Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΥΤΟΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ...


Δεν μπορώ να καταλήξω στο εξής: Εγώ έχω διαχειριστικό πρόβλημα σκέψης ή οι άλλοι δε με καταλαβαίνουν;


Βέβαια μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Όταν λεγόμενά μου φαντάζουν εξωγήινα, οι άλλοι αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν μιλάνε οι άλλοι και γουρλώνω τα μάτια … τότε αρχίζω να αμφιβάλλω εγώ. Γενικά, αρχίζω να αμφιβάλλω για αυτά που σκέφτομαι, για αυτά που θέλω, για το πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα, για τον ίδιο μου τον εαυτό. Όλοι οι άλλοι δείχνουν σίγουροι για τα πιστεύω τους και η σκέψη τους φαντάζει στα μάτια μου πατενταρισμένη. Μάλλον αναρχίζουσα φαίνεται και η δικιά μου σκέψη σε αυτούς. Εκείνοι προτείνουν τη δουλειά και την καριέρα, εγώ αντιπροτείνω περισσότερο ουσιαστικό χρόνο και ισχυρότερες άμυνες απέναντι στην αδικία, μεγαλύτερη αλληλεγγύη, βαθύτερη κατανόηση. Δεν διεκδικώ δάφνες πρωτότυπης σκέψης, απλά προσπαθώ να την προκρίνω σε χώρους άγνωστους. Δεν πιστεύω ότι η σκέψη μου είναι ανεξάρτητη, ούτε όμως και των άλλων. Προφανώς, έχει διαμορφωθεί από ό,τι έχω διαβάσει, ακούσει, βιώσει, νιώσει. Και των άλλων το ίδιο θα μου πει κάποιος. Δεν αρνούμαι τη σκέψη οποιουδήποτε, απλά έχω δικαίωμα να την κρίνω, όπως βέβαια και εκείνος τη δική μου.


Οι περισσότεροι βρίσκουν τις σκέψεις μου ακραίες. Σχεδόν πάντα, τους απαντώ, πως δεν έχω πρόβλημα με τα άκρα γιατί τα άκρα αντιμετωπίζονται καλύτερα, είναι εμφανή. Και στο κάτω-κάτω τι σημαίνει «άκρο»; Ποιόν ενοχλούν και γιατί;

Οι κουκουλοφόροι είναι ακραίοι ενώ ο Καραμανλής όχι;

Ο Γεωργιάδης είναι ακραίος ή Πατριώτης με Π ΚΕΦΑΛΑΙΟ;

Μήπως τα άκρα υπάρχουν για να μπορούμε να τοποθετούμε τον εαυτό μας στη μέση και να βολευόμαστε, να μεταμορφωνόμαστε δηλαδή σε κλασσικούς φιλήσυχους πολίτες;

Τα άκρα έχουν ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ισχυρίζομαι δηλαδή, πως ποιοτικά δεν είναι το ίδιο άκρο ο Πλεύρης με το Βελουχιώτη ή ο Στάλιν με τον Μπακούνιν. Η υποκειμενικότητα παίζει σίγουρα πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά έχει σημασία εκκινώντας από τα άκρα, που τελικά θέλεις να φτάσεις, τι θες να πετύχεις, τι αλλαγές θες να επιφέρεις στο μικρό ή μεγάλο περίγυρό σου. Γιατί τα άκρα - όπως όλα - έχουν και μια «σκοτεινή» πλευρά.


Για να μην κρύβομαι βέβαια, και εγώ φιλήσυχος πολίτης είμαι. Με το σπίτι μου, τη δουλειά μου, το αυτοκινητάκι μου κ.τ.λ. Και εννοείται ότι δεν είμαι ο επαναστατικότερος τύπος του κόσμου, τουλάχιστον όπως μπορεί να το εννοούν κάποιοι. Διεκδικώ κάποια πράγματα, πηγαίνω όπου μπορώ, συμμετέχω σε διάφορες κινήσεις που με εκφράζουν, αλλά έχω την προσωπική μου ζωή, τους ανθρώπους που αγαπώ, τις μικροαστικές καταβολές μου, την επιζήτηση της ασφάλειάς μου.


