Όνειρο Χειμερινής Νυκτός...

Κι ήταν τα εργοστάσια γεμάτα παιδιά,

που έβλεπαν τους γονείς τους να εργάζονται χαρούμενοι

κοιτάζοντας το ξημέρωμα να φτάνει

Και όλα ήταν δικά μας

Και δεν χρειαζόμασταν αντιπροσώπους,

γιατί το πρόσωπό μας έλαμπε από θέληση

Και τα κόμματα έγιναν κομμάτια

Και δεν υπήρχε ανάγκη για κανέναν -ισμό

Κι όλοι οι άστεγοι βρήκαν στέγη και φαγητό

Κι όλοι οι τοξικομανείς παντός είδους

βρήκαν τον τρόπο να δουν βαθιά μέσα τους

και μάς αποκάλυψαν την ουσία του ανθρώπου

Και άνοιξαν τα ψυχιατρεία και οι άνθρωποι μάς φιλοξένησαν

στα δωμάτια της ψυχής τους μήπως και βρούμε εκεί μέσα τη δική μας

γιατί την είχαμε χάσει πολλά χρόνια

Κι ήταν οι δρόμοι γεμάτοι ανθρώπους που γιόρταζαν νυχθημερόν

Κι όλες οι γνωστές σημαίες κείτονταν σκισμένες και μονάχες

Η μοναδική που ανέμιζε είχε ζωγραφισμένο στο πανί της ολόκληρο τον πλανήτη

Κι όλα τα σήματα στους δρόμους έδειχναν υποχρεωτική πορεία προς τα μπρος

Και τα έθνη είχαν γκρεμιστεί μαζί με τα σύνορά τους

Κι οι άνθρωποι ήταν μαύροι στο πρόσωπο, λευκοί στο σώμα,

είχαν κίτρινα πόδια,

ερυθρόδερμα χέρια

και το μυαλό τους ήταν

κατάλευκο, κατάμαυρο, κατακίτρινο, κατακόκκινο

Και δεν υπήρχαν αρχηγοί, παρά μόνο ηγέτες

που μάς άκουγαν και μοίραζαν έναν-έναν τους πόρους του σώματός τους

Κι ο κομπασμός είχε πεθάνει κι η υπερηφάνεια το ίδιο

Και η μοναδική κατανοητή εξουσία ήταν να υπηρετείς τους συνανθρώπους σου

Κι οι άνθρωποι συναγωνίζονταν

μόνο για να κάνουν την κοινωνία τους πιο όμορφη

Κι ο ένας ήθελε να ακούσει και να μάθει από τις παραδόσεις του άλλου,

του άλλου, που ερχόταν από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά

Και μπορούσες να διαβείς αυτόν τον κόσμο χωρίς διαβατήρια

Κι οι χριστιανοί έμαθαν επιτέλους να συγχωρούν

Κι οι άγιοι των παραδείσων ήταν κατώτεροι

από τους απλούς, άγιους ανθρώπους της γης μας

Κι η ιεραρχία είχε χάσει κάθε τι το ιερό

και είχε μείνει μόνο το ξερό της κουφάρι

Κι η γη ήταν όλη δική μας χωρίς να ανήκει σε κανέναν από εμάς

Και οι διευθυντές έγιναν απλοί υπάλληλοι

κι οι υπάλληλοι δεν ήταν πλέον "υπό αλλήλων" κι όλοι ήταν το ίδιο

Και αρχίσαμε να μαθαίνουμε τί σημαίνει πραγματική αγάπη

χωρίς γάμους, βέρες, φτηνούς συγγενείς και ψεύτικους φίλους

Κι η ομοφυλοφιλία κάθισε κι αυτή στο βάθρο της Ανθρώπινης Ηδονής

μαζί με όλες τις άλλες Ηδονές μας

Και δεν ξανακούστηκαν οι λέξεις κέρδος, ανταγωνισμός, φτώχεια, ιδιοτέλεια

Και τα παιδιά δεν ανήκαν στους γονείς τους, αλλά ούτε και σε κανέναν άλλον

Και τα παιδιά μάς δίδασκαν πώς να προχωρήσουμε στη νέα μας ζωή

Κι οι δάσκαλοι άφησαν τα μολύβια τους κι άκουγαν τα παιδιά να μιλούν

Κι όλη η γνώση ήταν ανθρώπινη πλέον, όχι αγοραία

Και τα φιλιά ήταν τόσο ζεστά που έσταζε από το στόμα μας ειλικρίνεια και θαλπωρή

Και το χτύπημα στην πλάτη ήταν καθαρό σαν ανθρώπινο χάδι

Και το ανθρώπινο χάδι δε ζητούσε τίποτα παραπάνω από μια στιγμιαία φροντίδα

Κι οι Δευτέρες ήταν οι ωραιότερες μέρες

Κι ό,τι μάς είχαν αφήσει οι προηγούμενοι

το εξετάζαμε προσεκτικά και αφού το κάναμε δικό μας,

το παραδίδαμε στους επόμενους

Κι όλοι οι θεοί φάνηκαν στα μάτια μας επίχρυσοι

κι οι άνθρωποι σαν φτιαγμένοι από διαμάντι

Και δεν είχαν καμία σημασία τα ονόματα και τα επίθετα

Και δεν υπήρχε κοινωνική καταξίωση,

παρά μόνο ανθρώπινη υπόσταση

Και τα χρήματα δεν υπήρχαν,

γιατί πλέον είχαμε βρει πραγματικά χρήσιμα πράγματα

Και τη μία μέρα μάζευες τα σκουπίδια

ενώ την επόμενη δίδασκες την ανθρώπινη επιστήμη

Και η βουλή έγινε μεγάλο θέατρο

που ερασιτέχνες ηθοποιοί έπαιζαν σε παράσταση το μέλλον μας

Κι ο στρατός δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης

Και μπάτσοι δεν υπήρχαν πουθενά

Και τα λόγια δεν είχαν καμία σημασία,

γιατί τα μάτια τα αποκάλυπταν όλα

Κι όταν κάναμε έρωτα, σταματούσε ο χρόνος,

γιατί υποτασσόταν στην ηδονή

Και σταμάτησαν τα οκτάωρα

γιατί καταργήθηκε ο χρόνος και τα ρολόγια του

Κι ο ύπνος μας δεν είχε πλέον εφιάλτες,

αλλά ήταν βαθύς και ήσυχος

Κι είχαμε βγάλει τις μάσκες,

όλες τις μάσκες που έκρυβαν τη γύμνια μας

Και τότε καταλάβαμε ότι κάπου είχαμε κάνει λάθος

γιατί όλα τα πλάσματα μάς φοβούνταν,

αφού ακόμα και τα δέντρα έτρεμαν στο μικρό πέρασμά μας,

κι έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε ήρεμα και να ακούσουμε

την κραυγή του λιονταριού και το βοριά

να φυσάει μέσα από τα κλαριά της ετοιμόρροπης φύσης.

Και ξηλώσαμε τους δρόμους κι αφήσαμε το χώμα να απλωθεί στους ουρανοξύστες

και τις τετράγωνες πολυκατοικίες,

που έκρυβαν τα βλέμματα των απέναντι.

Και τότε τους αντικρίσαμε για πρώτη φορά κι εκείνοι εμάς.

Και ο κόσμος, αυτό το κόσμημα,

έγινε για πρώτη φορά δικός μας

κι εμείς γίναμε αναπόσπαστο κομμάτι του,

τόσο που αν ένα ζώο πέθαινε ή ένα λουλούδι μαραινόταν,

εμείς το νιώθαμε σαν δικό μας θάνατο.