Ένας Διάλογος...

Κατέβηκα προχθές στο Σύνταγμα.
Καλά έκανες. Πήρες μέρος στη Συνέλευση;
Γίνεται συνέλευση;
Ναι, κάθε μέρα.
Μπα, εγώ κατέβηκα κατά τη μία το βράδυ. Κάτι τύποι ψιλομαστουρωμένοι ήταν, γυμνοί από τη μέση και πάνω, που την έλεγαν στους μπάτσους. Γηπεδικοί μού φάνηκαν.
Υπάρχουν κι αυτοί σίγουρα.
Μα μόνο τέτοιοι ήταν.
Εντάξει, δεν νομίζω. Υπάρχουν κι αυτοί πάντως. Όλοι είναι εκεί κατά διαστήματα.
Εσύ δηλαδή έχεις δει κι άλλους;
Και βέβαια έχω δει. Το Σύνταγμα είναι σαν την κοινωνία που ζούμε. Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς άλλωστε;
Για πες μου λοιπόν.
Τι να σου πω;
Τι είδες εσύ;
Όσες φορές έχω κατέβει έχω δει διαφόρων τύπους ανθρώπους. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι ουσιαστικό, που προσπαθούν να δώσουν το είναι τους σε αυτό που γίνεται, υπάρχουν και εκείνοι που απλώς φαίνεται ότι τους φτάνει να ξεσπάσουν. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που είναι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι συνδυασμοί των δύο πρώτων. Όλοι εμείς πηγαίνουμε εκεί. Έχουμε να πάρουμε ο ένας από τον άλλον. Με τις όποιες αδυναμίες μας, με τα διαφορετικά πιστεύω μας.

Αν δεν γίνει επανάσταση δεν θα αλλάξει τίποτα.
Και πώς θα γίνει επανάσταση;
Εγώ σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να επικρατήσει Εξεγερτικό Χάος, για δύο εβδομάδες ας πούμε.

Mα εσύ έλεγες πως ο Δεκέμβρης του ,08 ήταν μόνο Χάος και τίποτα άλλο, κι αν θυμάμαι καλά ήσουν αντίθετος με αυτό.

Τότε καταστράφηκαν τα μαγαζιά του κοσμάκη.

Ενώ στη δική σου Εξέγερση δεν θα καταστραφεί τίποτα. Η Παπαρήγα είσαι;

Δεν ξέρω τι λες, αυτό που ξέρω είναι ότι μόνο τότε θα άλλαζαν όλα.

Το λες εσύ που δεν έχεις κατέβει ποτέ σε μια πορεία; Και να σου πω; Έτσι; Χωρίς σχέδιο;

Το σχέδιο θα είναι το Χάος.

Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Δεν είναι λύση το Χάος, ή αν υποθέσουμε πως είναι, πρέπει να οργανωθεί πολύ καλά και να έχει σοβαρούς σκοπούς.
Άρχισες πάλι τα περίεργα; Και τι κατάφερες εσύ τόσα χρόνια με τις συνελεύσεις και τις πορείες που πήγαινες;

Εγώ τουλάχιστον πήγαινα.

Ναι εντάξει, αλλά τι κατάφερες θέλω να μου πεις.

Να συνειδητοποιηθώ μαζί με άλλους, να προσπαθώ για κάτι που θεωρούσα κάθε φορά δίκαιο, να καταλάβω τι σημαίνει αλληλεγγύη και συντροφικότητα.
Και τι νομίζεις πως έκανες;

Ποιός, εγώ;
Ναι, εσύ.

Σου είπα τι κατάφερα. Μικρά πράγματα αλλά τα κατάφερα μαζί με άλλους.
Ε μην μας παριστάνεις τον επαναστάτη τότε!

Έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο;

Όχι, αλλά φαίνεται στο βλέμμα σου.

Και τι δείχνει το βλέμμα μου δηλαδή;

Φαίνεσαι σαν να νομίζεις πως είσαι κάποιος.

Μα είμαι κάποιος όπως κι εσύ είσαι κάποιος.

Δεν εννοώ αυτό.

Και τότε τι εννοείς;

Θέλω να πω… μην νομίζεις πως είσαι και κανάς επαναστάτης.

Σε ξαναρωτώ: Έχω πει ποτέ εγώ κάτι τέτοιο;

Δεν το έχεις πει έτσι… μα εμένα έτσι μου φαινόσουν. Αυτό πίστευα για σένα.

Αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα.
Είναι ΚΑΙ δικό σου πρόβλημα. Μάλλον, κυρίως δικό σου.

Γιατί;

Τον χαζό κάνεις; Εσύ επέτρεψες να πιστεύω πως είσαι.

Μήπως το είχες ανάγκη;

Καμία ανάγκη δεν είχα. Εσύ το προκάλεσες. Με τη στάση σου.

Δηλαδή;

Όταν, ας πούμε, εγώ αγόραζα και αγόραζα και αγόραζα, εσύ πάντα στεκόσουν απαξιωτικός.

Εγώ απαξιωτικός;

Ναι, εσύ. Θυμάσαι πόσες φορές σε είχα ρωτήσει για τα καινούργια μου παπούτσια ή για την καινούργια μου γραβάτα ή και για το καινούργιο μου μπλουζάκι κι εσύ δεν έδινες σημασία;

Σημασία σού έδινα, απλά δεν σού έλεγα αυτό που ήθελες να ακούσεις. Δεν έλεγα μεγιά, δεν ενθουσιαζόμουν.

Και γιατί δεν έλεγες μεγιά; Όλοι μού έλεγαν.

Αφού πιστεύεις ότι είμαι επαναστάτης, πώς μπορούσες να περιμένεις από μένα κάτι κοινότυπο;
Απάντησε στην ερώτησή μου.

Μα σου απάντησα.

Αυτό δεν είναι απάντηση.

Για να δούμε. Κάθε βδομάδα ψώνιζες και κάτι καινούργιο. Καλά δεν θυμάμαι;
Ναι, σωστά.

Ποτέ δεν καταλάβαινα τι σου προσέφεραν τα σχεδόν καθημερινά ψώνια. Ούτε είχα όρεξη να σου λέω κάθε εβδομάδα μεγιά. Θα ‘χανε την αξία της η λέξη.
Εσύ ας την έλεγες κι ας έχανε την αξία της.

Προσπαθώ να λέω και να κάνω πράγματα ουσιαστικά.

Είδες που νομίζεις πως είσαι κάποιος; Επειδή δηλαδή έχεις διαβάσει νομίζεις πως είσαι ανώτερος από μένα;

Μα γιατί μου επιτίθεσαι έτσι;

Γιατί κι εσύ το ίδιο με μένα είσαι. Μην νομίζεις πως είσαι κάτι διαφορετικό.

Δηλαδή επιτίθεσαι στον εαυτό σου αυτή τη στιγμή;

Δεν είναι το ίδιο. Εγώ είμαι συνειδητοποιημένος. Εσύ νομίζεις πως είσαι κάτι διαφορετικό.

Όχι όπως το εννοείς, αλλά ναι, είμαστε διαφορετικοί. Δεν είμαι όμως επαναστάτης.

Τον παριστάνεις όμως.

Κάνεις λάθος. Ποτέ δεν παράστησα τον επαναστάτη. Άλλο πράγμα να εμπνέεσαι από επαναστάτες κι εντελώς διαφορετικό να είσαι ο ίδιος.

Για μένα είναι το ίδιο. Όταν εμπνέεσαι από κάποιον, από κάτι, πρέπει να είσαι υπόδειγμα, πρέπει να αποτελείς παράδειγμα.

Εσύ ψάχνεις για τέλειους ανθρώπους μου φαίνεται.

Όχι, δεν είναι έτσι.

Ε πώς δεν είναι έτσι; Ο καθένας κάνει μια προσπάθεια με όσες δυνάμεις και άμυνες
διαθέτει. Να σου πω ένα παράδειγμα;
Ναι, πες μου. Μετά όμως θέλω να σου κάνω μια ερώτηση.

Εντάξει. Εμένα- και το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό- δεν μου αρέσει η καριέρα, ούτε θεωρώ αυτούς που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο ως ολοκληρωμένους ανθρώπους. Έτσι τους παρουσιάζουν, αλλά υπάρχουν πολύ άγνωστοι σε μας άνθρωποι, που πραγματικά βρίσκονται στο δρόμο για την ολοκλήρωση. Δε θέλω να κάνω καριέρα. Θα μπορούσα αλλά δεν θέλω.

Δηλαδή εγώ που προσπαθώ να κάνω είμαι αφύσικος;

Αυτό είπα εγώ; Αυτό κατάλαβες;

Συνέχισε.

Αυτό που λέω είναι πως ο καθένας έχει τις απόψεις του και προσπαθεί να κινηθεί σύμφωνα με αυτές με όση δύναμη και νου διαθέτει. Αυτό πρέπει να είναι σεβαστό. Δεν είναι το Όλον αλλά είναι ένα Μέρος του.
Είναι η ώρα λοιπόν να σου κάνω την ερώτηση.

Πες μου.
Εγώ γουστάρω την καριέρα κι εσύ όχι, σωστά;

Αυτή ήταν η ερώτηση;

Όχι, απάντησέ μου.

Ναι, έτσι είναι.

Ας πούμε λοιπόν, πως στη δουλειά που είσαι σου προτείνουν να πάρεις μια θέση παραπάνω υπό τον όρο να δουλεύεις κάθε μέρα 10-12 ώρες. Α, επίσης αν δεν δεχτείς θα χάσεις και τη θέση που έχεις τώρα. Για πες μου τι θα έκανες;

Θα δεχόμουν.
Είδες λοιπόν που δεν είσαι ιδεολόγος, είδες που δεν πιστεύεις σε αυτό που λες;

Για κάτσε. Τι μου προτείνεις; Να μην μπορώ να ζω για να υποστηρίξω την ιδεολογία μου; Η απειλή της μη επιβίωσης στέκεται πάνω από οποιαδήποτε ιδεολογία. Πρέπει να μπορείς να ζήσεις για να προσπαθείς για το καλύτερο. Με άδειο στομάχι δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο εκτός από αυτό.

Εγώ λέω πως είσαι το ίδιο με μένα, δεν έχουμε καμία διαφορά.

Τι θα σε ευχαριστήσει; Να σου πω πως είμαστε ίδιοι ή διαφορετικοί τελικά; Μία λες πως είμαστε διαφορετικοί και μία πως είμαστε ίδιοι. Δεν μπορούμε να είμαστε το ίδιο. Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον.

Μα τι μου λες τώρα; Κι εσύ μέσα στο σύστημα δεν είσαι;

Προφανώς και είμαι μέσα στο σύστημα. Γίνεται αλλιώς;

Δεν με ενδιαφέρει αν γίνεται αλλιώς. Εφόσον είμαστε κι οι δύο μέσα στο σύστημα δεν έχουμε καμία διαφορά. Ακόμα κι αν εσύ τρέχεις χρόνια σε πορείες και συνελεύσεις, δεν έχεις καταφέρει κάτι διαφορετικό από εμένα.

Μα πώς μπορείς να τα ακυρώνεις όλα έτσι;

Γιατί έτσι είναι, δεν ακυρώνω τίποτα. Τι παραπάνω κάνεις εσύ από εμένα;

Ζω στο ίδιο σύστημα, όμως κάνω ό,τι μπορώ για να επιφέρω αλλαγές, δεν κοιτάω μόνο τον εαυτό μου και έχω πάντα στο μυαλό μου το πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα. Σε αυτό βοηθούν τα πιστεύω μου. Μου δίνουν μπούσουλα και με κάνουν να νιώθω αλληλέγγυος με όποιον πλήττεται από το επικρατούν Οικονομικό Σύστημα και τις Κρατικές επιταγές. Έχω τρέξει για σένα όταν εσύ καθόσουν και κοίταζες στην τηλεόραση κάποιο ριάλιτι, έχω τρέξει για άγνωστους σε μένα ανθρώπους, έχω τρέξει για το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να απολαμβάνουν μια ισόνομη με μένα ζωή, έχω τρέξει για αυτούς που προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον, όχι με ευχολόγια, αλλά με πράξεις. Ατελείς πράξεις, με λάθη και παραλείψεις αλλά πράξεις. Κατάλαβες;

Ό,τι και να λες δεν πείθομαι. Αν εσύ που λες ότι είμαστε διαφορετικοί θα έκανες σε ένα τέτοιο δίλημμα την ίδια επιλογή με μένα, τότε δεν έχουμε καμία διαφορά.

Η ιδεολογία δεν σχετίζεται με την επιβίωση αλλά με τη ζωή. Να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;

Ρώτα.

Είσαι χριστιανός, σωστά;
Ναι, σωστά.

Θα αναγνωρίσεις βέβαια πως ο Χριστιανισμός έχει κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο.

Ναι, βεβαίως έχει.

Βλέπεις να επικρατεί κάπου το ιδεολογικό μήνυμα του Χριστιανισμού;
Όχι.

Αυτό σημαίνει πως εσύ δεν πιστεύεις στο μήνυμα τού πιστεύω που λες ότι έχεις; Δεν διακατέχεσαι από την ιδεολογία σου δηλαδή;
Δεν είναι το ίδιο.

Να στο θέσω αλλιώς. Εσύ πιστεύεις στο χρήμα, στην εξουσία που προσφέρει απλόχερα στους κατόχους του η οικονομική δύναμη που αυτό δίνει. Θα σου άρεσε να έχεις πολλά χρήματα, ακριβό αυτοκίνητο, πολυτελές σπίτι και εξοχικό κ.α

Ναι, θα μου άρεσε.

Αν επικρατούσε στο μέλλον ένα καθεστώς που θα απαγόρευε την υπερβολική κατοχή χρήματος με όλα τα παρεπόμενα, τί θα έκανες; Θα προτιμούσες να πεθάνεις από στενοχώρια ή θα σου φαινόταν προτιμότερο να δεχτείς τους όρους της νέας κατάστασης και παράλληλα να κάνεις ό,τι μπορείς ώστε να επαναφέρεις το χρήμα στην προηγούμενη αίγλη του;

Δεν είναι το ίδιο, δεν είναι το ίδιο.

Πού είναι η διαφορά;

Εγώ δεν έχω ιδεολογία.

Κάνεις λάθος φίλε μου. Και βέβαια έχεις. Και μάλιστα έχεις και πολλά πρότυπα να ακολουθήσεις. Μπορείς να τα παρακολουθήσεις στην τηλεόραση, να τα δεις στα περιοδικά, μπορείς να τα δεις παντού. Δεν είσαι τέλειος επιχειρηματίας αλλά το προσπαθείς, παλεύεις για αυτό και πολύ πιθανόν να πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις.
Δεν είμαι ο τέλειος αναρχομμουνιστής, όπως συχνά με αποκαλείς, αλλά παλεύω όσο μπορώ για τα πιστεύω μου. Ξέρω όμως πως ποτέ δεν θα αγγίξω την τελειότητα, γιατί δεν υπάρχει και επιπλέον δεν έχω τόσες ικανότητες να τη φτάσω ακόμα κι αν υπήρχε. Οι ιδεολογίες είναι φάροι, δεν είναι καθεστώς. Είναι προσπάθεια και ταξίδι.
Μήπως κατάλαβες πού διαφέρουμε και πού μοιάζουμε τελικά;