Η σκέψη είναι κάτι διαφορετικό από τη δράση. Αρχίζεις από σκέψεις και καταλήγεις σε πράξεις. Αν αρχίσεις αντίστροφα, υπάρχει πιθανότητα να μπερδευτείς και τελικά οι πράξεις σου να συμπαρασύρουν τη σκέψη σου.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί βλέπω ανθρώπους στον περίγυρό μου που προσπαθούν να λογοκρίνουν τη σκέψη μου, με θεωρούν κάτι σαν Αντώναρο των Αναρχικών, με βλέπουν ως περίεργο και μου συμπεριφέρονται ως παιδί, που δεν έχει καταλάβει την πραγματικότητα και αιθεροβατεί επικίνδυνα.


Πρέπει η σκέψη μου να είναι ακριβώς ίδια με τη σκέψη των συναδέλφων μου, κάποιων φίλων μου, διαφόρων γνωστών ή αγνώστων γειτόνων, γιατί αλλιώς κινδυνεύει η ζωή μου, το πιο πιθανό είναι ότι θα καταστραφώ, θα καταλήξω αντικοινωνικός, θα μείνω μόνος.
Πρέπει να με απασχολεί η πορεία των χθεσινοβραδινών τηλεοπτικών σειρών, τι είπε ο Πρετεντέρης και ο Χατζηνικολάου, αν χάλασε το μακιγιάζ της Καγιά, αν έβγαλε καινούριο cd ο Κιάμος, ποιό καινούριο αστείο σκαρφίστηκε ο διαμόνιος Καρατζαφέρης, αν έκαψαν το βιβλιοπωλείο του Άδωνι.
Χάνομαι μέσα σε αυτονόητες απόψεις, απόψεις που μπετονάρονται στον εγκέφαλο των διπλανών μου και δεν μας αφήνουν πεδίο συνεννόησης. Κατά τα άλλα είμαι ακραίος, ενώ οι άλλοι αντικειμενικοί, είμαι στον κόσμο μου, ενώ οι υπόλοιποι δεμένοι στο άρμα της πραγματικότητας.
Τελικά ποιος έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα;
Εγώ ή οι άλλοι;
Μήπως είμαι και εγώ ίδιος με τους άλλους και επειδή δε θέλω να το παραδεχτώ, απλά αντιδρώ;
Βοήθεια!!!!!

13 σχόλια:

  1. Μη σκας... όλοι έτσι είμαστε όταν σταματάμε να βλέπουμε τηλεόραση :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σκαω ομως. καποιες φορες σκεφτομαι οτι καπου κανω λαθος αφου ολοι οι υπολοιποι ειναι πεπεισμενοι οτι εχουν δικιο.λεω "δεν μπορει, κατι γινεται με μενα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι ωραίο να είσαι "ακραίος"!
    Πιο ωραίο όμως όλων είναι να μπορείς να υποστηρίζεις τα "θέλω" σου και τα "πιστεύω" σου. Αυτό διαχωρίζει το νοήμονα και ευφυή άνθρωπο από τη μάζα. Θέλεις να είσαι μάζα;
    Φοβάσαι μη χαρακτηριστείς αντικοινωνικός, λες.
    Αν κοινωνικός είναι κάποιος που μπορεί να ασχολείται με ανούσια πράγματα για να ικανοποιεί τους άλλους, τότε καλύτερα να σε πουν αντικοινωνικό.
    Όλοι οι ευφυείς και σκεπτόμενοι άνθρωποι ουσιαστικά "αντικοινωνικοί" είναι! Αντικοινωνικοί με τη λογική της μάζας, αλλά απόλυτα κοινωνικοί με αυτούς που μπορούν να επικοινωνήσουν.
    Καλύτερα σκεπτόμενος και ασυμβίβαστος, παρά συμβιβασμένο ανθρωπάκι! (Άποψή μου φυσικά!)
    Πίστεψε με είναι ωραίο να ζει κανείς όπως θέλει και όχι με τα "πρέπει" που ορίζει μία αμφισβητούμενης νόησης και επιπέδου κοινωνία.
    Οι λίγοι και ασυμβίβαστοι πήγαν τον κόσμο (την επιστήμη, την τέχνη, τα γράμματα...) μπροστά και όχι οι σκεπτόμενοι και φερόμενοι ως μάζα.
    Όσο για τη μάχη με την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους... είναι μία μάχη που αναπόφευκτα δίνει κανείς και κάπως έτσι καθορίζονται και τα "όρια" κάθε σχέσης. Άλλοι αποδέχονται και άλλοι απορρίπτουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πολυ ωραίο το σχόλιό σου, βοηθάει. εσύ antinemecis πως τα αντιμετωπίζεις αυτά στο περιβάλλον σου; τα σκέφτεσαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Xοντρικά, τελικά, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγοριες: σε αυτούς μου τους νοιάζει τι γίνεται στο Darfur, τους νοιάζει η κατάρρευση της Ελληνικής πολιτείας και τα βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο. Και αυτοί που τους νοιάζει αν χώρισαν o Pitt me thn Jolie. 2 different species, τελικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα αδελφέ. Αν μου επιτρέπεις να πω την γνώμη μου, επειδή το κείμενο σου μου ξύπνησε μνήμες, μην δίνεις πολύ σημασία στο τι σκέφτονται, λένε ή μπορεί να σκεφτούν και να πουν οι άλλοι για εσένα. Είσαι σε μια πορεία αυτοενδοσκόπησης και μάλιστα αρκετά αντικειμενικής όπως κρίνω από το γραπτό σου. Αυτό είναι υπεραρκετό. Βλέπεις πιστέυω ότι όλοι τα σκέφτονται αυτά αλλά επειδή είναι απασχολημένοι, βιαστικοί ή δεν διαθέτουν μια βασική παιδεία δεν τους δίνουν την σημασία που τους δίνεις εσύ. Φυσικό είναι λοιπόν, να ξεμακραίνεις από το κοπάδι και όσοι είναι κοντά σου σε φωνάζουν πίσω. Πιστεύω, ότι όταν έχεις τέτοιου είδους αμφιβολίες να σταματάς την σκέψη κυριολεκτικά και να ρωτάς την καρδιά οσυ τι θέλεις ΕΣΥ πραγματικά.
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πώς τα αντιμετωπίζω; Βασικά δεν αφήνω τους άλλους να μου επιβάλουν τα "πρέπει" και τα "θέλω" τους. Δύσκολο δε λέω αλλά δε μπορεί να ζούμε μονίμως για τους άλλους!
    Αν αυτό δημιουργεί συγκρούσεις; Από συγκρούσεις άλλο τίποτα... πάντως και οι συγκρούσεις βοηθάνε να μπει και να βρει ο καθένας τη θέση του.
    Ειλικρινά ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί πρέπει να λειτουργώ και να σκέφτομαι όπως θα ικανοποιούσε κάποιους, ακόμα και αγαπημένα πρόσωπα. Θέλω να νιώθω ελεύθερος άνθρωπος και να λειτουργώ με βάση τα δικά μου πιστεύω. Νομίζω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό το έχω καταφέρει... βοηθάει και το πείσμα και η ξεροκεφαλιά μου!
    Πάντως αν είσαι ειλικρινής και δε στηρίζεσαι στη "λογική" του "καθωσπρεπισμού" (υποκρισία, ψέμμα και πισώπλατα μαχαιρώματα...) δύσκολα κάνεις "φιλίες". Κατά κάποιο τρόπο απομονώνεσαι, αλλά είναι τελικά φιλία μία σχέση που στηρίζεται στην υποκρισία και το ψέμμα και όχι στην ειλικρίνεια;
    Τελικά είναι μάλλον θέμα προσωπικότητας και βούλησης.
    Νομίζω ότι όσο πιο ισχυρή προσωπικότητα έχει κάποιος τόσο πιο εύκολα μπορεί να μη χάσει το δρόμο του και να μην προδώσει τα πιστεύω του.
    Με ρωτάς τι κάνω με το περιβάλλον μου; Έχω σαφή και ξεκάθαρη θέση, έστω και αν είναι "ενοχλητική" για κάποιους. Τουλάχιστον κανείς δε μπορεί να μου καταλογίσει υποκρισία! Και όταν χρειάζεται συγκρούομαι... κοινώς τα λέω στα ίσα...
    Δύσκολος δρόμος αλλά τελικά είναι θέμα επιλογών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ευχαριστω φιλεσ και φιλους για τα σχολια τους. ειμαι σχεδον 36 χρονων και η ενδοσκοπηση αυτη κραταει εδω και τουλαχιστον μια δεκαετια. ειναι επιπονη προσπαθεια, συγκρουσιακη αλλα απο την αλλη προσφερει πολλεσ χαρεσ. στο κατω-κατω, μια ζωη ειναι και πρεπει ο καθενασ να κανει ο,τι του φαινεται καλυτερο για εκεινον. πολλες φορες νιωθω μονος μου, αλλα εχω καταλαβει οτι τελικα η μοναξια ειναι κατι που πρεπει να πληρωσεις οταν σκεφτεσαι και πραττεις διαφορετικα απο τουσ πολλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. αγαπητε φιλε ειμαι 52 ετων και εχω το ιδιο προβλημα.εχω πολυ ακρεες αποψεις και με αντιμετοπιζουν το ιδιο να φανταστεις οτι ακουω μονο rock και hevu metal .πιστευω οτι ζουμε σε λαθος χωρα,στην ελλαδα για να ζησεις πρεπει να μην σεβεσαι να εισαι καφρος και να κοιτας μονο την παρτη σου,η χωρα μας ειναι πολυ συντιριτικη ακομα προσκυνανε μουμιες και εικονες.εαν ζουσαμε σε μια πιο προοδευτικη χωρα τα πραγματα θα ηταν καλυτερα για εμας. με εκτημηση billtaxi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. οι αποψεις ολων σας πολυ χρησιμες: polycarpos, antinemecis, lalu, iptamenos ollandos kai bill taxi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η απόπειρα ψυχανάλυσης που κάνεις είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Μη σε απασχολεί η αυτο-τοπο-θέτησή σου στα άκρα. Όπως πολύ σωστά σχολιάζεις, άκρο από άκρο διαφέρει. Σίγουρα το άκρο περιέχει περίσσοτερο κόστος από το κέντρο, αλλά και αυτό σχετικό είναι. Δεν ισχύει πάντα. Πολλές φορές η σύγκλιση και η πορεία προς το κέντρο είναι επίπονη.

