Μετά από 54 περίπου, μεγάλα και μικρότερα σκάνδαλα των κυβερνήσεων Καραμανλή, η πολιτική ευθύνη αποκτά την εικόνα που της αξίζει στο σύγχρονο τοπίο.
Γιατί ο Καραμανλής εκτός από υπεύθυνος και καταλληλότερος πρωθυπουργός, τελευταία έχει εντρυφήσει και στη δύσκολη επιστήμη της γλωσσολογίας και δη της ετυμολογίας.
Έτσι η λέξη ευθύνη δεν είναι αυτό που ήξερες αδαή και ηλίθιε έλληνα υπήκοε. Δεν ισχύει πλέον (τόσο εξόφθαλμα τουλάχιστον) για τους πολιτικούς ταγούς, μικρούς ή μεγάλους, η έννοια της ευθύνης όπως ισχύει για σένα. Η πολιτική ευθύνη έχει τρεις απολήξεις.
Παραθέτω κάποια παραδείγματα απλά, για να καταλαβαινόμαστε.
1) Ανάλαβε και εσύ μια ευθύνη, μπορείς.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Πες, ότι είσαι ανήλικος και συστηματικά κλέβεις από τον ψιλικατζή της γειτονιάς σου τσιγάρα. Αν δεν σε γραπώσει, σίγουρα ο πατέρας σου δεν έχει καμία ευθύνη. Αν πάλι σε γραπώσει, τότε ναι μεν έχει την ευθύνη, αλλά δεν θα τιμωρηθεί αν την αναλάβει. Eιδικά αν έχει πάρει χαμπάρι από τον Γενάρη ότι εσύ κλέβεις και αναλάβει την ευθύνη κατά τον Αύγουστο ( ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΧΙΕΣ ΟΙ ΜΎΓΕΣ), τότε δεν μπορεί να του πει κανείς κουβέντα. Αν ο πατέρας σου πάει και πει στον κυρ-Τάσο, ότι έχει δίκιο που φωνάζει για τα τσιγάρα του, αλλά ότι έχει όλη την καλή διάθεση να αναλάβει την ευθύνη, τότε το θέμα έχει λυθεί. Αναλαμβάνει δηλαδή ο μπαμπάς την ευθύνη, αλλά χωρίς συνέπειες. Ούτε αψιμαχίες με τον κυρ Τάσο, ούτε αστυνομίες, όλα όμορφα και ωραία. Έτσι δεν έκανε και ο Καραμανλής με την υπόθεση Βατοπαιδίου; Είπε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη (ως κάποιο μέλος της «Σέχτας Επαναστατών») και μετά πήγε σπιτάκι του. Δεν μπλέχτηκε με προκηρύξεις, αστυνομίες, δικαιοσύνη και τέτοιες μαλακίες. Οι πολιτικοί έχουν την βουλή για να λένε τις παπαριές τους και μάλιστα καταχειροκροτούμενοι, δημοσία δαπάνη, από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τους.
2) Αν δεν αναλάβεις την ευθύνη, τουλάχιστον πρέπει να φύγεις.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ ΚΑΙ ΡΟΥΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
Έχεις αφήσει, ως υπάλληλος του κυρ Τάσου, τους φίλους σου να κατακλέβουν τα τσιγάρα του ψιλικατζίδικου, δηλαδή κάνεις τα στραβά μάτια. Η γειτονιά κάτι έχει ακούσει, αλλά εσύ δεν παραδέχεσαι τίποτα. Ζητάς αποδείξεις από τους κατήγορούς σου και αφού δεν υπάρχουν, δε το κουνάς ρούπι. Εμ δεν έχουν αποδείξεις εμ και να σε κατηγορούν; Αυτό είναι πρωτάκουστο. Ένας φίλος σου που έχει μπλέξει παλιότερα σε τέτοιες δουλειές, σε συμβουλεύει να την κάνεις σιγά-σιγά με ελαφρά, ώστε και εσύ να μην αντιμετωπίσεις πρόβλημα και οι φίλοι σου να βγούνε λάδι.
Αν και ο πατέρας σου ήταν ταχυδρόμος, αποφασίζεις να μην το πεις στον κυρ Τάσο ως δικαιολογία, γιατί σου φαίνεται χοντρή μαλακία.
3) Όταν μιλάς, θα αναλαμβάνεις και την ευθύνη.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΥΖΟΥ
Είσαι νέος γιατρός και συζητώντας με συναδέλφους σου, μεταξύ αυτών και ο διευθυντής του νοσοκομείου που εργάζεσαι, πάνω στην κουβέντα λες, ότι όλοι οι γιατροί χρηματίζονται, «τσιμπάνε» τα λεγόμενα φακελάκια δηλαδή. Την επόμενη μέρα ο διευθυντής του νοσοκομείου σε απολύει, γιατί θεωρεί ανεπίτρεπτα τα όσα υποστήριξες την προηγούμενη μέρα. Προσπαθώντας να υποστηρίξεις τον εαυτό σου, ισχυρίζεσαι, ότι την ίδια γνώμη έχει το 99% των ανθρώπων που γνωρίζεις. Ο διευθυντής απαντάει πως ναι μεν έχεις δίκιο, όμως εμμένει στην απόφαση του για απόλυσή σου, γιατί δεν μπορείς να λες ό,τι θες μέσα στον ιερό χώρο του νοσοκομείου, ακόμα κι αν αυτό που λες όντως συμβαίνει. Αυτό που είπες, πιστεύει ότι προκαλεί τους συναδέλφους σου.
Άφησε λοιπόν τις πολλές κουβέντες, γιατί σημασία δεν έχει ό,τι γίνεται αλλά ό,τι λέγεται.
Έδωσα τρία παραδείγματα για αυτό που ονομάζω «πολιτική ευθύνη-σωβρακολάστιχο».
Ελπίζω να μην κουραστήκατε.
Τώρα, όλοι μαζί ας αναφωνήσουμε
ΖΗΤΩ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ
ΖΗΤΩ Η Ν(έα) Δ(ολοπλοκία)
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΔΕΞΙΑ ΗΘΙΚΗ
Γιατί ο Καραμανλής εκτός από υπεύθυνος και καταλληλότερος πρωθυπουργός, τελευταία έχει εντρυφήσει και στη δύσκολη επιστήμη της γλωσσολογίας και δη της ετυμολογίας.
Έτσι η λέξη ευθύνη δεν είναι αυτό που ήξερες αδαή και ηλίθιε έλληνα υπήκοε. Δεν ισχύει πλέον (τόσο εξόφθαλμα τουλάχιστον) για τους πολιτικούς ταγούς, μικρούς ή μεγάλους, η έννοια της ευθύνης όπως ισχύει για σένα. Η πολιτική ευθύνη έχει τρεις απολήξεις.
Παραθέτω κάποια παραδείγματα απλά, για να καταλαβαινόμαστε.
1) Ανάλαβε και εσύ μια ευθύνη, μπορείς.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Πες, ότι είσαι ανήλικος και συστηματικά κλέβεις από τον ψιλικατζή της γειτονιάς σου τσιγάρα. Αν δεν σε γραπώσει, σίγουρα ο πατέρας σου δεν έχει καμία ευθύνη. Αν πάλι σε γραπώσει, τότε ναι μεν έχει την ευθύνη, αλλά δεν θα τιμωρηθεί αν την αναλάβει. Eιδικά αν έχει πάρει χαμπάρι από τον Γενάρη ότι εσύ κλέβεις και αναλάβει την ευθύνη κατά τον Αύγουστο ( ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΧΙΕΣ ΟΙ ΜΎΓΕΣ), τότε δεν μπορεί να του πει κανείς κουβέντα. Αν ο πατέρας σου πάει και πει στον κυρ-Τάσο, ότι έχει δίκιο που φωνάζει για τα τσιγάρα του, αλλά ότι έχει όλη την καλή διάθεση να αναλάβει την ευθύνη, τότε το θέμα έχει λυθεί. Αναλαμβάνει δηλαδή ο μπαμπάς την ευθύνη, αλλά χωρίς συνέπειες. Ούτε αψιμαχίες με τον κυρ Τάσο, ούτε αστυνομίες, όλα όμορφα και ωραία. Έτσι δεν έκανε και ο Καραμανλής με την υπόθεση Βατοπαιδίου; Είπε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη (ως κάποιο μέλος της «Σέχτας Επαναστατών») και μετά πήγε σπιτάκι του. Δεν μπλέχτηκε με προκηρύξεις, αστυνομίες, δικαιοσύνη και τέτοιες μαλακίες. Οι πολιτικοί έχουν την βουλή για να λένε τις παπαριές τους και μάλιστα καταχειροκροτούμενοι, δημοσία δαπάνη, από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τους.
2) Αν δεν αναλάβεις την ευθύνη, τουλάχιστον πρέπει να φύγεις.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ ΚΑΙ ΡΟΥΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
Έχεις αφήσει, ως υπάλληλος του κυρ Τάσου, τους φίλους σου να κατακλέβουν τα τσιγάρα του ψιλικατζίδικου, δηλαδή κάνεις τα στραβά μάτια. Η γειτονιά κάτι έχει ακούσει, αλλά εσύ δεν παραδέχεσαι τίποτα. Ζητάς αποδείξεις από τους κατήγορούς σου και αφού δεν υπάρχουν, δε το κουνάς ρούπι. Εμ δεν έχουν αποδείξεις εμ και να σε κατηγορούν; Αυτό είναι πρωτάκουστο. Ένας φίλος σου που έχει μπλέξει παλιότερα σε τέτοιες δουλειές, σε συμβουλεύει να την κάνεις σιγά-σιγά με ελαφρά, ώστε και εσύ να μην αντιμετωπίσεις πρόβλημα και οι φίλοι σου να βγούνε λάδι.
Αν και ο πατέρας σου ήταν ταχυδρόμος, αποφασίζεις να μην το πεις στον κυρ Τάσο ως δικαιολογία, γιατί σου φαίνεται χοντρή μαλακία.
3) Όταν μιλάς, θα αναλαμβάνεις και την ευθύνη.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΥΖΟΥ
Είσαι νέος γιατρός και συζητώντας με συναδέλφους σου, μεταξύ αυτών και ο διευθυντής του νοσοκομείου που εργάζεσαι, πάνω στην κουβέντα λες, ότι όλοι οι γιατροί χρηματίζονται, «τσιμπάνε» τα λεγόμενα φακελάκια δηλαδή. Την επόμενη μέρα ο διευθυντής του νοσοκομείου σε απολύει, γιατί θεωρεί ανεπίτρεπτα τα όσα υποστήριξες την προηγούμενη μέρα. Προσπαθώντας να υποστηρίξεις τον εαυτό σου, ισχυρίζεσαι, ότι την ίδια γνώμη έχει το 99% των ανθρώπων που γνωρίζεις. Ο διευθυντής απαντάει πως ναι μεν έχεις δίκιο, όμως εμμένει στην απόφαση του για απόλυσή σου, γιατί δεν μπορείς να λες ό,τι θες μέσα στον ιερό χώρο του νοσοκομείου, ακόμα κι αν αυτό που λες όντως συμβαίνει. Αυτό που είπες, πιστεύει ότι προκαλεί τους συναδέλφους σου.
Άφησε λοιπόν τις πολλές κουβέντες, γιατί σημασία δεν έχει ό,τι γίνεται αλλά ό,τι λέγεται.
Έδωσα τρία παραδείγματα για αυτό που ονομάζω «πολιτική ευθύνη-σωβρακολάστιχο».
Ελπίζω να μην κουραστήκατε.
Τώρα, όλοι μαζί ας αναφωνήσουμε
ΖΗΤΩ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ
ΖΗΤΩ Η Ν(έα) Δ(ολοπλοκία)
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΔΕΞΙΑ ΗΘΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου