ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΕΡΗΜΟΣ...

Και θα μου πει κάποιος: καλά, εσύ δε βλέπεις τίποτα καλό στο εγχώριο τοπίο της Αριστεράς;

Μήπως είσαι φύσει και θέσει απαισιόδοξος και τα βλέπεις όλα μαύρα και άραχνα;

Μήπως χρειάζεσαι κάποιον ειδικό; Δεν το ξέρω, μπορεί.

Ίσως μια ενδελεχής ψυχανάλυση να αποκάλυπτε πτυχές του εαυτού μου που δεν γνωρίζω καν.

Θα καθόμουν στο πασίγνωστο ντιβάνι και ο ψυχαναλυτής θα αναλάμβανε ρόλο εξομολόγου. Θα προσπαθούσε να με βοηθήσει να αντιληφθώ αν η αρρώστια μου είναι εγγενής ή επίκτητη.

"Πότε γνώρισες για πρώτη φορά την Αριστερά;"

"Πόσο καιρό έχετε σχέση;"

"Την έχεις απατήσει ποτέ;"

"Εκείνη;"

"Είσαι ακόμα ερωτυμένος μαζί της;"

"Μήπως οι γονείς σου χωρίσανε όταν ήσουν μικρός και έχεις απωθημένα ένωσης;"

"Ποιά Αριστερά προτιμάς; Την Μαρξιστική, την Αναρχική, τη Λενινιστική, τη Μαοϊκή, την... ποιά, ποιά από όλες;"

Δεν ξέρω, δεν ξέρω, τις θέλω όλες... δεν μπορώ να διαλέξω, δεν είμαι καλά, δώστε μου χάπια να φύγω, να πάω σπίτι... θέλω να κοιμηθώ και να μη σκέφτομαι την Αριστερά, να μη σκέφτομαι τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, να μη με απασχολεί ο Λένιν και ο Καστοριάδης, θέλω να πάω σπίτι μου... θέλω λοβοτομή... δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο, δεν θέλω...

...στην πορεία της 20ης Μαΐου, από την αρχή μέχρι το τέλος της, δεν ήμουν ενταγμένος σε κάποιο συγκεκριμένο μπλοκ, αλλά πηγαίνοντας μπρος- πίσω προσπαθούσα να αντιληφθώ τον όγκο της πορείας. Παρατηρούσα το βηματισμό των ανθρώπων, προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω τα θέλω τους, τις αγωνίες τους, τους φόβους τους, προσπαθούσα μάλλον να καταλάβω τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους.
Γιατί ήμασταν εκεί, γιατί φωνάζαμε τα ίδια συνθήματα, γιατί δεν ήμασταν κάπου αλλού εκείνη την ημέρα, γιατί;Κοίταζα τα πρόσωπά τους και καθρεφτιζόταν το δικό μου. Κάποια ήταν χαρούμενα, άλλα συνοφρυωμένα και προβληματισμένα. Όλοι πάντως μοιάζαμε να καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα των στιγμών, βλέπαμε αυτό που έρχεται, ξέραμε πού πορευόμαστε.
Κάποια στιγμή μια νεαρή κοπέλα θέλησε να με πλησιάσει για να πουλήσει την εφημερίδα του κόμματός της, να με ενημερώσει για πρωτοβουλίες που παίρνει ο πολιτικός της χώρος τον τελευταίο καιρό, κι έτσι αρχίσαμε μια κουβέντα που κράτησε για αρκετή ώρα.
Δεν θα πω για ποια οργάνωση ή κόμμα πρόκειται, δεν έχει σημασία άλλωστε. Σημασία έχουν αυτά που είπαμε ή για να ακριβολογήσω, σημασία έχουν αυτά που η κοπέλα είπε προσπαθώντας να αντικρούσει ή καλύτερα να αντιπαραθέσει επιχειρήματα στα όσα έλεγα εγώ.

Αφού λοιπόν τέλειωσε μια ενημέρωση που έπρεπε να κάνει (περιελάμβανε και οικονομική ενίσχυση για όποιον ήθελε), της έπιασα κουβέντα θέτοντας την εξής ερώτηση:
"Ωραία είναι αυτά που λες και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πιστεύεις όμως πως μπορούν να γίνουν πραγματικότητα όταν η Αριστερά είναι χωρισμένη;".Δε τη ρώτησα για να μου δώσει απάντηση ως κυρίως υπεύθυνη είτε εκείνη είτε ο πολιτικός της χώρος για τον κατακερματισμό της Αριστεράς. Έθεσα την ερώτηση όπως θα το έκανα σε οποιονδήποτε εκπρόσωπο πολιτικού οργανισμού του χώρου που με ενδιαφέρει. Δεν έδειξα ούτε στιγμή πως θεωρώ απόλυτα υπεύθυνο κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό οργανισμό για τον χωρισμό και την κακοδαιμονία της Εγχώριας Αριστεράς.
Ενώ περίμενα πως η ερώτησή μου θα την έβρισκε κάπως απροετοίμαστη, αυτό δε συνέβη, και άρχισε αμέσως να μου αναλύει τους λόγους για το χωρισμό της Αριστεράς, να αιτιολογεί την κατάσταση αυτή, να μου αναφέρει πολλούς λόγους για το χωρισμό αλλά κανέναν για ένωση.
Μου έλεγε ότι ο τάδε έκανε αυτό, ο δείνα το άλλο, ότι δεν μπορούν να συμφωνούν σε όλα, ότι, ότι, ότι…
Την ίδια κουβέντα είχα κάνει και πριν μερικά χρόνια με έναν οργανωμένο Αναρχικό. Μου είχε εκθέσει τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα.

Προσπαθούσα να της πω, πως ούτε μέσα στον ίδιο πολιτικό χώρο δεν συμφωνείς σε όλα με την ηγεσία, με τη γραμμή που αυτή δίνει και θέλει να περάσει, δεν συμφωνείς σε όλα με τον σύντροφο που κρατάει το πανό, με αυτόν που εναλλάσσεται στη ντουντούκα των συνθημάτων, τελικά δεν συμφωνείς με τον ίδιο σου τον εαυτό πολλές φορές.
Πώς μπορείς να περιμένεις ότι θα συμφωνείς σε όλα με αυτόν που δεν βρίσκεται στην ίδια ομάδα με σένα όταν διαφωνείς σε κάποια με εκείνον που βρίσκεται ακριβώς στην ίδια ομάδα με σένα;
Γιατί μη μου πεις πως δε διαφωνείς με κάποιες επιλογές;

Συμφωνείς όμως πάνω σε κάποιες βασικές πολιτικές αρχές και έτσι γίνεται δυνατή η συμπόρευση.

Πώς μπορείς να τα καταφέρνεις όμως εκεί και στο Σύνολο της Αριστεράς δεν μπορείς;
Μήπως δεν θες ή μήπως φοβάσαι;

Πάντως στην καθημερινή ζωή μπορεί ο κάθε άνθρωπος αλλιώς να σκέφτεσαι το πρωί, κάπως διαφορετικά να τα αναλύει το μεσημέρι και τελικά με άλλες σκέψεις να κοιμάται το βράδυ.
Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να μην συμφωνεί με τον εαυτό του περνώντας τις διάφορες ηλικίες. Αλλάζει γνωστούς, κάνει καινούργιους φίλους και όμως μένει ο ίδιος, ξέρει πως είναι ο ίδιος, το νιώθει. Υποτίθεται πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ωριμάζει…
Οι οργανισμοί (κόμματα, οργανώσεις, ομάδες κ.α.) είναι τα ζωτικά όργανα των πολιτικών χώρων (Αριστερά, Δεξιά κτλ), είναι η ζωή τους.
Τα ζωτικά όργανα ενός οργανισμού δεν είναι απαραίτητο να κάνουν κοινές εργασίες ούτε να συμφωνούν σε όλα. Είναι απαραίτητη όμως η συνεργασία τους ώστε ο οργανισμός να παραμείνει ζωντανός, να μην αρρωστήσει, να μην πεθάνει, να ζήσει.
Αυτός δεν είναι έτσι κι αλλιώς ο σκοπός ενός οργανισμού; Η ίδια η ζωή δεν ενδυναμώνει τη θέλησή του για... ζωή ;Αναρωτιέμαι: ο Αριστερός χώρος στην Ελλάδα θέλει να ζήσει πραγματικά; Δύσκολη η απάντηση ή μήπως εύκολη;
Όταν τα κομμάτια του σώματος προσπαθούν να υπάρξουν (όχι να ζήσουν) χωριστά, τότε δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ζωή, παρά μόνο επιβίωση.
Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνεις μόνο στα πειραματικά εργαστήρια, μέσα στους δοκιμαστικούς σωλήνες, όχι στην πραγματική ζωή.
Μέσα στη γυάλα βιώνεις τη μοναξιά σου, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και τελικά καταλήγεις μάλλον αυτιστικός.
Η πραγματική ζωή, κάθε στιγμή, κάθε μέρα, σε αναγκάζει –ακόμα κι αν δε θέλεις- να συζητήσεις, να ενώσεις, να συνεργαστείς.Στην πραγματική ζωή απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει.
Επιλέγεις ένα κομμάτι αλήθειας και προσπαθείς να το κάνεις πραγματικότητα, να μιλήσεις για αυτήν την αλήθεια.