    Όπως έχεις καταλάβει και όπως πολλοί άλλοι έχουν συνειδητοποιήσει, είμαστε ένα κράτος που έχει πλέον χρεωκοπήσει. Τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι πολλά. Χρειζόμαστε ένα νέο σχέδιο πορείας. Η σημερινή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα θυμίζει πολύ την περίοδο 1900-1909 και αυτήν της διετίας 1964-1965.

    Τη λύση δε μπορεί να τη δώσει ούτε ο δήθεν ριζοσπαστισμός όλων αυτών που αγωνίζονται να μην αλλάξει τίποτα ούτε οι σημερινοί πολιτικοί που κόπτονται για την καλύτερη ατάκα στα μίντια και το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
    M.d.T.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. πολυ ενδιαφερουσα αποψη. Σιγουρα, η πορεία προς το "κεντρο" έχει κόστος, μερικεσ φορεσ παραπανω απο το να "ταμπουρωθεις" σε καποιο ακρο. το θεμα ειναι να ξερει ο καθενας γιατι βρισκεται εκει που βρισκεται, τι οπλα εχει, τι θελει να κερδισει, προς ποια κατευθυνση θελει να σπρωξει την κοινωνια. το ακρο δεν ειναι πανακεια, αλλα στην Ελλαδα ψηφίζουν Νεα Δημοκρατια πιστευοντας οτι ειναι κεντρο και καταδικαζουν οποιαδήποτε πραξη βιας ως ακραια και ετσι λυνετε το προβλημα, ετσι νομιζουν τουλαχιστον. Ακομα και τα ακρα στην Ελλαδα ειναι συγκεχυμένα. Ο Καρατζαφερης εχει πεισει πολυ κόσμο οτι ειναι δημοκρατικότερος των δημοκρατών, ο Παπανδρέου ότι προήλθε από παρθενογέννεση και ο Καραμανλης οτι ειναι υπευθυνος. Αν αυτα δεν ειναι ακρα, τοτε τι ειναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή