Αντώνης: "Κάτσε να τα πούμε ρε Νικόλα"

Εκεί που παίζεις μπάλα, πιτσιρικάς, βάζεις γκολ στο αυτοσχέδιο τέρμα του αντιπάλου και ξαφνικά εμφανίζεται ένας γραβατωμένος τύπος με δύο ξενέρωτους και μια χαμογελαστή να τον συνοδεύουν (δεν παραπέμπουν σε προσωπική ασφάλεια, μάλλον τους συνάντησε στο δρόμο και τους έπεισε να τον ακολουθήσουν για να μη φάει ξύλο) στοπάρει ως μέγας μπαλαδόρος (παραλίγο να χτυπήσει τα αρχίδια του βέβαια, πιστεύω ότι στα δοκιμαστικά σίγουρα θα τα χτύπησε) και σε αρχίζει στο μπούρου-μπούρου κάνοντας την πρώτη ερώτηση κλειδί:

- "Πώς σε λένε"

- "Νικόλα"

απαντάς εσύ

ενώ φυσιολογικά θα απαντούσες πάνω στις καύλες-ντουζένια της εφηβείας

- "Και τι σε νοιάζει εσένα; Δώσε τη μπάλα ρε γέρο να παίξουμε τώρα!".

Κανονικά, από εδώ και κάτω, θα σταματούσε οποιοσδήποτε διάλογος μεταξύ ενός εφήβου κι ενός ηλικιωμένου, πολύ περισσότερο δε όταν πρόκειται για τον Πρωθυπουργό και ειδικά τον συγκεκριμένο.

Τελοσπάντων, ας καταπιούμε ότι η εφηβεία στο συγκεκριμένο διαφημιστικό αναδεικνύεται ως ώριμη και διαλεκτική, ας δεχτούμε ότι σέβεται και κωλώνει μπροστά στις εξουσίες, ας βγάλουμε δηλαδή από πάνω της τα κυριότερα χαρακτηριστικά της και πάμε παρακάτω.

Αμέσως μετά και ως δια μαγείας, οι συνοδοί  εξαφανίζονται ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται παιδιά διαφόρων ηλικιών, εκεί που δεν υπήρχαν τόσα, αφού φαίνεται ότι ο Αντώνης με την καινούργια του οδοντοστοιχία ομοιάζει στον Jesus, που κι αυτός αγαπούσε τα παιδιά, όπως κι όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της προ- και της μετα- πολίτευσης.

Αρχίζει ο διάλογος σε πιο σοβαρό επίπεδο, αφού ο Νικόλας αναφέρει στον Αντώνη κάτι που του είπε ο πατέρας του, ο οποίος κι αυτός φαίνεται πολύ ψύχραιμος σε σχέση με ό,τι φανταζόμαστε ότι βιώνει τα τελευταία χρόνια από τις πολιτικές του Αντώνη και του έτερου Καππαδόκη Βαγγέλη.

Γιατί, θα ήταν πιο φυσιολογικό να πει ο Νικόλας στον Αντώνη:

- "Να σου πω κάτι; Ο πατέρας μου λέει ότι είσαι πολύ μαλάκας κι ότι μας έχεις γαμήσει πατόκορφα"

κι ο Αντώνης να έχει δύο τρόπους απάντησης:

1) - "Πώς τον λένε ρε αρχίδι τον πατέρα σου τον μαλάκα;

 Όνομα και επίθετο θέλω, τώρα, παλιοκομμούνια".

2) - "Κάτσε να τα πούμε ρε Νικόλα"

όπως το λέει δηλαδή, μια χαρά αλλά μετά να υπάρχει άλλη τροπή στην ιστορία. 

Εντωμεταξύ, όλα τα παιδάκια κάθονται να ακούσουν τον Αντώνη, γιατί έχουν αντιληφθεί ότι θα πει σπουδαία πράγματα, σαν αυτά που κάνει δηλαδή.

Κατά τα άλλα, εσύ έχεις την καύλα σου να συνεχίσεις το παιχνίδι κι έχεις τώρα τον άλλον να σου ζαλίζει τους όρχεις και να θέλει να κουβεντιάσετε κιόλας για το γήπεδο που φτιάχνει και ονομάζεται Ελλάδα και άλλα τέτοια εμπριμέ.

Μια κουβέντα του είπες κι αυτός λέει χίλιες το λεπτό, δεν προλαβαίνεις να μιλήσεις καν, μόνο ψελλίζεις ο κακομοίρης.

Συμπέρασμα:

Αν είσαι έφηβος, παίζεις ποδόσφαιρο σε κάποια πλατεία και ξαφνικά η μπάλα σου βρεθεί στα πόδια ενός μεσήλικα ή ηλικιωμένου, μην τον αφήσεις ποτέ να σου πιάσει κουβέντα, ποτέ.

Κάτι θέλει από ΄σένα και δε θα είναι για καλό.

Βρίσ΄ τον ή αγνόησέ τον, πάρε τη μπάλα σου και συνέχισε το παιχνίδι με τους φίλους σου. 

Όπως θα γινόταν στην πραγματική ζωή δηλαδή.

Μη Μασάς.