Η Νύχτα φεύγει, Ο Τσίπρας έρχεται...

O ίδιος ο Τσίπρας κι όχι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πιστεύει ότι είναι η ελπίδα που έρχεται, για αυτό προφανώς και εμφανίζεται από τα παρασκήνια οδεύων προς τη σκηνή ως άλλος Rock Star, ως ο νέος Jim Morrison με ένα μουσικό χαλί δύο μουσικών τόνων να κρατάει το ίσο στα λόγια και την εικόνα, προσπαθώντας να δημιουργήσει το κλίμα του απαραίτητου δέους και της σοβαρότητας σε όσα θα ακουστούν και θα φανούν στη συνέχεια, χαριεντιζόμενος παράλληλα και με τους ψηφοφόρους του ως "εναλλακτικός" παρουσιαστής ανάλαφρης τηλεοπτικής εκπομπής.

Και να πώς αρχίζει το διαφημιστικό μήνυμα:

"Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι η Ευρώπη που αλλάζει…

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέες και οι νέοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι αγρότισσες και οι αγρότες έχουν ήδη πάρει την απόφαση να γυρίσουνε σελίδα σε αυτόν τον τόπο..."

Μου θύμισε αρκετά λόγους για τους οποίους ο Χάρρυ Κλλυν σατίριζε κάποτε τον πάλαι ποτέ ηγέτη του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού Λεωνίδα Κύρκο, όταν εκείνος μιλούσε για το περιβόητο καλάθι της νοικοκυράς και συμπεριελάμβανε στους επικούς λόγους του όσες περισσότερες κοινωνικές τάξεις μπορούσε.

Και συνεχίζει:

"Το δίλημμα απέναντι στον ελληνικό λαό είναι καθαρό.

Το δίλημμα είναι Μνημόνιο ή ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το δίλημμα είναι υποταγή ή αποφασιστική, σκληρή διαπραγμάτευση, το δίλημμα είναι λιτότητα ή ανάπτυξη..."

Στα δύο πρώτα διλήμματα, που υποτίθεται ότι είναι ένα, αλλά διαφέρουν απλώς οι λέξεις, δεν μπορώ να βγάλω νόημα, γιατί αν το δίλημμα είναι Μνημόνιο ή ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τότε πώς στην επόμενη πρόταση το δίλημμα είναι υποταγή στο Μνημόνιο ή σκληρή διαπραγμάτευση με αυτό;

Τί βρίσκεται τελικά στον έναν πόλο του διλήμματος και τί στον άλλον;

Γιατί ενώ φαίνεται πάνω στην εκφορά του λόγου ότι είναι το ίδιο, μάλλον δεν είναι.

Μνημόνιο τέλος με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ή σκληρή διαπραγμάτευση με το Μνημόνιο από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;

Ρε Αλέξη, μάς μπέρδεψες, όπως έχετε μπερδευτεί κι εσείς οι ίδιοι και ο λόγος είναι απλός:

Όσο πιό κοντά βλέπεις την εξουσία, τόσο οι λεκτικές ακροβασίες, τα κενά νοήματος συνθήματα και τα πολλά, χωρίς νόημα, λόγια κυριαρχούν.

Τόσο, τα διαφημιστικά μηνύματα γενικεύονται και χάνονται, τόσο η φάτσα του αρχηγού και το τί λέει εκείνος παίζουν τον καθοριστικό ρόλο, ακόμα κι όταν αντί για εκείνον μιλούν άλλοι.

Οι ψηφοφόροι, τον αρχηγό έχουν στο μυαλό τους.

Ειδικά, όταν πρόκειται για σχηματισμό της Αριστεράς, αυτό ξενίζει πολύ, όχι επειδή ιστορικά δεν έχει συμβεί κατά κόρον, αλλά επειδή δε θα έπρεπε να είναι ο Αρχηγός το κεντρικό και μοναδικό πρόσωπο, αλλά οι ιδέες, η γειωμένη ελπίδα, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, τα κινήματα, η αξιοπρέπεια.

Ψιλά γράμματα για ανθρώπους και οργανισμούς, που ήθελαν κάποτε να εμπλακούν στα κινήματα, αλλά η Κ.Κ.Ε.δικη μήτρα από την οποία προέρχονται, δεν τους άφησε σχεδόν ποτέ να δουν πέρα από την κομματική τους μύτη.

Η Νύχτα φεύγει, ο Τσίπρας έρχεται...