Nα γράψω κάτι χωρίς να λαμβάνω υπόψιν μου τις ουρές (ή τις μη ουρές) στα Α.Τ.Μ. και στα βενζινάδικα, χωρίς να λαμβάνω υπόψιν μου τις διάφορες ιστορίες και σενάρια για το αν είχε προγραμματίσει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου να μάς πάει στη δραχμή εξαρχής ή όχι, αν οι Ευρωπαίοι είχαν σχέδιο και ποιό ήταν αυτό, αν, αν, αν...
Αν οποιοσδήποτε γνωρίζει για κάποιο σχέδιο, να το πει και να το θέσουμε στην πολιτική μας κρίση, ώστε να βγάλουμε πλέον ασφαλή συμπεράσματα.
Με εικασίες όμως, εξωγήινα σχέδια και σύγχρονους αστικούς μύθους δεν παράγεται πολιτική σκέψη αλλά ανέξοδο και απολίτικο κουτσομπολιό.
Να μιλήσουμε λοιπόν σύμφωνα με τα γεγονότα, λαμβάνοντας υπόψιν μόνον αυτά, γεγονότα βέβαια που διυλίζονται μέσα από ρεπορτάζ, δημοσιογραφικές ερμηνείες και κανείς τελικά να μην γνωρίζει αν στο τέλος υπάρχει όντως κάτι ως... γεγονός (αν δηλαδή έχει γίνει) ή αν πρόκειται για εικασίες, ερμηνείες, ψέμματα.
Γιατί κανείς από εμάς δεν βρίσκεται μέσα στις διαπραγματεύσεις, κανείς δεν έχει μιλήσει κατ΄ιδίαν με όλους αυτούς για να γνωρίζει από πρώτο χέρι. όλοι μας λαμβάνουμε και επεξεργαζόμαστε πληροφορίες από κανάλια, σταθμούς, διαδίκτυο.
Τηλεόραση δεν παρακολουθώ, άρα μόνο μέσω του διαδικτύου μαθαίνω τί γίνεται- λόγω δε έλλειψης επαρκούς χρόνου, όχι όσο θα ήθελα, ίσως μάλιστα κι όχι όσο θα έπρεπε.
Η κυβέρνηση αυτή ασκεί δριμεία εσωτερική προπαγάνδα αυτούς τους τελευταίους μήνες, που διαφεντεύει τις ζωές μας, πείθοντας ένα έτοιμο και διαχρονικά τυμπανιαίο εκλογικό σώμα ότι διαπραγματεύεται σθεναρά τους όρους της δικής του ζωής, τονώνοντας παράλληλα το εθνικιστικό και λαϊκίστικο αίσθημά του, γνωρίζοντας άριστα ότι η εθνικοφροσύνη των ντόπιων ιθαγενών, συνδυασμένη και τονισμένη υπό το φως ενός απροσδιόριστου αρχαίου (κι όχι μόνο) κλέους, που περιλαμβάνει τη δημοκρατία του Σόλωνα και του Περικλή, τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη (πάντα αυτών των δύο) φτάνοντας μέχρι τους 300 του Λεωνίδα και τον Μεγάλο Αλέξανδρο, πάντα πιάνει τόπο στην Ψωροκώσταινα, που έχει μάθει να τρέφεται από εθνικούς μύθους και σκεπτικό του τύπου "όταν εμείς κάναμε πολιτισμό, οι άλλοι 'τρώγαν απο τα δέντρα".
Ένας δηλαδή Εθνικισμός βαριά κακοχωνεμένου Περικλή Γιαννόπουλου και Αλέξανδρου Παπαναστασίου (σοβαροί εκπρόσωποι διαφορετικών τάσεων του Εθνικισμού κι οι δύο) μαζί, ένας εθνικισμός τύπου Χρυσής Αυγής, που προϋπήρχε αυτής και θα υπάρχει και μετά από αυτήν.
(Μια απαραίτητη διευκρίνηση:
Ο όποιος Εθνικισμός είναι γάγγραινα.
Για να τον αντιμετωπίσεις όμως, είσαι υποχρεωμένος και να τον μελετήσεις, αλλιώς πως...; ).
Ο συνδυασμός μιας ως επί το πλείστον Σταλινικής Αριστεράς με την Ακροδεξιά του Καμμένου, που φαντασιώνεται το "όχι" του Μεταξά και εκσπερματώνει, είναι ένας συνδυασμός που μπορεί να αφοπλίσει το όποιο κίνημα, την όποια αντίδραση, διαφωνία, γνώμη, λογική επεξεργασία, ειδικά αν σκεφτεί κανείς και την ιστορική συγκυρία.
Και δυστυχώς, αυτό συνέβη εν πολλοίς.
Η κυβέρνηση λοιπόν αριστερο(ακρο)δεξιών, που τόσους μήνες είχε τη βουλή και τα Μ.Μ.Ε. ως προπύργια και μοναδικούς πόλους ενημέρωσης του εκλογικού σώματος (αφού ομνύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μέσω της οποίας ευδοκίμησε η δημιουργία της), αποφάσισε να καλέσει τον δήμο σε ψήφισμα, τον ίδιο δήμο που τόσο καιρό "ενημέρωνε" μέσω της Βουλής, μέσω τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών.
Δεν υπήρχαν λόγοι πριν για διαγγέλματα, όλα έβαιναν καλώς, άφηναν την τηλεοπτική δημοκρατία να κάνει το παιχνίδι της κι εκείνοι διαπραγματεύονταν, κανένας λόγος να ερωτηθεί το εκλογικό σώμα για κάτι ή να ενημερωθεί δια διαγγέλματος.
Είχαν πάρει την εντολή του, όπως κι όλοι οι προηγούμενοι κι έκαναν παιχνίδι μόνοι τους, όλα είχαν ανατεθεί πάνω τους.
Δημιούργησαν κινηματογραφική αγωνία στο κοινό, έκλεισαν και ακύρωσαν συμφωνία με τους εταίρους τους περίπου είκοσι φορές, έβγαλαν γραβάτες και πουκάμισα, αφού είναι εναλλακτικοί εξουσιαστές, μίλησαν, είπαν, φώναξαν, συγκινήθηκαν και τώρα;
Η λογική ότι τώρα που ήρθαν τα πολύ δύσκολα "έλα να σου αναθέσω και ΄σενα ρε κακομοίρη κάτι, γιατί εμένα που με βλέπεις είμαι κατά βάθος υπέρ της άμεσης δημοκρατίας αλλά τί να κάνουμε τώρα, κάνε λίγο υπομονή μέχρι να στη μάθω εγώ που ξέρω και να ακυρώσουμε την κοινοβουλευτική" εκτός από το ότι ακυρώνει την ουσία ενός δημοψηφίσματος και την ίδια την οντολογική του συνθήκη ακόμα και μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ουσιαστικά προτάσσει το δημοψήφισμα ως μια μορφή έσχατης λύσης, το μετατρέπει σε πολεμικό ανακοινωθέν, σε σειρήνα επίθεσης, σε ψυχολογικό σοκ τεραστίων διαστάσεων, σε ακροβολισμό πάνω σε δύο πόλους, που κανείς δεν καταλαβαίνει ποιοί ακριβώς είναι και τί πάνω-κάτω θα συμβεί μετά την... αποπόλωση.
Αυτούς τους μήνες θα μπορούσαν(;) να είχαν λάβει χώρα δημοψηφίσματα π.χ. για τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, για τα διακαιώματα των ομοφυλόφιλων κ.α.
Αλλά πώς να ρωτήσεις για πράγματα, που ξέρεις καλά ότι θα λάβεις αρνητική ψήφο, γνωρίζοντας τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, την οποία τα προηγούμενα χρόνια δεν προσπάθησες καν να αλλάξεις κατά το ελάχιστο;
Πώς να μιλήσεις για τέτοια πράγματα με τον ακροδεξιό σου εταίρο, που δεν σηκώνει κουβέντα για πούστηδες και εκκλησία (κατά τύχη τα 'έβαλα μαζί);
Η Ηθική, ειδικά αυτής της Αριστεράς, είναι όση η προβλεπόμενη ανηθικότητα της πολύπλευρης Δεξιάς και ακόμα περισσότερη και ποιοτικά χειρότερη, γιατί η Αριστερά πάντα ήθελε να κουβαλάει στις πλάτες της βάρη με ιδιαίτερες φορτίσεις, ηθικές, συναισθηματικές, πολιτικές, πάντα προσδοκούσε να δείξει έναν άλλο δρόμο.
Όποιος με κατηγορήσει για νεοδημοκράτη, πασοκτζή, ποταμίσιο ή κουκουέ κανένα πρόβλημα.
Έτσι κι αλλιώς, για μένα έχει σημασία όχι τόσο αυτό που υποστηρίζεις αλλά από ποια πλευρά το κάνεις, γιατί και πού θες να πας.
Tο καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι κυβερνώντες τις ζωές μας (οι εσωτερικοί), θα ήταν να θέσουν σε δημοψήφισμα την δική τους πρόταση (Τσίπρα-Καμμένου) και την πρόταση των Δανειστών (εξωτερικοί) σε αντιπαραβολή.
Δηλαδή την πρόταση των εσωτερικών μας δανειστών και την πρόταση των εξωτερικών μας δανειστών.
Το ότι αυτοί, οι εσωτερικοί θέλουν το καλό μας κι είναι ευαίσθητοι ενώ οι εξωτερικοί θέλουν το κακό μας κι είναι αναίσθητοι και ανάλγητοι, στα πλαίσια της Ευρωζώνης και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που την διαφεντεύει, ορίζοντας και καθορίζοντας τις ζωές και τις τύχες των λαών και του κάθε ανθρώπου χωριστά, είναι μια μεγάλη και διαχρονική φάρσα, που ελπίζω κάποια στιγμή να τη σταματήσουμε, εμείς οι ίδιοι, εμείς οι άνθρωποι.
Όποιος λάβει μέρος στο διαφαινόμενο προσεχές δημοψήφισμα, ας γνωρίζει τουλάχιστον για ποιο ακριβώς πράγμα αποφασίζει κι ας αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση δεν προκάλεσε τη ρήξη, απλώς σύρθηκε σε αυτή και τώρα προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το εθνικολαϊκίστικο πλαίσιο που μήνες τώρα επιμελώς καλλιέργησε.
Αν οποιοσδήποτε γνωρίζει για κάποιο σχέδιο, να το πει και να το θέσουμε στην πολιτική μας κρίση, ώστε να βγάλουμε πλέον ασφαλή συμπεράσματα.
Με εικασίες όμως, εξωγήινα σχέδια και σύγχρονους αστικούς μύθους δεν παράγεται πολιτική σκέψη αλλά ανέξοδο και απολίτικο κουτσομπολιό.
Να μιλήσουμε λοιπόν σύμφωνα με τα γεγονότα, λαμβάνοντας υπόψιν μόνον αυτά, γεγονότα βέβαια που διυλίζονται μέσα από ρεπορτάζ, δημοσιογραφικές ερμηνείες και κανείς τελικά να μην γνωρίζει αν στο τέλος υπάρχει όντως κάτι ως... γεγονός (αν δηλαδή έχει γίνει) ή αν πρόκειται για εικασίες, ερμηνείες, ψέμματα.
Γιατί κανείς από εμάς δεν βρίσκεται μέσα στις διαπραγματεύσεις, κανείς δεν έχει μιλήσει κατ΄ιδίαν με όλους αυτούς για να γνωρίζει από πρώτο χέρι. όλοι μας λαμβάνουμε και επεξεργαζόμαστε πληροφορίες από κανάλια, σταθμούς, διαδίκτυο.
Τηλεόραση δεν παρακολουθώ, άρα μόνο μέσω του διαδικτύου μαθαίνω τί γίνεται- λόγω δε έλλειψης επαρκούς χρόνου, όχι όσο θα ήθελα, ίσως μάλιστα κι όχι όσο θα έπρεπε.
Η κυβέρνηση αυτή ασκεί δριμεία εσωτερική προπαγάνδα αυτούς τους τελευταίους μήνες, που διαφεντεύει τις ζωές μας, πείθοντας ένα έτοιμο και διαχρονικά τυμπανιαίο εκλογικό σώμα ότι διαπραγματεύεται σθεναρά τους όρους της δικής του ζωής, τονώνοντας παράλληλα το εθνικιστικό και λαϊκίστικο αίσθημά του, γνωρίζοντας άριστα ότι η εθνικοφροσύνη των ντόπιων ιθαγενών, συνδυασμένη και τονισμένη υπό το φως ενός απροσδιόριστου αρχαίου (κι όχι μόνο) κλέους, που περιλαμβάνει τη δημοκρατία του Σόλωνα και του Περικλή, τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη (πάντα αυτών των δύο) φτάνοντας μέχρι τους 300 του Λεωνίδα και τον Μεγάλο Αλέξανδρο, πάντα πιάνει τόπο στην Ψωροκώσταινα, που έχει μάθει να τρέφεται από εθνικούς μύθους και σκεπτικό του τύπου "όταν εμείς κάναμε πολιτισμό, οι άλλοι 'τρώγαν απο τα δέντρα".
Ένας δηλαδή Εθνικισμός βαριά κακοχωνεμένου Περικλή Γιαννόπουλου και Αλέξανδρου Παπαναστασίου (σοβαροί εκπρόσωποι διαφορετικών τάσεων του Εθνικισμού κι οι δύο) μαζί, ένας εθνικισμός τύπου Χρυσής Αυγής, που προϋπήρχε αυτής και θα υπάρχει και μετά από αυτήν.
(Μια απαραίτητη διευκρίνηση:
Ο όποιος Εθνικισμός είναι γάγγραινα.
Για να τον αντιμετωπίσεις όμως, είσαι υποχρεωμένος και να τον μελετήσεις, αλλιώς πως...; ).
Ο συνδυασμός μιας ως επί το πλείστον Σταλινικής Αριστεράς με την Ακροδεξιά του Καμμένου, που φαντασιώνεται το "όχι" του Μεταξά και εκσπερματώνει, είναι ένας συνδυασμός που μπορεί να αφοπλίσει το όποιο κίνημα, την όποια αντίδραση, διαφωνία, γνώμη, λογική επεξεργασία, ειδικά αν σκεφτεί κανείς και την ιστορική συγκυρία.
Και δυστυχώς, αυτό συνέβη εν πολλοίς.
Η κυβέρνηση λοιπόν αριστερο(ακρο)δεξιών, που τόσους μήνες είχε τη βουλή και τα Μ.Μ.Ε. ως προπύργια και μοναδικούς πόλους ενημέρωσης του εκλογικού σώματος (αφού ομνύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μέσω της οποίας ευδοκίμησε η δημιουργία της), αποφάσισε να καλέσει τον δήμο σε ψήφισμα, τον ίδιο δήμο που τόσο καιρό "ενημέρωνε" μέσω της Βουλής, μέσω τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών.
Δεν υπήρχαν λόγοι πριν για διαγγέλματα, όλα έβαιναν καλώς, άφηναν την τηλεοπτική δημοκρατία να κάνει το παιχνίδι της κι εκείνοι διαπραγματεύονταν, κανένας λόγος να ερωτηθεί το εκλογικό σώμα για κάτι ή να ενημερωθεί δια διαγγέλματος.
Είχαν πάρει την εντολή του, όπως κι όλοι οι προηγούμενοι κι έκαναν παιχνίδι μόνοι τους, όλα είχαν ανατεθεί πάνω τους.
Δημιούργησαν κινηματογραφική αγωνία στο κοινό, έκλεισαν και ακύρωσαν συμφωνία με τους εταίρους τους περίπου είκοσι φορές, έβγαλαν γραβάτες και πουκάμισα, αφού είναι εναλλακτικοί εξουσιαστές, μίλησαν, είπαν, φώναξαν, συγκινήθηκαν και τώρα;
Η λογική ότι τώρα που ήρθαν τα πολύ δύσκολα "έλα να σου αναθέσω και ΄σενα ρε κακομοίρη κάτι, γιατί εμένα που με βλέπεις είμαι κατά βάθος υπέρ της άμεσης δημοκρατίας αλλά τί να κάνουμε τώρα, κάνε λίγο υπομονή μέχρι να στη μάθω εγώ που ξέρω και να ακυρώσουμε την κοινοβουλευτική" εκτός από το ότι ακυρώνει την ουσία ενός δημοψηφίσματος και την ίδια την οντολογική του συνθήκη ακόμα και μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ουσιαστικά προτάσσει το δημοψήφισμα ως μια μορφή έσχατης λύσης, το μετατρέπει σε πολεμικό ανακοινωθέν, σε σειρήνα επίθεσης, σε ψυχολογικό σοκ τεραστίων διαστάσεων, σε ακροβολισμό πάνω σε δύο πόλους, που κανείς δεν καταλαβαίνει ποιοί ακριβώς είναι και τί πάνω-κάτω θα συμβεί μετά την... αποπόλωση.
Αυτούς τους μήνες θα μπορούσαν(;) να είχαν λάβει χώρα δημοψηφίσματα π.χ. για τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, για τα διακαιώματα των ομοφυλόφιλων κ.α.
Αλλά πώς να ρωτήσεις για πράγματα, που ξέρεις καλά ότι θα λάβεις αρνητική ψήφο, γνωρίζοντας τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, την οποία τα προηγούμενα χρόνια δεν προσπάθησες καν να αλλάξεις κατά το ελάχιστο;
Πώς να μιλήσεις για τέτοια πράγματα με τον ακροδεξιό σου εταίρο, που δεν σηκώνει κουβέντα για πούστηδες και εκκλησία (κατά τύχη τα 'έβαλα μαζί);
Η Ηθική, ειδικά αυτής της Αριστεράς, είναι όση η προβλεπόμενη ανηθικότητα της πολύπλευρης Δεξιάς και ακόμα περισσότερη και ποιοτικά χειρότερη, γιατί η Αριστερά πάντα ήθελε να κουβαλάει στις πλάτες της βάρη με ιδιαίτερες φορτίσεις, ηθικές, συναισθηματικές, πολιτικές, πάντα προσδοκούσε να δείξει έναν άλλο δρόμο.
Όποιος με κατηγορήσει για νεοδημοκράτη, πασοκτζή, ποταμίσιο ή κουκουέ κανένα πρόβλημα.
Έτσι κι αλλιώς, για μένα έχει σημασία όχι τόσο αυτό που υποστηρίζεις αλλά από ποια πλευρά το κάνεις, γιατί και πού θες να πας.
Tο καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι κυβερνώντες τις ζωές μας (οι εσωτερικοί), θα ήταν να θέσουν σε δημοψήφισμα την δική τους πρόταση (Τσίπρα-Καμμένου) και την πρόταση των Δανειστών (εξωτερικοί) σε αντιπαραβολή.
Δηλαδή την πρόταση των εσωτερικών μας δανειστών και την πρόταση των εξωτερικών μας δανειστών.
Το ότι αυτοί, οι εσωτερικοί θέλουν το καλό μας κι είναι ευαίσθητοι ενώ οι εξωτερικοί θέλουν το κακό μας κι είναι αναίσθητοι και ανάλγητοι, στα πλαίσια της Ευρωζώνης και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που την διαφεντεύει, ορίζοντας και καθορίζοντας τις ζωές και τις τύχες των λαών και του κάθε ανθρώπου χωριστά, είναι μια μεγάλη και διαχρονική φάρσα, που ελπίζω κάποια στιγμή να τη σταματήσουμε, εμείς οι ίδιοι, εμείς οι άνθρωποι.
Όποιος λάβει μέρος στο διαφαινόμενο προσεχές δημοψήφισμα, ας γνωρίζει τουλάχιστον για ποιο ακριβώς πράγμα αποφασίζει κι ας αντιληφθεί ότι η κυβέρνηση δεν προκάλεσε τη ρήξη, απλώς σύρθηκε σε αυτή και τώρα προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το εθνικολαϊκίστικο πλαίσιο που μήνες τώρα επιμελώς καλλιέργησε.
καλημερα,για δες και αυτο:http://wp.me/sryYN-oxi
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Ελευθεριακέ, μετά από καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω ότι λόγω της έλλειψης χρόνου, απ' την οποία υποφέρεις
-νόσου κοινής σε όλους μας-,
δεν είχες τον χρόνο να ξαναδιαβάσεις το κείμενό σου και να δεις ότι πάσχει από βασικές αντιφάσεις.
Ας δεχθούμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι ό,τι της καταμαρτυράς παραπάνω
(προσωπικά, και μόνο το "κυβέρνηση" μου αρκεί ως υπερθετικός βαθμός κάθε κακοδαιμονίας).
Κι ας δεχθούμε ότι, κατά τας γραφάς της αριστεράς και της κοινωνικής αναρχίας, το πραγματικό παιχνίδι παίζεται στον δρόμο, στο κίνημα, στην αυτοδύναμη παρέμβαση του κόσμου (την οποία, έστω, ούτε μπορούσε ούτε ήθελε να προετοιμάσει η κυβέρνηση κλπ).
Το που θα πει ότι εκείνο που αποδίδει σημασία, μορφή και ιστορική δυναμική στα πράγματα είναι ο τρόπος, με τον οποίο τα προσλαμβάνουμε και τα διαχειριζόμαστε.
Ώστε, ο παππούς Ηράκλειτος είχε δίκιο: τα πράγματα δεν "είναι", "γίνονται" διαρκώς (με την παρέμβαση της κοινωνίας, συμπληρώνει η αριστερά και η αναρχία)
Αν, όμως, είναι έτσι, τότε μάλλον υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι συμμετοχής και όχι αποχής.
Γιατί, υπό την ίδια έννοια, και το δημοψήφισμα δεν "είναι", "γίνεται".
Άσχετα απ' το ποιος το αποφασίζει, απ΄ τη μορφή του διλήμματος, απ' το ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο πραγματοποιείται κλπ, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία όχι μόνο για αποστολή πολιτικών μηνυμάτων, αλλά και για παραπέρα δράση.
Ορίστε μια απαρίθμιση εντελώς ενδεικτική, για να μη λες ότι θεωρητικολογώ βραδιάτικα.
'Ενα "όχι" την Κυριακή θα μπορούσε να σημάνει:
- εκ νέου καταδίκη της άγριας φιλελέ πολιτικής (το 28% της ΝΔ στις τελευταίες εκλογές δεν είναι και τόσο τραγική ήττα μετά από δυόμιση χρόνια ισοπεδωτικής μνημονιακότητας, αλλά ομολογία του μαζοχισμού μας ως λαού- στα επίπεδα του πασόκ κι ακόμα παρακάτω θα έπρεπε να πέσει),
- θα μπορούσε να προκαλέσει επιπλέον κρίση στα κατεστημένα φιλελέ κομματικά μαγαζιά (και ανησυχία στους overseas προστάτες τους, όχι γιατί ο Σύριζα έχει επαναστατικά αρχίδια -είμαι "σεξιστής", ω, ναι, αλλά τουλάχιστον δεν είμαι politically correct και δοξάζω τον θεούλη γι΄αυτό-, αλλά γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε ότι υπάρχουν θετικές κοινωνικές δυναμικές)
-θα μπορούσε να προκαλέσει ανασυνθέσεις στο οπορτουνιστικό πολιτικό προσωπικό τους,
- θα μπορούσε να προσδώσει ΦΡΟΝΗΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ στον κόσμο, ώστε να συνεχίσει να αγωνίζεται στον δρόμο, όπου πράγματι είναι το αληθινό πεδίο του αγώνα,
- θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο στη δημιουργία μιας πιο αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας (το δημοψήφισμα δεν είναι βέβαια η Πνύκα της αρχαίας Αθήνας, αλλά σε σχέση με την αντιπροσώπευση είναι αμεσότερο και κυρίως η συμμετοχή σ' αυτό δίνει το ερέθισμα στον αλλοτριωμένο κοσμάκη να αισθανθεί ως δρον υποκείμενο και ν' αρχίσει να αμφισβητεί κατεστημένες δομές) κλπ κλπ κλπ.
Προφανώς, κανείς δεν περιμένει λύση απ' το δημοψήφισμα.
Νομίμως, όμως, μπορείς να περιμένεις το ξεκίνημα για μια σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας και, σε χρόνο άμεσο, την καταδίκη του ανενδοίαστου, ταγματασφαλίτικης κοπής, "φιλευρωπαϊσμού".
Αν αριστεροί και κοινωνικοί αναρχικοί ήταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να αξιοποιήσουν το δημοψήφισμα ως ευκαιρία παρέμβασης, ενημέρωσης, στησίματος δομών αντιπληροφόρησης στον δρόμο, τοπικών συνελεύσεων κλπ και, προκειμένου το φαιό αναφανδόν μνημονιακό μέτωπο (δηλ., κατ' επέκταση τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας) να μην πιστωθεί μια πολιτική νίκη (γιατί έτσι θα ερμηνευθεί είτε η αποχή είτε το "ναι"), να ψηφίσουν κριτικά και με επιφύλαξη "όχι".
Τα υπόλοιπα, λυπάμαι, αλλά γυρίζουν γύρω απ' τον άξονα της ναρκισσιστικής, υποκριτικής, εχθρικής προς την έννοια του κινήματος λογικής του ΚΚΕ.
Φιλικά πάντα.
Ανώνυμε και Οτάνις, ουσιαστικά δεν διαφωνώ με αυτά που υποστηρίζετε, αρκεί να υπήρχε ένα αριστερό και αναρχικό κίνημα, με τέτοια δυναμική, που να μπορούσε να τα υποστηρίξει πρακτικά και να γίνονταν εν δυναμει πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο δεν αφορά στο τι θα μπορούσε να γίνει μετά απο ενα ενδεχόμενο "όχι" ουτε προσανατολίζει κάποιον στο να ρίξει "ναι" ή "όχι". Το κείμενο αναφέρεται στο γιατί οι αριστεροδεξιοί εξουσιαστές έφτασαν στο δημοψήφισμα.
Το τί θα μπορούσε να γίνει μετα πο ένα "όχι" είναι κάτι που κανείς μας δεν το γνωρίζει και που δεν γνωρίζουμε πως θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Οτάνις, εχεις δικιο στο ότι κατι μπορεί να γίνει κι όχι να είναι. Με αυτή τη λογική αλλωστε η τροικα έχει δηλωσει με όλους τους τρόπους ότι το δημοψήφισμα αφορά στην παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη ενώ η κυβέρνηση το έχει θέσει εντελώς διαφορετικά κι εμείς απο την πλευρά μας θα θέλαμε να το θέσουμε αλλιώς και να οδηγηθούμε αλλού.
το πρόβλημα και η μόνιμη αγωνία σε αυτα είναι ποιός έχει τη δύναμη και τη θέληση, ποιος είναι καλά προετοιμασμένος για να "επιβάλλει" τη δική του ερμηνεία.
Οτάνις, το ξέρω πως ό,τι γράφεις είναι στα πλαίσια του "φιλικά" και σας ευχαριστώ και τους δύο για το σχόλιό σας.
Εγώ σ' ευχαριστώ, γιατί το περί ΚΚΕ στο τέλος ήταν κάπως βαρύ και ήθελε αρκετή καλή θέληση και ψυχραιμία για να μην το παρεξηγήσεις (εννοούσα ότι η λογική της μη συμμετοχής σε ό,τι δεν είναι ήδη "επαναστατικό" είναι ιδεαλιστική και προσχηματική και όχι, φυσικά, ότι εσύ είσαι κνίτης-))))) Μην τρελαθούμε τριτιάτικα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, γράφω εν μέσω βιοπορισμού και δεν μπορώ να μείνω άλλο.
Καλημέρα.