Τα Μεθαυριανά "Ναι" & "Όχι" Μας

Έχω την εντύπωση ότι παίζεται ένα πολύ άσχημο παιχνίδι.

Η κυβέρνηση καλεί σε ένα δημοψήφισμα χωρίς να είναι υπαρκτό το συγκεκριμένο διακύβευμα που η ίδια έχει θέσει, με αποτέλεσμα οι ερμηνείες ως προς αυτό το διακύβευμα να είναι τόσες πολλές, ίσως τελικά και ισάριθμες με όσους επιλέξουν να ψηφίσουν την Κυριακή ή με όσους επιλέξουν να απέχουν.

Ο κόσμος έχει διχαστεί (κι ο διχασμός είναι κάτι αναπόφευκτα λογικό, όταν όμως υπάρχουν φανερά αντικειμενικοί και ξεκαθαρισμένοι λόγοι κι όχι όταν το θυμικό δεν έχει προλάβει να ελλογιστεί) μάλλον για ένα αδειανό πουκάμισο, έτσι όπως τουλάχιστον έχει θέσει η κυβέρνηση το ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Γιατί, όσοι θα ψηφίσουν "ναι", θα ψηφίσουν "ναι στην Ευρωζώνη" και σε σκληρά μέτρα με όποιο κοινωνικό κόστος ενώ υποτίθεται ότι το κυβερνητικό πλαίσιο και ερώτημα δεν προωθεί αυτό- αφού οι κυβερνώντες θεωρούν την παραμονή στην Ευρωζώνη αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο του Ελληνικού Κράτους- μεγάλο δε ποσοστό αυτών που θα ψηφίσουν "όχι" είτε θα ψηφίσουν αρνητικά στη συγκεκριμένη πρόταση των δανειστών (η οποία έχει παρέλθει ως τέτοια και από τα λεγόμενα του ίδιου του Τσίπρα η πρόταση αυτή με την πρόταση της κυβέρνησης είχε μηδαμινές διαφορές, άρα γιατί με παρρησία και ειλικρίνεια δεν έθεσε την κυβερνητική πρόταση προς ψήφιση;), προσδοκώντας μια πιό δίκαιη πρόταση είτε θα ψηφίσουν αρνητικά στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, χωρίς ακριβώς κανείς να γνωρίζει στα αλήθεια πού θα οδηγήσουν το ένα, πού το δεύτερο και πού το τρίτο. 
Δεν πρόκειται λοιπόν για δημοψήφισμα αλλά για θέατρο του παραλόγου, του οποίου τις συνέπειες κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει από τώρα και στο οποίο κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα εκληφθεί η ψήφος του από τους εγχώριους και διεθνείς κυβερνώντες.
Αν πιστέψουμε δε και την "κυνική" δήλωση του Συριζαίου Τσακαλώτου στο Skai (https://www.youtube.com/watch?v=jvIsNEaqoCY), τότε καταλαβαίνουμε την πλήρη ανευθυνότητα μιας κυβέρνησης, που προκειμένου να μη διαλύσει τις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων που την αποτελούν, χάσει την εξουσία και εξανεμιστεί κομματικά, παριστάνει την φίλα προσκείμενη στις αμεσοδημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες, που βέβαια κάθε άλλο παρά αμεσοδημοκρατικές μέσα σε πλαίσιο κοινοβουλευτισμού μπορούν να είναι, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν είναι της ώρας.
Οι φίλοι τους δε της Ευρώπης, έχουν δηλώσει με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο ότι, μια ενδεχόμενη υπερίσχυση του "όχι" θα σημαίνει την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. με σχεδόν ταυτόχρονη διακοπή οποιουδήποτε τύπου διαπραγμάτευσης,- ειρήσθω εν παρόδω οι Ευρωπαίοι έχουν πει ότι θα συνεχιστεί στην περίπτωση του "ναι" αλλά από την αρχή και με ιδιαίτερα δυσβάστακτους όρους, δηλαδή μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα ή καλύτερα μπρός γκρεμός και πίσω βαθύτερος γκρεμός.

Ένα από τα πλέον ακατανόητα σημεία (που μάλλον δικαιώνει και επαληθεύει τον Τσακαλώτο και τελικά γίνεται κατανοητό) είναι, γιατί μια κυβέρνηση με τόσο νωπή εντολή, που ακόμα στάζει αίμα, στράφηκε στο εκλογικό σώμα για την επικύρωση μιας συμφωνίας για την οποία διέθετε όλη τη νομιμοποιημένη εκ των εκλογών δύναμη να απορρίψει η ίδια, όπως είχε άλλωστε κάνει κι άλλες φορές στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν (όπως τουλάχιστον δήλωνε η ίδια) αυτών των σχεδόν έξι μηνών.
Τα περί "Δίνουμε στο λαό τη δυνατότητα να μιλήσει" και άλλα τέτοια ωραία νομίζω ότι είναι τόσο αστεία όσο το ότι οι κοινοβουλευτικές εκλογές εκφράζουν τη λαϊκή βούληση.
   
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι εταίροι τους μπλοφάρουν στα πλαίσια μιας διαρκούς και ασαφώς δημιουργικής διαπραγμάτευσης (που θα έλεγε κι ο σύντροφος Γιάνης), ώστε να ασκήσουν ισχυρή πολιτική πίεση με σκοπό οι ψήφοι να στραφούν προς το "ναι", κάτι το οποίο βολεύει και τους ίδιους, αφού σίγουρα δεν τους συμφέρει η οικονομική ζημιά που θα προκληθεί από την έξοδο μιας χώρας από τη ζώνη του ευρώ ή θέλουν να ρίξουν την, κατά αυτούς, κομμουνιστική κυβέρνηση και να (ανα)στήσουν στα πόδια τους μέσα στο εγχώριο πολιτικό τοπίο τους πρόθυμους, παλαιούς και νέους, υποτακτικούς τους.

Όμως, ποιός είναι σίγουρος ότι είναι έτσι και δεν εννοούν αυτό που λένε;
Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά ότι μπλοφάρουν χωρίς να πέσει και ο ίδιος στην παγίδα μιας μπλόφας;
Μήπως ο Τσίπρας και ο Καμμένος, που ισχυρίζονται ότι το "όχι" είναι ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο; 
Μα στα σοβαρά τώρα, πού έχει ακουστεί ξανά σε διαπραγμάτευση να δηλώνεις εσύ ο ίδιος το όπλο σου στον αντίπαλό σου και μάλιστα με τέτοια ένταση, αν δεν πρόκειται απλώς για όπλο εσωτερικής προπαγάνδας και το διαλαλείς με σκοπό να πείσεις το εκλογικό σώμα;

Προσωπικά, θεωρώ ότι, οι Ευρωπαίοι μέσα στα έξι αυτά χρόνια της διαρκούς κοινωνικής σφαγής, έχουν εκπονήσει σχέδιο για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, κάτι το οποίο είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν έχει εκπονήσει η ντόπια κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αφού και η ίδια η κυβέρνηση ομνύει στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. αλλά υπό άλλους όρους, συνθήκες κ.τ.λ., δηλαδή πατώντας εξαρχής σε ένα σενάριο καθαρά για μικροεκλογικούς λόγους, το οποίο μάλλον πίστεψε (;) κι ή ίδια και παρουσίασε ως δυνατό και ακόμα ισχυρίζεται το ίδιο, σήμερα, τώρα.
Βέβαια, πολλά πράγματα στη ζωή δε τα θες αλλά συμβαίνουν, αφού αυτό είναι η ζωή, μια διαρκής εναλλαγή ευτυχημάτων και ατυχημάτων.
Όπως όμως έχει αποδείξει η πρόσφατη ιστορία οι εταίροι τους όχι μόνο κάνουν ό,τι λένε, όχι μόνο πραγματοποιούν τις απειλές και τους εκβιασμούς τους αλλά πολλές φορές ξεπερνούν και τα όρια, που οι ίδιοι θέτουν, ξαναθέτοντας καινούργια.
Θα πει κάποιος: "Μα πως οι ξένοι λένε ότι το «όχι» θα σημάνει τη διακοπή των διαπραγματεύσεων, αφού το διακύβευμα δεν είναι αυτό;".

Υπάρχει μια διπλή απάντηση:

1) Όπως ακριβώς το κάνει και η κυβέρνηση, που ενώ έχει θέσει ένα συγκεκριμένο ερώτημα, γνωρίζει ότι μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν θα ψηφίσουν με βάση αυτό αλλά με βάση το "όχι στην Ευρωζώνη".

2) Αν θυμηθεί κάποιος τη διαπραγμάτευση Αθηναίων-Μηλίων από την ιστορία του Θουκυδίδη, θα συνειδητοποιήσει ότι οι ισχυροί θέτουν τους κανόνες κι οι ανίσχυροι προσπαθούν να τους αλλάξουν (αν τελικά μπορέσουν) με γνώμονα όμως πάντα και γνώση της ανίσχυρης θέσης τους.
Γιατί η ανίσχυρη θέση σε θέτει στην προσπάθεια να ξεπεράσεις τις αδυναμίες σου και τελικά να ισχυροποιηθείς ενώ αντίθετα η άγνοια της θέσης σου σε θέτει σε κίνδυνο.
Όταν πιστεύεις ότι, η μη ισχύς σου μπορεί να μετατραπεί σε πόλο συμπόνοιας και λύπησης από τον ισχυρό, έχεις ήδη κάνει το πρώτο μεγάλο λάθος, κάτι το οποίο δεν απέφυγαν οι Μήλιοι. 
Είναι αυτονόητο νομίζω ότι κανείς ισχυρός δεν απεμπολεί τη δύναμη του για λόγους ηθικούς, αξιακούς, συναισθηματικούς ή όποιους άλλους, που κινούνται δηλαδή στη σφαίρα της ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας και ηθικής.
Γιατί δυστυχώς για εμάς (και τους μακαρίτες Μηλίους), οι ισχυροί δεν έχουν καμία άλλη ηθική εκτός αυτής που προσδιορίζεται από τη δύναμή τους, δηλαδή την ηθική του ισχυρού, μια τελικά... ανέστια ηθική αλλά πέρα για πέρα ισχύουσα και ιστορικά καταγεγραμμένη.
Ακόμα κι όταν κάποιος ισχυρός κάνει πίσω, αυτό θα το κάνει επειδή είναι σίγουρος ή τουλάχιστον βάσιμα θεωρεί ότι εκείνη τη στιγμή από-ισχυροποιείται σε κάτι, που μάλλον αργότερα θα τον ισχυροποιήσει περισσότερο στην ίδια ή σε άλλη θέση με διαφορετικό όμως τρόπο, ή όταν θέλει να παραστήσει τον συμπονούντα τον ανίσχυρο ενώ γνωρίζει ότι η "υποχώρησή" του δεν προκαλεί ιδιαίτερη ζημιά στις πηγές ισχύος του κι έτσι καθίσταται διπλά κερδισμένος, αφού και τη θέση του έχει προάγει, και τον ανίσχυρο έχει "αναγκάσει" να τον συμπαθήσει- πόσες φορές π.χ. δεν έχει ακουστεί το επιχείρημα περί "φιλελληνικότητας" του Γιούνγκερ;  
Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς οι ανίσχυροι δεν πρέπει να πολεμάμε από όποια θέση ισχύος κι αν διαθέτουμε, ακόμα κι αν είναι μικρή. Σημαίνει το αντίθετο.
Για να έχουμε όμως πηγές ισχύος, έστω και μικρές (γιατί έχουμε τέτοιες) πρέπει να προετοιμαζόμαστε συνεχώς και κοπιαστικά ώστε να τις διατηρούμε και παράλληλα να δημιουργούμε νέες, προσπαθώντας να αφοπλίσουμε τον αντίπαλο σε καίριες θέσεις του, να δίνουμε μάχες τακτικής αλλά πάντα στο νου μας να διαφαίνεται και η στρατηγική μας, η οποία κάθε φορά διαμορφώνεται και αλλάζει σύμφωνα με τις πολιτικές συγκυρίες και τις εναλλαγές της ισχύος.
Όταν λέμε ότι έχουμε πόλεμο πρέπει και να το εννοούμε.
Ο πόλεμος δεν συγχωρεί ολιγωρίες, ο πόλεμος είμαι μια συνεχής μάχη, με στρατηγικό ορίζοντα την επίτευξη του ευκταίου στόχου και συνεχή κατάληψη ηγεμονικών θέσεων, όπως ίσως θα έλεγε και ο Γκράμσι.  

Διαφορετικές ομάδες και μεμονωμένοι σύντροφοι είτε από τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είτε από τον αναρχικό χώρο έχουν εκφράσει καταπληκτικές και μεστές απόψεις το τελευταίο διάστημα (ειδικά από τον αναρχικό χώρο), αλλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο έχουν λάβει υπόψιν τους όχι τόσο τις παλινωδίες και τη μάλλον πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά τη διαφορά ισχύος που μας χωρίζει από τους ισχυρούς της Ευρώπης και την έλλειψη ισχυρού ανταγωνιστικού πόλου προς αυτούς.

Ο Σύριζα, ειδικά τα χρόνια της κρίσης, κατάφερε να θέσει στην άκρη και να αφοπλίσει το όποιο υπαρκτό κίνημα, να χρησιμοποιήσει όποιο όπλο μπορούσε για να μετατραπεί σε αστικό κόμμα και τελικά σε ισχυρό κυβερνητικό πόλο, την ίδια στιγμή που ο αναρχικός χώρος δεν ασχολήθηκε ποτέ αρκετά σοβαρά ούτε με το θέμα της οικονομίας και μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη (λες κι αυτά τα θέματα δεν μας απασχολούν, λες και δεν βιώνουμε τα αποτελέσματά τους καθημερινά) αλλά ούτε και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία, η οποία προτίμησε να επαναλαμβάνει τα "να" και τα "πρέπει", σαν να ήμασταν ακόμα στις εποχές της ψεύτικης ευμάρειας κι είχε όλο το χρόνο δικό της να πραγματοποιεί ασκήσεις επί επαναστατικού χάρτου.  

Παρά τα όσα καταφέραμε να διατηρήσουμε και να στήσουμε όλα αυτά τα χρόνια (δομές αλληλεγγύης, κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις, πορείες, αντιφασιστική δράση, σοβαρές εστίες αντιπληροφόρησης κ.α.) βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο, χωρίς ο κόσμος να δίνει τη σημασία που θα άξιζαν οι ιδέες κι ο χώρος μας, χωρίς να διαθέτουμε ένα πλάνο ενεργειών για το μετά (είτε του "ναι" είτε του "όχι"), που η κοινωνία θα ακολουθούσε και θα προσπαθούσε για αυτό, και έχω την εντύπωση- όχι τη σιγουριά- ότι είμαστε σχεδόν μόνοι μας σε έναν κόσμο που ακόμα πιστεύει στις "από τα πάνω" λύσεις (εσωτερικές και εξωτερικές), που ενώ ενδόμυχα και ίσως μη πολιτικά ορθά αμφισβητεί τον Καπιταλισμό, δεν θέλει και να χάσει τη σιγουριά, που εκείνος τού παρέχει, είμαστε σχεδόν μόνοι μας ακόμα κι όταν νιώθουμε πολλοί, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε εντός του χώρου μας.

Το τί θα αποφασίσει ο καθένας να ψηφίσει αύριο ή αν τελικά θα επιλέξει να απέχει είναι κατά τη γνώμη μου δευτερεύον ζήτημα αν το συγκρίνουμε με το πώς μπορούμε να υψώσουμε και να διασπείρουμε τις ιδέες μας την επόμενη μέρα, γιατί θεωρώ ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα οι μέρες θα είναι τόσο δύσκολες, που κανείς μας δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί.
Οι επόμενες μέρες ξημερώνουν δυσοίωνες κι εκεί θα χρειαζόμαστε, ώστε μαζί με την κοινωνία (γιατί στην κοινωνία βρισκόμαστε, δρούμε και διαλεγόμαστε εντός της) να προσπαθήσουμε να επουλώσουμε τις πληγές, να ανακάμψουμε και να δείξουμε έναν δρόμο, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ουτοπία αλλά που σίγουρα χρειάζεται τους ανθρώπους της κοινωνίας μας, ώστε να λάβει υλική υπόσταση και να μετατραπεί σε πράξη.
Έχουμε τον τρόπο, τις μεθόδους, τα όπλα, να καταφέρουμε, ειδικά στις μέρες που έρχονται, πολλά, να δείξουμε στους ανθρώπους τη δύναμη που διαθέτουν, την αλληλεγγύη, την επαναστατικότητα, να χαράξουμε νέους δρόμους.
Με ένα δικό μας "όχι" μπορούν να ξεκινήσουν πολλά, με ένα "όχι", που εμείς θα επιλέξουμε να διαμορφώσουμε το περιεχόμενό του μπορούμε να πάμε προς τα κάπου αλλού, όχι εύκολα και με έτοιμες συνταγές αλλά με κόπο, συγκρούσεις και συμπαγή θέληση για την επίτευξη της ουτοπίας, που αργά αλλά σταθερά την αγγίζεις, ειδικά αν είμαστε αξιοπρεπείς με τις επιλογές μας και κυρίως ειλικρινείς με όσους με ενδιαφέρον μάς "παρακολουθούν".
Με συνεχή, αναξιοπρεπή "ναι" θα αποδειχθούμε για άλλη μια φορά εθελόδουλοι, χάνοντας ευκαιρίες να προσπαθήσουμε να επανακαθορίσουμε τις ζωές μας και να τις πάρουμε στα χέρια μας εντός της κοινωνίας και πάντα μαζί της, διαμορφώνοντας την και διαμορφούμενοι από αυτήν, χωρίς κυβερνώντες αριστερούς και δεξιούς.

Μπορεί να φαντασιώνομαι επαναστατικές αλλαγές, μπορεί τελικά να λειτουργώ περισσότερο με το θυμικό από ό,τι με τη λογική.
Αν όμως η αξιοπρέπεια απαιτεί τη θυσία της λογικής και του πραγματισμού, τότε συνειδητά επιλέγω το θυμικό.
Όποιο λοιπόν κι αν είναι το αποτέλεσμα του αυριανού δημοψηφίσματος, τα "όχι" μας, η οργάνωσή μας, η σκέψη μας και η καταστροφή των φόβων μας ας είναι από εδώ και πέρα σε ημερήσια διάταξη, ενώ τα "ναι" μας ας προσπαθήσουμε να αφορούν την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια και την σύγκρουση με όλες τις εξουσίες μέσα κι έξω από εμάς.

Υγ: 
- Ένα σχετικό άρθρο για τους αναρχικούς και τις εκλογές
http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html

- Ένα σχετικό άρθρο για τη ριζοσπαστική σκέψη και την ενσωμάτωση
http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/2014/11/blog-post_30.html