Διαβάζω πολλά χρόνια τη στήλη σας και ομολογουμένως μπορεί να συλλέξει κανείς πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία από τα πολυποίκιλα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις σας, γιατί είναι πάντα τεκμηριωμένες και σαφείς, για όποιον θέλει στα αλήθεια να ανακαλύψει κρυφές πτυχές των υπό εξέταση κάθε φορά θεμάτων.
Θα ήθελα να όμως να σημειώσω κάποιες σκέψεις με αφορμή την τελευταία σας ανάλυση "Je suis ΣΥΡΙΖΑ." (http://www.efsyn.gr/arthro/je-suis-syriza)
του Σαββάτου της 21-2-2015, οι οποίες ελπίζω να σας φανούν χρήσιμες.
Καταρχήν, έχετε δίκιο σε όλα όσα αναφέρετε περί αυτού του εθνολαϊκιστικού ρεύματος και των αυτόβουλων, γνωστών και μη εξαιρετέων εκπροσώπων του, που τις τελευταίες μέρες υποστηρίζουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τις επιλογές του στο κομμάτι της οικονομικής διαπραγμάτευσης τουλάχιστον, αφού αυτό αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της κεντρικής προεκλογικής πρότασης όλων των κομμάτων και συνεχίζει να αποτελεί και σήμερα τη ραχοκοκαλιά της ασκούμενης πολιτικής της κυβέρνησης αλλά και εκείνη σύμπασας της αντιπολίτευσης.
Επίσης, είναι, κατά τη γνώμη μου, σωστό το τελευταίο κομμάτι της ανάλυσής σας, στο οποίο κάνετε λόγο για το παράδοξο του εγχώριου εθνολαϊκισμού σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τις τάσεις και τις προτιμήσεις που επικράτησαν εδώ και στην Ευρώπη.
Όμως θεωρώ ότι από την ανάλυσή σας λείπει ένα καίριο σημείο, που περιλαμβάνει κι άλλη μία αιτία υποστήριξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από το παραπάνω ρεύμα, και αυτό είναι ο ίδιος ο... ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ειδικότερα η ρητορική του τα χρόνια της κρίσης, η απώλεια δηλαδή σχεδόν κάθε μαρξικής-ταξικής ανάλυσης των τεκταινομένων και ακόμα περισσότερο των λύσεων που προτείνονται και του τρόπου υλοποίησής τους, με αποτέλεσμα, αυτή η εθνοκολαϊκιστική τάση να θρέφεται ως ενός σημείου και εξ΄ ενός θολού αριστερισμού.
Τι θα ήταν όμως αυτό, που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά μέσα σε αυτή την καταιγίδα, γιατί σε όλα τα υπόλοιπα, που δεν άπτονται της οικονομικής σφαίρας (π.χ. δικαιώματα ομοφυλοφίλων, μεταναστών, φυλακές τύπου Γ' κ.α.) φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να υπάρξει σύμπλευση του παραπάνω ρεύματος με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τουλάχιστον τις γνωρίζουμε έως σήμερα και από τις δύο πλευρές.
Η "ταύτιση" του εθνολαϊκιστικού ρεύματος με την πορεία της οικονομικής διαπραγμάτευσης είναι κάτι αναμενόμενο, όχι μόνο λόγω των σημείων που αναφέρετε στην ανάλυσή σας και για τα οποία έχετε δίκιο.
Υπάρχει και κάτι άλλο, που μάλλον είναι πιο σημαντικό κι αυτό, όπως προανέφερα είναι ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο πολιτικός του λόγος.
Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά περισσότερο ο Συνασπισμός και οι τάσεις του, που έχουν διαμορφωθεί με ιδιαίτερο τρόπο ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης, ειδικότερα δε μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης της Εξουσίας.
Το ενδεχόμενο αυτό εξαφάνισε όποια σύνδεση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τα κινήματα που τον στήριξαν στη δημιουργία και την πορεία του, σίγασε τη φωνή των συνιστωσών που τον αποτελούν και έδωσαν μάχες για αυτόν, δημιούργησε μια γλώσσα, που άνετα μπορούσε να βρει κανείς ακόμα και στα δεξιά άκρα (ΑΝ.ΕΛ., Χρυσή Αυγή) του λεγόμενου "Αντιμνημονιακού Μπλοκ", δηλαδή, εν ολίγοις, θόλωσε όποιο ταξικό και μαρξικό πρόσημο διέθετε τουλάχιστον κάποτε η ρητορική του, αυτή δηλαδή με την οποία ασχολείται και από την οποία επηρεάζεται η συντριπτική πλειοψηφία του τηλεοπτικού-εκλογικού κοινού.
Κατά μία έννοια η ίδια του η ηγετική ομάδα, οι εκπρόσωποι που εμφανίζονταν στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, ο ίδιος τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, έθαψαν ριζοσπαστικά στελέχη, που η γλώσσα τους και η σημειολογία τους θα μπορούσε να δημιουργήσει διαφορετικής ποιότητας προϋποθέσεις κι ένα διαφορετικό πλαίσιο ένταξής τους.
Σε όλο το προηγούμενο διάστημα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν προσπάθησε να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο ή να προβεί σε ενέργειες, που θα ενέπνεαν τον κόσμο για ένα όραμα με ταξικά χαρακτηριστικά, όπως θα όφειλε ή θα περίμενε κανείς να πράξει λόγω μαρξικών καταβολών και επίκλησης αριστερής ριζοσπαστικότητας.
Αντίθετα, αγόμενος και φερόμενος από τις επιθυμίες και το αίσθημα αγανάκτησης του λαού κατασκεύασε ένα μείγμα ρητορικής, που εκτείνεται από την αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατική σημειολογία μέχρι την εθνολαϊκιστική τάση.
Κανείς δεν θα έβρισκε ευκαιρία να συμφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ αν δεν υπήρχε κοινό πεδίο συμφωνίας.
Το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις πρόσφατες εκλογές δεν ήταν άνθρωποι που ξαφνικά έγιναν αριστεροί, απλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχασε όποια ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά διέθετε και μετακινήθηκε προς το μέρος αυτών των ανθρώπων, δηλαδή προς μια μερίδα του εκλογικού σώματος, που πείστηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος του σωτήρας (οξύμωρο βέβαια για ένα αριστερό κόμμα να αρχηγικοποιείται... θεωρητικά τουλάχιστον), που βρήκε ευκαιρία μετεκλογικά να αναστήσει ξανά την πάνω πλατεία του Συντάγματος με όλα τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά της, να δημιουργήσει ένα κέλυφος ιδεών, που θα μπορούσε να εμπνεύσει απογοητευμένους δεξιούς και πασόκους μέχρι ακροδεξιούς, εθνικόφρονες και βασιλικούς.
Γιατί, εκτός από όλους αυτούς τους γνωστούς και μη εξαιρετέους που αναφέρετε, υπάρχει και πλήθος κόσμου που έχει αναφορά σε αυτόν τον εθνολαϊκισμό, που ακόμα πιστεύει ότι όλοι ήταν στα δέντρα όταν οι δικοί του πρόγονοι και μόνον αυτοί μεγαλουργούσαν, που ζει με το μύθο του πάντοτε αδικημένου Έλληνα.
Μέσα στην τωρινή διαπραγμάτευση, όπως και στις προηγούμενες, συμπυκνώθηκαν και συνεχίζουν να συμπυκνώνονται ακόμα περισσότερο σήμερα η "Εθνική Ψυχή", εν τάχει δηλαδή, περίπου, ο Μαραθώνας κι οι Θερμοπύλες, η Εθνική Αντίσταση, ο Μεταξάς, ο Βενιζέλος, η Μικρασιατική Καταστροφή κι όλο σχεδόν το ιστορικό σύμπλεγμα της αρχαίας, μεσαιωνικής, νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας, που ζει και αναπνέει μέσω ενός απροσδιόριστου ανθελληνισμού (που όλα τα εξηγεί, γιατί είναι προαιώνιος), τις αδικίες και τις πληγές που επιφέρουν οι ξένες δυνάμεις πάνω στο σώμα της αιώνιου Ελλάδος κ.τ.λ.
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα (πώς θα μπορούσε άλλωστε;), απλά λέω ότι αυτή ουσιαστικά είναι η αίσθηση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος που ψήφισε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πάνω σε αυτόν τον άξονα ενώθηκαν δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, απολιτικοί κ.τ.λ.
Αυτό λοιπόν το πολιτικό μείγμα στέγασε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κι από ό,τι καταλαβαίνω δεν φαίνεται να τον προβληματίζει καθόλου, ίσα-ίσα που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας με υπερηφάνεια λέει ότι η κυβέρνηση έχει την υποστήριξη του 80% του λαού, μην εξετάζοντας βέβαια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του ποσοστού.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, ποτέ δε θα υπήρχε περίπτωση αυτό το ποσοστό που επικαλείται ο Πρωθυπουργός να είναι αριστερό κι αυτό το γνωρίζει καλά.
Τελικά, είχε ο λαός να νιώσει τέτοια εθνική ανάταση, αναλογικά τόσοι ιεράρχες να μιλήσουν τόσο θετικά ή αρνητικά για μια κυβέρνηση, τόσα εθνικά λάβαρα να υψωθούν, μάλλον από την εποχή των ταυτοτήτων.
Μήπως λοιπόν θα ήταν καλό να συμπεριλάβετε κι αυτή την αιτία μέσα σε όλες που πολύ σωστά έχετε επισημάνει;
Αν το θελήσετε, αναμένω και θα ήθελα την απάντησή σας, τη διαφωνία σας, πλήρη ή μερική.
Σας ευχαριστώ.
Θα ήθελα να όμως να σημειώσω κάποιες σκέψεις με αφορμή την τελευταία σας ανάλυση "Je suis ΣΥΡΙΖΑ." (http://www.efsyn.gr/arthro/je-suis-syriza)
του Σαββάτου της 21-2-2015, οι οποίες ελπίζω να σας φανούν χρήσιμες.
Καταρχήν, έχετε δίκιο σε όλα όσα αναφέρετε περί αυτού του εθνολαϊκιστικού ρεύματος και των αυτόβουλων, γνωστών και μη εξαιρετέων εκπροσώπων του, που τις τελευταίες μέρες υποστηρίζουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τις επιλογές του στο κομμάτι της οικονομικής διαπραγμάτευσης τουλάχιστον, αφού αυτό αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της κεντρικής προεκλογικής πρότασης όλων των κομμάτων και συνεχίζει να αποτελεί και σήμερα τη ραχοκοκαλιά της ασκούμενης πολιτικής της κυβέρνησης αλλά και εκείνη σύμπασας της αντιπολίτευσης.
Επίσης, είναι, κατά τη γνώμη μου, σωστό το τελευταίο κομμάτι της ανάλυσής σας, στο οποίο κάνετε λόγο για το παράδοξο του εγχώριου εθνολαϊκισμού σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τις τάσεις και τις προτιμήσεις που επικράτησαν εδώ και στην Ευρώπη.
Όμως θεωρώ ότι από την ανάλυσή σας λείπει ένα καίριο σημείο, που περιλαμβάνει κι άλλη μία αιτία υποστήριξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από το παραπάνω ρεύμα, και αυτό είναι ο ίδιος ο... ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ειδικότερα η ρητορική του τα χρόνια της κρίσης, η απώλεια δηλαδή σχεδόν κάθε μαρξικής-ταξικής ανάλυσης των τεκταινομένων και ακόμα περισσότερο των λύσεων που προτείνονται και του τρόπου υλοποίησής τους, με αποτέλεσμα, αυτή η εθνοκολαϊκιστική τάση να θρέφεται ως ενός σημείου και εξ΄ ενός θολού αριστερισμού.
Τι θα ήταν όμως αυτό, που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά μέσα σε αυτή την καταιγίδα, γιατί σε όλα τα υπόλοιπα, που δεν άπτονται της οικονομικής σφαίρας (π.χ. δικαιώματα ομοφυλοφίλων, μεταναστών, φυλακές τύπου Γ' κ.α.) φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να υπάρξει σύμπλευση του παραπάνω ρεύματος με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τουλάχιστον τις γνωρίζουμε έως σήμερα και από τις δύο πλευρές.
Η "ταύτιση" του εθνολαϊκιστικού ρεύματος με την πορεία της οικονομικής διαπραγμάτευσης είναι κάτι αναμενόμενο, όχι μόνο λόγω των σημείων που αναφέρετε στην ανάλυσή σας και για τα οποία έχετε δίκιο.
Υπάρχει και κάτι άλλο, που μάλλον είναι πιο σημαντικό κι αυτό, όπως προανέφερα είναι ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο πολιτικός του λόγος.
Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά περισσότερο ο Συνασπισμός και οι τάσεις του, που έχουν διαμορφωθεί με ιδιαίτερο τρόπο ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης, ειδικότερα δε μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης της Εξουσίας.
Το ενδεχόμενο αυτό εξαφάνισε όποια σύνδεση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τα κινήματα που τον στήριξαν στη δημιουργία και την πορεία του, σίγασε τη φωνή των συνιστωσών που τον αποτελούν και έδωσαν μάχες για αυτόν, δημιούργησε μια γλώσσα, που άνετα μπορούσε να βρει κανείς ακόμα και στα δεξιά άκρα (ΑΝ.ΕΛ., Χρυσή Αυγή) του λεγόμενου "Αντιμνημονιακού Μπλοκ", δηλαδή, εν ολίγοις, θόλωσε όποιο ταξικό και μαρξικό πρόσημο διέθετε τουλάχιστον κάποτε η ρητορική του, αυτή δηλαδή με την οποία ασχολείται και από την οποία επηρεάζεται η συντριπτική πλειοψηφία του τηλεοπτικού-εκλογικού κοινού.
Κατά μία έννοια η ίδια του η ηγετική ομάδα, οι εκπρόσωποι που εμφανίζονταν στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, ο ίδιος τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, έθαψαν ριζοσπαστικά στελέχη, που η γλώσσα τους και η σημειολογία τους θα μπορούσε να δημιουργήσει διαφορετικής ποιότητας προϋποθέσεις κι ένα διαφορετικό πλαίσιο ένταξής τους.
Σε όλο το προηγούμενο διάστημα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν προσπάθησε να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο ή να προβεί σε ενέργειες, που θα ενέπνεαν τον κόσμο για ένα όραμα με ταξικά χαρακτηριστικά, όπως θα όφειλε ή θα περίμενε κανείς να πράξει λόγω μαρξικών καταβολών και επίκλησης αριστερής ριζοσπαστικότητας.
Αντίθετα, αγόμενος και φερόμενος από τις επιθυμίες και το αίσθημα αγανάκτησης του λαού κατασκεύασε ένα μείγμα ρητορικής, που εκτείνεται από την αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατική σημειολογία μέχρι την εθνολαϊκιστική τάση.
Κανείς δεν θα έβρισκε ευκαιρία να συμφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ αν δεν υπήρχε κοινό πεδίο συμφωνίας.
Το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις πρόσφατες εκλογές δεν ήταν άνθρωποι που ξαφνικά έγιναν αριστεροί, απλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχασε όποια ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά διέθετε και μετακινήθηκε προς το μέρος αυτών των ανθρώπων, δηλαδή προς μια μερίδα του εκλογικού σώματος, που πείστηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος του σωτήρας (οξύμωρο βέβαια για ένα αριστερό κόμμα να αρχηγικοποιείται... θεωρητικά τουλάχιστον), που βρήκε ευκαιρία μετεκλογικά να αναστήσει ξανά την πάνω πλατεία του Συντάγματος με όλα τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά της, να δημιουργήσει ένα κέλυφος ιδεών, που θα μπορούσε να εμπνεύσει απογοητευμένους δεξιούς και πασόκους μέχρι ακροδεξιούς, εθνικόφρονες και βασιλικούς.
Γιατί, εκτός από όλους αυτούς τους γνωστούς και μη εξαιρετέους που αναφέρετε, υπάρχει και πλήθος κόσμου που έχει αναφορά σε αυτόν τον εθνολαϊκισμό, που ακόμα πιστεύει ότι όλοι ήταν στα δέντρα όταν οι δικοί του πρόγονοι και μόνον αυτοί μεγαλουργούσαν, που ζει με το μύθο του πάντοτε αδικημένου Έλληνα.
Μέσα στην τωρινή διαπραγμάτευση, όπως και στις προηγούμενες, συμπυκνώθηκαν και συνεχίζουν να συμπυκνώνονται ακόμα περισσότερο σήμερα η "Εθνική Ψυχή", εν τάχει δηλαδή, περίπου, ο Μαραθώνας κι οι Θερμοπύλες, η Εθνική Αντίσταση, ο Μεταξάς, ο Βενιζέλος, η Μικρασιατική Καταστροφή κι όλο σχεδόν το ιστορικό σύμπλεγμα της αρχαίας, μεσαιωνικής, νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας, που ζει και αναπνέει μέσω ενός απροσδιόριστου ανθελληνισμού (που όλα τα εξηγεί, γιατί είναι προαιώνιος), τις αδικίες και τις πληγές που επιφέρουν οι ξένες δυνάμεις πάνω στο σώμα της αιώνιου Ελλάδος κ.τ.λ.
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα (πώς θα μπορούσε άλλωστε;), απλά λέω ότι αυτή ουσιαστικά είναι η αίσθηση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος που ψήφισε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πάνω σε αυτόν τον άξονα ενώθηκαν δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, απολιτικοί κ.τ.λ.
Αυτό λοιπόν το πολιτικό μείγμα στέγασε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κι από ό,τι καταλαβαίνω δεν φαίνεται να τον προβληματίζει καθόλου, ίσα-ίσα που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας με υπερηφάνεια λέει ότι η κυβέρνηση έχει την υποστήριξη του 80% του λαού, μην εξετάζοντας βέβαια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του ποσοστού.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, ποτέ δε θα υπήρχε περίπτωση αυτό το ποσοστό που επικαλείται ο Πρωθυπουργός να είναι αριστερό κι αυτό το γνωρίζει καλά.
Τελικά, είχε ο λαός να νιώσει τέτοια εθνική ανάταση, αναλογικά τόσοι ιεράρχες να μιλήσουν τόσο θετικά ή αρνητικά για μια κυβέρνηση, τόσα εθνικά λάβαρα να υψωθούν, μάλλον από την εποχή των ταυτοτήτων.
Μήπως λοιπόν θα ήταν καλό να συμπεριλάβετε κι αυτή την αιτία μέσα σε όλες που πολύ σωστά έχετε επισημάνει;
Αν το θελήσετε, αναμένω και θα ήθελα την απάντησή σας, τη διαφωνία σας, πλήρη ή μερική.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου