Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

"Αναρχικότεροι" & "Εξεγερτικότεροι"

Ενδημεί χρόνια. Δεν είναι απαραίτητο να εκφραστεί με λέξεις. Μπορεί κι ένα βλέμμα δήθεν γνώσης, η σοφία στο μάτι, το καμπούριασμα της πλάτης λόγω των βαρέων… εμπειριών, ένα νεύμα, ένα στράβωμα στο στόμα, μια μαγκιόρικη και ταυτόχρονα βαρύγδουπη ατάκα, όλα αυτά μαζί ή το καθένα ξεχωριστά να δηλώσουν αυτήν την περιβόητη αγωνιστική… εμπειρία.

Αλλά πώς γίνεται αυτή να συνοδοιπορεί μόνο με την ποσότητα των ετών κι όχι με το τί έχεις καταλάβει από όσα έχεις κάνει ή όχι μέσα σε αυτά τα χρόνια, τί σκέφτεσαι για και πώς κρίνεις αυτό για το οποίο αγωνίζεσαι, πώς προσπαθείς να το πραγματοποιήσεις, ακόμα και ποιες προσωπικές ανασφάλειες μπορεί ακούσια ή εκούσια να καλύπτονται μέσω αυτού και ποια προσωπικά σου άγχη και χαρακτηρολογικά ελλείμματα ή προτερήματα επιδεικνύεις μέσα στις δράσεις σου μαζί με άλλους ανθρώπους; 

Όμως η εμπειρία κατά τη γνώμη μου δεν έχει μόνο ένα σκέλος αλλά δύο: χρόνο και κατανόηση.
Μπορεί να συναντήσεις έναν άνθρωπο ογδόντα ετών άδειο από εμπειρίες κι έναν πενηντάρη γεμάτο από αυτές. Δεν σχετίζεται μόνο με τον χρόνο, αλλά και με την αντίληψη, δηλαδή με το πόσο κάποια γεγονότα της ζωής σου σε άλλαξαν, σε προβλημάτισαν, σε ανάγκασαν να σκεφτείς με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα μέσα από την αλληλουχία των ετών, χωρίς βέβαια να αλλοιώσουν τον βασικό σου αξιακό πυρήνα, γιατί στην περίπτωση αυτή πρόκεiται για κάτι διαφορετικό...

Τα τσιτάτα λοιπόν του στυλ "είμαι στον «χώρο» από το…"  ή
"είχα λάβει μέρος στο…"  ή "όταν εγώ ήμουν στο… εσύ δεν είχες γεννηθεί καν" είναι καλό να μάς βάζουν σε σκέψεις και για το ποιόν έχουμε απέναντί μας και για το πού θέλουμε να πάμε.
Γιατί η παλαιότητα ως άτυπη ιεραρχία και η επίκληση ενός καταρχήν σεβασμού, που στηρίζεται κυρίως στον χρόνο παρουσίας, λειτουργεί στον στρατό και στο σχολείο κι όχι σε χώρους που θέλουν να λέγονται ελευθεριακοί και αυτόνομοι.
Αν και κάποιας ηλικίας πλέον ποτέ δεν σεβάστηκα κάποιον λόγω των ετών του στον λεγόμενο χώρο, παρά μόνο λόγω των έργων του και του ήθους του απέναντι σε ισότιμους συντρόφους.
Παρομοίως, δεν απαιτώ να με σέβεται κανείς για ό,τι τυχόν έχω κάνει, γιατί αυτού του είδους ο σεβασμός έρχεται συνήθως και κατακάθεται πάνω στην συντροφικότητα και την αλληλοκατανόηση ανεξαρτήτως ηλικίας, όμως δεν είναι ο σεβασμός ένα χρονικό άρμα ανεξάρτητο κατανοήσεων και συμπεριφορών.

Προσωπικά, σέβομαι πάρα πολύ εκείνους τους ανθρώπους, που ενώ γνωρίζω ή μαθαίνω την αγωνιστική τους πορεία, εκείνοι δεν μιλούν σχεδόν ποτέ για αυτήν, ή όταν το κάνουν, δεν έχει αυτό εγωτική χροιά και προβολή, μά μόνο αγωνία να μοιραστούν την εμπειρία και τα γεγονότα που τούς σημάδεψαν.
Ακόμα περισσότερο, όταν αυτό γίνεται με συστολή (σχεδόν ντροπή) και όμορφο τρόπο μπροστά σε συντρόφους τους πολύ νεότερους ηλικιακά, τότε, ο σεβασμός που τρέφω απέναντί τους γίνεται θαυμασμός και υπερηφάνεια, που τους γνώρισα από κοντά και κατάφεραν να μου μεταδώσουν λίγο από το ήθος τους.
Τους σέβομαι, ακόμα κι αν τύχει να μην συμφωνώ μαζί τους, γιατί εκφράζουν την άποψή τους χωρίς να χρησιμοποιούν κυρίως το όπλο του χρόνου στον "χώρο".
Τους σέβομαι γιατί παραθέτουν επιχειρήματα και περιμένουν να ακούσουν και την άποψη του άλλου, του διαφορετικού, του νεότερου, του ίσως επιπόλαιου στα μάτια τους, εκείνου που το αίμα του βράζει και δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τον κοχλασμό του, όμως εκείνου, που μπορεί να είναι πολιτικός τους σύντροφος και με αυτόν να συμπορεύονται.  

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει αρκετές φορές κι ένα θέμα του τρόπου και ύφους, με το οποίο κάποιοι νεότεροι σύντροφοι απευθύνονται σε παλαιότερους.
Είναι ή διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος.

Από τη μία λοιπόν κανείς δεν είναι "αναρχικότερος" λόγω παλαιότητας, αλλά από την άλλη κανείς δεν καθίσταται "εξεγερτικότερος" λόγω νεαρότητας.
Κάποιοι πριν από αυτόν αγωνίστηκαν (εννοείται με λάθη και παραλείψεις) για να έχει εκείνος τώρα κάποιο σταθερό πεδίο ώστε να ασκεί κριτική και να μπορεί να αγωνίζεται με τον τρόπο που συνεπιλέγει με τους συνοδοιπόρους του.
Παρόμοια, πάντα όλοι οι παλαιότεροι πρέπει, κατά τη γνώμη μου να σκέπτονται ότι, γερνάμε, τα μυαλά μας μπορεί να σκουριάζουν, τα σχήματα στο κεφάλι μας πολλές φορές μάς ακινητοποιούν ιδεολογικά, αλλά και σε επίπεδο τακτικής
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και αντίστροφα. Δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο το "παλαιό" σχήμα από το "νεανικό".
Είναι σχήματα, και σαν σχήματα, που πολλές φορές ενσωματώνουμε, πρέπει να τα μαχόμαστε και να τα αποβάλλουμε από μέσα μας όσο μπορούμε.
Μπορούμε όλοι να λάβουμε γνώση, διάθεση και ήθος ανεξάρτητα από τα χρόνια μας στον "χώρο".
Έχουμε να λάβουμε και να δώσουμε ο ένας στον άλλον και ως άτομα και ως γενιές, γιατί κουβαλάμε διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες, γιατί είμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα κι αυτό μάς γειώνει στην ισοτιμία, που είναι απαραίτητη και χρήσιμη για να πορευθούμε. 

Επίσης, θα ήταν χρήσιμο για όλους μας να σταματήσουν οι αριστερογενείς πολιτικές εννοιολογήσεις, που κάποιες φορές εκτοξεύονται εν είδη κατηγορίας.
Δεν μάς ταιριάζουν για έναν βασικό λόγο.
Ο Αναρχισμός δεν είναι δόγμα, δεν μπορεί να διαβαστεί και να βιωθεί μονοδιάστατα όπως ο Μαρξισμός.
Ο Αναρχισμός είναι φύσει ένα πολυδιάστατο ρεύμα σκέψης, ένας ποταμός, που διάφοροι παραπόταμοι συναντήθηκαν στην κοίτη του και από τότε εκβάλουν μέσα στην θάλασσα της αναρχίας.
Μαρξιστικής και Λενινιστικής προέλευσης λοιπόν χαρακτηρισμοί μάλλον θολώνουν τα νερά αντί να τα καθάρουν, ειδικά όταν εκτοξεύονται από αναρχικούς σε αναρχικούς με ή χωρίς στόμφο.
Ναι, υπάρχουν διαφορές μέσα στις τάσεις του και σίγουρα έχουμε λόγους να μην θεωρούμε συντρόφους μας ανθρώπους, που πιστεύουμε ότι δεν είναι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι είναι προδότες, οπορτούνες, ρεβιζιονιστές κ.ο.κ.
Ευτυχώς, που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα το αναρχόμετρο και έχουμε έτσι τη δυνατότητα να ασκούμε κριτική και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, από τα λάθη μας και τα προτερήματά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου