ΕκλογοΑναρχικά...

Με αφορμή μια προχθεσινή συζήτηση.

Η προσφορά μεγάλη, πολύ μεγάλη.

Σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχει ποικιλία εδώδιμων και αποικιακών προϊόντων, καθότι εκλογές πλησιάζουν και πρέπει να σκεφτούμε ποιος από όλους αυτούς θέλουμε να καθορίζει τη ζωή μας, σε ποιόν θέλουμε να την αναθέσουμε, ποιός θα μάς κουμαντάρει καλύτερα, αξιότερα από τον άλλον.
Η Αριστερά κατακερματισμένη, οι Σοσιαλδημοκρατούντες το ίδιο, η Δεξιά με όλα της τα παρακλάδια, επίσης.
Ευτυχώς, που δεν λαμβάνει μέρος και ο αναρχικός χώρος στις εκλογές, γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για να αποφασίσεις σε ποια από όλες τις ομάδες, μικρή ή μεγάλη, θα έδινες την ψήφο σου, ποιό έντυπο θα εμπιστευόσουν, ποιόν προεκλογικό αγώνα τελικά θα προτιμούσες.


Γιατί κι εμείς, από εδώ, οι "εκτός", έχουμε τα προβλήματά μας, κυρίως μη εκλογικά, που αντανακλώνται όμως σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, με την έννοια ότι καλώς ή κακώς- προφανώς κακώς για εμάς και την κοινωνία- το αποτέλεσμα σε αυτές καθορίζει τις ζωές μας και άπαντες το γνωρίζουμε αυτό.
Γιατί ό,τι κι αν κάνουμε στο μεσοδιάστημα των δύο, τεσσάρων ή όσων ετών παρεμβάλλονται ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις, αποκλείεται να καταφέρουμε, υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό που επιτυγχάνεται σε αυτές, γιατί αυτές είναι η πηγή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος. 

Εμείς βέβαια, έχουμε την πολυτέλεια να διαχωριζόμαστε, να τονίζουμε τις υπαρκτές διαφορές μας, που όλοι τις γνωρίζουμε, και μόνο, ή συνήθως μόνο, όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα, που άπτονται συνολικά του χώρου, αλλά και της κοινωνίας, τότε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι μεταξύ μας.
Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, που δε νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ σε κάποια συγκεκριμένα.

Τόσα ωραία μυαλά, τόσοι σπουδαίοι και ευαίσθητοι άνθρωποι, που ψάχνουν τρόπους ώστε να πράξουν ό,τι μπορούν για την υπόθεση ενός καλύτερου κόσμου, τόσο ενδιαφέρον χώρος με πολυποίκιλες προσεγγίσεις και ιδέες και μέσα σε αυτές τις κρίσιμες πολιτικές συνθήκες, δεν έχει κάποιο ουσιαστικό σχέδιο, κάτι να προτείνει, που να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα είτε της εσωτερικής του συνάφειας είτε του πεδίου που ονομάζεται γενική πολιτική, που να μπορεί στα αλήθεια να πείσει για το αδιέξοδο του κοινοβουλευτισμού και την δύναμη των ίδιων των ανθρώπων να ανακαταλάβουν τις ζωές τους ολοκληρωτικά και στην πλήρη ολότητά τους, να εμπνεύσει την κοινωνία σε μια αντικαπιταλιστική και αντικοινοβουλευτική προοπτική.
Όχι με ελπίδα μόνο, μα με αλήθεια και ελπίδα μαζί. 

Θεωρώ ότι στην πραγματικότητα μάλλον δεν έχουμε καταφέρει να κοινωνικοποιηθούμε και μάλλον παραμένουμε εκτός των κοινωνικών διεργασιών, όπως αυτές είναι διαμορφωμένες και διαμορφώνονται συνεχώς από την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική ισχύ.
Υπάρχει δηλαδή ένα δέος, όχι όμως και το αντίπαλό του, που κάλλιστα θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς.
Κι όταν λεώ "εμείς" δεν εννοώ να παραστήσουμε τους καθοδηγητές της κοινωνίας, ούτε να γίνουμε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά να αποτινάξουμε από πάνω μας τον ελιτισμό και τη λογική του "εμείς τα ξέρουμε όλα" και αυτό το "εμείς", ο "χώρος", να είναι κάτι που θα αφορά ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού χώρου.
Σε αυτό το "εμείς" αναφέρομαι.

Εμπλεκόμαστε συχνά κι εμείς στη λογική του μικροαστού, που υποτίθεται ότι αντιμαχόμαστε, αυτού δηλαδή που ξέρει από μηχανές αυτοκινήτων μέχρι ποδόσφαιρο και πολιτική.
Αν πραγματικά πιστεύουμε ότι η πολιτική είναι κοινωνικό, καθημερινό και ανθρώπινο πεδίο, τότε εμείς, δεν μπορούμε να διδάσκουμε, παρά μόνο να ακούμε, να συναισθανόμαστε κι αν είμαστε σε θέση, μόνο να συμβουλεύουμε, να θέλουμε μαζί με τους άλλους δηλαδή, να μπορούμε να συμπορευόμαστε μαζί τους, όσο γελοίες κι αν μάς ακούγονται οι αιτιάσεις τους για τον κοινοβουλευτισμό, τις εκλογές, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα κι όλους τους παραγόμενους από αυτά θεσμούς.

Νομίζω ότι παραμένουμε ταυτόχρονα περιθωριακοί και ελιτιστές, γιατί προφανώς το δεύτερο παρέχει δικαιολογία στην ύπαρξη του πρώτου κι ενώ κινούμαστε εντός της κοινωνίας, σχεδόν πάντα εμείς τα ξέρουμε όλα και είτε την κρίνουμε εξ΄αποστάσεως είτε θέλουμε να βρισκόμαστε μέσα της αλλά πολλές φορές με δασκαλίστικο ύφος. 
Και τουλάχιστον το μηδενιστικό λεγόμενο ρεύμα ή αλλιώς αυτό του Ατομικού Αναρχισμού, τίθεται ξεκάθαρα εναντίον της κοινωνίας και αναζητά λύση στην ατομική εξέγερση, στη στιγμή, στην δυνατότητα εξέγερσης της προσωπικότητας του καθενός από εμάς, στρεφόμενη συνήθως και κατά του λεγόμενου Κοινωνικού Αναρχισμού.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί ήδη έχει φτάσει η στιγμή (αν δεν έχει ήδη έρθει)  που πάλι, κάποιες αναρχάρες, θα κατηγορήσουν συντρόφους τους για το γεγονός ότι θα λάβουν μέρος στο εκλογικό πανηγύρι.

Μα μήπως στα αλήθεια νομίζουν ότι κι εκείνοι δε γνωρίζουν το οξύμωρο και το αδιέξοδο των εκλογών της κεντρικής πολιτικής σκηνής;

Μήπως νομίζουν ότι δεν γνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ Αριστεράς και Αναρχίας

ή μήπως νομίζουν

ότι ξαφνικά πείστηκαν για οποιοδήποτε προεκλογικό πρόγραμμα αριστερών, κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών, κομμάτων;
Πάντα, οι διαφορές ήταν, είναι και θα είναι υπαρκτές.
Επίσης, όμως, πάντα κάποιοι αναρχικοί ψήφιζαν και πάντα κάποιοι αναρχικοί τους θεωρούσαν ρεφορμιστές.
Ας αναλογιστούμε όμως ότι δε θα υπήρχε αυτό το πρόβλημα, αυτό το δίλημμα, αν εμείς οι ίδιοι, χρόνια τώρα, είχαμε κάνει τον Αναρχισμό κοινωνική υπόθεση (είναι οξύμωρο, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα κάτι τέτοιο), αν εμείς οι ίδιοι δεν στεκόμασταν πολλές φορές με κείμενα και συμπεριφορές απέναντι στην κοινωνία που μάς έχει γεννήσει από τα σπλάχνα της, αν δεν αναζητούσαμε τόσο συχνά τις ευθύνες για την αποτυχία μας σε αυτήν, αλλά σχεδόν ποτέ στο τί μπορεί να κάνουμε λάθος εμείς.

Προσωπικά, δεν πρόκειται να ψηφίσω κανέναν, όμως, αντιλαμβάνομαι τους λόγους, που αρκετοί σύντροφοι θα το κάνουν.
Κι αυτή η αντίληψη δεν αποτελεί δικαιολόγηση της συμμετοχής τους στις εκλογές, παρά μόνο αποτύπωση μιας πραγματικότητας, που την γνωρίζουμε όλοι μας καλά.

Γιατί,  όσο εμείς δεν είμαστε έτοιμοι, όσο εμείς περιθωριοποιούμαστε, όσο δεν αλλάζουμε τακτικές, που να οδηγούν στον ίδιο στρατηγικό στόχο, τόσο θα υπάρχουν αναρχικοί, που θα ψηφίζουν για αντιπροσώπους, τόσο η κοινωνία θα μάς γυρνάει την πλάτη και θα ψάχνει στην κεντρική πολιτική σκηνή τις λύσεις για τα αδιέξοδά της .
Ας μην ψάχνουμε άλλο τις ευθύνες εκείνης, ή καλύτερα, ας κοιτάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και τα του οίκου μας κι έτσι θα έχουμε πιό αξιόλογα κριτήρια για να κρίνουμε και τους γύρω μας.
Γιατί, κι εμείς στην κοινωνία ανήκουμε, από αυτήν προερχόμαστε και σε  αυτήν απευθυνόμαστε.