της απόρριψης, χρησιμοποιούνται οι ίδιες λέξεις (Δημοκρατία, Γνώμη, Ελευθερία κ.α.), απλώς αλλάζει το πλαίσιο, το χρώμα, το ύφος, αντιστρέφονται δηλαδή τα νοήματα των λέξεων και των όρων αναλόγως της κατάστασης που καλούνται να υπηρετήσουν, αλλάζουν ακόμα και οι λέξεις που πλαισιώνουν τους όρους κλειδιά.

Έτσι, για παράδειγμα, οι λέξεις "Ελευθερία Γνώμης" είναι υποστηρικτικές του στελέχους που δε θα διαγραφεί, ενώ οι ίδιες λέξεις, με την κατάλληλη αντιστροφή, μετατρέπονται σε καταδικαστικές για το στέλεχος που τελικά θα διαγραφεί.

Κλασσικό παράδειγμα είναι η χρήση της λέξεως "αντάρτης".

Ο διαγραμμένος αντάρτης ενός κομματικού μηχανισμού μπορεί να αποδειχθεί ο δημοκρατικότερος όλων για τον αντίπαλο κομματικό μηχανισμό ή μελλοντικά να επιστρέψει στο κόμμα που τον διέγραψε, νομιμόφρων και καθαρός, ή σε κάποια παρόμοια περίπτωση, ο ίδιος άνθρωπος να χαρακτηριστεί ως "Βουλευτής με Ελεύθερη σκέψη", ως ελεύθερος άνθρωπος, που απλώς έχει την άποψή του και με αυτό τον τρόπο βοηθά στον πλουραλισμό του κόμματός του.

Αποδοχή

Η αποδοχή του στελέχους κι η παραμονή του στον κομματικό μηχανισμό συμβαίνει σε δύο περιπτώσεις:

- Είτε αν το θέμα κρίνεται ασήμαντης εμβέλειας, οπότε αποσοβείται η κομματική κρίση εύκολα και η ανταρσία αποσιωπάται μέσω των παραπάνω ουδετεροποιημένων φράσεων κονσέρβα.

 - Είτε, αν κρίνεται, ότι, η με όποιο τρόπο συνέχιση του θέματος θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από το ίδιο το θέμα.

Αυτό, το τελευταίο, κρίνεται από την πολιτική περιρρέουσα κατάσταση, αλλά κυρίως από το εάν ο δρόμος προς την εξουσία φαίνεται πλησίον ή απομακρυσμένος και αν το κομματικό στέλεχος διαθέτει ερείσματα στο ψηφοφορικό ποίμνιο.

Υπάρχει γενικώς μια επίφαση ελευθεριότητας (όχι επίφαση ελευθερίας) στους κομματικούς μηχανισμούς, ενώ παράλληλα υφίσταται μια κατάφαση πειθαρχίας, που κι αυτή πάλι εξαρτάται από την πορεία προς την εξουσία και την ίδια την δομική ουσία των Κομμάτων.

Διαγραφή

Αν τελικά αποφασιστεί  διαγραφή, αυτό συνήθως συμβαίνει όταν υπάρχουν δύο προϋποθέσεις:

- Κάτω υπό την πίεση της πολιτικής συγκυρίας και του κομματικού συμφέροντος.

- Κάτω από εσωκομματικές πιέσεις ομάδων δύναμης, αντιπολιτευομένων προς την ηγετική, οπότε το θέμα λήγει άμεσα και για τις δύο πλευρές.

Η Κοινοβουλευτική Οξυμωρία

Γράφω στην πρώτη παράγραφο τη φράση " οι κατά τα φαινόμενα αντίπαλοι" γιατί δεν είναι εφικτό μέσα σε ένα κλειστό κύκλωμα κοινοβουλευτισμού- που συμμετέχουν και κόμματα των οποίων τα καταστατικά ή οι απόψεις δεν αποδέχονται τον κοινοβουλευτισμό ως κεντρικό πυρήνα της πολιτικής πάλης, αλλά ως ένα από τα μέσα της- να υφίστανται, στα αλήθεια, αντίπαλοι.

Να λειτουργείς εντός του κοινοβουλευτισμού και παράλληλα να τίθεσαι εναντίον του, ή ακόμα, να ισχυρίζεσαι ότι δεν τον αποδέχεσαι πλήρως, αλλά να σημειώνεις εμφατικά τα ελλιπή σημεία του, αυτό μάλλον σε κάνει υπέρ του δέοντος κοινοβουλευτικό και συνταγματικό, αφού όχι μόνο τον συντηρείς και τον νομιμοποιείς δια της παρουσίας και της συμμετοχής σου σε αυτόν, αλλά προσπαθείς και για τη βέλτιστη λειτουργία του.

Συνεπώς, παρά τα λεγόμενά σου, ταυτίζεις το κοινοβούλιο με τον πυρήνα της πολιτικής ως έννοιας και διαδικασίας και προφανώς στην κομματική σου πρακτική κυριαρχεί η ενασχόληση με αυτό, η ψήφιση ή όχι άρθρων, οι νομοθετικές διατάξεις, οι κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις, με λίγα λόγια, εκεί κυρίως παίζεται για ΄σένα το πολιτικό παιχνίδι.

Δύο, για πολλούς λόγους, εντελώς αντίθετα παραδείγματα των παραπάνω είναι οι περιπτώσεις του Κ.Κ.Ε. και της Χρυσής Αυγής.

Και εξηγούμαι, έστω κι αν ξέρω ότι μάλλον θα παρεξηγηθώ.

Οι κορώνες, τα φραστικά επεισόδια (και όχι μόνο αυτά) της Χρυσής Αυγής και η παγιωμένη κριτική του Κ.Κ.Ε. στο αστικό κοινοβούλιο- προσχωρήσαντος, ειδικά τα χρόνια της κρίσης, και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.- που βέβαια έχουν εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θέτουν τα δύο κόμματα στο ίδιο καζάνι, δεν σημαίνουν ουσιαστικά τίποτα, αφού κι οι δύο τελικά συμμετέχουν σε κάτι, που με τα λόγια δεν αποδέχονται, αλλά με την πρακτική τους υποστηρίζουν.

Δεν ισχυρίζομαι ότι το Κ.Κ.Ε ως κατ' ουσίαν Λενινιστικό κόμμα (αναφέρομαι στα χρόνια πριν την επανάσταση του '17) θα μπορούσε να είναι πλήρως αντικοινοβουλευτικό, όπως είναι η Χρυσή Αυγή ως γνήσια Εθνικοσοσιαλιστικό, άσχετα αν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί προπάτορές της μέσω του κοινοβουλίου αναδείχθηκαν.

Λέω όμως ότι εν τοις πράγμασι αποδεικνύεται ότι το Κ.Κ.Ε. πολλές φορές παράσχει υποστήριξη στον κοινοβουλευτικό θεσμό με δηλώσεις και ενέργειες.

Αυτό δεν είναι ούτε ανεξήγητο, ούτε αναίτιο.

Μπορεί να συμβαίνει γιατί η ιστορία του έχει βρεθεί στο συντριπτικό της μέρος εντός της παρανομίας στην οποία το είχε θέσει το προ- και μετά- εμφυλιακό κράτος, επιβάλλοντας ουσιαστικά τον εξοβελισμό του από την κεντρική κοινοβουλευτική πολιτική σκηνή κι όχι μόνο, αλλά μπορεί να ενισχύεται και λόγω ιδεολογικής αφετηρίας ή ακόμα και επιλεγμένης τακτικής στον πολιτικό του αγώνα.

Όλα δεκτά.

Το ότι θέλει να συμμετέχει επί ίσοις όροις στο κοινοβούλιο δεν είναι απαραίτητα κακό ούτε ιστορικά ανεξήγητο και αναίτιο.

Το ότι όμως, από τη μία η συμμετοχή του κι από την άλλη η αντίθεση του προς αυτό είναι γεγονός, μάς επιτρέπει να το κρίνουμε ως κάτι οξύμωρο.

Για το Κ.Κ.Ε. λοιπόν, σε σχέση με τα λεγόμενα μεγάλα κοινοβουλευτικά κόμματα, η κοινοβουλευτική συνθήκη θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόσφατη και από ιστορική άποψη είναι, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την οξυμωρία του πράγματος.

Γιατί το δίλημμα, όσο κι αν φαίνεται σύνθετο, είναι απλό:

Είτε αποδέχεσαι τον κοινοβουλευτισμό είτε όχι.

Είναι παρόμοιο με άλλα σημαντικά διλήμματα, που το ίδιο το Κ.Κ.Ε. έχει απαντήσει χωρίς δεύτερη σκέψη:

- Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός;

- Οικονομία Της Αγοράς ή Κεντρικά Σχεδιασμένη Οικονομία;

Είναι επίσης παρόμοιο με άλλα σημαντικά διλήμματα, που το Κ.Κ.Ε. έχει θέσει στους πολιτικούς του αντιπάλους προς απάντηση και σωστά ψέγει κάποιους από αυτούς για μισόλογα σε θέματα, όπως:

Μέσα ή έξω από το ΝΑΤΟ;

Μέσα ή έξω από την Ε.Ε.;

Ακόμα κι αν τα παραπάνω ακούγονται μανιχαϊστικά, μερικές φορές στον ανθρώπινο βίο δεν γίνεται διαφορετικά.

Ακόμα δηλαδή κι αν είναι της λογικής "άσπρο-μαύρο", ας είναι έτσι, ας μείνει "άσπρο-μαύρο".

Ο μάλλον, ανέξοδος αυτός αντικοινοβουλευτισμός ισχύει σε μικρότερο βαθμό και για τα υπόλοιπα μεγαλύτερα ή μικρότερα αριστερά κόμματα, της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (και για τα δεξιά εθνικιστικά βέβαια, αφού κι αυτός ο χώρος είναι διασπασμένος), από τη στιγμή που εκ των πραγμάτων διαφαίνεται ότι δεν έχουν φροντίσει να προπαγανδίσουν επιτυχημένα ότι το πολιτικό αντικείμενο είναι ο ταξικός αγώνας κι όχι το κοινοβούλιο, η αφύπνιση και τελικά η απο-αφομοίωση των ξεχασμένων εργατών-ανέργων από τα κυρίαρχα κελεύσματα κι όχι τόσο πολύ οι πορείες, η αγωνιστική συμπόρευση σύνολης της εργατικής τάξης κι όχι τα κλαδικά αυτόνομα ζητήματά της, που αρκετές φορές αποσυντονίζουν αντί να συντονίζουν τη δράση της και δημιουργούν ενδοεργατικές έριδες λόγω εργατικού… αυτοματισμού.

Η ΤηλεοπτικοΠολιτική Γλώσσα, ο Κοινοβουλευτισμός & Οι Χαρακτηρισμοί

Για να επανέλθω όμως στο θέμα των διαφορετικών απόψεων και να το συνδέσω με τον κοινοβουλευτισμό, είναι ακριβώς το σημείο όπου παίζεται ένα παιχνίδι ρόλων και επικοινωνιακών τρυκ στα Μ.Μ.Ε., όπου όλοι οι συμμετέχοντες (δημοσιογράφοι και επαγγελματίες πολιτικοί) γνωρίζουν το τέλος του, τις φράσεις και το ύφος των επιχειρημάτων που θα αναπτυχθούν.

Ολόκληρη η ιστορία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των τηλεοπτικών καναλιών, των εφημερίδων, των κοινοβουλευτικών κομμάτων και της επικοινωνιακής τους τακτικής (τηλεοπτικές συζητήσεις, δηλώσεις, ανακοινώσεις, δελτία τύπου κ.α.) με απώτερο σκοπό να δημιουργείται συνεχώς και με εντατικό ρυθμό ένα κοινό υπό μορφή μάζας, ένα κοινό που θα πιστεύει ότι σεβαστό κομμάτι της πολιτικής αποτελούν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ δεξιών και αριστερών κομματικών εκπροσώπων στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.

Στις περιπτώσεις δε που καλούνται και εκπρόσωποι εξωκοινοβουλευτικών αριστερών κομμάτων, η πρόσκληση συνήθως γίνεται με σκοπό να φανεί ότι κι εκείνοι εντάσσονται πλήρως στο παιχνίδι της κυρίαρχης πρακτικής, όπως επίσης και να αποδειχθεί η - κατά την άποψη των Κυρίαρχων- ουτοπιστική τους διάσταση.

Ο στόχος είναι διπλός:

1) Να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτό είναι η πολιτική κι αυτό το στοιχείο να εγκολπώνεται σταθερά στον ανθρώπινο νου και ψυχισμό

και ταυτόχρονα

2) Να μειώνεται από το τηλεοπτικό κοινό με έντεχνο τρόπο ό,τι πολιτικό θα μπορούσε να προσφέρει μια τέτοια, έστω ψευδής αντιπαλότητα, δηλαδή η ανταλλαγή επιχειρημάτων.

Να μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μια ουδέτερη, νεκρή διαδικασία, ώστε να μπορούν να εκτοξευθούν σε οιαδήποτε περίσταση επιχειρήματα-κονσέρβα.

Είναι δε τέτοιο το πλαίσιο, που όλων των ειδών τα επιχειρήματα (ακόμα και τα πιο… ριζοσπαστικά) ακούγονται και θεώνται σαν καθημερινό σίριαλ πολλών επεισοδίων με γνωστό όμως κάθε φορά το τέλος. 

Λέξεις όπως "Δημοκρατία", "Κομμουνισμός", "Παραγωγικότητα", "Ανάπτυξη", "Καπιταλισμός", "Ελευθερία", "Αναρχία", "Φιλελευθερισμός", "Ναζισμός", "Ακροδεξιά", "Σοσιαλισμός" κ.α. μπορεί να φαίνονται ως ουδέτερα σχήματα στο μυαλό των θεατών και να τα αντιμετωπίζουν ως ευκόλως διαχειρίσιμα και κατανοήσιμα, αλλά ουσιαστικά υπό το βάρος της κυρίαρχης ιδεολογίας εσωτερικεύονται εντός τους με την ερμηνεία, που αυτή επιθυμεί και υποβάλει, κι έτσι η σημασία τους χάνει όχι μόνο κάθε διιστορικό, κοινωνιολογικό και φιλοσοφικό πλαίσιο, αλλά ουσιαστικά μεταμορφώνονται σε λέξεις-φράσεις, που η ερμηνεία τους καθίσταται υπερ-ιστορική, αντι-κοινωνιολογική, σχεδόν μυστικιστική, μα πλήρως πραγματιστική λόγω της σημασιοδοτικής ισχύος της εκάστοτε Κυρίαρχης Ιδεολογίας.

Για παράδειγμα, ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής ως "Ναζιστικό Μόρφωμα" από δημοσιογράφους και πολιτικούς της αντιπάλους δεν αλλάζει σε τίποτα τα γεγονός της ανόδου της, της αποδοχής σε μεγάλο ποσοστό των απόψεών της, της ένταξης και παραμονής της στο αστικό κοινοβούλιο ως νόμιμο πολιτικό κόμμα.

Επιπλέον, όταν όλοι οι δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν αυτόν τον χαρακτηρισμό συνεχώς, αγγίζει τα επίπεδα της γραφικότητας, συνηθίζεται και ίσως σταματάει ο "τηλεοπτικός νούς" να επικεντρώνεται (αν το έκανε ποτέ) είτε στη λέξη "ναζιστικό" είτε στη λέξη "μόρφωμα".

Όπως κι αν την χαρακτηρίσει κάποιος, με τον αστικό νόμιμο τρόπο εισήχθη στο Κοινοβούλιο, με τον αστικό νόμιμο τρόπο αντιπροσωπεύει- όπως κι όλοι οι υπόλοιποι- κάποιες χιλιάδες ψηφοφόρων, εντός των αστικών πλαισίων (κοινοβούλιο, τηλεόραση κ.α.) διαδραματίζει το ρόλο της, άρα συνιστά νόμιμο και κυρίως νομιμοποιημένο πολιτικό φορέα.

Το αν η Χρυσή Αυγή έχει κάνει εγκλήματα, μόνο επιφανειακά δεν σχετίζεται με το καθεστώς του κοινοβουλευτισμού, αφού όπως λένε κι οι γνωστοί επαγγελματίες πολιτικοί "κάθε τέσσερα χρόνια αποφαίνεται ο λαός" κι εκεί αποφασίζει για την επιβράβευση ή την τιμωρία των πολιτικών κομμάτων και των εκπροσώπων τους.

Ουσιαστικά, η Βουλή αποτελεί μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, έχοντας τη δυνατότητα να σε μετατρέπει από εγκληματία Ναζί σε σεβαστό πολιτικό, αρκεί να ακολουθείς τις νομότυπες διαδικασίες για την εισαγωγή σου σε αυτό.

Αν πάμε λίγα χρόνια πίσω, θα θυμηθούμε ότι σε γενικές γραμμές τα ίδια έλεγαν δημοσιογράφοι και πολιτικοί για τον ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη, όταν όμως άρχισαν οι διαβουλεύσεις για την Κυβέρνηση Παπαδήμου, το δημοσιογραφικό τροπάριο άλλαξε και το ΛΑ.Ο.Σ. μετετράπη ξαφνικά σε αστικό, υπεύθυνο κόμμα, παραδίδοντας και δύο στελέχη από τους κόλπους του προς υπουργοποίηση χάριν της συγκυβέρνησης.

Βέβαια, τη μετάλλαξη του ΛΑ.Ο.Σ. είχαν αναλάβει εργολαβικά όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και οι δημοσιογράφοι τους πολύ πριν την κυβέρνηση Παπαδήμου, δύο δε εκ των ακραίων στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ. για τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, υπεδέχθη με ανοιχτές αγκάλες η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά.

Δεν χαρακτηρίζει λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, ένας προσδιορισμός ή πολλοί κάποιον πολιτικό φορέα, όσες φορές κι αν τους επαναλάβεις, με όση ένταση κι αν το κάνεις, αφού έχει τη δυνατότητα να νομιμοποιείται μέσω του Κοινοβουλίου και να μιλούν επί ίσοις όροις μαζί του, να λαμβάνει μέρος στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, να διαθέτει ιεραρχικά δομημένο κοινοβουλευτικό μηχανισμό, όπως όλοι υπόλοιποι κ.τ.λ.

Ο χαρακτηρισμός της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως "έκτρωμα"

δεν αλλάζει σε τίποτα τα συνταγματικά δεδομένα, που τους δίνουν το δικαίωμα να σχηματίζουν κυβέρνηση, όπως κι ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός δεν πτόησε στα αλήθεια την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Είτε χαρακτηρίσεις το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως "ΚλεφτοΠΑ.ΣΟ.Κ." είτε τη Ν.Δ. ως "Φασιστοδεξιά", μάλλον η πραγματικότητα φαίνεται ακόμα χειρότερη, αφού λόγω του κοινοβουλευτισμού, που δεν αμφισβητείται επ΄ουδενί από το εκλογικό σώμα, επιτρέπεται σε δύο ακραίες πολιτικά παρατάξεις (κλέφτες και φασίστες) να το κυβερνούν.

Παραπέρα τώρα, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις στο Κοινοβούλιο και τα τηλεοπτικά κανάλια, εδώ και χρόνια, μεταξύ Ακροδεξιών και Αριστερών (ειδικά μετά την είσοδο του ΛΑ.Ο.Σ. σε αυτό και πρόσφατα της συγγενούς Χρυσής Αυγής), για τον εμφύλιο, οι αναφορές στο Γράμμο-Βίτσι, στην Κούβα και την Κορέα, μια διαμάχη, που θα μπορούσε να είναι ιδεολογικά ενδιαφέρουσα, εντάσσεται κι αυτή σε ένα διαχειριστικό πλαίσιο υπό το φως της οικονομικής κρίσης και του τηλεοπτικού βωμού της θέασης, που πολλές φορές οδηγεί τους ψηφοφόρους όχι στην χαρτογράφηση της ιστορικής αλήθειας και τη σκόπηση γεγονότων και ιδεολογιών, αλλά στην αφομοίωση διαλόγων καφενείου, όπου, αυτός που φωνάζει περισσότερο ή εκείνος που με ύφος και τσαμπουκά κολλάει τον άλλον στον τοίχο, η ακόμα και βιαιοπραγεί, κερδίζει τις εντυπώσεις ακόμα κι αν φαίνεται ότι τις χάνει.

Το ύφος του κοινοβουλίου δε, μεταφέρεται αυτούσιο στην τηλεόραση και αντίστροφα, όπου ο ένας ατακαδόρος διακόπτει τον άλλον, σύμμαχοι κοιτούν πονηρά αλλήλους μειδιώντας για τα συντριπτικά κατά του αντιπάλου τους χτυπήματά, προσδίδοντας στην έννοια του διαλόγου ατμόσφαιρα πυγμαχικού ρινγκ ή εφηβικής παρέας, όπου όλα επιτρέπονται, ακόμα και η απύθμενη βλακεία, ο ομαδικός αυνανισμός, το κονσερβοποιημένο χιούμορ.

Άλλωστε, οι κοινοβουλευτικοί χρησιμοποιούν κατά το δοκούν το επιχείρημα των δύο αντίθετων όψεων:

Από τη μία πλευρά του νομίσματος ισχυρίζονται ότι "το κοινοβούλιο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας"

ενώ από την άλλη ότι "οι βουλευτές είμαστε εδώ για να διδάξουμε στο λαό πολιτικό πολιτισμό με τη συμπεριφορά μας".

Τελικά, ας αποφασίσουν: τί από τα δύο ισχύει;

Είμαστε το ίδιο ή εκείνοι είναι υπεράνω ημών;

Ανήκουν στην κοινωνία ή βρίσκονται υπεράνω αυτής; 

Η πραγματικότητα αυτών των ανέξοδων αντιπαραθέσεων, ενώ ίσως κάποιος περίμενε ότι θα μειωθεί λόγω της κρίσεως, έγινε εντονότερη, αφού το δίπολο Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο δημιούργησε ένα κέλυφος προστασίας γύρω από την επιχειρηματολογία των δύο πλευρών, συνεπικουρία βέβαια των τηλεοπτικών και πολιτικών παραγόντων παντός είδους και ύφους.

Ακόμα και οι δακρύβρεχτες συγγνώμες κι οι υποτιθέμενες αναλήψεις πολιτικών ευθυνών εντάχθηκαν στο ίδιο πλαίσιο, το οποίο όμως ταυτόχρονα και αναγκαστικά διευρύνθηκε.

Το "όλοι μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου και το συμπληρωμένο "όλοι μαζί τα φάγαμε αλλά δεν φάγαμε το ίδιο" του Γεωργιάδη έμπασαν το ψηφοφορικό τηλεοπτικό κοινό στην λογική του ότι όλα μπορούν να ακουστούν μέσα στο νέο πολιτικοτηλεοπτικό περιβάλλον κι όσο κι αν το εξόργιζαν οι δηλώσεις κάποιων, δεν μπορούσε να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις, αφού πάντα ήταν στην πλευρά αυτών που παρακολουθούν και ψηφίζουν εκείνους, που πάντα βρίσκονταν στην πλευρά που παρακολουθούνται και ψηφίζονται από τους πρώτους.

Οι ρόλοι είναι συγκεκριμένοι και δεν αλλάζουν.

Η εικόνα από εκπομπές του Χατζηνικολάου και του Τράγκα, όπου το κοινό κάθεται σχεδόν φοβισμένο στη θέση του σαν καλός μαθητής και περιμένει πότε θα του δοθεί ο λόγος να μιλήσει, να ξεσπάσει ή ακόμα και να βρίσει, αν κι όσο του επιτρέψει ο οικοδεσπότης, αναδεικνύει του λόγου το αληθές.

Η εικόνα μένει πάντα ίδια, στατική, μοιάζει με φωτογραφική στιγμή:

Οι επαγγελματίες πολιτικοί, δεξιοί και αριστεροί, καθισμένοι σε κεντρικό σημείο γύρω από τον δημοσιογράφο Θεό κι ο λαουτζίκος μαζεμένος και απορημένος λόγω μη τηλεοπτικής εμπειρίας γύρω από το τηλεοπτικό... πουθενά.

Η Τηλεόραση ταγμένη στην υπόθεση της επαγγελματικής πολιτικής ανατροφοδοτούσα και ανατροφοδοτούμενη από το πολιτικό κενό, που κατέχει το θρόνο της πολιτικής ουσίας.

Η συμμετοχή εικονοποιημένη ιεραρχικά:

Ο Δημοσιογράφος, οι Πολιτικοί και οι Ψηφοφόροι, αυστηρά με αυτή τη σειρά.

Βέβαια είναι το επιφαινόμενο του φαινομένου που ονομάζεται "κοινοβουλευτισμός και εκλογές" ως κυριαρχική ουσία της πολιτικής.

Δε θα υπήρχε δυνατότητα τηλεοπτικής πολιτικής επιδερμικότητας και ιεραρχίας, ανισηγορίας μεταξύ ψηφοφόρων και πολιτικών, αν δεν είχε προηγηθεί η κοινοβουλευτική πολιτική επιδερμικότητα, το ψευδεπίγραφο των εκλογών και της υποτιθέμενης ενεργούς συμμετοχής μέσω αυτών.

Όταν μεγάλο μέρος του λεγόμενου δημοσίου χώρου ταυτίζεται με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, τότε τί άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε;

Όταν η ίδια η ζωή διαμεσολαβείται από τα Μ.Μ.Ε. και "ορθολογικοποιείται" από τύπους όπως ο Χατζηνικολάου, ο Τράγκας, ο Λαζόπουλος και πολλοί άλλοι, όταν η όποια εξεγερτικότητα των τελευταίων ετών εικονοποιείται και θεματοποιείται μέσω των εφημερίδων και των καναλιών τους, όταν το lifestyle πλαίσιο κυριαρχεί στο λόγο και την πρακτική τους, φαίνεται να υπάρχει ένα κενό, που πρέπει να καλυφθεί από εμάς για εμάς.

Οι Ευθύνες Μας

Εμείς, είμαστε άραγε έτοιμοι να αντιπαραθέσουμε, τουλάχιστον μέσω του λόγου μας, την πλήρη ρήξη μας με το υπάρχον;

Να προβάλουμε τη δική μας Ορθολογικότητα έναντι της δικής τους;

Να εξυψώσουμε τη Φαντασία έναντι του Λόγου τους;

Θέλουμε στα αλήθεια να κάνουμε τη ριζοσπαστική σκέψη κοινό κτήμα, και να μάθουμε κι εμείς από τις ανάγκες μιας κοινωνίας, που είμαστε μέλη της;

Αν ναι, με ποιούς τρόπους και ποιά μέσα θα χρησιμοποιήσουμε;

Αφορά η ριζοσπαστική σκέψη μόνο εμάς ή κάποιους πεφωτισμένους δίπλα μας ή όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας;

Είμαστε έτοιμοι να ανακαλύψουμε αυτά τα νέα μέσα που θα φέρουν τον ριζοσπαστικό λόγο εγγύτερα στους συνανθρώπους μας και θα κινητοποιήσουν τη φαντασία τους προς μια πραγματικά ορθολογική κατεύθυνση;

Είμαστε έτοιμοι να σκεφθούμε διαφορετικά, χωρίς τσιτάτα, να βάλουμε όλη μας τη δύναμη, ώστε να αντιμετωπίσουμε το δογματικό εαυτό μας και να μπορέσουμε να μείνουμε μόνο σε ό,τι πραγματικά δεν πρέπει να αλλάξει σε αυτά που πιστεύουμε;

Ως επίλογο, θέλω να αναφέρω ένα πολύ μικρό απόσπασμα διαλόγου, που είχα με μια καλή φίλη και σύντροφο.

Δεν είναι ακριβής, αλλά το νόημα του είναι.

- Αυτό που κάνεις εσύ είναι σημαντικό.

- Ποιο;

- Αυτό που κάνεις με τις συνεντεύξεις και το blog.

- Μπα, δεν είναι, τρίχες.

- Γιατί το λες αυτό;

- Γιατί σημαντικό θα ήταν, αν ο τύπος που έχει το φούρνο απέναντι από το σπίτι μου είχε δει μία από αυτές τις συζητήσεις ή οποιαδήποτε άλλη τέτοιου ύφους, όποιος κι αν την έχει κάνει, και να μιλάμε για αυτό που σκέφθηκε, για ό,τι τον προβλημάτισε.

Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να διαδώσουμε τον ριζοσπαστικό λόγο, με όποιο τρόπο έχει και μπορεί ο καθένας, τότε τίποτα δεν είναι σημαντικό από αυτά.

Όταν εμείς μεταξύ μας αυτοθαυμαζόμαστε και βλέπουμε ο ένας τον άλλον στο διαδίκτυο, στις συνελεύσεις, όταν ασχολούμαστε με το δέντρο και χάνουμε το δάσος, τότε δεν έχει νόημα αυτό που κάνω.

Μάλλον κάνω ό,τι κάνω για να νιώθω εγώ καλά, όχι γιατί πιστεύω ότι κάποιο μήνυμα θα πάει παραπέρα, σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα για όλα αυτά.

Ας μην κοιτάμε λοιπόν πρώτα τις ευθύνες της κοινωνίας, ας κοιτάξουμε πρώτα τις δικές μας, από εκεί να ξεκινήσουμε.

Να βρούμε εκείνα τα μέσα, που θα στείλουμε το μήνυμα, να αλλάξουμε τους τρόπους διάδοσης των μηνυμάτων μας, να ενώσουμε τις προσπάθειες μας σε αυτό, με στόχο να μεταδώσουμε τη ριζοσπαστική σκέψη.

Το διαδίκτυο μπορεί να γίνει μεγάλο όπλο σε αυτό, να μετατραπεί σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με την ουσιαστική σημασία του όρου, όχι για να γράφουμε αντιμπατσικά και αντικαπιταλιστικά συνθήματα μόνο, αλλά για να στείλουμε ένα μήνυμα σε όσους δεν ξέρουν και μπορεί να ήθελαν να μάθουν.

Η κλειστότητα δε μας αφορά, η ριζοσπαστική σκέψη δεν είναι κτήμα μας, οι κοινωνικοί χώροι δε μας ανήκουν, ανήκουν σε όλους, όποια κομματική προτίμηση κι αν έχουν.

Εκεί να δείξουμε αν μπορούμε να κάνουμε διάλογο, όχι μόνο μεταξύ μας, αν και κάποιες φορές ούτε αυτό μπορούμε να πετύχουμε…

Δεν είμαστε πεφωτισμένοι, δεν ζούμε σε άλλη κοινωνία, δεν είμαστε οι καλύτεροι. Απλά προσπαθούμε να μείνουμε νοήμονες και να μην δογματοποιηθούμε, εγώ τουλάχιστον.

Κατάλαβες τώρα γιατί αυτό που κάνω είναι κοινωνικά μάταιο;