Αλήθεια & Πρόταγμα

Μπαίνοντας και βγαίνοντας από τον λεγόμενο... χώρο εδώ και αρκετά έως πολλά χρόνια μπορείς να κάνεις διάφορες διαπιστώσεις, αλλάζεις ως άνθρωπος, το μυαλό σου ανοίγεται σε νέες σκέψεις και συναισθήματα, κλείνεις και ανοίγεις πολιτικά και προσωπικά κεφάλαια και συχνά έχεις στο νου σου, ότι καραδοκεί και ο κίνδυνος της θεωρητικής και χωρικής ιδρυματοποίησης, ειδικά δε, όταν αισθάνεσαι ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ σε 'σένα, αλλά πάντα κάποιοι άλλοι είναι εκείνοι που θα την "πατήσουν".

Μέσα σε αυτή την πορεία γνωρίζεις πρόσωπα και πράγματα, ίσως αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τί περιμένουν οι άλλοι από εσένα και τί όχι, τί μπορείς να προσφέρεις και τί όχι, εναλλάσσονται τα δεδομένα και οι στόχοι σου, πολλές φορές ανακαλύπτεις κρυμμένες αδυναμίες ή αρετές σου, μαθαίνεις αργά μαζί με τους άλλους (που με τον καιρό γίνονται πραγματικοί σου σύντροφοι) να αναγνωρίζεις τα πάθη σου, τα καλά και τα άσχημα του εαυτού σου, να παράγεις πολιτικό αποτέλεσμα κάτω από διαφορετικές κάθε φορά κοινωνικές, πολιτικές, ακόμα και προσωπικές συνθήκες, μαθαίνεις να θέτεις προϋποθέσεις και να είσαι έτοιμος, αν χρειαστεί, να τις καταρρίψεις, μαθαίνεις κάποιες φορές να χρωματίζεις το ατομικό σου όραμα και με χρώματα των συντρόφων σου ή ακόμα και να αντιλαμβάνεσαι κάποιες άλλες την ματαιότητα του, βλέπεις ότι πολλές φορές οι σκέψεις των άλλων τυχαίνει να σημαίνουν κάτι περισσότερο από τις δικές σου.

Μαθαίνεις να διαμορφώνεσαι μέσα από τους άλλους κι αυτό αλλάζει και εσένα και τους άλλους.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν λαμβάνουν χώρα στον αέρα, δεν βρίσκονται σε θεωρητικό και πολιτικό κενό, αλλά στηρίζονται επάνω στην κύρια βάση αυτών που πιστεύεις: Ο Αναρχισμός δεν είναι δόγμα, δεν είναι καν μια καλοστημένη και απόλυτη θεωρία χωρίς στεγανά.

Αυτός είναι ένας και από τους λόγους, που αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και τόσο ανοικτή κοσμοθεώρηση.

Αυτός επίσης είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους, που τόσοι νέοι (κάποιοι από αυτούς είναι ήδη μεσήλικες... νέοι) από καιρού εις καιρόν εισέρχονται και στέκονται με ορμή και πάθος στον πολιτικό χώρο της αναρχίας και προσπαθούν μέσω συλλογικοτήτων ή μέσω του ατομικού δρόμου να αλλάξουν, να φανταστούν, ή έστω να μιλήσουν με όποιο τρόπο μπορούν για την πραγματικότητα που τούς περιβάλλει.

Ο Αναρχισμός ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα πείραμα, με την έννοια ότι ναι μεν στηρίζεται σε κάποιες βασικές αρχές, όμως δεν έχει απαντήσεις για όλα, δεν αποτελεί θεωρητικό και πρακτικό... ταχυφαγείο.

Τέτοιου τύπου ταχυφαγεία έτοιμων και γρήγορων απαντήσεων (που προβάλλονται και υποστηρίζονται κατά κόρον από τον Καπιταλισμό και τις παραφυάδες του) δεν έχει στη φαρέτρα του ο Αναρχισμός.

Κάθε φορά, στηριζόμενος σε βασικούς θεωρητικούς και πρακτικούς πυλώνες, πειραματίζεται και συζητάει ανοικτά για τις αρχές και πρακτικές, που ιστορικά τον έχουν μορφοποιήσει και διαμορφώσει, αφού αυτές για τον αναρχικό δεν αποτελούν αιώνιες αλήθειες δοσμένες εκ Θεού, μα ούτε και επιστημονικές ανακαλύψεις, που μπορούν να αποφανθούν με σιγουριά περί των εννοιών και του περιεχομένου της οικονομίας, της κοινωνικής οργάνωσης κ.ο.κ., όπως λόγου χάρη θα μπορούσε να ισχυριστεί ένας μαρξιστής ή κάποιος φιλελεύθερος για τις δικές του ιδέες. Αυτό δεν αποδυναμώνει τον Αναρχισμό, αντίθετα τον οπλίζει με… "ανθρωπινότητα" και θεωρητικό πλούτο.

Κατά τη γνώμη μου, καμία πολιτική μεταφυσική δεν συνέχει τον Αναρχισμό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι θεωρητικά αίολος και πρακτικά διάτρητος.

Ο Αναρχισμός δεν έχει τεθεί ως θεωρητικό και πρακτικό σώμα από κάποιους επαΐοντες, από όσους δηλαδή γνωρίζουν ή καμώνονται ότι το κάνουν, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν έχει τους θεωρητικούς εκπροσώπους του, εκείνους δηλαδή τους ανθρώπους, που έθεσαν (και θέτουν ακόμη και σήμερα) τις βασικές του αρχές και τις πρακτικές τους απολήξεις.

Ενώ όμως ο Μαρξισμός ξεκίνησε ως μια προσωποπαγής- προσωποκεντρική πολιτική και οικονομική θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς, οι οποίοι θεμελίωσαν την ύπαρξή του και εν πολλοίς την θεωρητική του συνέχεια και συνοχή μέχρι και τις μέρες μας, κανείς θεωρητικός και επαναστάτης του Αναρχικού ρεύματος σκέψης δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι τον εκπροσωπεί απόλυτα και καταλυτικά ή ότι επάνω στο έργο και τη δράση του ζωοποείται και αποκτά συμπαγή υπόσταση η Αναρχική σκέψη έως και τις μέρες μας.

Ο Αναρχισμός δεν ανήκει ούτε εκπορεύεται από κάποιον, είναι μια κοσμοθεώρηση που εν δυνάμει αφορά και προέρχεται από όλους μας, όλους δηλαδή εκείνους τους ανθρώπους, που έβαλαν μια έστω και μικρή πέτρα για την στήριξη των θεμελίων του.

Ο όρος "Μαρξισμός" έχει νόημα ακόμα και σήμερα, αλλά πολύ δύσκολα θα βρεθούν κάπου γραμμένοι ή θα νοούνται ως συμπυκνωτές του Αναρχικής σκέψης όροι όπως "Μπακουνισμός" ή "Κροποτκινισμός".

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Μαρξισμός παρέμεινε και πορεύθηκε ως προαιώνια αλήθεια από το αφετηριακό σημείο, που έθεσαν για αυτόν οι Μαρξ και Ένγκελς (ακολούθησαν πολλοί μαρξικοί και μαρξιστές επίγονοι, που με όντως σπουδαίο έργο προσπάθησαν να από-δογματίσουν το κυρίως Μαρξικό θεωρητικό και πρακτικό σώμα).

Παρόμοια, δεν σημαίνει ότι ο Αναρχισμός ξεκίνησε και υπάρχει έως και σήμερα χωρίς κάποιον στιβαρό θεωρητικό σκελετό, έναν τέτοιο δηλαδή που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει στην κοινωνική πραγματικότητα με καθοριστικό και καθάριο τρόπο.

Ο Αναρχισμός, σε αντίθεση με άλλες κοινωνικές θεωρήσεις προσδοκά τη συμμετοχή όλων σε μια ισότιμη σχέση πομπού και δέκτη, όπου κάθε φορά οι ρόλοι εναλλάσσονται επάνω στην βάση της αλληλεγγύης και της ισοτιμίας δίχως αρχηγισμούς, ηγεμονισμούς και εκ των άνωθεν κατευθυντήριες γραμμές.

Όλα τα μηνύματα αποστέλλονται και λαμβάνονται ισότιμα από όλους.

Αυτή βέβαια η αμφίδρομη σχέση αρκετές φορές δημιουργεί προβλήματα, γιατί συνηθισμένοι στην καθημερινότητά μας να αποτελούμε συνήθως τους δέκτες των κυρίαρχων, καταιγιστικών μηνυμάτων, μάς είναι δύσκολο να εισέλθουμε σε διαδικασίες που απαιτούν γνώση και γνώμη, θάρρος και υπομονή.

Ο Αναρχισμός δεν είναι ένα κλειστό κύκλωμα ιδεών, για αυτό και οι συλλογικότητες, που ενδημούν στον πολιτικό του χώρο είναι τόσο διαφορετικές και πολυποίκιλες.

Γεννήθηκε πολυποίκιλος και μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει.

Αν σκεφτεί κανείς πόσες ομάδες διεκδικούν την "αναρχικότητα", τότε αντιλαμβάνεται ότι ποτέ δεν μπορεί ο Αναρχισμός να μετατραπεί σε κλειστό δόγμα και θεωρία για λίγους, ειδικούς ή επιστήμονες.

Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους ο αναρχικός δεν μπορεί να είναι δάσκαλος κανενός, ούτε μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στην κοινωνία ως επαΐων, αλλά μπορεί να προτάσσει τις δικές του αλήθειες, εκείνες που  ίδιος θεωρεί αποδείξιμες και καίριες.

Όχι τις θεϊκές ή δογματικές, όχι κάποιες θεωρητικές αλήθειες, που δεν επιδέχονται συζήτησης, αναπροσαρμογής και νέων προοπτικών, αλλά όποιες αλήθειες συγκροτούνται εντός του κοινωνικού σώματος και για αυτό το αφορούν, αλήθειες που έχουν ως αφετηρία και σκοπό τους την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα και τον αυτοπροσδιορισμό ατόμων και κοινωνίας.

Το πού θα φτάσει κάθε φορά η διαδικασία αυτή και ο υπαρκτός φόβος του θεωρητικού χυλού είναι ένα θέμα σχεδόν άλυτο μέσα στην πορεία του Αναρχισμού, αλλά σίγουρα υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες, οι οποίες βρίσκονται κάθε φορά όταν απαιτείται η ανάγκη.

Για αυτό, δεν υπάρχει Αναρχική Αλήθεια, όμως υπάρχει Αναρχικό Πρόταγμα.

Ο θιασώτης του Αναρχισμού δεν είναι ο πάνσοφος καθοδηγητής των κομμάτων, δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια του Χριστιανού, του Μαρξιστή, του Φιλελεύθερου,το δίκιο του δεν είναι εξ' ουρανού, όμως το προτάσσει, μιλάει και παλεύει για αυτό.

Δεν είναι αυτός που κοιτάει την κοινωνία αφ’ υψηλού, είναι εκείνος που ζει και αναπνέει μαζί της, που σαν μέλος της γνωρίζει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες των ανθρώπων, που την συγκροτούν, είναι αυτός που αγαπά και νιώθει τον ανθρώπινο πόνο ως κάτι δικό του και μοναδικό.

Προπαγανδίζει το πρόταγμά του για την κοινωνία και προσπαθεί μαζί της, μαθαίνοντας από αυτήν και μαθαίνοντας αυτήν (πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού σε αυτήν ανήκει), να οδηγήσει τους ανθρώπους προς αυτό που θεωρεί εκείνος ελεύθερο, ισότιμο, αλληλέγγυο, συντροφικό.

Δεν υπάρχει Αναρχική Αλήθεια ούτε κι έχουν γραφτεί Αναρχικά Ευαγγέλια.

Η ιστορία του Αναρχισμού γράφεται κάθε μέρα, σε κάθε εποχή και σε κάθε μέρος του πλανήτη, όταν και όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τα δεσμά του ετεροπροσδιορισμού και της εξουσίας σε κάθε πεδίο της ζωής και της πράξης, όταν επιθυμούν να απεγκλωβίσουν κάθε εγκεφαλικό νευρώνα του μυαλού τους από εσωτερικούς και εξωτερικούς καταναγκασμούς, βεβαιότητες και υπέρτατες αλήθειες.