Έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι τσόντες και εμείς, η εργατική τάξη (ο θεός να μας κάνει) έχουμε κοινά σημεία. Λίγο δύσκολο να εξηγήσω πως έφτασα σε αυτό το συμπέρασμα. Το μυαλό κάνει κάτι περίεργα παιχνίδια και φαντάζεται, ας πούμε, τον καλό θεούλη να κάνει μπουρδελότσαρκα στη Φυλής ή τον Γιώργο Μάγκα να ανοίγει συναυλία των Priest. Με τέτοιου είδους δημιουργήθηκε στο μάλλον άρρωστο μυαλό μου κι αυτή η σύνδεση.Παρατηρείς τους συναδέλφους σου στη δουλειά ή τους άνεργους στον ΟΑΕΔ και τι βλέπεις; Είμαστε όλοι μας τριταγωνιστές σε ταινία πορνό. Αν ήμασταν πρωταγωνιστές θα ήταν καλά. Όμως δεν είμαστε ικανοί ούτε για αυτό. Μας επιτίθενται από παντού και εμείς το χαβά μας। Μιλάω για εμάς, όχι για την εργατική τάξη. Αυτή συνήθως υπάρχει μόνο στα λογύδρια του ΚΚΕ και των λοιπών… αριστερών δυνάμεων, δεν υφίσταται στο έξω κόσμο.
Εμείς είμαστε εδώ και εμείς σίγουρα δεν είμαστε εργατική τάξη.
Αν παρακολουθήσεις μια ταινία πορνό και μας τοποθετήσουμε στη θέση των γυναικών που υποκρίνονται τις καυλωμένες, τις πρόθυμες, ενώ ταυτόχρονα είναι και πολύ ωραίες, με φοβερά σώματα… ε, εμείς καμία σχέση. Πουτάνες και μάλιστα κακοπληρωμένες. Ούτε καριέρα στο είδος μας δεν μπορούμε να κάνουμε.
Φαίνεται σαν να παίζουμε σε ταινίες β διαλογής με κακό οπερατέρ και άσχετο σκηνοθέτη, για αυτό και δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες σκηνές των ομαδικών οργίων. Εκεί πάντα βγαίνουμε χαμένοι και κυρίως πονεμένοι.
Συνέχεια οι άλλοι πηδάνε, οι συνηθισμένοι, εμείς ποτέ.
Από την άλλη, στις πορνοταινίες οι πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και λοιποί έχουν αλληλεγγύη, ξέρουν μέχρι που πρέπει να φτάσουν και το κυριότερο: κάνουν πρόβες.
Εμείς, εργαζόμενοι, άνεργοι κτλ τίποτα, δεν έχουμε φαντασία και οι σκηνοθέτες που με το έτσι-θέλω ή την ανοχή μας έχουν κατσικωθεί στο κεφάλι μας δεν κάνουν ούτε για φωτιστές. Εμείς βέβαια τους ακούμε και τους υποληπτόμαστε. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας να πάρουμε την υποκριτική μας, την αντοχή μας και να φτιάξουμε μια δική μας ταινία με δική μας εταιρία παραγωγής. Να κερδίσουμε εμείς, όχι τα στούντιο και οι διαπλεκόμενοι σκηνοθέτες και παραγωγοί. Κι αυτό ούτε μετά από τόσα χρόνια υποτιθέμενης εμπειρίας. Εμπιστευόμαστε τις εταιρίες εκείνων που μας… αγαπούν, εκείνων που σχεδόν πάντα μας προδίδουν. Είναι αυτοί που κολλάνε με τα γαμάτα σενάρια που φτιάχνουν στα ιδιόκτητα εργαστήρια του μέλλοντος μας (ο καθένας διαθέτει από ένα τέτοιο σενάριο). Αν και αυτά τα σενάρια μοιάζουν μεταξύ τους αυτοί οι τύποι ποτέ δεν συμφωνούν στο τέλος, στον σκοπό, στον τρόπο. Συμφωνούν βέβαια στο ότι πρέπει να γαμήσουμε κι εμείς αλλά διαφωνούν στον τρόπο και τελικά γαμούν μόνοι τους, χωρίς εμάς. Γιατί, ο ένας θέλει να το πάμε μαλακά, ο άλλος γουστάρει ταχύτερους ρυθμούς, ο παραδίπλα θέλει να γκρεμίσουμε τα στούντιο των καταπιεστικών παραγωγών και να φτιάξουμε νέα, δικά μας ενώ ο διπλανός του δεν θέλει να τα γκρεμίσουμε αλλά να δουλέψουμε σε αυτά και να τα διαβρώσουμε από τα μέσα. Εμείς βέβαια (η υποτιθέμενη εργατική τάξη) δεν έχουμε αλληλεγγύη, αφού ο καθένας κοιτάζει το τομάρι του (στις τσόντες μάλλον θα παίζαμε το ρόλο του αυνανιζόμενου σε μια γωνία του πλάνου). Φοβόμαστε συνεχώς μην τη φάμε από πίσω και τελικά συμβαίνει ό,τι φοβόμαστε. Τουλάχιστον αν ήμασταν όλες οι πουτάνες ενωμένες μπορεί και να κερδίζαμε έναν καλύτερο νταβατζή, τουλάχιστον αυτό. Τώρα είμαστε πουτάνες μονάδες-μονάδες και την τρώμε όλες μαζί. Οι νταβατζήδες βέβαια (οι γνωστοί αλλά και οι άλλοι…), όλοι δηλαδή αυτοί που θέλουν το καλό μας είτε στέκονται στα δεξιά του πεζοδρομίου είτε στα αριστερά του, ξέρουν καλά τη δουλειά και κερδίζουν όπως και να ‘χει. Κουράστηκαν τα πόδια μας από τις πορείες και τις διαμαρτυρίες για να μην είμαστε πια πουτάνες. Και αυτό να το ζητάμε από τους νταβατζήδες μας κιόλας...
Τελικά είναι πολύ δύσκολο πράγμα να πηδάς αν έχεις συνηθίσει μόνο να σε πηδάνε.
ώχ, ο κώλος μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή