Η καρδιά/#Αυτογνωσία volume 4 (Του Cable)

Δύο Ενδιαφέροντα Κείμενα Του Φίλου Cable, γραμμένα το 2016

Η καρδιά

Αλλά, όσα περιφερειακά ζητήματα κι αν συζητήσουμε, η αλήθεια είναι μια. Τα πάντα πηγάζουν από την ψυχολογικοπνευματική κατάσταση των πολιτών. Αν ο καθένας δεν δουλέψει εκεί, αν δεν καταλάβει πως η ζωή του έχει καταντήσει ένα απέραντο κενό, χωρίς προσωπικούς, σε επίπεδο αισθήσεων, συναισθημάτων και διαθέσεων, στόχους, αν δεν κατανοήσει πως τίποτα εξωτερικοϋλιστικό δεν πρόκειται να τον προάγει σε κάτι ανώτερο, τίποτα δεν θα διαφοροποιηθεί.

Βγαίνεις, μπαίνεις, ταξιδεύεις, γυρίζεις, αγοράζεις, πουλάς, παραπονιέσαι, αυτοεπιδεικνύεσαι, αλλά δεν κοιτάς τη μούρη σου και τα χάλια σου.

Συνεχίζεις να αναζητάς πού θα φας το πιο "καθαρό" χοιρομέρι, ποιο αυτοκίνητο βγάζει περισσότερους ίππους, ποια εταιρία δίνει την πιο συμφέρουσα προσφορά για κλήσεις προς Ουγκάντα, ποιο κινητό έχει καλύτερη ανάλυση σε φωτογράφιση από τα 20 cm, αν σου έδωσαν άδεια την 24η ή την 23η του μηνός.

Κι η δεύτερη μεγάλη αλήθεια είναι κι η πιο λυπηρή.

Αφού και τα μνημόνια δεν άλλαξαν τις εσωτερικές μας θεωρήσεις, τα προσωπικά πιστεύω, τον τρόπο ζωής μας, αλλά, αντίθετα, τα έστειλαν ακόμη πιο βαθιά στην καταναλωτική παραφροσύνη - πραγματικά μεγάλα μυαλά οι εξουσιάζοντες τον πλανήτη, πραγματικά - τότε δεν υπάρχει ελπίδα καμιά.

Κι όταν λέω "μας" εννοώ την κοινή σας γνώμη ή σκόνη.

Όσοι άλλαξαν, έστω και λίγα πράγματα, μπράβο τους και να συνεχίσουν έτσι. Η κόντρα που θα δεχτούν θα είναι ισχυρή.

Θα τους απομονώσουν, θα τους επικρίνουν, θα τους υποβαθμίσουν.

Αλλά όλοι αυτοί είναι η καρδιά της ανθρωπότητας.

Η καρδιά, ένα όργανο, κρυμμένο βαθιά μας, που δεν βλέπει ποτέ κανείς, όμως όλοι ξέρουμε περί τίνος πρόκειται.

Ακόμη, λοιπόν, κι αν τα εξωτερικά μέλη της ανθρωπότητας έχουν σακατευτεί, η ίδια η ανθρωπότητα έχει γίνει κουρέλι, όσο χτυπάει η καρδιά της, αυτοί οι αφανείς αγωνιστές δηλαδή, αυτοί που με μικρές, αθόρυβες πλην σημαντικές, κινήσεις κρατούν σε συνεχή ροή το αίμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μεγαλείου, τότε κάτι μπορείς να περιμένεις.

#Αυτογνωσία volume 4

Κάποτε χαρακτήριζα τον εαυτό μου "ανένταχτο" και σκέφτομαι πως είναι πραγματικά πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ του "ανένταχτος" και του "εξαναγκαστικά μοναχικός", κυρίως με σημείο αναφοράς το αποτέλεσμα, την καταληκτική κατάσταση κάποιου που υπάγεται σε μια από τις δυο "ετικέτες".

Γιατί εκεί που διαφέρουν οι δυο έννοιες είναι στα κίνητρα, τις αιτίες και τις συνθήκες.

Ρωτάω συχνά τον εαυτό μου αν εκείνο το "ανένταχτος" αποτέλεσε ένα είδος άμυνας απέναντι σε μια μοναξιά εξαναγκαστικά επιβεβλημένη ή ήταν μια πρώιμη και ωμή συνειδητοποίηση κάποιας εγγενούς και γνήσιας τάσης μου.

Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβάνομαι την, μετά τρομακτικής συνέπειας, αποφυγή από πλευράς μου οποιασδήποτε κατάστασης ένταξης, ομαδοποίησης.

Αλλά το ουσιαστικό ερώτημα είναι το αν τελικά άμυνα αποτελεί η... "ανένταξη" ή η ομαδοποίηση. Αν η δήλωση "ανένταξης" ήταν μια γενναία έκφραση αλήθειας ή μια κίνηση παραίτησης και εισόδου σε μια έντονα μοναχική πορεία.

Αν η ανένταξη αποτελεί την απόλυτη μορφή ένταξης σε μια ομάδα μη... ομαδοποιημένων, σε μια ομάδα αυτόνομων μονάδων, που τελικά συγκροτούν, μέσα από τη διαφορετικότητά τους, μια ιδεατή ολότητα.

Ουσιαστικά, καταλήγει κανείς σε ένα κεντρικό δίλημμα. Πραγματικά μοναχικός είναι αυτός που ομαδοποιείται ή αυτός που μένει ανένταχτος;

Στην ομαδοποίηση οδηγεί η αίσθηση μοναξιάς ή η μη μοναξιά, η τάση προς κοινωνικοποίηση;

Ιδιαίτερα ερωτήματα.

Πλέον, ωστόσο, οδεύοντας ολοταχώς προς τα τριάντα ένα μου, μη μπορώντας να αλλάξω κάτι από το παρελθόν, είτε έμεινα ανένταχτος λόγω εξαναγκασμού είτε λόγω φόβου είτε λόγω γνήσιας τάσης, κατανοώ πως έμεινα πρακτικά ανένταχτος, πως δεν ένιωσα ποτέ ουσιαστική διάθεση ένταξης, και η απέχθειά μου προς κάθε μορφή ένταξης αποτελεί τη μόνη πραγματικότητα. Άμυνα, επίθεση, τρέλα, δεν το γνωρίζω, εντούτοις γνωρίζω πως αυτή η "μη ομάδα" των ανένταχτων, αυτών που δεν νιώθουν πως ανήκουν ή θέλουν να ανήκουν κάπου, πέρα από το σύμπαν, τα συναισθήματά τους και τις αισθήσεις τους, τραβάει σκληρό κουπί στην εποχή της εξομάλυνσης, της μόδας, της παγκοσμιοποίησης, της ντιρεκτίβας και των κοινών γραμμών.

Τρομάζει και απωθεί.

Κι όσο περνούν τα χρόνια η ανένταξη γίνεται τόσο γενναία πράξη, όσο κάποτε, όταν ο ένας έτρωγε τον άλλο, αποτελούσε γενναία πράξη η κοινωνικοποίηση.

Έτσι, λοιπόν, θα θυμηθώ κάτι που είχα πει σε μια ψυχή.

Πως εγώ σε τσουβάλια με άλλους δεν μπαίνω, θέλω αέρα.

Είτε αυτά τα τσουβάλια είναι πολιτικά είτε κοινωνικά είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής.

Κλείνοντας, θα εκφράσω την άποψη ότι η μεγάλη σύγχυση προέρχεται από το γεγονός ότι οι ανένταχτοι, αυτοί οι άνθρωποι που είναι δύσκολο να ταμπελοποιηθούν δηλαδή, ταυτίζονται με τους αντικοινωνικούς, τους απροσάρμοστους, με αρνητική χροιά. Ταύτιση που έχει επιβληθεί κυρίως γιατί δεν αποτελούν πειθήνια όργανα, δεν αποτελούν καλό παράδειγμα στην καταναλωτική μας κοινωνία.

Αλίμονο αν όλοι γινόντουσαν ανένταχτοι, άλλωστε.

Αλίμονο αν όλοι ερωτευόντουσαν, αλλά δεν παντρευόντουσαν, αν ήταν ανθρωπιστές, αλλά δεν ψήφιζαν, αν είχαν άποψη, αλλά όχι τατουάζ. Αλίμονο.