Διαχείριση & Ελπίδα

Δεν πρόκειται για μια αριστερή επαναστατική κυβέρνηση αλλά για μια αστική κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο, μια Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δηλαδή με ολίγον από Ακροδεξιά ενσωματωμένη, που προσπαθεί να διαπραγματευτεί μάλλον με διαφορετικό τρόπο σε σύγκριση με την προηγούμενη συντηρητική, πλήρως Ακροδεξιά κυβέρνηση και να εξασφαλίσει καλύτερους όρους σε μία ήδη κακή συμφωνία ή διαφορετικά σε μια συμφωνία από αυτές που συνηθίζονται στην Ευρώπη και συνήθως είναι κακές για τους λαούς, ασφυκτικές για τη ζωή τους, γιατί εδράζονται σε ήδη υπάρχουσες συμφωνίες Μεγαθήρια (Μάαστριχ, Λισσαβόνα κ.α.) αλλά και σε όσες υπογράφτηκαν τα τελευταία χρόνια.

Πώς είμαστε όμως σίγουροι ότι η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται καλύτερα από την προηγούμενη;
Τί στοιχεία έχουμε;

Θεωρώ ότι ουσιαστικά δεν έχουμε κανένα ασφαλές στοιχείο καλύτερης διαπραγμάτευσης, έχουμε σίγουρα μια διαφορετική διαπραγμάτευση και μια άλλου τύπου προσέγγιση στην εσωτερική επικοινωνιακή τακτική σε ό,τι αφορά τους τρόπους, τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης και τη διαχείριση της διάχυτης λαϊκής ελπίδας αλλά αυτό δεν συνιστά, τουλάχιστον με ασφαλείς όρους, καλύτερη διαπραγμάτευση.

- Το αν ο Βαρουφάκης αρνείται την τρόικα, αλλά αποδέχεται να συζητήσει με τους κυρίαρχους θεσμούς της (Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ.), δεν σημαίνει ούτε ότι η τρόικα θα εξαφανιστεί ούτε ότι οι κεντρικοί θεσμοί είναι καλοί και άγιοι απλά έχουν προβληματικούς εκπροσώπους.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι η ύπαρξή αυτών των θεσμών, όχι οι εκπρόσωποί τους.
- Το αν το πρόγραμμα θα είναι γέφυρα ή εθνική οδός, λίγο ενδιαφέρει, γιατί το ένα θέμα είναι κατά πόσο θα παραταθεί και το άλλο κάτω από ποιό πλαίσιο, καλύτερο ή χειρότερο από πριν.
- Το αν όμως το χρέος έχει γίνει ήδη αποδεκτό ως μέγεθος είναι ήδη ένα πρόβλημα, τη στιγμή μάλιστα που προεκλογικά διαγραφόταν μονοκοντυλιά ή το μνημόνιο δεν γινόταν αποδεκτό και σκιζόταν σε χίλια κομμάτια.
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό γινόταν, απλώς αναφέρω τί υπόσχονταν οι τωρινοί κυβερνήτες και για ποιούς λόγους θα έπρεπε όσοι τους υποστηρίζουν να το κάνουν ή όχι.
Γιατί είναι άλλο πράγμα η κριτική μιας διαπραγμάτευσης σύμφωνα με όσα οι διαχειριστές της έχουν προεκλογικά υποσχεθεί κι άλλο πράγμα μια διαπραγμάτευση με νεφελώδη αιτήματα, που δεν έχουν καμία σχέση με τις προεκλογικές κορώνες και αρχίζουν, αργά αλλά σταθερά, να ξεθωριάζουν. 

Η Λαϊκή Ελπίδα λοιπόν είναι ο καθοριστικός παράγοντας, που κρίνει αν μια διαπραγμάτευση είναι επιτυχημένη ή όχι, μόνο που τα κριτήριά της δεν είναι ασφαλή, ακριβώς επειδή στηρίζονται περισσότερο στο θυμικό και λιγότερο σε λογικά επεξεργασμένες σκέψεις.

Μια ένδειξη για αυτό είναι ότι αν ο υπουργός οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης έπλεκε το εγκώμιο στον Σόϊμπλε και τη Μέρκελ σε γερμανική εφημερίδα, όπως έκανε ο Βαρουφάκης πρόσφατα, θα τον είχαν πάρει με τις πέτρες, δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει χωρίς φρουρά ούτε στο σπίτι του.
Μια άλλη ένδειξη είναι ότι σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος ζητάει υποστήριξη του Σαμαρά στη διαπραγμάτευση του Τσίπρα, όταν τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε γίνει ποτέ το αντίστροφο. Γιατί σήμερα πρόκειται για Εθνική προσπάθεια ενώ επί Σαμαρά όχι;
Τί είναι αυτό που άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες;
Και πώς γίνεται μια κυβέρνηση που καθορίζεται από κόμμα της Αριστεράς να μιλάει Για "Εθνική Διαπραγμάτευση" και να μην ανοίγει ρουθούνι από τους αριστερούς υποστηρικτές της;

Αλήθεια; Δε μιλάμε πλέον για τάξεις;
Το Έθνος βολεύει περισσότερο;

Τι μπορεί να συμβαίνει όμως;
Πάνω στο παραλήρημα της Ελπίδας και της Αγανάκτησης που δημιουργήθηκε λόγω της προηγούμενης άθλιας συγκυβέρνησης, οι άνθρωποι επιστράτευσαν ερμηνείες που καθησυχάζουν το θυμικό τους και συμπορεύονται με αυτές.
Τα έχουμε ξαναζήσει αυτά σε διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και το 1981 και το 2009.
Το να γλείφεις σήμερα τους Γερμανούς αξιωματούχους μάλλον είναι διαπραγματευτική τακτική ενώ όταν το έκανες επί συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήσουν προδότης και γερμανοτσολιάς. 

Μπορώ να καταλάβω ότι το πλαίσιο είναι διαφορετικό, όμως το πλαίσιο αυτό δεν συγκροτείται πάνω σε πραγματικά γεγονότα, παρά μόνο σε υλικά ισχυρής μετεκλογικής ελπίδας, για μια νεφελώδη αλλαγή και μια σκληρή διαπραγμάτευση, που συνδυάζεται από ένα ηχηρό "αει σιχτίρ" για τους προηγούμενους.
Ο συνδυασμός αυτός οδηγεί τον κόσμο στις πλατείες προς υπεράσπιση της νέας κυβέρνησης, όταν όλα τα προηγούμενα χρόνια τον οδηγούσε στις πλατείες προς απαξίωση των παλιών κυβερνήσεων.
Δεν αμφισβητείται λοιπόν ούτε το κράτος ούτε η κυβέρνηση ως ελεγκτικός και αναθετικός μηχανισμός, απλά καταδικάζονται ή πριμοδοτούνται αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας και του αντίστοιχου θυμικού που δημιουργείται.
Τα προηγούμενα χρόνια λοιπόν δεν αμφισβητήθηκε, κατά πώς φαίνεται, το κράτος, αμφισβητήθηκε η διαχείρισή του από κακούς εξουσιαστές. Αυτοί εδώ φαίνεται ότι είναι καλοί.
Δε ευθύνεται λοιπόν το Κράτος και η ύπαρξή του ως συλλογικός θεσμός των κοινωνικών ανισοτήτων και των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων, οι διαχειριστές είναι το θέμα.
Οποιαδήποτε λοιπόν ανάλυση των τελευταίων 4-5 ετών με αναρχικό πρόσημο, που μιλούσε για αμφισβήτηση του ίδιου του Κράτους, αποδεικνύεται μάλλον φρούδα ελπίδα κι αυτή. 
Το Κράτος είναι εδώ και μάλιστα υποστηριζόμενο σθεναρά από τους υποτελείς του.

Αν τυχόν γίνουν πράξη οι αλλαγές που έχουν εξαγγελθεί στα μη οικονομικά πεδία (μεταναστευτικό, συμβίωση ομοφυλόφιλων, αλλαγές στην παιδεία κ.α.) θέλω να δω πώς θα αντιδράσει το κομμάτι του κόσμου που ψήφιζε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ακουμπώντας πάνω του την ελπίδα μόνο για μια καλύτερη οικονομική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη και μόνο για αυτό.
Γιατί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει ένα βασικό πρόβλημα: Μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που τον ψήφισαν δεν ριζοσπαστικοποιήθηκαν ξαφνικά.
Υπάρχει αξιοσέβαστο αριθμητικά κομμάτι που είναι βαθιά συντηρητικό σε θέματα που αφορούν ανθρώπινα δικαιώματα, σίγουρα χάρηκε που το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταργηθεί και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα ήθελε την επαναφορά του ή την πολιτική επικύρωση της συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ή την χορήγηση ιθαγένειας σε κατηγορίες μεταναστών.

Όταν λοιπόν κατακάτσει η Θυμοειδής Ελπίδα, που τροφοδοτήθηκε προεκλογικά και που όλα τα έχει σκεπάσει, τότε θα φανούν πολλά.