Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ...


Κι εκείνη η μαυρίλα της ψυχής δε φεύγει τόσο εύκολα.

Είναι από πολλά κι από λίγα. Τι καθαριστικά δοκίμασες, τι πήρες κάτι φωσφοριζέ που συνιστούσε ο Τζακ Νόρις… εκείνη τίποτα. Βασίλεψε μέσα σου και δε λέει να ξεκουνήσει.


Είναι που νιώθεις ότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σε καταλάβει.

Είναι κι ένα συνεχές κουτσομπολιό που δεν αφήνει τους Ανθρώπους να επικοινωνήσουν.

Πως όλα κινούνται γύρω από μια σφαίρα περίεργα σκοτεινή, μα και φωτεινή μαζί.

Ότι δεν είσαι για εδώ, τυχαία βρέθηκες, και δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται.

Δεν έχεις συνηθίσει με τους αριθμούς και τα λόγια.

Οι αριθμοί κρύβουν την αλήθεια και τα λόγια χάνονται στο πρώτο φύσημα του ζεστού καλοκαιρινού αέρα.

Όμως ο νους συνεχίζει να δουλεύει και να φαντάζεται.

Τι ωραίο πράγμα η φαντασία!

Αν δεν υπήρχε, η σκοτεινή σφαίρα δε θα σε άφηνε να ηρεμήσεις, να ξεκουραστείς.

Όλα θα ήταν σφαιρικά χωρίς να σε έχει ρωτήσει κανείς μήπως τυχόν τα ήθελες τετράγωνα, τριγωνικά, πολύγονα, ασχημάτιστα.
Το φως που λάμπει από την άλλη πλευρά έχεις δοκιμάσει να το πλησιάσεις.

Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχεις τα κότσια.

Κάθε φορά που προσπαθείς, πέφτει ο γενικός και η μαύρη σφαίρα θριαμβεύει.
Όλοι το ξέρουν και γιορτάζουν, μόνο εσύ μένεις μόνος με κάτι παλιά κεριά γενεθλίων, από αυτά που έχει φυλαγμένα η μάνα σου από τότε ήσουν στα πέντε.

Γυναίκα, φίλοι και γνωστοί γιορτάζουν με τους υπόλοιπους.

Οι συγγενείς είναι καμένοι πάνω στους καναπέδες τους εδώ και χρόνια.

Κι εσύ αναπνέεις δύσκολα, σχεδόν νωχελικά.

Οι γιατροί σε παρατηρούν και επιστημολογούν πάνω από τη σκοτεινή σου ψυχή.

Τελικά απεφάνθησαν: Πάσχεις από τη γρίπη των χειρότερων.

7 σχόλια:

