ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ...

Η συμμετοχή μου στην πορεία της 6/12/09 μου έδωσε την αφορμή για αυτήν την ανάρτηση.
Δεν ανήκω σε καμία ομάδα (όχι πλέον τουλάχιστον) και θέλω να κάνω Διάλογο για κάποια πρακτικά ζητήματα του Α/Α χώρου.
Με αυτό το άρθρο δεν κομίζω κάτι καινούργιο, μόνο καταγράφω κάποιους προβληματισμούς μου.
Πολύ πιθανόν να έχω άδικο, έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στις απόλυτες αλήθειες.
Οι προβληματισμοί μου είναι καλοπροαίρετοι και να είστε σίγουροι πως δεν έχω καμία διάθεση κακόπιστης κριτικής.

ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ

Πιστεύω πως η Βία δεν είναι εξω-ανθρώπινο φαινόμενο αλλά βαθιά ανθρώπινο και πως αναλόγως της σφοδρότητας και της έντασής της αποβαίνει περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική
(Θετικά ή Αρνητικά).

Η Βία δεν είναι αξιωματικά κάτι κακό κι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο μάλλον πάσχουν από ηθικισμό.
Πουθενά στην ιστορία του ανθρώπου δεν συνέβησαν αλλαγές χωρίς τη χρησιμοποίηση Βίας. Από την καθημερινότητα μέχρι τους πολέμους (τοπικούς και εθνικούς), από την επιστήμη μέχρι τους χώρους δουλειάς, από εδάφια των Χριστιανικών Ευαγγελίων και της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τις οργανωμένες θρησκείες η Βία είναι βασικό συστατικό της Ανθρώπινης ζωής.

Πέρα από αυτά, η παντελώς ηλίθια επωδός που ακούγεται συχνά από τους πολιτικούς και τους "νοικοκυραίους", ότι δηλαδή καταδικάζουν τη Βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι απόρροια της υποστήριξης από πλευράς Επαγγελματιών Πολιτικών και ενσωμάτωσης από πλευράς "νοικοκυραίων" της Κυρίαρχης Κρατικής-Εθνικής Βίας.
Αν όντως καταδικάζουμε τη Βία από όπου κι αν προέρχεται, τότε γιατί δεν βγαίνει ο Καρατζαφέρης να καταδικάσει τη Βία του Κολοκοτρώνη στην Άλωση της Τριπολιτσάς κατά την Επανάσταση του 1821;
Φαίνεται λοιπόν πως καταδικάζουμε είτε τη Βία που αντιτίθεται στη δική μας Βία είτε τη βία που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε.

Μακάρι ο κόσμος να ήταν αγγελικά πλασμένος και οι άνθρωποι να καταλάβαιναν το κοινό τους συμφέρον, αλλά επειδή αυτό δεν συμβαίνει, η Βία είναι και θα παραμείνει είτε έμμεσα είτα άμεσα κινητήριος δύναμη της Ιστορίας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι η Βία ως φαινόμενο, αλλά από ποιόν χρησιμοποιείται,
πώς,
πού,
για ποιους λόγους.

Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει κάποιος τη διαφορά μεταξύ της δολοφονίας ενός Δικτάτορα και της δολοφονίας ενός Διαδηλωτή.
Η Βία έχει επίπεδα, συμπεριέχει αξίες, φορτία ηθικής και κυρίως δεν είναι αξιωματικά κακή.

Ποιός μπορεί να πει ότι η προσπάθεια απελευθέρωσης των αποικιοκρατουμένων λαών της Αφρικής θα μπορούσε να επέλθει με άλλο τρόπο, εκτός από τη χρησιμοποίηση Βίας;
Φαντάζομαι κανείς λογικός.
Ποιός μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά πως ο περυσινός Δεκέμβρης θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς βίαια φαινόμενα, όταν όλο το προηγούμενο διάστημα βιαζόταν διαστρωματικά η ελληνική κοινωνία από την Αστυνομική Αυθαιρεσία των Πραιτόρων και Πολιτικάντηδες βυσσοδομούσαν παντοιοτρόπως επί του Εκλογικού Σώματος;
Ακόμα και το γεγονός της εν ψυχρώ εκτέλεσης ενός Ανθρώπου από σφαίρα Κρατικού Υπαλλήλου είναι τόσο βίαιο, που όσοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τα επακολουθούντα γεγονότα ως ανεξήγητα και υπερβολικά, φαντάζομαι πως σήμερα θα έχουν αλλάξει γνώμη.

ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ & ΚΡΑΤΟΣ

Είναι ο Αναρχικός μόνο Βίαιος ή μπορεί να είναι και μη Βίαιος;
Προφανώς μπορεί να είναι Βίαιος ο Αναρχικός, όπως το ίδιο Βίαιος μπορεί να είναι ο Φιλελεύθερος, ο Δεξιός, ο Σοσιαλιστής, ο Κομμουνιστής, ο Εθνικοσοσιαλιστής (εγγενές φαινόμενο της ιδεολογίας του), ο Απολιτικός, ο οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, ο καθένας από εμάς.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΒΙΑΙΟ;

Φυσικά και είναι, χωρίς δεύτερη κουβέντα (ακόμα και με δεύτερη…είναι).

Νομίζω πως όποιος σκέφτεται έστω και με τους βασικούς τρόπους μπορεί να το αντιληφθεί, άλλωστε δεν χρειάζεται να στύψεις το μυαλό σου για να καταλήξεις τουλάχιστον στα προφανή συμπεράσματα.
Καταρχήν το Κράτος αποκαλύπτει την ουσία του μόνο από το όνομά του.
Κάτι κρατάει, κάποιους κρατάει, είναι… Κράτος.
Συνήθως όταν κρατάς κάτι, κάποιους, έχεις Δύναμη.
Ο Ησίοδος στην περίφημη "Θεογονία" του παρουσιάζει το Κράτος να έχει ως αδέρφια τη Βία, το Ζήλο και τη Νίκη.
Μάλλον οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αντιληφθεί την ουσία του Κράτους πολύ καλύτερα από εμάς και κυρίως πολύ περισσότερο από αυτούς (Δεξιούς και Αριστερούς) που τους επικαλούνται συχνά-πυκνά.

Το Κράτος, ερήμην της κοινωνίας την οποία υποτίθεται πως υπηρετεί, κατασκευάζει κυρίαρχη ιδεολογία και την επιβάλει.
Ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της ιδεολογίας είναι το Φαντασιακό της αντιπροσώπευσης μας μέσω των εκλογών.
Κάθε τέσσερα χρόνια υποχρεούσαι να ψηφίζεις και το ενδιάμεσο διάστημα μέχρι τις επόμενες εκλογές πρέπει να έχεις το στόμα σου κλειστό ή και ανοιχτό αν θες, αρκεί βέβαια να συμφωνείς με τις επιταγές των κυβερνώντων.
Το Κράτος απολύει, δίνει συντάξεις αναλόγως υποτίθεται της προσφοράς σου στο κοινωνικό σύνολο, χορηγεί και καταργεί άδειες, κάνει αυξήσεις και μειώσεις μισθών, δίνει και κόβει επιδόματα και γενικώς κάνει αυτό που θέλει έχοντας πάντα τη νομιμοποίηση των εκλογών
Τώρα, γιατί οι περισσότεροι από εμάς αποδέχονται, συντηρούν και έστω με την απάθειά τους στηρίζουν αυτόν τον κυρίαρχο ρόλο του Κρατικού "έτσι γουστάρω", είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Αν όλα αυτά δεν είναι Κυρίαρχη Βία, τότε τι μπορεί να είναι;

Το Κράτος κατέχει τη Βία ως νόμιμο όπλο, αφού υποτίθεται πως την χρησιμοποιεί αναγκαστικά, ώστε να είναι σε θέση να υπηρετεί την έννομη τάξη.

Βέβαια, η Έννομη Τάξη είναι Γέννημα του Κράτους, αφού αποτελείται από νόμους που το ίδιο ψηφίζει και θεσμοθετεί μέσω του Συντάγματος και του Αντιπροσωπευτικού του Συστήματος. Αν για παράδειγμα αύριο το πρωί ψηφιστεί νόμος που απαγορεύει την βρώση πορτοκαλιών, θα συλλαμβάνεται οποιοσδήποτε Υπήκοος τρώει πορτοκάλια.
Κανείς δεν ψάχνει τον λόγο που του απαγορεύουν ή του επιτρέπουν κάτι, γιατί κυριαρχεί μόνιμα το εξής: έτσι λέει ο Νόμος, η Έννομη Τάξη το απαιτεί, αλλιώς θα ήμασταν ζούγκλα.
Μα μήπως αυτή τη στιγμή τί είμαστε;
Με το πέρασμα των ετών μπορεί Κρατικοί Νόμοι να καταστούν στοιχεία του Εθιμικού Δικαίου με αποτέλεσμα να θεωρούνται τόσο φυσικοί που κανείς να μην τους αμφισβητεί
(για παράδειγμα η μέχρι πρόσφατα νομική και κοινωνική νομιμοποίηση παιδιών μόνο εντός του γάμου ή η εναλλακτική νομιμοποίηση του πιο πρόσφατου συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης).
Έτσι λοιπόν μπορεί να θεωρείται εξίσου έννομο το να πρέπει να σταματάς στο κόκκινο φανάρι, με το να μην πρέπει να τρως πορτοκάλια.
Το πρώτο λύνει ένα πρακτικό πρόβλημα, το δεύτερο αποτελεί ηλιθιότητα.
Υπάρχει λοιπόν ο Νόμος που έτσι κι αλλιώς θα ίσχυε και χωρίς την θεσμοθέτηση του Κράτους, αφού επιλύει ένα πρακτικό κομμάτι της καθημερινότητας, ενώ από την άλλη υπάρχει και ο "ΠορτοκαλοΝόμος" που πολύ πιθανόν να βολεύει τους κρατούντες και τα συμφέροντα τους.
Όμως, αφού το "επιτάσσει ο νόμος" κι αφού είναι ένας νόμος στου οποίου την επικύρωση δεν έχουμε λάβει μέρος, καλά να πάθουμε…
Εμείς λοιπόν οι Υπήκοοι δεν έχουμε καμία επαφή με τους Νόμους που ψηφίζονται και ισχύουν, αλλά απ΄ ό,τι φαίνεται αυτό μάς φτάνει και μάς περισσεύει.

Για την επιβολή των Νόμων, που είναι Δημιουργήματα του Ανθρώπου και ειδικότερα του Ανθρώπινου Κράτους, του απεχθέστερου δημιουργήματος μας, που θα μας έλεγε και ο Νίτσε, συγκροτούνται Αστυνομίες παντός τύπου:
Γραφειοκρατικές
Ειδικές
Κατασταλτικές
Δημοτικές
Ιδιωτικές.
Επίσης υπάρχουν
Δικαστήρια
Νομικές Υπηρεσίες
Νομικές Σπουδές
και διάφορα άλλα υποστηρικτικά της 'Εννομης Τάξης.

Το Κράτος λοιπόν ακριβώς επειδή το "Δίκαιο" που παράγει δεν είναι στο σύνολό του αξιωματικά Φυσικό ή τουλάχιστον Λογικό, χρειάζεται και Βοήθεια από Κρατικά Οργανωμένες Υπηρεσίες ώστε το "Δίκαιο" αυτό να ισχύει, να μην αμφισβητείται, να μην καταστρατηγείται.
Ακόμα κι έναν άνθρωπο αν έχεις απαγάγει ως όμηρο, χρειάζεσαι ένα όπλο-έστω και σουγιά- για να υποστηρίξεις σοβαρά αυτή σου την ενέργεια.
Όμως το "Δίκαιο" δεν τους αφορά όλους, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο.
Αν κλέβεις επειδή είσαι φτωχός και θα ΄θελες να είσαι πλούσιος δεν έχεις την ίδια τύχη με εκείνον που κλέβει επειδή είναι πλούσιος και θέλει να γίνει πλουσιότερος.
Ο Νόμος δεν είναι ίδιος για όλους κι αυτό πιστεύω πως το έχουμε καταλάβει όλοι μας, είτε είμαστε Αναρχικοί, είτε Πασοκτζήδες, είτε Νεοδημοκράτες ή ο,τιδήποτε άλλο.

Το ίδιο το Κράτος διδάσκει Βία με τρόπο άμεσο και ξεκάθαρο και μετά στέκεται ως αθώα περιστερά καταστέλλοντας την Αντι-Βία που δέχεται από τους Υπηκόους του.
Και αυτό μπορεί να το κάνει γιατί είναι η Νόμιμη πηγή Βίας, ο νόμιμος κάτοχός της.
Η Αντι-Βία των Υπηκόων μπορεί να έχει διάφορες μορφές.
Από το γεγονός ότι εκατομμύρια πολύ μεγάλοι, μεγάλοι, μεσαίοι, μικροί Οικονομικοί Υπήκοοι φοροδιαφεύγουν και προσπαθούν να κοροϊδέψουν το Κράτος για ατομικό όφελος, μέχρι εκείνους (Αναρχικούς ή μη) που συμπλέκονται με τις Κρατικές Δυνάμεις Καταστολής. Πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο αφού και οι δύο ομάδες ασκούν Βία, η πρώτη έμμεσα, η δεύτερη άμεσα.
Η πρώτη είναι κάτι σύνηθες, η δεύτερη τείνει να γίνει μέσω των κοινωνικών αγώνων.

ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ & ΒΙΑ

Εμένα προσωπικά με απασχολεί η δεύτερη γιατί αποκτά ιδεολογικό περιεχόμενο ή τουλάχιστον κάποιοι της προσδίδουν τέτοιο και μάλιστα με πρόσημο αποκλειστικότητας:
όποιος πετάει μολότοφ και συγκρούεται με τους μπάτσους είναι Αναρχικός,
όποιος δεν το κάνει δεν είναι.

Αν ο Αναρχισμός έχει κάποια ουσία, αυτή δεν είναι μονοσήμαντη, κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια.
Γιατί όποιος Αναρχικός ισχυριστεί κάτι τέτοιο, μοιάζει περισσότερο με Χιλιαστή παρά με Αναρχικό. Άλλωστε, για αυτό το λόγο και στον Ελληνικό χώρο υπάρχουν
Μεγαλύτερες, Μικρότερες και Μικρές ομάδες Αναρχικού προσανατολισμού.

Η Απόλυτη Αναρχική Αλήθεια δεν υπάρχει σίγουρα,
όμως όλοι οι Αναρχικοί /Αντιεξουσιαστές / Ελευθεριακοί
δεν έχουν κοινούς στόχους ή τουλάχιστον κάποια συγκλίνοντα σημεία σκέψης;
Ουσιαστικά ο Αναρχικός χώρος βρίσκεται σε πολυδιάσπαση και μερικές φορές η συμπεριφορά του χρήζει ψυχο-κοινωνιολογικής ερμηνείας.
Γιατί δεν μπορείς να κατηγορείς τον Μαρξισμό και την Καθεστωτική Αριστερά για πολυδιάσπαση, επικαλούμενος, και πολύ σωστά, μικροσυμφέροντα και προσπάθεια ηλίθιας Ιδεολογικής Καθαρότητας κι από την άλλη να βρίσκεσαι σε ίδια ίσως και χειρότερη κατάσταση.

Αν κάποιοι (όχι όλοι) έχουν υιοθετήσει τσιτάτα Βίας του Μπακούνιν ή του Μαλατέστα,
μάλλον έχουν δώσει σημασία κυρίως στον Ατομικιστικό Αναρχισμό του Στίρνερ,
τον οποίον κατά τη γνώμη μου και ακολουθούν.
Ο Μπακούνιν δεν είχε μιλήσει μόνο για Εξεγερσιακή Βία.
Η Βία δεν είναι αυτοσκοπός για τον Αναρχικό.
Χρησιμοποιείται όταν υπάρχει λόγος (λόγοι υπάρχουν πολλοί) και με συγκεκριμένο στόχο.

Οι εξεγέρσεις ή οι εξεγερσιακές καταστάσεις δεν επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο.
Ο Μάης του ’68 και ο Δεκέμβρης του ’08 δεν μπορούν να ξανασυμβούν παρά μόνο ως καρικατούρα του εαυτού τους.
Η περυσινή οργή που υπέκρυπτε συσσώρευση κοινωνικών προβλημάτων στον ψυχισμό του καθενός από εμάς και στην σύνολη κοινωνία δεν μπορεί να επαναληφθεί φέτος με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι κι αλλιώς ο Δεκέμβρης ’08 ξεπέρασε οποιοδήποτε κίνημα του Α/Α χώρου και της ευρύτερης Αριστεράς, αφού ήταν κάτι αυθόρμητο, κυρίως α-ιδεολογικοποιημένο και το βασικό του αίτημα ήταν μια μεγάλη ερώτηση που περίμενε απάντηση.
Κανένας δεν μπόρεσε να δώσει την απάντηση. 
να χρόνο μετά επικρατεί η ίδια κατάσταση.
Οι κοινωνικές πλάκες κινούνται χωρίς τη θέλησή μας και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να επηρεάσουμε την κίνηση αυτή. Με ποιο τρόπο όμως;

Υπάρχει ο "κλασικός" τρόπος της μολότοφ και των συγκρούσεων με τις Αστυνομικές Δυνάμεις. Μεταξύ μας, ποιός από εμάς πιστεύει πως η σύγκρουση αυτή έχει σοβαρές δυνατότητες να αποφέρει καρπούς όχι μόνο συμβολικούς αλλά ουσιαστικούς;
Ποιος θα σκεφθεί θετικά για τον Α/Α χώρο όταν το μόνο που παίζεται στα κανάλια είναι οι συγκρούσεις, όταν η εικόνα του Αναρχικού κυριολεκτικά ξοδεύεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων;
Μήπως τελικά ο συμβολισμός είναι περισσότερο αρνητικός παρά θετικός, τουλάχιστον στο μυαλό εκείνων που βλέπουν τα γεγονότα από την τηλεόραση και προσπαθούν να εξηγήσουν τις ενέργειες κάποιων που είτε δηλώνουν Αναρχικοί είτε όχι, καθίστανται εκπρόσωποι του "χώρου";

Κακά τα ψέματα: κανείς δεν θα σπαταλήσει χρόνο με τις υπόλοιπες ενέργειες του Αναρχικού Κινήματος.
Κανείς δεν θα ασχοληθεί με τη Θεωρία, όταν αποτυπώνονται στο μυαλό του οι τηλεοπτικές Πράξεις. Ναι, το ξέρω ότι η εικόνα δεν είναι η ουσία.
Αλλά ο Α/Α χώρος δεν διαθέτει κανάλι επικοινωνίας με το σύνολο της κοινωνίας και επιπλέον προτιμά μάλλον την ουσία από την εικόνα.
Εκδίδει εφημερίδες και έντυπα, υπάρχουν καταλήψεις και στέκια, γίνονται δράσεις μαζί με κινήματα πολιτών, προσπαθεί για αντι-πληροφόρηση, όμως πόσοι δίνουν σημασία σε αυτά, πόσοι τα γνωρίζουν πραγματικά;

Η εικόνα του Αναρχικού στην ελληνική κοινωνία είναι η τυποποιημένη εικόνα του ανθρώπου με την κουκούλα ή το μαντήλι, συνήθως μαυροφορεμένου, που πετάει μια μολότοφ ή θρυμματίζει μια βιτρίνα εμπορικού ή τραπεζικού καταστήματος.
Το ξέρω πως υπάρχουν πολλοί λόγοι που σε ωθούν να συγκρουστείς με τις Κατασταλτικές δυνάμεις. Μόνο το γεγονός ότι υπάρχουν είναι αιτία σύγκρουσης.
Το ίδιο ισχύει και για τις Τράπεζες ή οποιοδήποτε άλλο Καπιταλιστικό Εμπορευματικό Οίκο. Θα συμφωνήσω, όμως εδώ τίθεται περισσότερο θέμα Στρατηγικής.

Γιατί το κύριο πρόβλημα είναι η ίδια η ύπαρξη του Κράτους.
Όσο κι αν συγκρούεσαι με την Αστυνομία ή θρυμματίζεις Τραπεζικά Τζάμια δε θα καταφέρεις τίποτα, γιατί ακόμα κι αν εκλείψει στο σύνολό της η Αστυνομική Δύναμη, θα αντικατασταθεί πολύ γρήγορα από άλλη και το ίδιο θα συμβεί και με τις βιτρίνες.
Ήμουν στην πρόσφατη πορεία για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο όταν ανέβηκε η Μαυροκόκκινη σημαία στο Πανεπιστήμιο, αναρτήθηκε το πανό που φαίνεται στη φωτογραφία και κάηκε λίγο αργότερα η Ελληνική σημαία.

Δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί σοβαρά πως λόγω αυτού του γεγονότος επικράτησε η Αναρχία στην Ελλάδα.
Πρόκειται προφανώς για κίνηση εντυπωσιασμού, ισχυρή μεν, συμβολική δε.
Σίγουρα είχε θετικό συμβολικό πρόσημο στους ανθρώπους που είναι φίλα προσκείμενοι στο χώρο, όμως όλοι οι υπόλοιποι τι είδους συμβολισμό εισέπραξαν;

Αν τυχόν δε μάς ενδιαφέρει και θέλουμε να απευθυνόμαστε στους εαυτούς μας και στους φίλους, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ο μέσος όμως άνθρωπος τι κατάλαβε από όλο αυτό;
Αν δεν μας ενδιαφέρει ο μέσος άνθρωπος, ο "νοικοκυραίος", τότε δεν μας ενδιαφέρει η Ελληνική Κοινωνία.
Οι ριζοσπαστικοποιημένοι πολύ πιθανόν να έρθουν από μόνοι τους.
Οι "νοικοκυραίοι" πώς θα συνταχθούν μαζί μας;
Πώς θα μάθουν τις ενέργειες του Α/Α χώρου και τα πεδία που δραστηριοποιείται,
πώς θα καταλάβουν την καθημερινή υποτίμηση της Ελευθερίας τους,
πώς θα τους δώσουμε να καταλάβουν τα πιστεύω μας,
το όραμά μας,
πώς θα τους βοηθήσουμε να καταλάβουν πως η μόνη λύση είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι άνθρωποι;

Γιατί έχουμε επιλέξει την ανέξοδη σύγκρουση και όχι την προσπάθεια να κατανοήσουμε τα λάθη μας και τις παραλείψεις μας;
Δε χρειαζόμαστε την κοινωνία, δεν ζούμε μέσα σε αυτήν, δεν είμαστε πολλοί από εμάς παιδιά "νοικοκυραίων", δεν θέλουμε να τους δώσουμε να καταλάβουν τι θέλουμε;
Ας μην έχουμε αυταπάτες σε σχέση με την εικόνα που προβάλουν τα ΜΜΕ.
Αυτά κάνουν καλά τη δουλειά τους, εμείς τι κάνουμε;

Θα αφήσουμε την Συστημική Αριστερά να καρπωθεί την απογοήτευση του κόσμου ή θα πρέπει να συζητήσουμε τρόπους για να τον οδηγήσουμε κοντά μας;

Μάς ενδιαφέρει ο κόσμος της δουλειάς ή πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με τους μπάτσους, τις αυθαιρεσίες τους και τους ψυχαναγκασμούς τους;

Δε θα μπορούσαμε για παράδειγμα να συζητήσουμε στα σοβαρά για την ίδρυση Αναρχοσυνδικαλιστικού φορέα; Είναι κάτι εντελώς ουτοπικό;
Δε θα μπορούσαμε μέσα από το Διάλογο να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους παρέμβασης στην καθημερινότητα;

Έχω πολλά ακόμα να γράψω όμως δε θέλω να κουράσω περισσότερο.

Για μένα πάντως το κύριο ερώτημα είναι το εξής:
Θέλουμε τον κόσμο μαζί μας ή προτιμάμε να πορευόμαστε μόνοι μας;
Είμαστε με την κοινωνία ή προτιμάμε την κοινωνία του θεάματος;