Τυχαιότητες & Μια Βεβαιότητα

Γεννήθηκες τυχαία από δύο τυχαίους και διαφορετικούς ανθρώπους κάποια χρονιά, μια τυχαία ημερομηνία, κάπου.
Αυτοί, είτε σε ήθελαν είτε ήταν μια στιγμή καύλας, ηδονής ή μπορεί και τα δύο μαζί.
Δεν έχει μεγάλη σημασία άλλωστε.
Εσύ ξαφνικά υπήρξες.
Ίσως βρέθηκες μέσα στους τοίχους ενός νοσοκομείου ή στο αίθριο της φύσης, μπήκες ή όχι σε θερμοκοιτίδα (αν είχανε οι τυχαίοι γονείς σου τη δυνατότητα να στην προσφέρουν) και μετά άραξες για χρόνια σε ένα μεγαλοαστικό, μικροαστικό ή σπίτι επαρχίας σε κάποιον χώρο, που ονομάζεται Ελλάδα.
Θα μπορούσες, πάλι τυχαία, να είχες γεννηθεί σε άλλον χωροχρόνο και σε μέρη όπως Αλβανία, Η.Π.Α., Ρωσία, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, σε φυλή στην Αφρική, στο αποικιοκρατούμενο Μαρόκο κ.ο.κ.
Η τυχαιότητα της ύπαρξής σου και του τόπου γέννησής σου θα μπορούσαν να σε είχαν κάνει ένθεο ή άθεο.
Στην Ελλάδα έτυχε να είσαι χριστιανός και μάλιστα Ορθόδοξος, όχι Μονοφυσίτης, Καθολικός, Διαμαρτυρόμενος κ.ο.κ.
Μόνο τυχαία δεν είσαι κάτι από αυτά ή άθεος.

Έμαθες πέντε ή δέκα πράγματα στα κρατικά σχολεία και στα ιδιωτικά φροντιστήρια (αν οι τυχαίοι γονείς σου είχαν τη δυνατότητα να σε στείλουν και σε αυτά), είχες τη δυνατότητα με μεγάλη ή μικρότερη δυσκολία να φοράς ρούχα και παπούτσια, να παίζεις, να γκρινιάζεις, ίσως να σε καλόμαθαν, είχες τη δυνατότητα να είναι αυστηροί μαζί σου κι όχι απλώς αδιάφοροι.
Ήξεραν ότι υπήρχες, φαινόσουν κάπου, δεν ζούσες μόνο μέσα από χαρτιά και ταυτότητες, ήσουν υπαρκτός και χωρίς επίσημα χαρτιά, επειδή πολλοί ήξεραν ότι υπάρχεις, σε έβλεπαν, σου μιλούσαν, τους χαμογελούσες ή κάποιους τους αντιπαθούσες και σε είχαν εντοπίσει.
Πήγες ή δεν πήγες πανεπιστήμιο, κατάλαβες, μορφώθηκες με χαρτιά, ίσως μόνος σου, ή μπορεί και να τα έγραψες όλα αυτά στα αρχίδια σου.
'Ήπιες ποτά και τσιγάρα, μπορεί να το προχώρησες και λίγο παραπέρα, να έμπλεξες και λίγο, να σε έπιασαν κάποιο βράδυ μπάτσοι σε υπαίθριες κρυψώνες, που μαζευόσουν με κολλητούς και κάνατε τα... δικά σας.
Έκανες πολλές ή λίγες σχέσεις, γάμησες, σε γάμησαν, υποτίμησες και σε υποτίμησαν, μάλωσες και έφαγες ή έδωσες ξύλο, σήκωσες ή δε σήκωσες σημαίες, ανατρίχιασες, εκστασιάστηκες, μπόρεσες ή δεν μπόρεσες.
Φάνηκες αντάξιος των γονεϊκών παραδειγμάτων και παραδόσεων ή όχι, μύρισες λουλούδια ή τα έκοψες, έκανες και έλαβες δώρα, βρέθηκες αμήχανος ή στάθηκες αντάξιος τυχαίων καταστάσεων, έκανες καριέρα ή την απέρριψες, είπες τα πράγματα έξω από τα δόντια κάπου εκεί, αλλά κάπου αλλού κώλωσες και μάσησες τα λόγια σου.
Μεγάλωνες και ένιωθες, απαιτούσες, ερωτευόσουν, μάλωνες, αντιδρούσες, έπαιζες πάλι, έπεφτες και σηκωνόσουν κι ακόμα έτσι πάει κι έτσι θα πηγαίνει. 
Μπήκες σε δουλειά, έβαλες γραβάτα, απέκτησες στυλάκι υπεύθυνου, πήρες την επιχείρηση του μπαμπά, έφτιαχνε το μεσημεριανό η μαμά, γυρνούσες πτώμα από την ευθύνη της προσωπικής και κοινωνικής ανάπτυξης, βρήκες το έτερον ήμισυ, έκανες παιδί και άρχισε πάλι το ίδιο από την αρχή.
Το βάφτισες ή όχι, το πας εκκλησία ή όχι, θες να το μεγαλώσεις (λες και περιμένει εσένα για να το κάνει αυτό) όπως πιστεύεις εσύ καλύτερα.
Το μαθαίνεις για τον πολιτισμό των προγόνων σου (πόσο ηλίθια και κενή λέξη) και περιμένεις (χωρίς να το ξέρεις) να πεθάνεις. Τυχαίο θα είναι κι αυτό, θα συμβεί ίσως κάποια στιγμή, που δεν το περιμένεις ή θα θελήσει ο οργανισμός σου να σε ταλαιπωρήσει και θα σε αναγκάσει να το καταλάβεις βίαια. 
Όλα τυχαία είναι φίλε, τέτοια γαμημένο πράγμα είναι ο βίος.
Όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να τον ελέγξεις απόλυτα. Μπορείς όμως να τον ομορφύνεις όσο δύσκολος κι αν είναι και να προσπαθήσεις να τον μετατρέψεις σε Ζωή.
Έχει κι αυτή τα προβλήματά της σίγουρα, πάλι θα προσπαθείς συνέχεια και πάλι θα υπάρχουν πολλές φορές που θα αποτυγχάνεις.
Αν με ρωτούσες πώς γίνεται ο βίος Ζωή, θα μπορούσα να σου πω μόνο το εξής: με τις ιδέες, με αυτές τις ιδέες, που κάνουν την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα ψωμί, χαρά και παιχνίδι.
Μπορεί να σου ακούγεται γελοίο, μη πραγματικό, μια ουτοπία, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο στο μυαλό μου, δεν έχω κάτι άλλο χειροπιαστό στις πράξεις μου.
Με όλους εκείνους, που μοιράζονται την αγωνία τους για τους αδύναμους (όπως είναι κι οι ίδιοι), μόνο με αυτούς θα συμπορευθούμε και θα παλεύουμε ενάντια στους κυρίαρχους και ισχυρούς (πολιτικές, οικονομικές,θρησκευτικές ηγεσίες και τους υποτακτικούς τους), ακόμα κι αν μερικές φορές αισθανόμαστε ότι μαχόμαστε με άγρια θηρία, που είναι έτοιμα να μάς κατασπαράξουν.
Με όλους εκείνους και τις πράξεις (με όποιο τρόπο και όσο μπορούμε) που στέκονται δίπλα στους αδύναμους ανθρώπους χωρίς να ζητούν τίποτα, παρά μόνο να τους ανακουφίσουν έστω και για λίγο, να τους φιλήσουν, να τους σηκώσουν όταν είναι πεσμένοι, να βρούν μαζί τρόπους, μεθόδους, έστω και μερικά μικρά ψήγματα ανατροπής.
Έτσι γίνεται ο βίος Ζωή κι έτσι γινόταν πάντα.
Δεν ξέρω άλλον τρόπο.
Έχει κι αυτός τα προβλήματά του σίγουρα, πάλι θα προσπαθείς συνέχεια και πάλι θα υπάρχουν πολλές φορές που θα αποτυγχάνεις.
Έτσι όμως η βίαιη τυχαιότητα του βίου μας μπορεί να γίνει βεβαιότητα της Ζωής μας.
Κι αυτά δεν είναι φαντασιοκοποήματα, αυτά έχουν γίνει και θα ξαναγίνουν πραγματικότητα, αυτά γίνονται κάθε μέρα και σε όλες τις μεριές του πλανήτη γη κινητοποιούν σκέψεις και γίνονται πράξεις.  
Γιατί την ανθρώπινη φαντασία, που πραγματοποιείται, καμία εξουσία, καμία κυριαρχία δεν μπορεί να την σβήσει από τον χάρτη της Ιστορίας, όσο κι αν προσπάθησε και προσπαθεί.
Ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός νόμος, που διέπει την Ιστορία.
Ίσως.