  1. ...........δεν ξέρω τι να πω....! Δεν ξέρω αν θέλω να σε "παρηγορήσω", να σου πω ότι κάπου υπάρχουν κάποιοι που μπορεί και να σε καταλαβαίνουν, δεν ξέρω! Ξέρω μόνο να σου πω, πως η μοναξιά είτε από επιλογή είτε από αναγκασμό....είναι τελικά μοναξιά! Κι αν δεν έχουμε τα κότσια να την αγαπήσουμε, πρέπει να κάνουμε και κάποιες "παραχωρήσεις", για να μπορούμε που και που να ανήκουμε κάπου και να μην νιώθουμε μόνοι!
    Από χθες έχω διαβάσει την ανάρτησή σου, προτίμησα να σκεφτώ καλά αν θα γράψω σχόλιο και τι...!
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Λέων και σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Γενικά δεν είμαι μόνος, αλλά νιώθω μόνος όταν αντιμετωπίζω συμπεριφορές και σκέψεις που με ξενίζουν και δεν μπορώ να τις διαχειριστώ, γιατί το μυαλό των άλλων εμφανίζεται ως τείχος μπροστά μου. Ίσως να φτιάξω άλλο ένα blog για να γράφω σκέψεις μου, τέτοιου ύφους εκεί. Σε ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες με την ανάρτηση αυτή. Είναι λίγο "ξένη" για τα δεδομένα του συγκεκριμένου blog, αλλά ήταν κάτι εντελώς αυθόρμητο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατάλαβα πως οι σκέψεις σου αυτές δεν αναφέρονται στην μοναξιά με την καθημερινή της έννοια, ίσως θα έπρεπε να βάλω εισαγωγικά στην λέξη "μοναξιά" που ανέφερα στο σχόλιό μου! Με ενδιαφέρον θα περιμένω το "νέο" μπλογκ..... αν σου κάνει κέφι φτιάξτο!
    Και πάλι καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γνωρίζω, πως ακριβώς πάνω από αυτές τις "μαύρες" σκέψεις, που όλοι ανεξαιρέτως βλέπουμε να περνάνε από μπροστά μας συχνά στην καθημερινότητα, στέκεται ο αιώνιος παρατηρητής. Αυτός που γνωρίζει πολύ καλά, ότι είναι μόνο σκέψεις, ταξιδιώτες του μυαλού, που περνούν και φεύγουν. Χάνονται.
    Είναι όμως συνήθεια του μυαλού να τις ξαναφέρνει, να τις επεξεργάζεται και να τις αναλύει, να θυμάται και να συμπεραίνει.
    Η δική μας δουλειά πάνω σε αυτό το σημαντικό ζήτημα του σημερινού ανθρώπου, είναι να μάθουμε να συντονιζόμαστε με τον παρατηρητή, και να επιλέγουμε να μην ακούμε αυτές τις σκέψεις. Να μάθουμε να τις αναγνωρίζουμε, και ξέροντας πια ότι είναι εγγραφές του υπολογιστή-εγκεφάλου, να τις αντιμετωπίζουμε ακριβώς ετσι: ο παρατηρητής είναι κάποιος που στέκεται στην άκρη του δρόμου, και απλά βλέπει τους ταξιδιώτες-σκέψεις που περνούν... και φεύγουν.
    Το μυαλό είναι ο υπηρέτης μας.
    Όχι το αφεντικό μας.
    Ο παρατηρητής είναι το Είναι.
    Ο παρατηρητής είναι ο Εαυτός.
    Η γεύση του είναι η Σιωπή.
    Η Ειρήνη. Η απέραντη γαλήνη του Σύμπαντος.
    Βέβαια, όπως στη Φύση τίποτα δεν είναι άχρηστο, έτσι και αυτές οι σκέψεις μπορούν να αξιοποιηθούν.
    Να γίνουν δημιουργικότητα και έκφραση.
    Να γίνουν βοήθεια σε άλλους ανθρώπους, που ίσως δεν έχουν την πολυτέλεια της διανόησης και της φαντασίας.
    Η φαντασία είναι κι αυτή ένα από τα εργαλεία του μυαλού μας, πολύ σημαντικό και χρήσιμο.
    Και βρίσκεται σε μια σφαίρα έξω και μακρυά.
    Η Αλήθεια όμως που κρύβεται στα εσώψυχα όλων των πλασμάτων, είναι μακράν πιο μαγική από κάθε φαντασία. Και βρίσκεται μέσα στο "σπίτι", όχι έξω.
    Ελπίζω να βοήθησα κάπως.
    Εύχομαι, άν φτιάξεις εκείνο το καινούργιο blog, να το φτιάξεις χάριν του παρατηρητή, αντί χάριν του μυαλού.
    Καλή δύναμη κ καλή συνέχεια
    (και χρόνια πολλά..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://blogimenos.blogspot.com/2009/08/do-you-exist.html

    μπες και δες το

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σας ευχαριστώ και τους δύο για τα λόγια σας, είναι πολύ όμορφα, μεστά και ελπιδοφόρα. Το blog το έφτιαξα. Θα γράφω όποτε μου έρχεται κάτι, έστω και πολύ μικρό. λέγεται ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΦΩΣ http://skotadikaifws.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η μοναξια ειναι προνόμιο, μην την φοβάσαι.
    ειναι η "συντροφιά" αυτού που σκέφτεται, αυτού που οι μέρες περνούν και τον αγγίζουν, αυτού που νιώθει ότι είναι μέρος των πολλών αλλά και πάλι οι διαφορές τον κρατούν έξω από το σύνολο.
    Είναι ωραίο οι μέρες να αφήνουν τα σημάδια τους και να μην περνούν απλά στην λήθη. Η μοναξιά είναι κίνητρο δημιουργικο, αλλά κατά την γνώμη μου μόνο όταν εχεις κοντά σου ανθρώπους που σε αγαπούν!οπως εσύ!
    Αν είσαι ικανός να συνείδητοποιείς την μοναξιά σου, να μην φοβασαι! είσαι ικανός να σκεφτεσαι!
    χρονια πολλα και δημιουργικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή