ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΥΤΟΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ...

Δεν μπορώ να καταλήξω στο εξής: Εγώ έχω διαχειριστικό πρόβλημα σκέψης ή οι άλλοι δε με καταλαβαίνουν;

Βέβαια μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Όταν λεγόμενά μου φαντάζουν εξωγήινα, οι άλλοι αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν μιλάνε οι άλλοι και γουρλώνω τα μάτια … τότε αρχίζω να αμφιβάλλω εγώ. Γενικά, αρχίζω να αμφιβάλλω για αυτά που σκέφτομαι, για αυτά που θέλω, για το πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα, για τον ίδιο μου τον εαυτό. Όλοι οι άλλοι δείχνουν σίγουροι για τα πιστεύω τους και η σκέψη τους φαντάζει στα μάτια μου πατενταρισμένη. Μάλλον αναρχίζουσα φαίνεται και η δικιά μου σκέψη σε αυτούς. Εκείνοι προτείνουν τη δουλειά και την καριέρα, εγώ αντιπροτείνω περισσότερο ουσιαστικό χρόνο και ισχυρότερες άμυνες απέναντι στην αδικία, μεγαλύτερη αλληλεγγύη, βαθύτερη κατανόηση. Δεν διεκδικώ δάφνες πρωτότυπης σκέψης, απλά προσπαθώ να την προκρίνω σε χώρους άγνωστους. Δεν πιστεύω ότι η σκέψη μου είναι ανεξάρτητη, ούτε όμως και των άλλων. Προφανώς, έχει διαμορφωθεί από ό,τι έχω διαβάσει, ακούσει, βιώσει, νιώσει. Και των άλλων το ίδιο θα μου πει κάποιος. Δεν αρνούμαι τη σκέψη οποιουδήποτε, απλά έχω δικαίωμα να την κρίνω, όπως βέβαια και εκείνος τη δική μου.

Οι περισσότεροι βρίσκουν τις σκέψεις μου ακραίες. Σχεδόν πάντα, τους απαντώ, πως δεν έχω πρόβλημα με τα άκρα γιατί τα άκρα αντιμετωπίζονται καλύτερα, είναι εμφανή. Και στο κάτω-κάτω τι σημαίνει «άκρο»; Ποιόν ενοχλούν και γιατί;

Οι κουκουλοφόροι είναι ακραίοι ενώ ο Καραμανλής όχι;

Ο Γεωργιάδης είναι ακραίος ή Πατριώτης με Π ΚΕΦΑΛΑΙΟ;

Μήπως τα άκρα υπάρχουν για να μπορούμε να τοποθετούμε τον εαυτό μας στη μέση και να βολευόμαστε, να μεταμορφωνόμαστε δηλαδή σε κλασσικούς φιλήσυχους πολίτες;

Τα άκρα έχουν ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ισχυρίζομαι δηλαδή, πως ποιοτικά δεν είναι το ίδιο άκρο ο Πλεύρης με το Βελουχιώτη ή ο Στάλιν με τον Μπακούνιν. Η υποκειμενικότητα παίζει σίγουρα πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά έχει σημασία εκκινώντας από τα άκρα, που τελικά θέλεις να φτάσεις, τι θες να πετύχεις, τι αλλαγές θες να επιφέρεις στο μικρό ή μεγάλο περίγυρό σου. Γιατί τα άκρα - όπως όλα - έχουν και μια «σκοτεινή» πλευρά.

Για να μην κρύβομαι βέβαια, και εγώ φιλήσυχος πολίτης είμαι. Με το σπίτι μου, τη δουλειά μου, το αυτοκινητάκι μου κ.τ.λ. Και εννοείται ότι δεν είμαι ο επαναστατικότερος τύπος του κόσμου, τουλάχιστον όπως μπορεί να το εννοούν κάποιοι. Διεκδικώ κάποια πράγματα, πηγαίνω όπου μπορώ, συμμετέχω σε διάφορες κινήσεις που με εκφράζουν, αλλά έχω την προσωπική μου ζωή, τους ανθρώπους που αγαπώ, τις μικροαστικές καταβολές μου, την επιζήτηση της ασφάλειάς μου.

Η σκέψη είναι κάτι διαφορετικό από τη δράση. Αρχίζεις από σκέψεις και καταλήγεις σε πράξεις. Αν αρχίσεις αντίστροφα, υπάρχει πιθανότητα να μπερδευτείς και τελικά οι πράξεις σου να συμπαρασύρουν τη σκέψη σου.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί βλέπω ανθρώπους στον περίγυρό μου που προσπαθούν να λογοκρίνουν τη σκέψη μου, με θεωρούν κάτι σαν Αντώναρο των Αναρχικών, με βλέπουν ως περίεργο και μου συμπεριφέρονται ως παιδί, που δεν έχει καταλάβει την πραγματικότητα και αιθεροβατεί επικίνδυνα.

Πρέπει η σκέψη μου να είναι ακριβώς ίδια με τη σκέψη των συναδέλφων μου, κάποιων φίλων μου, διαφόρων γνωστών ή αγνώστων γειτόνων, γιατί αλλιώς κινδυνεύει η ζωή μου, το πιο πιθανό είναι ότι θα καταστραφώ, θα καταλήξω αντικοινωνικός, θα μείνω μόνος.
Πρέπει να με απασχολεί η πορεία των χθεσινοβραδινών τηλεοπτικών σειρών, τι είπε ο Πρετεντέρης και ο Χατζηνικολάου, αν χάλασε το μακιγιάζ της Καγιά, αν έβγαλε καινούριο cd ο Κιάμος, ποιό καινούριο αστείο σκαρφίστηκε ο διαμόνιος Καρατζαφέρης, αν έκαψαν το βιβλιοπωλείο του Άδωνι.
Χάνομαι μέσα σε αυτονόητες απόψεις, απόψεις που μπετονάρονται στον εγκέφαλο των διπλανών μου και δεν μας αφήνουν πεδίο συνεννόησης. Κατά τα άλλα είμαι ακραίος, ενώ οι άλλοι αντικειμενικοί, είμαι στον κόσμο μου, ενώ οι υπόλοιποι δεμένοι στο άρμα της πραγματικότητας.
Τελικά ποιος έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα;

Εγώ ή οι άλλοι;
Μήπως είμαι και εγώ ίδιος με τους άλλους και επειδή δε θέλω να το παραδεχτώ, απλά αντιδρώ;
Βοήθεια!!!!!