Η Φαντασία Στην... Εταιρεία

Και Eλευθερία και Φαντασία μάς υπόσχεται η εν φωτογραφίω εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και δεν είναι η μόνη.
Επίσης μάς πληροφορεί ότι είναι στο χέρι μας να αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη. 

Κι εγώ που νόμιζα ότι η Φαντασία είναι Ελεύθερη ούτως ή άλλως, ότι δεν έχει όρια η Ελευθερία της, ότι είναι ό,τι πιό Ελεύθερο υπάρχει, ότι Φαντασία και Ελευθερία ταυτίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται.
Όμως φευ, έκανα λάθος.
Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο.


Είναι δυνατόν η εταιρεία να μη γνωρίζει καλά;
Είναι δυνατόν να είναι ένα από τα διαφημιστικά της συνθήματα και να μη σημαίνει αυτό ότι γνωρίζει πολύ καλύτερα τους ανθρώπους και τις έννοιες από ό,τι τα ξέρω εγώ κι εσύ;
Δεν είναι δυνατόν, κάποιο λάθος θα κάνουμε.

Διότι, Φαντασία και Ελευθερία δεν υπάρχουν έτσι, χωρίς κανένα πλαίσιο, δεν υπάρχει ελευθερία στην Ελευθερία ούτε φαντασία στη Φαντασία χωρίς λόγο κι ούτε συνδυάζονται μεταξύ τους εν κενώ.

Σωστή Φαντασία και Σωστή Ελευθερία υπάρχουν μόνο στα πλαίσια του κέρδους, της μαζικής κατανάλωσης, του θεάματος. Αλλιώς γιατί να απολαμβάνεις Ελευθερία και Φαντασία;
Για να κάνεις του κεφαλιού σου;
Για να φαντάζεσαι ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;
Για να νιώθεις λίγο Ελεύθερος ακόμα κι όταν ψηγματικά σκέπτεσαι την αλλαγή του κόσμου;
Αν δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις είτε ως καταναλωτής είτε ως επιχειρηματίας, αν δεν γίνεται να φανταστείς προϊόντα και να ξέρεις ότι διαθέτεις το απαιτούμενο ποσό ελευθερίας για να τα κάνεις δικά σου, για να κάνεις την προϊοντική σου φαντασία πραγματικότητα, τότε τι να τις κάνεις και τις δύο;

Όχι ξεκάρφωτα λοιπόν, όχι χωρίς κανόνες, όχι έτσι.

Η Εταιρεία θέτει τους κανόνες, γιατί Όλα υπάρχουν χωρίς περιορισμό:
Απεριόριστα προγράμματα, Απεριόριστα μηνύματα, Απεριόριστο internet, Απεριόριστες χορηγίες κι όλος ο κόσμος μια απεριόριστη κούρσα ανάλωσης, ξοδέματος, πληρωμένης ευτυχίας και κακοφορεμένης ηδονής.
Πίσω από τις βιτρίνες κοιτούν τα κινητά σαν Τοτέμ, μικροί θεοί που εκπληρώνουν τα πάντα.
Κατεβάζουν, ανεβάζουν, σε ξυπνάνε το πρωί, σε κοιμίζουν το βράδυ, χρωματίζουν την οθόνη μιας άχρωμης Ζωής.

Τα ρούχα ντύνουν το εσωτερικό μας κενό, τα τηλέφωνα καλύπτουν την επικοινωνιακή μας ανικανότητα, η θρησκεία σώζει την αδράνειά μας κι όλα αυτά- μαζί με με όσα δεν έχω τη δυνατότητα να αναφέρω εδώ- κάνουν τη ζωή μας ένα... ελεύθερο πέρασμα κάποιου φανταστικού όντος. 

Η Φαντασία ενταφιάζεται μέσα σε δίκτυα, κινητά τηλέφωνα, προγράμματα, πάγια κι όλα αυτά την Απελευθερώνουν, μαζί φυσικά με όποιον προτιμά την εταιρεία.
Δεν είναι η μόνη, υπάρχουν και σύντροφοι σε αυτόν τον αγώνα προς το δρόμο μιας Ελεύθερης Φαντασίας ή μιας Φανταστικής Ελευθερίας.
Έτσι, όλοι μαζί, Απελευθερωνόμαστε και φανταζόμαστε ακόμα πιό Ελεύθερα έναν κόσμο γεμάτο προϊόντα, που θα μπορούμε να αγοράσουμε χωρίς περιορισμό, έναν κόσμο Φανταστικό, που γίνεται ακόμα πιό Ελεύθερος μέσα από τη στυλιζαρισμένη φαντασία μας και την ελευθερία της.
Όλα υπάρχουν στις εταιρίες, όλα αγοράζονται αν είσαι ταγμένος και αποφασισμένος να τα κερδίσεις.
Όλα μετρώνται σε ύψος, βάθος, ταχύτητα, βάρος, Mb, ραφές, πόντους, μνήμες και κάρτες.
Η Εταιρεία, που για όλα είναι έτοιμη, που όλα τα ξέρει πριν από εσένα για εσένα, είναι εδώ και προσφέρεται να σε διδάξει Ελευθερία, Φαντασία, Πολιτισμό και ό,τι άλλο ελεύθερα φανταστείς.

Αυτό τελικά που θαυμάζω στον Καπιταλισμό περισσότερο, αυτό που ενδόμυχα τού αναγνωρίζω, είναι η ικανότητά του να σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος ακόμα κι όταν είσαι απόλυτα σκλαβωμένος.

Αυτό που αναγνωρίζω στις εταιρείες του είναι η ικανότητά τους να μετατρέπουν τη Φαντασία σε τεχνολογία και την Ελευθερία σε δωδεκάποντα τακούνια.

Μεταξύ μας, ποιό άλλο σύστημα τα έχει καταφέρει τόσο καλά;