"ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ" ΚΑΙ ΕΓΧΩΡΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ...

Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω (και σίγουρα όχι μόνο αυτοί) βλέπω ότι βρίσκονται με το ένα πόδι πατημένο γερά στα σκοτεινά σκαλοπάτια της κατάθλιψης. Η κλίμακα ξεκινάει πάντα κατιούσα και αν κάποιος τα καταφέρει μπορεί να αλλάξει και σε ανιούσα. Αυτό εξαρτάται από την εσωτερική δύναμη του κάθε ανθρώπου, κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει πού θα φτάσει, πότε και με ποιόν τρόπο.

Χρυσές δουλειές θα κάνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι από εδώ και στο εξής. Θα κάνουμε οικονομίες (εκτός των επιβαλλομένων από το Δ.Ν.Τ.), για να μπορέσουμε να απεμπλακούμε από μορφές κατάθλιψης, που θα ανακαλυφθούν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.
Να δείτε που σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα κάνει θραύση η "Μεσογειακή Κατάθλιψη". Κατάθλιψη του ανθρώπου της Μεσογείου (κι όχι μόνο, απλά εδώ θα πρωτο-ενδημήσει) που ενώ θα μπορούσε να τα έχει όλα, τελικά δε θα έχει τίποτα: ούτε χρήματα, ούτε όρεξη για σεξ, ούτε μέλλον, ούτε όραμα, ούτε τίποτα. Μόνο επιβίωση θα ψάχνει και μάλιστα αναγκαστικά αποδεκτή με ιδιαίτερα επαχθείς όρους.

Έρχονται οι γενιές των πολύ απλώς επιβιούντων…

Τα μάτια μας σκοτεινά, το βλέμμα μας χαμηλωμένο, οι συσπάσεις του προσώπου σχεδόν συνεχείς, το χαμόγελο ψεύτικο, το γέλιο μερικές φορές εκκωφαντικό αλλά προσποιητό κι ένας συνεχής αναστεναγμός που μας συντροφεύει όλη την ημέρα.
Κανείς μας δεν ξέρει πώς να τα βγάλει πέρα, κανείς μας δεν ξέρει τι να κάνει, σε κανέναν δεν αρέσει αυτό που ζει. Υπάρχουν αρκετοί που έχουν πειστεί πως φταίνε και οι ίδιοι για την κατάσταση, υπάρχουν άλλοι που χαίρονται για την επίθεση της Κυβέρνησης προς του Δημόσιους Υπαλλήλους (πάντα Κρατικοί ήταν, ποτέ Δημόσιοι) και πλέουν σε πελάγη ευτυχίας γιατί αυτοί είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι (ανήκουν σε κάποιον ιδιώτη δηλαδή και στους μετόχους των εταιριών που εργάζονται, κτλ) και δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα.

Λες και το πρόβλημα ενός (μεγάλου ή μικρού) κομματιού της κοινωνίας δεν μας αφορά όλους, αλλά "ας είναι καλά το σπίτι μας και άσε τους άλλους να κουρεύονται".

Είναι κοντά πάντως η στιγμή που οι περισσότεροι θα βρεθούμε κουρεμένοι…

Η ζωή πλέον δεν μετριέται σε μήνες και χρόνια, ούτε καν σε εβδομάδες.

Μετριέται στην κάθε μέρα, στο κάθε λεπτό.

Η υπόσταση και το περιεχόμενο του χρόνου έχουν αλλάξει. Τώρα είσαι και αύριο δεν είσαι ή καλύτερα τώρα είσαι και τώρα… πάλι δεν είσαι.

Εσύ υπάρχεις, η δουλειά σου όμως ως απαραίτητο εργαλείο της επιβίωσης σου μπορεί να χαθεί, οπότε εσύ πώς θα συνεχίσεις να υπάρχεις με "αξιοπρέπεια" (εντάξει το ξέρω… αξιοπρέπεια υπό Καπιταλισμού δεν υπάρχει, αλλά ρε γαμώτο ούτε αυτή η κουτσουρεμένη αξιοπρέπεια δε θα υφίσταται σε λίγο).

Κάπου άκουσα πως το Υπουργείο Παιδείας σκέφτεται να καταργήσει από την ελληνική γραμματική τους μελλοντικούς χρόνους. Δεν χρειάζονται. Θα ισχύουν μόνο ο ενεστώτας και οι παρελθοντικοί, άντε και ο στιγμιαίος μέλλοντας, ο πολύ στιγμιαίος όμως… Θα μπορείς να πεις για παράδειγμα: θα πάω να πάρω τσιγάρα, αλλά δε θα υπάρχει λόγος να λες: βαριέμαι σήμερα, θα πάω στο μανάβικο αύριο.
Δεν θα υπάρχει αύριο, μόνο σήμερα.

Η κατάθλιψη περιμένει στη γωνία. Δεν είναι αποκρουστικό και κραυγαλέο να μην μπορείς να ζήσεις επειδή κάποιος σε απέλυσε, επειδή έπαψες να είσαι χρήσιμος (για την εταιρία), επειδή δε θεωρείσαι αποδοτικός (για την εταιρία), επειδή η εταιρεία που δούλευες πουλήθηκε σε κάποια άλλη μεγαλύτερη (για τον υγιή… ανταγωνισμό και το καλό σου), επειδή… συγχωνεύτηκες με κάποιον άλλον(για την εταιρία και το καλό σου);
Κι εμείς πού στεκόμαστε μέσα σε όλα αυτά; Που βρίσκεται ο άνθρωπος και οι ανάγκες του, που συνθλίβεται το μέλλον του καθένα μας;

Τι ακριβώς επιχειρούν αυτοί οι άνθρωποι, τι θέλουν να πετύχουν;
Αν ρωτήσεις τους ίδιους θα σου πουν πως προτεραιότητά τους είναι το καλό της κοινωνίας, πως θέλουν να βοηθήσουν τον απλό άνθρωπο να σταθεί στα πόδια του, να ζήσει αξιοπρεπώς αυτός και η οικογένειά του, πως…
Κανένας δεν θα σου πει ότι άμεσος και απώτερος σκοπός του είναι το κέρδος και μόνο αυτό. Κι αν επρόκειτο για το κέρδος της Κοινωνίας δε θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά εδώ πρόκειται για το ατομικό, προσωπικό, εν πολλοίς ανήθικο κέρδος. Τρέφουμε στον κόρφο μας επιχειρηματίες βαμπίρ. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν ότι αποτελούν την Εθνική Επιχειρηματική Τάξη.
Οι Επιχειρήσεις δεν έχουν πατρίδα κύριοι (πλάκα κάνω) και το ξέρετε καλά. Οι επιχειρήσεις ανοίγουν εδώ, μεταφέρονται στην Αμερική, αποκτούν έδρα στην Αγγλία, παρασκευάζουν τα προϊόντα τους στην Ινδία και μετά έρχονται τύποι σαν τον Δασκαλόπουλο και τον Βγενόπουλο και σου κάνουν μάθημα για το Έθνος και το επιχειρείν. Ποιος έχει πρόβλημα με το επιχειρείν; Κανείς. Για ποιόν όμως γίνονται όλα αυτά; Για μένα, για σένα, για τον διπλανό μας;
Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα και που θα συμβούν στο πολύ άμεσο αλλά και απώτερο μέλλον, η Ελληνική Αριστερά παραμένει στον δικό της κόσμο ή φτιάχνει νέους με παλιά υλικά, διατυπώνει προγράμματα διαχείρισης του υπάρχοντος ή επανάστασης απεμπλοκής από το υπάρχον, κυκλοφορεί εφημερίδες, έντυπα, περιοδικά, εκπέμπει από Ρ.Σ. και Τ.Σ., φεύγει, έρχεται, ανανεώνεται ή αριστερίζει, αποκόπτεται και ενσωματώνεται, συνεργάζεται κατά το δοκούν, και το κυριότερο: παρατηρεί τους άλλους και ποτέ τον εαυτό της.
Γιατί αν κοιταζόταν έστω και λίγο στον καθρέφτη θα παρατηρούσε σημάδια πρόωρης γήρανσης και κατάπτωσης, θα έβλεπε το σώμα της γεμάτο εκχυμώσεις και μώλωπες από τα Μαζοχιστικά χτυπήματα που η ίδια έχει καταφέρει στο εαυτό της.

Είτε φοράει Κομμουνιστικό ή Αναρχικό πανωφόρι, είτε καλύπτει το βαμμένο σε χρώμα κομοδινί κεφάλι της με Μαρξιστικό τσεμπέρι, είτε προσπαθεί να κρύψει τις χρόνιες φλεβίτιδες με κατάμαυρη παλιομοδίτικη φούστα Τροτσκιστικής ραφής, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετό για να κρύψει τα πρόωρα γηρατειά.

Και ως γνωστόν "ο γέρος ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο".Καμία από τις τάσεις της εγχώριας Αριστεράς (οποιασδήποτε ιδεολογικής τάσης, σχήματος, κόμματος, ομάδας, δύναμης) δεν μπορεί να αρθρώσει ένα σχέδιο πραγματικής ανατροπής της κατάστασης που ζούμε, αντίστοιχο του καταθλιβόμενου ανθρώπου που ακουμπάει πάνω της για βοήθεια και ανάληψη Κοινής δράσης, αντίστοιχο των Θεωρητικών της Προπατόρων.

Το θέμα πια δεν είναι η Αντίσταση αλλά η Επίθεση.
Το πρόβλημα δεν είναι η διαχείριση του υπάρχοντος αλλά η Ανατροπή του.
Το θέμα δεν είναι τα κομμάτια αλλά το Σύνολο.

Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν οι Ανανεωτικοί θα αποχωρήσουν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, κανένας δεν νοιάζεται αν ο ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αντιπροσωπεύει την Αντισυστημική- Αντικαπιταλιστική Αριστερά ή όχι, κανένας δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με το αν στην Αντιεξουσιαστική Κίνηση υπάρχουν καλύτερης ποιότητας Αναρχικοί από την Αναρχική Αρχειοθήκη ή όχι, αν ο ένας είναι του Τσόμσκυ και ο άλλος του Μπακούνιν, ο παραδίπλα του Φωτόπουλου και ο παραπέρα του Προυντόν.Όπως είχε πει και ο Γιώργος: "Αν δεν σοβαρευτούμε, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες".
Είσαστε ασφαλισμένοι από λιθοβολισμό ηγέτες και ηγετίσκοι της Εγχώριας Αριστεράς;