Σε αυτήν την προσπάθεια βρίσκεις συμπαραστάτες, συντρόφους, βλέπεις πως δεν είσαι μόνος, συναντάς ανθρώπους που έχουν σκεφτεί όπως κι εσύ, που η αλήθειά τους είναι και δική σου αλήθεια ή τουλάχιστον της μοιάζει.
Βρίσκεις όμως και αντίπαλους, ανθρώπους που έχουν μια διαφορετική αλήθεια από τη δική σου. Και αυτοί μάχονται με τη σειρά τους να πραγματώσουν τα δικά τους πιστεύω, κι εσύ για αυτούς είσαι ο αντίπαλος. Παλεύουν για τη δική τους πραγματικότητα, την υποστηρίζουν και σε θεωρούν εμπόδιο. Εκείνοι έχουν τα δικά τους όπλα, εσύ έχεις τα δικά σου.
Με αυτούς έτσι κι αλλιώς έχεις βρεθεί σε διαφορετικά στρατόπεδα γιατί ο βασικός πυρήνας της σκέψης σου δεν άπτεται κατά κανένα τρόπο του δικού τους.
Μπορεί να συμφωνήσεις σε κάποια πράγματα με τον Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά ποτέ δεν μπορείς να βρεις κοινό δρόμο σκέψης σε θέματα που αφορούν στο βασικό πυρήνα κοσμοθεωρητικής αντίληψης του καθενός από εσάς.

Το παρακάτω υποθετικό παράδειγμα είναι σημειολογικό: Ένας χρυσαυγίτης μπορεί να κάνει πολύ καλή παρέα με έναν Αναρχικό, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσουν να συμβαδίσουν οι πολιτικοί τους πυρήνες. Μπορεί να γελάνε με τα ίδια ανέκδοτα αλλά όταν θα έρθει η ώρα που ο χρυσαυγίτης θα χασκογελάει με το νέο ανέκδοτο για τους εβραίους, εκείνη την ώρα ο Αριστερός (όποιας τάσης και σκεπτικού) θα μείνει εμβρόντητος, θα ξαφνιαστεί αρνητικά, θα νιώσει υπαρξιακό κενό.

Σε τέτοιου αντιληπτικού βάθους σημεία (και με αφορμή ένα μάλλον μηδαμινό γεγονός) θα φανεί η διαφορά αντίληψης, θα σταθεί ένα τοίχος ανάμεσα σε σένα και σε εκείνον.

Ο χρυσαυγίτης μπορεί να ταιριάξει πολύ πιο εύκολα με έναν του ΛΑΟΣ.

Ένας αριστερός θα μιλήσει (παρά τις διαφορές) πιο αποτελεσματικά με έναν ακροαριστερό. Η λογική της ζωής το επιβάλλει και όχι κάποια φαντασιακή ιδεοληψία.

Αυτό σημαίνει πως ο καθένας βρίσκει σύμμαχους σε όμορους ή ταυτόσημους χώρους, δηλαδή σε νοητικούς πυρήνες που βρίσκονται κοντά ή ταυτίζονται με τον δικό του.

Υπάρχουν λοιπόν δύο βασικοί δρόμοι για να μάθεις με ποιόν μπορείς να συμφωνήσεις: Ανυπαρξία απόλυτης αλήθειας και ομοιάζων κοσμοθεωρητικός πυρήνας.

Αν δεν ακούσεις τους όμορούς σου, αν δεν συζητήσεις μαζί τους, αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως ξέρεις, πως κατέχεις την αλήθεια, τότε δεν είσαι άνθρωπος αλλά Θεός.

Αν προσπαθείς να συζητήσεις έχοντας στο οπλοστάσιό σου την Απόλυτη Γνώση, την Απόλυτη Αλήθεια, την Απόλυτη Επαναστατικότητα, αν γενικά παριστάνεις τον Θεό ενώ είσαι άνθρωπος, αν προσπαθείς πάση θυσία να ακουστείς και δεν θες να ακούσεις, αν στη σκέψη σου αναπαράγεις τον χωρισμό και αν διαλέγεσαι κατέχοντας απυρόβλητες νοητικές κατασκευές, τότε μίλα καλύτερα με έναν χρυσαυγίτη.

Θα έχεις τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι διαφωνείς μαζί του γιατί είναι ολοκληρωτικός…