Όποιος παράγει μηδενισμό, τον βρίσκει απέναντί του
Ακόμη κι όσοι δεν πιστεύουν ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας θα συμφωνήσουν πως αποτελεί δημιούργημα και υποπροϊόν δεδομένων οικονομικών και πολιτικών σχέσεων. Οι κοινωνίες, λοιπόν, κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουν τη βία που παράγουν. Η ελληνική κοινωνία, με τις ιδιαίτερες έστω ιστορικές αναφορές και αναμνήσεις της, επέλεξε και εν πολλοίς κατάφερε να προσδεθεί, έστω και με τη γνωστή ελληνική ελαφρότητα, στο κυρίαρχο σχήμα το οποίο οδηγούσε αδιαμφισβήτητα, μέχρι και το περασμένο φθινόπωρο, το άρμα της παγκοσμιοποίησης.
Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό το άρμα σταματά απότομα να κινείται και να ικανοποιεί τις όποιες προσδοκίες έχει καλλιεργήσει;
Οι αυτάρεσκα αποκαλούμενες «κοινωνίες της αφθονίας» στη Δύση, ανάμεσά τους και η ελληνική, χτυπημένες από την οικονομική κρίση, αντιλαμβάνονται με οδύνη πως το καταναλωτικό όραμα που τις καθοδηγούσε δεν είναι αρκετό για να διατηρήσει τη συνοχή τους.
Από τη στιγμή που αυτό το όραμα ξεθωριάζει για ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, κυρίως τη νεολαία, διαλυτικά φαινόμενα αποσύνθεσης εμφανίζονται ολοένα και συχνότερα. Καθώς μάλιστα η πολιτική έχει προ πολλού μετατραπεί σε θεραπαινίδα της οικονομικής εξουσίας, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί προβάλλουν ως οι μόνοι ικανοί να διασφαλίσουν τη συνοχή.
Η βία, ακόμη και η «βία στη βία», ουδέποτε εξασφάλισαν τη συνοχή. Αποτέλεσμά τους είναι η διάλυση και η – διά του φόβου – σιωπή της κοινωνίας, η οποία σίγουρα πολλά έχει να πει και να πράξει απαιτώντας, έστω και κάπως αργά, την επιστροφή της πολιτικής. Αυτής όμως της πολιτικής που βάζει στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών και όχι την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ελαχίστων.
Το σημερινό κενό πολιτικής, η ακατάσχετη αναπαραγωγή μιας κενολογίας που αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου, η αδυναμία να διατυπωθεί ένα όραμα που να ξεπερνά την ασαφή υπόσχεση απλώς για μια λιγότερο κακή διαχείριση είναι το εκρηκτικό μείγμα που παράγει την αίσθηση του μηδενός σε όλα τα επίπεδα. Όμως ένα πολιτικό σύστημα που παράγει μηδενισμό είναι βέβαιο ότι θα τον βρει απέναντί του. Ενίοτε και σε μεγέθη τα οποία δεν θα μπορούσε να φανταστεί...
(Ποντίκι, 26.2.2009)
Ακόμη κι όσοι δεν πιστεύουν ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας θα συμφωνήσουν πως αποτελεί δημιούργημα και υποπροϊόν δεδομένων οικονομικών και πολιτικών σχέσεων. Οι κοινωνίες, λοιπόν, κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουν τη βία που παράγουν. Η ελληνική κοινωνία, με τις ιδιαίτερες έστω ιστορικές αναφορές και αναμνήσεις της, επέλεξε και εν πολλοίς κατάφερε να προσδεθεί, έστω και με τη γνωστή ελληνική ελαφρότητα, στο κυρίαρχο σχήμα το οποίο οδηγούσε αδιαμφισβήτητα, μέχρι και το περασμένο φθινόπωρο, το άρμα της παγκοσμιοποίησης.
Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό το άρμα σταματά απότομα να κινείται και να ικανοποιεί τις όποιες προσδοκίες έχει καλλιεργήσει;
Οι αυτάρεσκα αποκαλούμενες «κοινωνίες της αφθονίας» στη Δύση, ανάμεσά τους και η ελληνική, χτυπημένες από την οικονομική κρίση, αντιλαμβάνονται με οδύνη πως το καταναλωτικό όραμα που τις καθοδηγούσε δεν είναι αρκετό για να διατηρήσει τη συνοχή τους.
Από τη στιγμή που αυτό το όραμα ξεθωριάζει για ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, κυρίως τη νεολαία, διαλυτικά φαινόμενα αποσύνθεσης εμφανίζονται ολοένα και συχνότερα. Καθώς μάλιστα η πολιτική έχει προ πολλού μετατραπεί σε θεραπαινίδα της οικονομικής εξουσίας, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί προβάλλουν ως οι μόνοι ικανοί να διασφαλίσουν τη συνοχή.
Η βία, ακόμη και η «βία στη βία», ουδέποτε εξασφάλισαν τη συνοχή. Αποτέλεσμά τους είναι η διάλυση και η – διά του φόβου – σιωπή της κοινωνίας, η οποία σίγουρα πολλά έχει να πει και να πράξει απαιτώντας, έστω και κάπως αργά, την επιστροφή της πολιτικής. Αυτής όμως της πολιτικής που βάζει στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών και όχι την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ελαχίστων.
Το σημερινό κενό πολιτικής, η ακατάσχετη αναπαραγωγή μιας κενολογίας που αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου, η αδυναμία να διατυπωθεί ένα όραμα που να ξεπερνά την ασαφή υπόσχεση απλώς για μια λιγότερο κακή διαχείριση είναι το εκρηκτικό μείγμα που παράγει την αίσθηση του μηδενός σε όλα τα επίπεδα. Όμως ένα πολιτικό σύστημα που παράγει μηδενισμό είναι βέβαιο ότι θα τον βρει απέναντί του. Ενίοτε και σε μεγέθη τα οποία δεν θα μπορούσε να φανταστεί...
(Ποντίκι, 26.2.2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου